Australie; van Darwin naar Sydney, deel II
Blijf op de hoogte en volg Nel
25 December 2004 | Australië, Adelaide
Zaterdag 25 december 2004: 1e Kerstdag in Clare
Oh ja, hier hebben ze maar één Kerstdag. De dag na Kerst is Boxing Day en ik heb geen idee waarom het zo heet, maar het heeft niets met kerst te maken. We zijn vandaag uitgenodigd voor het ontbijt bij de buren, en tevens erg goede vrienden van de familie. Libby, David, zoon Adam en dochten Lauren. De zoon, Adam, heeft afgelopen week zijn gezicht lichtelijk verbrand toen hij aan het werken was aan een auto. Is inmiddels al bijna geheel hersteld. Vader David heeft gisteren een operatie gehad aan zijn pols. Maar dat mag de pret niet drukken. Het zijn ontzettend leuke mensen. We eten zoals dat hoort met Kerst: Bacon en eggs oftewel spek met eieren. Er zijn wederom kado’s. Helaas was ik niet op de hoogte van het feit dat er ook voor buren en vrienden kado’s gekocht worden, helaas. het is gewoon een gezellige boel. Na het ontbijt wordt er nog wat gespeld (spellen gedaan) op het gazon en na de lunch (garnalen) rijden we naar Adelaide, waar we Kerst gaan vieren met de familie van Danny, bij een broer van Danny thuis. Daar komt een groot gedeelte van zijn familie bij elkaar. Ook zijn ouders, en dat komt goed uit, want voor hun heb ik wel een kado gekocht. Weerom een huiskamer / veranda vol vreemden, maar ik verveel me geen moment. Iedereen is hier gewoon ontzettend gastvrij en aardig, geïnteresseerd en vriendelijk. het blijft me verbazen. Ook hier wordt weer lekker gegeten (koud buffet) en natuurlijk weer een overheerlijk wijntje genuttigd. (wat heb ik het toch zwaar, moet ik al WEER wijn drinken). Na deze vermoeiende dag zijn we blij als we thuis zijn.
Zondag 26 december 2004: Boxing Day in Flinders Ranges
Vandaag vertrekken we voor een paar daagjes (3) naar Flinders Ranges NP, gelegen op ongeveer drie uur rijden noordelijk van Clare. Onderweg ernaartoe horen we op de radio van de Tsunami. Heel erg vreemd, op dat moment realiseren we ons helemaal niet echt wat er gebeurt. We rijden naar de camping bij Wilpena Pound, tevens de bekendste trekpleister van het NP. Een soort kom (pound), omringd door een soort van bergketen. Wilpena betekent in Aboriginal-taal “geopende hand”. De camping ligt aan de voet van deze bergketen. Een heel mooi plekje. Na het opzetten van de tent maken we nog een tochtje naar Sacred Canyon, een prachtige plek. Door een smalle kloof komen we bij een plek waar nog wat Aboriginal rotstekeningen te zien zijn. Gelukkig, dan hebben we hier ook nog wat cultuur gesnoven. Het is echt een prachtige kloof, de kids vinden het prachtig. Op weg terug nog een paar fotostops en terug naar de camping. Na het eten vroeg naar bed. We zijn total loss.
Maandag 27 december 2004: Flinders Ranges
Vandaag een grote dag: we gaan een poging doen om St. Mary’s Peak (1175 m) te beklimmen. Afhankelijk van het weer (de voorspellingen zijn perfect, niet te heet), mijn klim-conditie…… de kinderen, bekijken we onderweg hoe ver we komen. Het eerste gedeelte, een tamelijk vlak gedeelte van plusminus 1,5 uur lopen, wordt Alex (3) door Danny in de rugzak gedragen. Maar vanaf het moment dat het wat steiler wordt, wil ze zelf klimmen. En ze klautert flink door. Ze heeft er beduidend minder moeite mee dan ik. Tot aan Tandarra Saddle is het ongeveer een uur klimmen, en het is een flinke klauterpartij over hoge rotsen. Na enige twijfel (en veel overredingskracht van C&D) ga ik toch door naar de top. Dit betekent nog ruim een uur klimmen, maar niet meer zo zwaar als het eerste stuk. En natuurlijk kan ik altijd stoppen en teruggaan (niet dus). Maar het lukt! en het is geweldig. Vanuit de top kun je de hele Wilpena Pound zien. Dat is echt geweldig. Verder zie je Lake Torrens en de ABC-Ranges. Magnifiek, geweldig etc. Dan moeten we nog terug, moordend voor de knieën, maar ook dat overleven we. Petje af voor de twee kids; Dat zie ik menig jongetje van zes jaar niet doen: helemaal, zonder enig gezeur, ongeveer 9 uur lopen. Helemaal geweldig. En een driejarige die twee uur lang omhoog klautert… (ze mag niet zelf naar beneden lopen, want dat is te gevaarlijk, anders had ze dat ook nog gedaan). Rond 16.30 uur weer terug. Het is inmiddels BEER-o’clock. Dat hebben we wel verdiend. En bij het eten is het weer WINE-o ‘clock. GEWELDIGE DAG!!!
Dinsdag 28 december 2004: Flinders Ranges – Clare
Na wat opstartproblemen (spierpijn) gaan we met de auto (!) op weg. Vandaag doen we wat mooie routes door het park. We vertrekken op tijd, omdat vroeg in de morgen het mooiste licht / kleuren te zien is / zijn. Maar het is ook koud, een kil briesje. Wel zien we onderweg tientallen kangoeroes, emoes en zelfs een aantal wedge-tailed eagles. En dat is heel bijzonder. Je zou denken dat je op Kangaroo Island de meeste Kangoeroes ziet, maar dat is dus niet waar. We gaan met de auto (die overigens Basil heet) door Bunyeroo Gorge, Brachina Gorge en Stokes Lookout. Het blijft prachtig en telkens heb je weer een ander mooi uitzicht op St. Mary’s Peak, die we gisteren beklommen hebben. En nog steeds vind ik het een prestatie, al zeg ik het zelf. Na ingepakt te hebben doen we nog een 4WD door Arkaroola NP. Ongeveer 2,5 uur over slingerende, met rotsen bezaaide paadjes, bergop en bergaf. En onderweg een paar adembenemende uitzichten. terug naar huis via Melrose, via een bijzonder mooi hotel. De eigenaar heeft dit helemaal zelf opgeknapt met allerlei gerecycled materiaal; plafonds van wolbalen, barkrukken van tractor-zittingen, golfplaten wanden en ga zo maar door. Heel apart. En oh ja, het is te koop. Op de terugweg pleegt Basil nog een paar moorden. Er vliegen twee vogels tegen de voorruit. Terug in Clare de auto uitpakken, de rugzak inpakken en nog een lekker pilsje drinken. Met Christine nog wat America-herinneringen ophalen.
Woensdag 29 december: Clare – Adelaide
Mijn Clare-avontuur is ten einde. Hartstikke mooie tijd gehad in Clare. Vanmorgen moet ik weer op de bus, dus ik neem hier afscheid van Christine, Danny, Sam en Alex. Wie weet wanneer ik die weer zie…. Op naar Adelaide. Na aankomst in de YHA in Adelaide eerst even op adem komen. Vandaag alleen nog wat boodschappen doen en op tijd naar bed.
Donderdag 30 december 2004: Adelaide
Vandaag zou ik naar een wildlife park (dierentuin ) gaan waar ik eindelijk een platypus zou zien, maar de tocht gaat niet door. Te weinig aanmeldingen. Dus ik doe de was (koud) en besluit een wandeling te maken naar Noord-Adelaide. En dat is beslist de moeite waard. Via King Williams Road langs het Festival Centre (theater) over de Torrens River naar St Peters Cathedral. Een mooie Angelicaanse kathedraal. Vreemd is hier wel dat een heel oud gebouw (deze kerk dus) nooit ouder is dan ongeveer 150 jaar. Deze is van 1874, dus dat is voor Australische begrippen ontzettend oud. Natuurlijk mag ik niet vergeten dat ik langs de “Oval” ben gelopen, het cricketstadion van Adelaide. En aangezien cricket DE nationale sport is………. en zeker op dit moment, met de vijf dagen duren test-games tegen Pakistan. Niet dat ik er veel van snap, maar dankzij Danny snap ik er wel ietsje meer van. Terwijl ik langs een standbeeld van Sir Bradman, DE cricketlegende van Australië loop, word ik door iemand aangesproken met de vraag of ik een foto wil maken van hem met het standbeeld. En daar ben ik natuurlijk niet te beroerd voor! Na drie foto’s vanuit verschillende hoeken vertelt hij me dat hij is verbonden aan het nationale cricketteam van Pakistan. Hij is geen speler, maar een official. Als hij hoort dat ik niets van cricket weet, is hij enigszins verbaasd en geschokt. Maar als ik hem vertel dat ik uit Nederland kom, zegt hij: oh ja, maar jullie hebben hockey (?). Nou, tot zover het cricket. Verder met mijn wandeling, waarbij vooral de huizen heel apart zijn. Ik loop langs blue-stone cottages, gemaakt van Australisch blauw gesteente (what’s in a name), langs koloniale huizen, grote landhuizen met uitzicht op het park. Heel mooi. Daarnaast parken, restaurantjes, terrasjes… en je bent zo een paar uur verder. Terug via Light Vision, waar je een uitzicht op Adelaide hebt, wat overigens niet echt specky is. Genoemd naar Light, de kolonel die in de vroege 19e eeuw besloot om op deze plek Adelaide te bouwen, en zo geschiede. Op de terugweg maak ik nog een wandeling langs Torrens River, maar gezien de temperatuur lijkt ’t me verstandiger een binnenshuise activiteit te zoeken. Ik loop langs het Migration Museum (had ik naar binnen willen gaan, maar ik was al te ver) om naar de Jam Factory, een galerie te gaan. Heel mooie kunst en vooral heel mooie sieraden. Terug naar de YHA, waar ik ondertussen een Japanse en Italiaanse kamergenote heb gekregen.
Vrijdag 31 december 2004: Borossa Valley
Vandaag naar Borossa Valley voor een dagje wijnproeven. Op de heenweg, die voert door Torres Gorge, eerst naar Gumeracha, waar zich ’t grootste (jaja, ze hebben grote dingen in Australië) hobbelpaard ter wereld bevindt. het schijnt 18 meter hoog te zijn en is ontzettend lelijk. Er is een speelgoedfabriek met houten speelgoed, niet geschikt voor vervoer in een rugzak. Helaas. Verder naar Angas Park, een producent van gedroogde vruchten. Dan maken we ons op voor de eerste proeverij, Wolf Blass, één van de grootste in de regio. Daarna lunch bij Borossa Junction Resort, waar ik kangoeroe eet. Heel lekker. Vervolgens naar de wijnkelders van Cockatoo Ridge, Borossa Vines en Miranda Family Winemakers. Tussendoor een fotostop bij Menglers Hill lookout, een op de terugweg langs de “Whispering Wall” (fluisterende muur). Dit is een waterbassin. Als je aan weerzijden van het bassin gaat staan, kun je met elkaar praten over een afstand van 140 meter. Terug via Gawler naar Adelaide. Oudejaarsavond. Rond 21.00 uur naar het centrum om te pinnen, maar dan is net het kinder-vuurwerk. Ik blijf dus maar even kijken. Erg mooi, en er is live-muziek. Het is erg gezellig op straat,dus ik blijf tot 2005!!! Vreemd als je helemaal alleen (in de menigte) bent met oud en nieuw. Na het vuurwerk terug naar de YHA. Morgen weer vroeg op.
Zaterdag 1 januari 2005
Vanmorgen om 07.45 uur vertrekken we voor een 3,5 daagse tour van Adelaide naar Melbourne via de Great Ocean Road. We rijden via Hahndorf door de mooie Adelaide Hills. Na de nodige koffie steken we de Murray River over met behulp van een veerpontje, a la Broekhuizen/Arcen, alleen is dit gratis. We passeren diverse zoutmeren (roze) en Lake Alexandria en Lake Albert. We rijden door naar Coorong NP waar we door een lokale Aboriginal van alles te horen krijgen over de traditionele bushtucker (voedsel) en bush medicine. Hij is erg gemotiveerd; hij heeft zelf aan den lijve ondervonden dat de medicijnen werken en heeft het bij andere mensen toegepast. Erg interessant. Daarna eten we zelf onze bush-tucker (lunch), wederom kangoeroe met daarbij damper (brood) en friet met salade (niet echt tucker). We bekijken nog een video en hobbelen verder naar de zoveelste zandduinen. Deze zijn gelegen aan het water. Wederom een broek/ oren haren vol zand en wederom gezandstraald. Op weg naar Kingston nog een korte stop bij de Granites, een weinig indrukwekkende formatie rotsen in zee (word ik som rock-moe?) In Kingston het zoveelste gigantische fibre-glas monster: Larry de Lobster. Jakkie. Snel verder voor ons overnachtingsadres in Beachport. Na een wandeling over de jetty voor zonsondergang spelen we nog een partijtje pool en drinken een lekker glaasje wijn. Oh ja, de groep bestaat uit twee Zwitsers (Katja en Daniël), één Italiaanse (Nadia) twee Finsen (Eva en Pauline) één Britse (Mel) , één Israëli (Alon) en één Duitser (Günther). De gids heet Scott.
Zondag 2 januari 2005: Beachport – Port Fairy
Vandaag doen we een heleboel. We bezoeken achtereenvolgens: Een Duitse bakkerij voor koffie (!!). (heel belangrijk, gezien het feit dat er vandaag veel gesloten is. gisteren Nieuwjaar, morgen public holiday) In dit plaatsje is ook een Rabobank-kantoor! Vervolgens maken we een prachtige wandeling langs de kust in Canuna NP. Heel erg mooie kliffen. Dan vinden we een sinkhole, een gat, ontstaan door miljoenen jaren van ondergrondse erosie. Jeweetwel, je stapt uit de bus en - oeps – gat in de grond. Het nadeel is hier dat ze er een tuin van gemaakt hebben met hortensia’s. Heel mooi, maar had voor mij niet gehoeven. Vervolgens naar Blue Lake. Je zult denken: elk meer in Australië is blauw, dus wat is er nou zo apart? Nou, je hebt blauw en je hebt blauw. en dit meer is blauw! Normaal heb je groen-blauw (turkoois) maar dit is kobaltblauw. Waarom? Enkele mogelijke verklaringen:
1. door vulcanisch gesteente, leem etc. ontstaan door een chemische reactie.
2. er heeft ooit iemand blauwe verf ingegooid.
3. de wc-eend fabriek ligt om de hoek.
Maar even zonder gekheid. Blijkbaar weet men echt niet hoe de kleur ontstaan is. Genoeg geleuter, verder naar Mount Schenk, een vulkaan waar we op klimmen en om de krater heen lopen. Mooi uitzicht op de krater en daarbuiten (Mount Gambier rechts op de foto). Hier is een gefossiliseerd (?) bos. Eerst was er bos, vervolgens is er een leem / gesteente overheen gekomen, de bomen zijn afgestorven en de omhulsels van leem zijn blijven staan. Beetje luguber landschap. Verder voor een beetje relaxen op het strand van Cape Bridgewater. Ijsje, terrasje, zonnetje. We overnachten in Port Fairy.
Maandag 3 januari 2005: Port Fairy – Apollo Bay
Vandaag een vol programma met veel stops. Achtereenvolgens: Tower Hill, waar we op koala-spot gaan, met succes, Bay of Islands, Masacrre Bay, waar in het verleden op lugubere wijze Aboriginals zijn vermoord. Ze hadden de keuze: van de klif springen of neergeschoten worden. Geen keuze dus. Grotto, een waterhole aan de kust. London Bridge, een mooie rotsformatie. Leuk om te vertellen: begin jaren 90 was deze brug verbonden met het vasteland en je kon er over lopen. Echter, het verbindingsstuk is afgebroken en in zee gevallen. Op dat bevonden zich twee personen op de brug. Alle Australische tv-zenders kwamen er natuurlijk op af. De twee personen bleken een affaire te hebben (beiden getrouwd, maar niet met elkaar) en kwamen op deze manier in het nieuws. Leuk leuk. Lochard Gorge, prachtige kliffen, kleren,, stranden, vormen geweldig. Daarna naar de toeristische topattractie: The Twelve Apostles. Eerst een helicoptervlucht (ik kon het niet laten) die erg kort, maar wel geweldig mooi is. Uitzicht FANTASTISCH. Daarna nog van de grond / lookout point foto’s gemaakt en bewonderd, heel mooi, en ik ben de zoveel-miljoenste toerist die dezelfde foto gemaakt heeft. Door naar Otway Ranges, waar we een wandeling door een regenwoud maken. Gigantische bomen en ontzettend groen. We slenteren hier heel rustig doorheen, we hebben tijd over. We gaan door naar Apollo Bay, waar we overnachten in een vakantiehuis, dat we voor onszelf hebben. Na en bezoek aan de bottle shop maken we er een gezellige avond van. We spelen nog wat kaart/ dobbelen en worden erg melig. Wellicht dat dit door de wijn komt??? Tot slot nog een never ending spelletje pool en rond half twee naar bed. Veel te laat.
Dinsdag 4 januari 2005: Apollo Bay – Melbourne
Vandaag over de grote Great Ocean Road. We stoppen op enkele mooie punten voor een verplichte foto. Ik zit vooraan in de bus, dus ik heb geweldig uitzicht. Het is trouwens gaan regenen. Via Lorne, Anglesea naar Bell Beach. Daarna de kortste route naar Melbourne. Daar drinken we nog gezamenlijk een kop koffie. Daarna naar het hostel met Mel, Arlon en Günther. Deze laatste vertrekt vanmiddag, dus we lopen nog wat door de stad. Melbourne moet het vooral hebben van de mooie gebouwen, architectuur, theaters, musea etc. En veel winkels. Maar ik heb maar één hele dag, dus ik zal moeten kiezen. We zwaaien Günther uit en ’s avonds drinken we nog een pilsje.
Woensdag 5 januari 2005: Melbourne
Vandaag neem ik de circular tram naar het andere eind van de stad, waar ik het Melbourne Museum bezoek. Het is een prachtig gebouw. Omdat er een tentoonstelling over dinosaurussen is, is het onnoemelijk druk en besluit ik niet naar binnen te gaan. Ik loop door de stad en bezoek het Migration Museum. Heel interessant over alle mensen die in de afgelopen decennia naar Australië zijn geïmmigreerd en de ontberingen die zij hebben moeten ondergaan. Maar ook de mooie verhalen erachter. Daarna nog wat relaxen en;’s avonds gaan Mel en ik naar de avondmarkt. Een overdekte markt met live muziek en heel veel leuke winkeltjes en vooral veel eten en drinken. Heel gezellig.
Donderdag 6 januari 2005: Melbourne – Hobart (Tasmanië)
Voor mijn tour op Tasmanië vlieg ik vanuit Melbourne naar Hobart. Twee dagen Hobart. Hobart is een leuke plek, maar het weer is koud en druilerig. Dus niet zo uitnodigend. En ik heb gemerkt dat ik toch wel minimaal twee dagen nodig heb om een beetje te “wennen” in een stad en om een beetje bij te komen van het reizen. Maar desondanks een beetje rondgelopen, gesightseed (?), boodschappen gedaan, gewinkeld (er zijn hier enorm veel winkels, en allemaal om de hoek). Gelukkig is mijn rugzak nu al te vol. Dat dwingt mij tot het NIET kopen van nieuwe spullen. Na een bezoekje aan het toeristenbureau terug naar het hotel om op tijd onder de wol te gaan. Mijn kamergenote Sylvia, ook Nederlands, is zojuist aangekomen en blijkt dezelfde tour te gaan doen.
Vrijdag 7 januari 2005: Hobart
Eerst de was doen. Het lijkt er namelijk op dat er ongedierte (vlooien of zo) in een van mijn vorige bedden hebben gezeten. Ik heb namelijk nogal wat beten op mijn benen en vooral mijn armen. En het jeukt gruwelijk. Ik maak een wandeling door Hobart; via Salamanca Place, een heel leuk pleintje met veel winkeltjes, terrasjes en een markt op zaterdag (morgen dus) via het Princess Park naar Battery Point. Via de haven weer terug naar het centrum waar Andrea rond 17.30 uur aankomt. In de tussentijd besluit ik ALLE kleding te wassen, dat geeft me toch een beter gevoel. Met Andrea nog naar een sushi-bar (is hier spotgoedkoop), een goeie cappuccino en op tijd naar bed.
Zaterdag 8 januari 2005: Hobart – Tullah
Start van de tour. De groep bestaat uit 21 mensen. Heel erg veel, volle bus. Bestaande uit zes Japanners, één Chinees, vijf Nederlanders, twee Duitsers, twee Denen, drie Britten, twee Italianen. De gids is Steve, een onnoemelijke ouwehoer. Hij vertelt veel, snel en grappig. Kortom een beetje vermoeiend maar in elk geval ontzettend enthousiast over Tasmanië. Hij woont hier en vindt het gewoon de mooiste plek op aarde (en hij is op veel plaatsen geweest). Niet verkeerd dus. De dag begint met regen, helaas. We gaan vanuit Hobart richting de westkust en gaan eerst naar Mount Field NP, waar we een mooie wandeling doen, de Tall Tree Track. Een prachtige wandeling door een gigantisch regenwoud met meen mooi einde bij de Russel Falls. Een rustige wandeling van ongeveer 1,5 uur. Mooie opwarmer. We lunchen bij Lake St. Clair. Vervolgens naar een uitzichtspunt bij Donagyl Hill en via Queenstown terug langs Lake Plimsoll. We overnachten de komende twee nachten in Tullah in een accommodatie aan het Lake Rosebery. Het weer is inmiddels fantastisch geworden, zo rond de 20/25 graden. Volgens locals is het de laatste twee maanden niet zulk goed weer geweest. Je krijgt wat je verdient, of niet??? We besluiten een duik te nemen in het meer. Het is ijskoud, zeer verfrissend. Ken je het gevoel dat je niet meer zeker weet of je nog benen hebt? Zo koud. En het duurt daarna nog een paar uur voordat ik niet meer bibber (beetje overdreven). Maar zo koud is het water dus. De eerste indruk van Tasmanië: Woest, verlaten, rustig en heel, heel erg groen en vooral prachtig mooi. Het is gewoon zonde om in slaap te vallen in de bus. Het uitzicht is een aaneenschakeling van bossen, bergen, meren, watervallen, stroompjes en daar kronkelt een weg doorheen. En daarbij is er niet veel verkeer op de weg. Kortom, ik heb geen spijt dat ik dit weekje toch gepland heb. Ik zou echt wat gemist hebben als ik het niet gedaan zou hebben. Na het eten wordt er door enkele reisgenoten nog een (niet geslaagde) poging tot Karaoke gedaan. Goede reden om op tijd naar bed te gaan.
Zondag 9 januari 2005: Tullah
Het weer belooft goed te worden, in elk geval geen regen. Vandaag eerst naar Montezuma Falls, een twee uur durende wandeling door een prachtig regenwoud met een uitzicht op Montezuma Falls, een waterval in vier etages. Een zeer wiebelige hangbrug biedt een fantastisch uitzicht. Vervolgens naar Henty Sand Dunes (jawel) waar ik niet ga sandboarden of ga wandelen, maar een poging doe tot quad-rijden. Let op: ik zei poging! Na het testritje en daarna nog 20 meter wil de quad een andere kant op en ik beland onder de quad. Morgen dus een gigantische blauwe plek en spierpijn (verwacht ik). Ik heb de rest van de route achterop de quad van de gids doorgebracht (doe you have a driver’s licence? Sure? In what country?) Was ook erg leuk. Na een korte stop in Strahan, een levendig havenstadje, terug naar Tullah. Voor mij geen activiteit meer (paardrijden, kanoën of fietsen. ’s Avonds nog wat gedronken.
Maandag 10 januari 2005: Tullah – Devenport
Vanmorgen geen spierpijn, wel een giga blauwe plek. Zo’n beetje mijn hele scheenbeen. Vandaag gaan we naar Cradle Mountain NP voor de volgende wandeling. Er zijn diverse mogelijkheden tot wandeling. Gezien het weer heeft het geen zin om hoog te klimmen (Het is nogal wat bewolkt) dus we besluiten rond Dove Lake te wandelen en vervolgens verder te lopen tot Ronny Creek. Het is hier echt prachtig. Palmbomen, gumtrees en bergen. En daartussen ligt een meer. Vanuit Ronny Creek nemen we de bus naar het Visitor Centre. Terwijl we op de bus wachten zien we nog een gigantische wombat en ontmoeten we nog een paar mensen die zojuist de overland-track hebben afgesloten. Ze hebben elk weertype gehad wat je maar kunt hebben: regen, sneeuw, regen, zon, storm. Kortom, een mooie dag. ’s Avonds overnachting in Devenport. We eten in een Irish Pub en daarna naar Mc Donalds voor een Mc Flurry. Njam. Nog wat lezen en muziek luisteren.
Donderdag 11 januari 2005: Devenport - Bicheno
Een niet bepaald interessante dag. De itinery is gewijzigd. De reis moet ‘verplicht’ langs Ross, een plaatsje in het noordoosten van Tasmanië. En waarom? Omdat dit eigenlijk in de originele reisbeschrijving stond en het plaatsje erg populair is bij Japanners! En waarom? Omdat er in dit plaatsje, om precies te zijn in de bakkerij, een Japanse Animatiefilm is opgenomen, die een Academy Award (Oscar) gewonnen heeft. En aangezien we nogal wat Japanners in de groep hebben, en er zelfs eentje bij zit die dit heel interessant vindt…. Steve is er helemaal niet blij mee. Hij en met hem de rest had liever meteen naar de kust gereden om lekker te relaxen. Helaas. Dus wij naar Ross, een oninteressant plaatsje met een bakkerij (!!), een postkantoor en een tourist office, een kerk en een heel mooie brug. Verder alleen toeristen. Om ’t nuttige met het aangename te combineren, lunchen we ook in Ross. Vervolgens via een sluiproute naar Bicheno, waar we overnachten in een prachtig huis met uitzicht op de Tasman Sea. Het waait ontzettend, maar we gaan toch effe naar het strand. Koppie koffie, douchen, relaxen. De rest gaat naar het wildlife park, maar aangezien ik m’n wildlife wel gezien heb, ga ik niet meer. lekker wat rust. ’s Avonds na het eten gaan we naar het strand om de fairy penguins te bekijken. Wederom heel erg leuk en beter dan Kangaroo Island. Hier lopen we boven hun woningen, en zien we de baby’s ronddartelen. Tevens een rondleiding die heel erg goed gedaan wordt. Helaas mogen we geen penguin meenemen, dus rond 23.00 uur zijn we weer terug om lekker wat te drinken. Overigens, ze heten fairy omdat ze voor het eerst in Port Fairy gesignaleerd zijn.
Vrijdag 12 januari 2005: Bicheno – Port Arthur
Vanmorgen naar Freycinet NP om te wandelen. We hebben hiervoor drie uur en kunnen kiezen uit een eenvoudige wandeling – your granny can do it – naar een uitzicht op Wineglass Bay of en beklimming van Mount Amos, van waaruit je een spectaculairder uitzicht hebt op de baai. Voor beiden geldt: je kunt altijd terug als je niet verder kunt / durft. Ik ga dus voor de klim. Gelukkig. Het is inderdaad een steile klim over vooral granieten rotsen, die zo nu en dan glad zijn doordat er water overheen loopt. En het waait enorm hard, waardoor het moeilijk is eraf te vallen (wind in de rug). Na enkele keren overwogen te hebben om te stoppen (hoe kom ik ooit weer beneden) haal ik toch de top. En het uitzicht is geweldig. Beneden je Wineglass Bay – die lijkt op een wijnglas , goh -, blauw water en een strand. De weg terug is plaatselijk een kwestie van zitten en naar beneden laten glijden, maar verder valt het enorm mee. We zijn ruim op tijd terug en na een lekker kopje koffie en lunch zitten we de rest van de middag in de bus naar Port Arthur. Ook hier wonen we met z’n allen in een huisje, aan de ene kant grenzend aan een café en aan de andere kant aan een kerkhof, op zo’n 200 meter van het strandje met meer. Mooi. Na het eten een snelle duik in ijskoud water, heel verfrissend. Daarna voor een ghost-tour naar Port Arthur, een voormalige gevangenis. Niet het standaard verhaal van ‘achter elke boom zit een spook’. Nee er worden in gepaste omgeving allerlei ghost-stories verteld. Leuk gedaan.
Zaterdag 13 januari 2005: Port Arthur – Hobart
Vandaag bezoeken we voor de middag Port Arthur. Veel te kort voor zo’n locatie. Wel indrukwekkend en gigantisch groot. Met een mooi meer in het midden, met een bootje erover. Heel apart. Vanuit Port Arthur richting Hobart via Tasman NP, waar we achtereenvolgens Tasman Arch en Devils Kitchen bezoeken.
Vrijdag 14 januari 2005 – Hobart
Vandaag verblijven we nog wat in Hobart, waar we een beetje bijkomen van de afgelopen week.
Zaterdag 15 januari 2005: Hobart
Vanmorgen naar Salamanca Market, een lokale markt die inmiddels veel toeristen trekt. Heel sfeervol met live muziek en plaatselijke kunst en lekker eten. Kortom, heel gezellig. het is heerlijk weer, dus ik blijf lekker nog wat hangen in het nabijgelegen park. Lekker wat mensen kijken. Ik heb venmorgen nog getwijfeld of ik een wandeling zou maken naar Mount Wellington, maar heb besloten dat ik mijzelf / mijn benen wat rust gun. Dus lekker een bankje in het park opzoeken en wat lezen. Rond 17.30 uur tref ik Sylvia (tour) en we spreken af vanavond gezamenlijk wat te eten. Samen met Garry en Anna eten we lekker vis aan de haven. Daarna nog een kop koffie en terug naar het hostel.
Zondag 16 januari 2005: Hobart – Melbourne
Mijn rugzak pakken, uitchecken en om 12.00 uur de shuttlebus naar het vliegveld. In de tussentijd een poging gedaan om een kopje koffie te vinden, maar dat valt op zondagmorgen in Hobart niet mee. Hobert is niet ‘the place to be’ op zondagmorgen. Om 17.00 uur kom ik in Melbourne aan, waar ik nog wat op Federation Square rondhang en wat eten. Ik heb een gigantische jetlag (na één uurtje vliegen) dus op tijd naar bed. By the way, het is frappant dat ik na die korte vluchten ontzettende slaap heb…. zal toch niet de ouderdom zijn?
Maandag 17 januari 2005: Melbourne – Khancoban
Om 7.15 uur vertrek ik vanaf het Immigration Museum. Wordt opgehaald door Rick, de gids. De groep bestaat uit vier UK-ers, één Duitse, twee Finnen, twee Fransen en ikzelf. Kleine groep, heel gezellig. Overigens regent het, net als gisteren in Hobart. Maar nu is het in Melbourne heel gewoon dat het de ene dag 30 graden en zonnig is en een dag erna slechts 10 graden met regen. Dus ik wacht maar af. We rijden Melbourne uit en onze eerste stop is in Yea, waar we onze lunch oppikken. Het is inmiddels gestopt met regenen (jawel) en we rijden via de toeristische route naar Glenrowan, waar de beroemde Ned Kelly heeft gewoond. Ned Kelly is een bushranger uit de tweede helft van de 19e eeuw. Hij is in 1880 opgehangen en er is in dit plaatsje een leuk museum over zijn leven en avonturen. Ook een replica van zijn homestead (huis) is hier te zien. Ondanks de vele overtredingen die Ned heeft gemaakt (vooral tegen politie en overige wettelijke instanties) is hij een soort held in Australië. We rijden door naar een wijnproeverij, Brown Brothers Winery voor een uurtje wijnproeven. De wijnen zijn hier iets lichter dan die in de Borossa Valley / Clare Valley, maar erg drinkbaar! Ik koop twee flessen, mede gezien het feit dat ik niet meer ver hoef te sjouwen na deze tour. Verder naar Beechworth, een goudmijnstadje met een wereldberoemde bakkerij. Deze keer niet beroemd vanwege een geweldige Japanse film, maar om haar gebak. het is een ontzettend leuk plaatsje met veel winkeltjes met snuisterijen, antiquiteiten en oude boeken. We rijden verder langs Hume Lake, dat ontstaan is uit twee rivieren en zich na verloop van tijd heeft afgezonderd en nu als een hoefijzer om een berg ligt. Het verplaatste plaatsje Talanghetta is hier ook te vinden. Men verwachte dat door de stijging van het waterpeil dit stadje onder water zou lopen, dus hebben ze het een beetje hoger op de berg weer herbouwd. De dag loopt ten einde en we arriveren in Khancoban, waar ons home for the night staat. Een hotel / motel met een zwembad. Oftewel LUXE! Bedden en een tweepersoons kamer. Waw. Dus eerst een lekkere duik en daarna een douche. Na het eten nog een heerlijk pilsje gedronken.
Dinsdag 18 januari 2005: Khancoban – Canberra
Om 05.30 uur op, om 06.00 uur ontbijt. Vandaag een volle dag. We beginnen met een bezoek aan het Snowy Mountain Hydro Electric Scheme, een grootscheeps project om elektriciteit te winnen. We bezoeken station nr 1. Murray Project. via een prachtige route door de Snowy Mountains naar Scammel Spur Outlook, een prachtig uitzicht. Vervolgens worden we gedropt aan het eind van een zandweg om terug te lopen en kangoeroes te spotten. Die zitten hier gewoonlijk met bosjes, maar vandaag toevallig niet. Er zitten er wel tientallen, maar die zijn niet te spotten omdat het gras te hoog is. Volgens Rick zijn er de laatste jaren minder omdat er een grote bushfire gewoed heeft. Dit heeft veel dieren verdreven / omgebracht. Overigens hebben de vliegen ons wel gevonden. Die zijn wel in grote getallen te vinden. We vervolgens onze route door de Snowy Mountains en onderweg krijgen we alles te horen over Banjo Patterson, een dichter die het beroemde gedicht ‘the man from Snowy River’ heeft geschreven. Dit gedicht is vele coupletten lang en is meerdere malen verfilmd. Rond 10.00 uur zijn we in Thredbo, een wintersportplaatsje. Dit plaatsje is ’s zomers ook in trek omdat van hieruit vele wandelingen te maken zijn rond Mount Kosciusko, Mount Kozzy genoemd door de Ozzies. Vanuit Thredbo gaan we met een kabelbaan naar 1990 meter om vervolgens een 3,5 uur durende wandeling naar 2228 meter te lopen, de top van Mount Kozzy. Di is het hoogste punt van Australië. Heel bijzonder, een 360 graden uitzicht. De wandeling gaat over een boardwalk (ijzen constructie) en is niet erg zwaar. Beetje dalen, beetje stijgen, beetje vals plat. Er is op deze hoogte niet meer echt sprake van veel begroeiing. Die bestaat veelal uit lage hei, kruiden en bloemen. Daartussen wat stroompjes water. We zijn hier redelijk vroeg vertrokken, dus het is nog niet erg druk op de top. We eten hier onze lunch en genieten nog wat van het uitzicht. We vervolgen onze wandeling terug naar de kabelbaan. Oh ja, ik heb mijn camera-hoesje laten liggen vanuit de kabelbaan. Niet slim. We zien het hoesje liggen als we terugkomen, dus ik ga te voet de berg weer op. En dat is een hele klim. Maar dankzij een behulpzame tegenligger is het snel gevonden. We vervolgen onze weg door de Snowy Mountains, passeren de grens tussen Victoria en New South Wales, gevormd door de Murray River. Verder door naar ACT (Australia Capital Terrotory), de provincie waar de hoofdstad Canberra zich bevindt. In Canberra maken we een korte rondrit met de bus langs het oude en nieuwe parlementsgebouw (Capital Hill) en de Anzac Parade (oorlogsmonument). We rijden door naar Mount Ainslie, van waaruit we een prachtig uitzicht hebben over Canberra. We logeren in Victor Lodge, een heel huiselijk aandoend hostel. ’s Avonds eten we in een Irish Pub en genieten we van een lekker pilsje (of twee).
Woensdag 19 januari 2005: Canberra – Kathumba
Vandaag wederom een grote dag, namelijk naar de Blue Mountains. Waarom heten ze zo? Ze zijn beplant met eucalyptus en als het heel warm wordt (en dat wordt het wel eens in Australië), verdampt de eucalyptus en geeft een soort (blauwe) damp af. Wel moet gezegd worden dat het blauwe alleen zichtbaar is als je op en afstand staat, dus niet als je er bovenop staat. Maar dat even terzijde. Iemand heeft heel lang geleden naar deze bergen gekeken en gedacht: ze lijken wel blauw. En zo is het gekomen. We rijden richting Jenola Caves, maar niet voordat we in Goulburn het (jawel) grootste Merino Schaap hebben bezichtigd. Dit maal niet van dat afschuwelijke fibre-glass, maar van graniet. Dus iets minder erg. De Jenola Caves staan in de top 5 van things-to-do in de Blue Mountains. En niet onterecht; echt prachtig. We maken, onder begeleiding van een gids, een wandeling door de Chifley-cave. Ongelofelijk mooi! De stalagnieten, tieten en orgelpijpen zijn prachtig van kleur en vorm. We vervolgen onze route naar Govvets Leap Lookout met een mooi uitzicht op de Gross Valley. We maken een korte wandeling naar een lookout op Wentworth Falls. Dan naar de Three Sisters, het meest bekende punt van de Blue Mountains. Ze bevinden zich in Kathumba, vlak voor ons thuis voor vannacht. Dit is een rotsformatie die volgens de Aboriginals is ontstaan doordat een tovenaar drie zussen omgetoverd heeft in steen, om ze te beschermen tegen het monster dat tussen de bergen leefde. Het monster probeert hem ook te vangen, en daarbij verliest de tovenaar zijn toverstaf. Dus kan hij vervolgens de drie zussen niet terugtoveren. Omdat je al zo vaak foto’s van deze plek hebt gezien lijkt het wel of je er al eerder geweest bent. Maar overigens heel erg mooi. Vervolgens naar de YHA waar we die avond een BQ hebben, maar niet voordat we een bezoekje hebben gebracht aan de bottle-shop. Het wordt een erg gezellige avond.
Donderdag 20 januari 2005: Kathumba – Sydney
Vanmorgen eerst nog een keer naar de Three Sisters, die nu in mist gehuld zijn. Wauw. We gaan met de Scenic Railway, de steilste kabelbaan ter wereld (meer dan 50% stijging) naar beneden om uit te komen bij een regenwoud. Hier maken we een mooie wandeling. Het is tevens een mijngebied geweest, waarvan we nog veelbewijs tegenkomen; er liggen her en er op de berg attributen die in het verleden naar beneden zijn gegooid. Met de Flyway weer naar boven om te vertrekken naar Sydney. We naderen Sydney via de weg langs het Olympisch dorp en komen de stad binnen over de Harbour Bridge. Mijn drop-off is in Kings Cross. Ik neem een taxi naar mijn hostel. Nadat ik mijn rugzak enigszins heb gereorganiseerd loop ik richting stad. Via St.Mary’s Cathedral, door de Botanische Tuinen (die erg mooi zijn, daar moet ik vandeweek nog een keertje tijd voor maken). Vanuit de Botanische Tuinen heb je prachtig uitzicht op de Harbour Bridge EN het Opera House. Natuurlijk te veel foto’s gemaakt.
Vrijdag 21 januari 2005: Sydney
Plan was om met Helen (Tour) de Harbour Brigde te gaan beklimmen, maar het is zo druk, dat het Helen wel gelukt is een kaartje te bemachtigen en mij niet. Aangezien zij morgen al vertrekt, gaat ze toch. Ik besluite het geld te sparen en loop naar Circular Quay, van waaruit alle ferrys van Sydney verrekken. Ik bezoek de Rocks, het oudste gedeelte van Sydney. Mooie winkeltjes, restaurantjes, heel gezellig. Vervolgens naar Pylon Outlook. Dit is een pilaar van de Harbour Bridge, waar je in kunt klimmen en van waaruit je een mooi uitzicht hebt op het Sydney Opera House en de Harbour Bridge. En natuurlijk op de haven. Heel erg de moeite waard. In de pilaar is een expositie over de bouw van de brug. Ondertussen driftig ge-sms’t met Claudia (eerste drie weken) om iets af te spreken. Rond 16.00 uur zitten we aan de koffie. We spreken af dat we mekaar nog een keertje zien voordat ik vertrek. Ik loop via de winkelstraat terug naar St. Mary’s Cathedral (om de hoek bij mijn hotel). Hier begint net een dienst. Het is deze week een jongeren - eucharistische week, en volgens mij is er een heleboel te doen. Ik besluit even te blijven. Dit is de eerste katholieke kerk in Sydney, (en ook Australië volgens mij) en is heel mooi. Niet zo oud als wij gewend zijn, maar toch.
Zaterdag 22 januari 2005: Sydney
Vanmorgen naar Paddy’s Market. Op weg hier naartoe loop ik Helen tegen het lijf. De wereld (en Sydney) is klein. Paddy’s Market is een overdekte markt met allerlei snuisterijen, kleding, fruit etc. Hier kun je uren rondsnuffelen. Vervolgens naar het Powerhouse Museum, waar een Lord of the Rings tentoonstelling plaatsvindt. Heel mooi. Van alle figuren uit de film is het originele filmkostuum aanwezig en heel erg veel info over hoe de film gemaakt is. Hier ben ik wel een paar uurtjes zoet geweest. Ik vervolg mijn weg naar Darling Harbour, een mooi havengebied met veel winkels en terrasjes. Hier loop ik Veronika (tour) tegen het lijf. Zij zit nog te wachten op andere tourgangers, Jean, Nathalie en Rob. Ondertussen kijken we nog een waterski-show en een zeer flexibele straatartiest. We drinken nog wat met zijn alleen en ik vervolg mijn weg naar het Sydney Aquarium. Hier krijg ik eindelijk de Platypus te zien. Helaas niet in het wild, maar ja. Heel gek beest overigens. Hier loop ik letterlijk tussen de haaien, roggen en dolfijnen door. Mooi aquarium. Terug naar het hostel om me om te kleden voor vanavond. Ik ga samen met de tourgangers naar een concert van de Sydney Symphony, een heel erg goed symfonieorkest. Het concert is gratis in de Domain, een aan de Botanische Tuinen grenzend park. Er zijn echt duizenden mensen, ik denk zo’n tienduizend. Het concert is erg mooi en duurt ongeveer twee uur. De mensen hebben allemaal een dekentje, wijntje, knabbeltje bij zich en zitten gewoon gezellig te genieten! Een mooie (bijna) afsluiting van mijn vakantie.
Zondag 23 januari 2005: Sydney
Het regent! En niet zo zuinig. Het heeft al uren geregend, geonweerd, en het ziet er niet naar uit dat het de eerste uren zal veranderen. Maar rond 11.00 uur houd ik het binnen niet meer uit en loop ik nog een keer naar Paddy’s Market om de laatste cadeautjes en souvenirs te kopen. Dit is tenminste binnen. Rond 15.00 uur ben ik daarvan terug en ga ik richting Sydney Opera House. Hier ben ik op een groot scherm getuige van de wedstrijd tussen Agassi en Andersson, die overigens door Agassi gewonnen wordt. Hier is vanavond een (voor genodigden) openlucht bijeenkomst voor de Australian Open met muziek en tennis. Helaas geen kaartje. Wat mooie foto’s gemaakt van het Opera House van dichtbij en ik loop verder naar Circulair Quay, waar een soort joekskapel (fun-band?) staat te spelen. Een bas, twee trombones, twee trompetten en een slagwerker. Volgens mij Franse studenten of zo. Een beetje een doelloos dagje, maar ja, dat krijg je met zo’n weer.
Maandag 24 januari 2005: De laatste dag
Na het uitchecken heb ik met Claudia afgesproken. Rond 10.30 uur zitten we aan de koffie. We lunchen (sushi) nog samen en dan scheiden onze wegen zich (snik). Maar we zien mekaar in mei of zo wel weer. Ik loop nog wat rond en besluit tot afsluiting nog een cruise door de haven d\te maken. Deze cruise start in Circular Quay en doet vervolgens Sidney Opera House, Watsons Bay, Taronga Zoo en Darling Harbour aan. Natuurlijk weer ontzettend veel foto’s gemaakt. Om 17.30 uur ben ik weer terug in het hostel om mijn bagage op te pikken. Ik word om 18.00 uur opgepikt door de shuttlebus. Dan begint de lange saaie vlucht naar huis. De eerste vlucht is om 22.15 uur.
Dinsdag 25 januari 2005: van Sydney naar huis
Na een saaie, niet geslapen vlucht kom ik één minuut te laat aan (volgens teletekst). Mijn rugzak is de vierde op de band, dus ik ben meteen weg. Ozze Wim staat me op te wachten en we rijden (ongeveer zes files onderweg) naar huis. Daar ben ik rond 19.00 uur. Nog wat gegeten bij ons mam en naar huis om uit te pakken. Heel erg vreemd, heel erg moe. Lekker in mijn eigen bed kruipen……..
Oh ja, hier hebben ze maar één Kerstdag. De dag na Kerst is Boxing Day en ik heb geen idee waarom het zo heet, maar het heeft niets met kerst te maken. We zijn vandaag uitgenodigd voor het ontbijt bij de buren, en tevens erg goede vrienden van de familie. Libby, David, zoon Adam en dochten Lauren. De zoon, Adam, heeft afgelopen week zijn gezicht lichtelijk verbrand toen hij aan het werken was aan een auto. Is inmiddels al bijna geheel hersteld. Vader David heeft gisteren een operatie gehad aan zijn pols. Maar dat mag de pret niet drukken. Het zijn ontzettend leuke mensen. We eten zoals dat hoort met Kerst: Bacon en eggs oftewel spek met eieren. Er zijn wederom kado’s. Helaas was ik niet op de hoogte van het feit dat er ook voor buren en vrienden kado’s gekocht worden, helaas. het is gewoon een gezellige boel. Na het ontbijt wordt er nog wat gespeld (spellen gedaan) op het gazon en na de lunch (garnalen) rijden we naar Adelaide, waar we Kerst gaan vieren met de familie van Danny, bij een broer van Danny thuis. Daar komt een groot gedeelte van zijn familie bij elkaar. Ook zijn ouders, en dat komt goed uit, want voor hun heb ik wel een kado gekocht. Weerom een huiskamer / veranda vol vreemden, maar ik verveel me geen moment. Iedereen is hier gewoon ontzettend gastvrij en aardig, geïnteresseerd en vriendelijk. het blijft me verbazen. Ook hier wordt weer lekker gegeten (koud buffet) en natuurlijk weer een overheerlijk wijntje genuttigd. (wat heb ik het toch zwaar, moet ik al WEER wijn drinken). Na deze vermoeiende dag zijn we blij als we thuis zijn.
Zondag 26 december 2004: Boxing Day in Flinders Ranges
Vandaag vertrekken we voor een paar daagjes (3) naar Flinders Ranges NP, gelegen op ongeveer drie uur rijden noordelijk van Clare. Onderweg ernaartoe horen we op de radio van de Tsunami. Heel erg vreemd, op dat moment realiseren we ons helemaal niet echt wat er gebeurt. We rijden naar de camping bij Wilpena Pound, tevens de bekendste trekpleister van het NP. Een soort kom (pound), omringd door een soort van bergketen. Wilpena betekent in Aboriginal-taal “geopende hand”. De camping ligt aan de voet van deze bergketen. Een heel mooi plekje. Na het opzetten van de tent maken we nog een tochtje naar Sacred Canyon, een prachtige plek. Door een smalle kloof komen we bij een plek waar nog wat Aboriginal rotstekeningen te zien zijn. Gelukkig, dan hebben we hier ook nog wat cultuur gesnoven. Het is echt een prachtige kloof, de kids vinden het prachtig. Op weg terug nog een paar fotostops en terug naar de camping. Na het eten vroeg naar bed. We zijn total loss.
Maandag 27 december 2004: Flinders Ranges
Vandaag een grote dag: we gaan een poging doen om St. Mary’s Peak (1175 m) te beklimmen. Afhankelijk van het weer (de voorspellingen zijn perfect, niet te heet), mijn klim-conditie…… de kinderen, bekijken we onderweg hoe ver we komen. Het eerste gedeelte, een tamelijk vlak gedeelte van plusminus 1,5 uur lopen, wordt Alex (3) door Danny in de rugzak gedragen. Maar vanaf het moment dat het wat steiler wordt, wil ze zelf klimmen. En ze klautert flink door. Ze heeft er beduidend minder moeite mee dan ik. Tot aan Tandarra Saddle is het ongeveer een uur klimmen, en het is een flinke klauterpartij over hoge rotsen. Na enige twijfel (en veel overredingskracht van C&D) ga ik toch door naar de top. Dit betekent nog ruim een uur klimmen, maar niet meer zo zwaar als het eerste stuk. En natuurlijk kan ik altijd stoppen en teruggaan (niet dus). Maar het lukt! en het is geweldig. Vanuit de top kun je de hele Wilpena Pound zien. Dat is echt geweldig. Verder zie je Lake Torrens en de ABC-Ranges. Magnifiek, geweldig etc. Dan moeten we nog terug, moordend voor de knieën, maar ook dat overleven we. Petje af voor de twee kids; Dat zie ik menig jongetje van zes jaar niet doen: helemaal, zonder enig gezeur, ongeveer 9 uur lopen. Helemaal geweldig. En een driejarige die twee uur lang omhoog klautert… (ze mag niet zelf naar beneden lopen, want dat is te gevaarlijk, anders had ze dat ook nog gedaan). Rond 16.30 uur weer terug. Het is inmiddels BEER-o’clock. Dat hebben we wel verdiend. En bij het eten is het weer WINE-o ‘clock. GEWELDIGE DAG!!!
Dinsdag 28 december 2004: Flinders Ranges – Clare
Na wat opstartproblemen (spierpijn) gaan we met de auto (!) op weg. Vandaag doen we wat mooie routes door het park. We vertrekken op tijd, omdat vroeg in de morgen het mooiste licht / kleuren te zien is / zijn. Maar het is ook koud, een kil briesje. Wel zien we onderweg tientallen kangoeroes, emoes en zelfs een aantal wedge-tailed eagles. En dat is heel bijzonder. Je zou denken dat je op Kangaroo Island de meeste Kangoeroes ziet, maar dat is dus niet waar. We gaan met de auto (die overigens Basil heet) door Bunyeroo Gorge, Brachina Gorge en Stokes Lookout. Het blijft prachtig en telkens heb je weer een ander mooi uitzicht op St. Mary’s Peak, die we gisteren beklommen hebben. En nog steeds vind ik het een prestatie, al zeg ik het zelf. Na ingepakt te hebben doen we nog een 4WD door Arkaroola NP. Ongeveer 2,5 uur over slingerende, met rotsen bezaaide paadjes, bergop en bergaf. En onderweg een paar adembenemende uitzichten. terug naar huis via Melrose, via een bijzonder mooi hotel. De eigenaar heeft dit helemaal zelf opgeknapt met allerlei gerecycled materiaal; plafonds van wolbalen, barkrukken van tractor-zittingen, golfplaten wanden en ga zo maar door. Heel apart. En oh ja, het is te koop. Op de terugweg pleegt Basil nog een paar moorden. Er vliegen twee vogels tegen de voorruit. Terug in Clare de auto uitpakken, de rugzak inpakken en nog een lekker pilsje drinken. Met Christine nog wat America-herinneringen ophalen.
Woensdag 29 december: Clare – Adelaide
Mijn Clare-avontuur is ten einde. Hartstikke mooie tijd gehad in Clare. Vanmorgen moet ik weer op de bus, dus ik neem hier afscheid van Christine, Danny, Sam en Alex. Wie weet wanneer ik die weer zie…. Op naar Adelaide. Na aankomst in de YHA in Adelaide eerst even op adem komen. Vandaag alleen nog wat boodschappen doen en op tijd naar bed.
Donderdag 30 december 2004: Adelaide
Vandaag zou ik naar een wildlife park (dierentuin ) gaan waar ik eindelijk een platypus zou zien, maar de tocht gaat niet door. Te weinig aanmeldingen. Dus ik doe de was (koud) en besluit een wandeling te maken naar Noord-Adelaide. En dat is beslist de moeite waard. Via King Williams Road langs het Festival Centre (theater) over de Torrens River naar St Peters Cathedral. Een mooie Angelicaanse kathedraal. Vreemd is hier wel dat een heel oud gebouw (deze kerk dus) nooit ouder is dan ongeveer 150 jaar. Deze is van 1874, dus dat is voor Australische begrippen ontzettend oud. Natuurlijk mag ik niet vergeten dat ik langs de “Oval” ben gelopen, het cricketstadion van Adelaide. En aangezien cricket DE nationale sport is………. en zeker op dit moment, met de vijf dagen duren test-games tegen Pakistan. Niet dat ik er veel van snap, maar dankzij Danny snap ik er wel ietsje meer van. Terwijl ik langs een standbeeld van Sir Bradman, DE cricketlegende van Australië loop, word ik door iemand aangesproken met de vraag of ik een foto wil maken van hem met het standbeeld. En daar ben ik natuurlijk niet te beroerd voor! Na drie foto’s vanuit verschillende hoeken vertelt hij me dat hij is verbonden aan het nationale cricketteam van Pakistan. Hij is geen speler, maar een official. Als hij hoort dat ik niets van cricket weet, is hij enigszins verbaasd en geschokt. Maar als ik hem vertel dat ik uit Nederland kom, zegt hij: oh ja, maar jullie hebben hockey (?). Nou, tot zover het cricket. Verder met mijn wandeling, waarbij vooral de huizen heel apart zijn. Ik loop langs blue-stone cottages, gemaakt van Australisch blauw gesteente (what’s in a name), langs koloniale huizen, grote landhuizen met uitzicht op het park. Heel mooi. Daarnaast parken, restaurantjes, terrasjes… en je bent zo een paar uur verder. Terug via Light Vision, waar je een uitzicht op Adelaide hebt, wat overigens niet echt specky is. Genoemd naar Light, de kolonel die in de vroege 19e eeuw besloot om op deze plek Adelaide te bouwen, en zo geschiede. Op de terugweg maak ik nog een wandeling langs Torrens River, maar gezien de temperatuur lijkt ’t me verstandiger een binnenshuise activiteit te zoeken. Ik loop langs het Migration Museum (had ik naar binnen willen gaan, maar ik was al te ver) om naar de Jam Factory, een galerie te gaan. Heel mooie kunst en vooral heel mooie sieraden. Terug naar de YHA, waar ik ondertussen een Japanse en Italiaanse kamergenote heb gekregen.
Vrijdag 31 december 2004: Borossa Valley
Vandaag naar Borossa Valley voor een dagje wijnproeven. Op de heenweg, die voert door Torres Gorge, eerst naar Gumeracha, waar zich ’t grootste (jaja, ze hebben grote dingen in Australië) hobbelpaard ter wereld bevindt. het schijnt 18 meter hoog te zijn en is ontzettend lelijk. Er is een speelgoedfabriek met houten speelgoed, niet geschikt voor vervoer in een rugzak. Helaas. Verder naar Angas Park, een producent van gedroogde vruchten. Dan maken we ons op voor de eerste proeverij, Wolf Blass, één van de grootste in de regio. Daarna lunch bij Borossa Junction Resort, waar ik kangoeroe eet. Heel lekker. Vervolgens naar de wijnkelders van Cockatoo Ridge, Borossa Vines en Miranda Family Winemakers. Tussendoor een fotostop bij Menglers Hill lookout, een op de terugweg langs de “Whispering Wall” (fluisterende muur). Dit is een waterbassin. Als je aan weerzijden van het bassin gaat staan, kun je met elkaar praten over een afstand van 140 meter. Terug via Gawler naar Adelaide. Oudejaarsavond. Rond 21.00 uur naar het centrum om te pinnen, maar dan is net het kinder-vuurwerk. Ik blijf dus maar even kijken. Erg mooi, en er is live-muziek. Het is erg gezellig op straat,dus ik blijf tot 2005!!! Vreemd als je helemaal alleen (in de menigte) bent met oud en nieuw. Na het vuurwerk terug naar de YHA. Morgen weer vroeg op.
Zaterdag 1 januari 2005
Vanmorgen om 07.45 uur vertrekken we voor een 3,5 daagse tour van Adelaide naar Melbourne via de Great Ocean Road. We rijden via Hahndorf door de mooie Adelaide Hills. Na de nodige koffie steken we de Murray River over met behulp van een veerpontje, a la Broekhuizen/Arcen, alleen is dit gratis. We passeren diverse zoutmeren (roze) en Lake Alexandria en Lake Albert. We rijden door naar Coorong NP waar we door een lokale Aboriginal van alles te horen krijgen over de traditionele bushtucker (voedsel) en bush medicine. Hij is erg gemotiveerd; hij heeft zelf aan den lijve ondervonden dat de medicijnen werken en heeft het bij andere mensen toegepast. Erg interessant. Daarna eten we zelf onze bush-tucker (lunch), wederom kangoeroe met daarbij damper (brood) en friet met salade (niet echt tucker). We bekijken nog een video en hobbelen verder naar de zoveelste zandduinen. Deze zijn gelegen aan het water. Wederom een broek/ oren haren vol zand en wederom gezandstraald. Op weg naar Kingston nog een korte stop bij de Granites, een weinig indrukwekkende formatie rotsen in zee (word ik som rock-moe?) In Kingston het zoveelste gigantische fibre-glas monster: Larry de Lobster. Jakkie. Snel verder voor ons overnachtingsadres in Beachport. Na een wandeling over de jetty voor zonsondergang spelen we nog een partijtje pool en drinken een lekker glaasje wijn. Oh ja, de groep bestaat uit twee Zwitsers (Katja en Daniël), één Italiaanse (Nadia) twee Finsen (Eva en Pauline) één Britse (Mel) , één Israëli (Alon) en één Duitser (Günther). De gids heet Scott.
Zondag 2 januari 2005: Beachport – Port Fairy
Vandaag doen we een heleboel. We bezoeken achtereenvolgens: Een Duitse bakkerij voor koffie (!!). (heel belangrijk, gezien het feit dat er vandaag veel gesloten is. gisteren Nieuwjaar, morgen public holiday) In dit plaatsje is ook een Rabobank-kantoor! Vervolgens maken we een prachtige wandeling langs de kust in Canuna NP. Heel erg mooie kliffen. Dan vinden we een sinkhole, een gat, ontstaan door miljoenen jaren van ondergrondse erosie. Jeweetwel, je stapt uit de bus en - oeps – gat in de grond. Het nadeel is hier dat ze er een tuin van gemaakt hebben met hortensia’s. Heel mooi, maar had voor mij niet gehoeven. Vervolgens naar Blue Lake. Je zult denken: elk meer in Australië is blauw, dus wat is er nou zo apart? Nou, je hebt blauw en je hebt blauw. en dit meer is blauw! Normaal heb je groen-blauw (turkoois) maar dit is kobaltblauw. Waarom? Enkele mogelijke verklaringen:
1. door vulcanisch gesteente, leem etc. ontstaan door een chemische reactie.
2. er heeft ooit iemand blauwe verf ingegooid.
3. de wc-eend fabriek ligt om de hoek.
Maar even zonder gekheid. Blijkbaar weet men echt niet hoe de kleur ontstaan is. Genoeg geleuter, verder naar Mount Schenk, een vulkaan waar we op klimmen en om de krater heen lopen. Mooi uitzicht op de krater en daarbuiten (Mount Gambier rechts op de foto). Hier is een gefossiliseerd (?) bos. Eerst was er bos, vervolgens is er een leem / gesteente overheen gekomen, de bomen zijn afgestorven en de omhulsels van leem zijn blijven staan. Beetje luguber landschap. Verder voor een beetje relaxen op het strand van Cape Bridgewater. Ijsje, terrasje, zonnetje. We overnachten in Port Fairy.
Maandag 3 januari 2005: Port Fairy – Apollo Bay
Vandaag een vol programma met veel stops. Achtereenvolgens: Tower Hill, waar we op koala-spot gaan, met succes, Bay of Islands, Masacrre Bay, waar in het verleden op lugubere wijze Aboriginals zijn vermoord. Ze hadden de keuze: van de klif springen of neergeschoten worden. Geen keuze dus. Grotto, een waterhole aan de kust. London Bridge, een mooie rotsformatie. Leuk om te vertellen: begin jaren 90 was deze brug verbonden met het vasteland en je kon er over lopen. Echter, het verbindingsstuk is afgebroken en in zee gevallen. Op dat bevonden zich twee personen op de brug. Alle Australische tv-zenders kwamen er natuurlijk op af. De twee personen bleken een affaire te hebben (beiden getrouwd, maar niet met elkaar) en kwamen op deze manier in het nieuws. Leuk leuk. Lochard Gorge, prachtige kliffen, kleren,, stranden, vormen geweldig. Daarna naar de toeristische topattractie: The Twelve Apostles. Eerst een helicoptervlucht (ik kon het niet laten) die erg kort, maar wel geweldig mooi is. Uitzicht FANTASTISCH. Daarna nog van de grond / lookout point foto’s gemaakt en bewonderd, heel mooi, en ik ben de zoveel-miljoenste toerist die dezelfde foto gemaakt heeft. Door naar Otway Ranges, waar we een wandeling door een regenwoud maken. Gigantische bomen en ontzettend groen. We slenteren hier heel rustig doorheen, we hebben tijd over. We gaan door naar Apollo Bay, waar we overnachten in een vakantiehuis, dat we voor onszelf hebben. Na en bezoek aan de bottle shop maken we er een gezellige avond van. We spelen nog wat kaart/ dobbelen en worden erg melig. Wellicht dat dit door de wijn komt??? Tot slot nog een never ending spelletje pool en rond half twee naar bed. Veel te laat.
Dinsdag 4 januari 2005: Apollo Bay – Melbourne
Vandaag over de grote Great Ocean Road. We stoppen op enkele mooie punten voor een verplichte foto. Ik zit vooraan in de bus, dus ik heb geweldig uitzicht. Het is trouwens gaan regenen. Via Lorne, Anglesea naar Bell Beach. Daarna de kortste route naar Melbourne. Daar drinken we nog gezamenlijk een kop koffie. Daarna naar het hostel met Mel, Arlon en Günther. Deze laatste vertrekt vanmiddag, dus we lopen nog wat door de stad. Melbourne moet het vooral hebben van de mooie gebouwen, architectuur, theaters, musea etc. En veel winkels. Maar ik heb maar één hele dag, dus ik zal moeten kiezen. We zwaaien Günther uit en ’s avonds drinken we nog een pilsje.
Woensdag 5 januari 2005: Melbourne
Vandaag neem ik de circular tram naar het andere eind van de stad, waar ik het Melbourne Museum bezoek. Het is een prachtig gebouw. Omdat er een tentoonstelling over dinosaurussen is, is het onnoemelijk druk en besluit ik niet naar binnen te gaan. Ik loop door de stad en bezoek het Migration Museum. Heel interessant over alle mensen die in de afgelopen decennia naar Australië zijn geïmmigreerd en de ontberingen die zij hebben moeten ondergaan. Maar ook de mooie verhalen erachter. Daarna nog wat relaxen en;’s avonds gaan Mel en ik naar de avondmarkt. Een overdekte markt met live muziek en heel veel leuke winkeltjes en vooral veel eten en drinken. Heel gezellig.
Donderdag 6 januari 2005: Melbourne – Hobart (Tasmanië)
Voor mijn tour op Tasmanië vlieg ik vanuit Melbourne naar Hobart. Twee dagen Hobart. Hobart is een leuke plek, maar het weer is koud en druilerig. Dus niet zo uitnodigend. En ik heb gemerkt dat ik toch wel minimaal twee dagen nodig heb om een beetje te “wennen” in een stad en om een beetje bij te komen van het reizen. Maar desondanks een beetje rondgelopen, gesightseed (?), boodschappen gedaan, gewinkeld (er zijn hier enorm veel winkels, en allemaal om de hoek). Gelukkig is mijn rugzak nu al te vol. Dat dwingt mij tot het NIET kopen van nieuwe spullen. Na een bezoekje aan het toeristenbureau terug naar het hotel om op tijd onder de wol te gaan. Mijn kamergenote Sylvia, ook Nederlands, is zojuist aangekomen en blijkt dezelfde tour te gaan doen.
Vrijdag 7 januari 2005: Hobart
Eerst de was doen. Het lijkt er namelijk op dat er ongedierte (vlooien of zo) in een van mijn vorige bedden hebben gezeten. Ik heb namelijk nogal wat beten op mijn benen en vooral mijn armen. En het jeukt gruwelijk. Ik maak een wandeling door Hobart; via Salamanca Place, een heel leuk pleintje met veel winkeltjes, terrasjes en een markt op zaterdag (morgen dus) via het Princess Park naar Battery Point. Via de haven weer terug naar het centrum waar Andrea rond 17.30 uur aankomt. In de tussentijd besluit ik ALLE kleding te wassen, dat geeft me toch een beter gevoel. Met Andrea nog naar een sushi-bar (is hier spotgoedkoop), een goeie cappuccino en op tijd naar bed.
Zaterdag 8 januari 2005: Hobart – Tullah
Start van de tour. De groep bestaat uit 21 mensen. Heel erg veel, volle bus. Bestaande uit zes Japanners, één Chinees, vijf Nederlanders, twee Duitsers, twee Denen, drie Britten, twee Italianen. De gids is Steve, een onnoemelijke ouwehoer. Hij vertelt veel, snel en grappig. Kortom een beetje vermoeiend maar in elk geval ontzettend enthousiast over Tasmanië. Hij woont hier en vindt het gewoon de mooiste plek op aarde (en hij is op veel plaatsen geweest). Niet verkeerd dus. De dag begint met regen, helaas. We gaan vanuit Hobart richting de westkust en gaan eerst naar Mount Field NP, waar we een mooie wandeling doen, de Tall Tree Track. Een prachtige wandeling door een gigantisch regenwoud met meen mooi einde bij de Russel Falls. Een rustige wandeling van ongeveer 1,5 uur. Mooie opwarmer. We lunchen bij Lake St. Clair. Vervolgens naar een uitzichtspunt bij Donagyl Hill en via Queenstown terug langs Lake Plimsoll. We overnachten de komende twee nachten in Tullah in een accommodatie aan het Lake Rosebery. Het weer is inmiddels fantastisch geworden, zo rond de 20/25 graden. Volgens locals is het de laatste twee maanden niet zulk goed weer geweest. Je krijgt wat je verdient, of niet??? We besluiten een duik te nemen in het meer. Het is ijskoud, zeer verfrissend. Ken je het gevoel dat je niet meer zeker weet of je nog benen hebt? Zo koud. En het duurt daarna nog een paar uur voordat ik niet meer bibber (beetje overdreven). Maar zo koud is het water dus. De eerste indruk van Tasmanië: Woest, verlaten, rustig en heel, heel erg groen en vooral prachtig mooi. Het is gewoon zonde om in slaap te vallen in de bus. Het uitzicht is een aaneenschakeling van bossen, bergen, meren, watervallen, stroompjes en daar kronkelt een weg doorheen. En daarbij is er niet veel verkeer op de weg. Kortom, ik heb geen spijt dat ik dit weekje toch gepland heb. Ik zou echt wat gemist hebben als ik het niet gedaan zou hebben. Na het eten wordt er door enkele reisgenoten nog een (niet geslaagde) poging tot Karaoke gedaan. Goede reden om op tijd naar bed te gaan.
Zondag 9 januari 2005: Tullah
Het weer belooft goed te worden, in elk geval geen regen. Vandaag eerst naar Montezuma Falls, een twee uur durende wandeling door een prachtig regenwoud met een uitzicht op Montezuma Falls, een waterval in vier etages. Een zeer wiebelige hangbrug biedt een fantastisch uitzicht. Vervolgens naar Henty Sand Dunes (jawel) waar ik niet ga sandboarden of ga wandelen, maar een poging doe tot quad-rijden. Let op: ik zei poging! Na het testritje en daarna nog 20 meter wil de quad een andere kant op en ik beland onder de quad. Morgen dus een gigantische blauwe plek en spierpijn (verwacht ik). Ik heb de rest van de route achterop de quad van de gids doorgebracht (doe you have a driver’s licence? Sure? In what country?) Was ook erg leuk. Na een korte stop in Strahan, een levendig havenstadje, terug naar Tullah. Voor mij geen activiteit meer (paardrijden, kanoën of fietsen. ’s Avonds nog wat gedronken.
Maandag 10 januari 2005: Tullah – Devenport
Vanmorgen geen spierpijn, wel een giga blauwe plek. Zo’n beetje mijn hele scheenbeen. Vandaag gaan we naar Cradle Mountain NP voor de volgende wandeling. Er zijn diverse mogelijkheden tot wandeling. Gezien het weer heeft het geen zin om hoog te klimmen (Het is nogal wat bewolkt) dus we besluiten rond Dove Lake te wandelen en vervolgens verder te lopen tot Ronny Creek. Het is hier echt prachtig. Palmbomen, gumtrees en bergen. En daartussen ligt een meer. Vanuit Ronny Creek nemen we de bus naar het Visitor Centre. Terwijl we op de bus wachten zien we nog een gigantische wombat en ontmoeten we nog een paar mensen die zojuist de overland-track hebben afgesloten. Ze hebben elk weertype gehad wat je maar kunt hebben: regen, sneeuw, regen, zon, storm. Kortom, een mooie dag. ’s Avonds overnachting in Devenport. We eten in een Irish Pub en daarna naar Mc Donalds voor een Mc Flurry. Njam. Nog wat lezen en muziek luisteren.
Donderdag 11 januari 2005: Devenport - Bicheno
Een niet bepaald interessante dag. De itinery is gewijzigd. De reis moet ‘verplicht’ langs Ross, een plaatsje in het noordoosten van Tasmanië. En waarom? Omdat dit eigenlijk in de originele reisbeschrijving stond en het plaatsje erg populair is bij Japanners! En waarom? Omdat er in dit plaatsje, om precies te zijn in de bakkerij, een Japanse Animatiefilm is opgenomen, die een Academy Award (Oscar) gewonnen heeft. En aangezien we nogal wat Japanners in de groep hebben, en er zelfs eentje bij zit die dit heel interessant vindt…. Steve is er helemaal niet blij mee. Hij en met hem de rest had liever meteen naar de kust gereden om lekker te relaxen. Helaas. Dus wij naar Ross, een oninteressant plaatsje met een bakkerij (!!), een postkantoor en een tourist office, een kerk en een heel mooie brug. Verder alleen toeristen. Om ’t nuttige met het aangename te combineren, lunchen we ook in Ross. Vervolgens via een sluiproute naar Bicheno, waar we overnachten in een prachtig huis met uitzicht op de Tasman Sea. Het waait ontzettend, maar we gaan toch effe naar het strand. Koppie koffie, douchen, relaxen. De rest gaat naar het wildlife park, maar aangezien ik m’n wildlife wel gezien heb, ga ik niet meer. lekker wat rust. ’s Avonds na het eten gaan we naar het strand om de fairy penguins te bekijken. Wederom heel erg leuk en beter dan Kangaroo Island. Hier lopen we boven hun woningen, en zien we de baby’s ronddartelen. Tevens een rondleiding die heel erg goed gedaan wordt. Helaas mogen we geen penguin meenemen, dus rond 23.00 uur zijn we weer terug om lekker wat te drinken. Overigens, ze heten fairy omdat ze voor het eerst in Port Fairy gesignaleerd zijn.
Vrijdag 12 januari 2005: Bicheno – Port Arthur
Vanmorgen naar Freycinet NP om te wandelen. We hebben hiervoor drie uur en kunnen kiezen uit een eenvoudige wandeling – your granny can do it – naar een uitzicht op Wineglass Bay of en beklimming van Mount Amos, van waaruit je een spectaculairder uitzicht hebt op de baai. Voor beiden geldt: je kunt altijd terug als je niet verder kunt / durft. Ik ga dus voor de klim. Gelukkig. Het is inderdaad een steile klim over vooral granieten rotsen, die zo nu en dan glad zijn doordat er water overheen loopt. En het waait enorm hard, waardoor het moeilijk is eraf te vallen (wind in de rug). Na enkele keren overwogen te hebben om te stoppen (hoe kom ik ooit weer beneden) haal ik toch de top. En het uitzicht is geweldig. Beneden je Wineglass Bay – die lijkt op een wijnglas , goh -, blauw water en een strand. De weg terug is plaatselijk een kwestie van zitten en naar beneden laten glijden, maar verder valt het enorm mee. We zijn ruim op tijd terug en na een lekker kopje koffie en lunch zitten we de rest van de middag in de bus naar Port Arthur. Ook hier wonen we met z’n allen in een huisje, aan de ene kant grenzend aan een café en aan de andere kant aan een kerkhof, op zo’n 200 meter van het strandje met meer. Mooi. Na het eten een snelle duik in ijskoud water, heel verfrissend. Daarna voor een ghost-tour naar Port Arthur, een voormalige gevangenis. Niet het standaard verhaal van ‘achter elke boom zit een spook’. Nee er worden in gepaste omgeving allerlei ghost-stories verteld. Leuk gedaan.
Zaterdag 13 januari 2005: Port Arthur – Hobart
Vandaag bezoeken we voor de middag Port Arthur. Veel te kort voor zo’n locatie. Wel indrukwekkend en gigantisch groot. Met een mooi meer in het midden, met een bootje erover. Heel apart. Vanuit Port Arthur richting Hobart via Tasman NP, waar we achtereenvolgens Tasman Arch en Devils Kitchen bezoeken.
Vrijdag 14 januari 2005 – Hobart
Vandaag verblijven we nog wat in Hobart, waar we een beetje bijkomen van de afgelopen week.
Zaterdag 15 januari 2005: Hobart
Vanmorgen naar Salamanca Market, een lokale markt die inmiddels veel toeristen trekt. Heel sfeervol met live muziek en plaatselijke kunst en lekker eten. Kortom, heel gezellig. het is heerlijk weer, dus ik blijf lekker nog wat hangen in het nabijgelegen park. Lekker wat mensen kijken. Ik heb venmorgen nog getwijfeld of ik een wandeling zou maken naar Mount Wellington, maar heb besloten dat ik mijzelf / mijn benen wat rust gun. Dus lekker een bankje in het park opzoeken en wat lezen. Rond 17.30 uur tref ik Sylvia (tour) en we spreken af vanavond gezamenlijk wat te eten. Samen met Garry en Anna eten we lekker vis aan de haven. Daarna nog een kop koffie en terug naar het hostel.
Zondag 16 januari 2005: Hobart – Melbourne
Mijn rugzak pakken, uitchecken en om 12.00 uur de shuttlebus naar het vliegveld. In de tussentijd een poging gedaan om een kopje koffie te vinden, maar dat valt op zondagmorgen in Hobart niet mee. Hobert is niet ‘the place to be’ op zondagmorgen. Om 17.00 uur kom ik in Melbourne aan, waar ik nog wat op Federation Square rondhang en wat eten. Ik heb een gigantische jetlag (na één uurtje vliegen) dus op tijd naar bed. By the way, het is frappant dat ik na die korte vluchten ontzettende slaap heb…. zal toch niet de ouderdom zijn?
Maandag 17 januari 2005: Melbourne – Khancoban
Om 7.15 uur vertrek ik vanaf het Immigration Museum. Wordt opgehaald door Rick, de gids. De groep bestaat uit vier UK-ers, één Duitse, twee Finnen, twee Fransen en ikzelf. Kleine groep, heel gezellig. Overigens regent het, net als gisteren in Hobart. Maar nu is het in Melbourne heel gewoon dat het de ene dag 30 graden en zonnig is en een dag erna slechts 10 graden met regen. Dus ik wacht maar af. We rijden Melbourne uit en onze eerste stop is in Yea, waar we onze lunch oppikken. Het is inmiddels gestopt met regenen (jawel) en we rijden via de toeristische route naar Glenrowan, waar de beroemde Ned Kelly heeft gewoond. Ned Kelly is een bushranger uit de tweede helft van de 19e eeuw. Hij is in 1880 opgehangen en er is in dit plaatsje een leuk museum over zijn leven en avonturen. Ook een replica van zijn homestead (huis) is hier te zien. Ondanks de vele overtredingen die Ned heeft gemaakt (vooral tegen politie en overige wettelijke instanties) is hij een soort held in Australië. We rijden door naar een wijnproeverij, Brown Brothers Winery voor een uurtje wijnproeven. De wijnen zijn hier iets lichter dan die in de Borossa Valley / Clare Valley, maar erg drinkbaar! Ik koop twee flessen, mede gezien het feit dat ik niet meer ver hoef te sjouwen na deze tour. Verder naar Beechworth, een goudmijnstadje met een wereldberoemde bakkerij. Deze keer niet beroemd vanwege een geweldige Japanse film, maar om haar gebak. het is een ontzettend leuk plaatsje met veel winkeltjes met snuisterijen, antiquiteiten en oude boeken. We rijden verder langs Hume Lake, dat ontstaan is uit twee rivieren en zich na verloop van tijd heeft afgezonderd en nu als een hoefijzer om een berg ligt. Het verplaatste plaatsje Talanghetta is hier ook te vinden. Men verwachte dat door de stijging van het waterpeil dit stadje onder water zou lopen, dus hebben ze het een beetje hoger op de berg weer herbouwd. De dag loopt ten einde en we arriveren in Khancoban, waar ons home for the night staat. Een hotel / motel met een zwembad. Oftewel LUXE! Bedden en een tweepersoons kamer. Waw. Dus eerst een lekkere duik en daarna een douche. Na het eten nog een heerlijk pilsje gedronken.
Dinsdag 18 januari 2005: Khancoban – Canberra
Om 05.30 uur op, om 06.00 uur ontbijt. Vandaag een volle dag. We beginnen met een bezoek aan het Snowy Mountain Hydro Electric Scheme, een grootscheeps project om elektriciteit te winnen. We bezoeken station nr 1. Murray Project. via een prachtige route door de Snowy Mountains naar Scammel Spur Outlook, een prachtig uitzicht. Vervolgens worden we gedropt aan het eind van een zandweg om terug te lopen en kangoeroes te spotten. Die zitten hier gewoonlijk met bosjes, maar vandaag toevallig niet. Er zitten er wel tientallen, maar die zijn niet te spotten omdat het gras te hoog is. Volgens Rick zijn er de laatste jaren minder omdat er een grote bushfire gewoed heeft. Dit heeft veel dieren verdreven / omgebracht. Overigens hebben de vliegen ons wel gevonden. Die zijn wel in grote getallen te vinden. We vervolgens onze route door de Snowy Mountains en onderweg krijgen we alles te horen over Banjo Patterson, een dichter die het beroemde gedicht ‘the man from Snowy River’ heeft geschreven. Dit gedicht is vele coupletten lang en is meerdere malen verfilmd. Rond 10.00 uur zijn we in Thredbo, een wintersportplaatsje. Dit plaatsje is ’s zomers ook in trek omdat van hieruit vele wandelingen te maken zijn rond Mount Kosciusko, Mount Kozzy genoemd door de Ozzies. Vanuit Thredbo gaan we met een kabelbaan naar 1990 meter om vervolgens een 3,5 uur durende wandeling naar 2228 meter te lopen, de top van Mount Kozzy. Di is het hoogste punt van Australië. Heel bijzonder, een 360 graden uitzicht. De wandeling gaat over een boardwalk (ijzen constructie) en is niet erg zwaar. Beetje dalen, beetje stijgen, beetje vals plat. Er is op deze hoogte niet meer echt sprake van veel begroeiing. Die bestaat veelal uit lage hei, kruiden en bloemen. Daartussen wat stroompjes water. We zijn hier redelijk vroeg vertrokken, dus het is nog niet erg druk op de top. We eten hier onze lunch en genieten nog wat van het uitzicht. We vervolgen onze wandeling terug naar de kabelbaan. Oh ja, ik heb mijn camera-hoesje laten liggen vanuit de kabelbaan. Niet slim. We zien het hoesje liggen als we terugkomen, dus ik ga te voet de berg weer op. En dat is een hele klim. Maar dankzij een behulpzame tegenligger is het snel gevonden. We vervolgen onze weg door de Snowy Mountains, passeren de grens tussen Victoria en New South Wales, gevormd door de Murray River. Verder door naar ACT (Australia Capital Terrotory), de provincie waar de hoofdstad Canberra zich bevindt. In Canberra maken we een korte rondrit met de bus langs het oude en nieuwe parlementsgebouw (Capital Hill) en de Anzac Parade (oorlogsmonument). We rijden door naar Mount Ainslie, van waaruit we een prachtig uitzicht hebben over Canberra. We logeren in Victor Lodge, een heel huiselijk aandoend hostel. ’s Avonds eten we in een Irish Pub en genieten we van een lekker pilsje (of twee).
Woensdag 19 januari 2005: Canberra – Kathumba
Vandaag wederom een grote dag, namelijk naar de Blue Mountains. Waarom heten ze zo? Ze zijn beplant met eucalyptus en als het heel warm wordt (en dat wordt het wel eens in Australië), verdampt de eucalyptus en geeft een soort (blauwe) damp af. Wel moet gezegd worden dat het blauwe alleen zichtbaar is als je op en afstand staat, dus niet als je er bovenop staat. Maar dat even terzijde. Iemand heeft heel lang geleden naar deze bergen gekeken en gedacht: ze lijken wel blauw. En zo is het gekomen. We rijden richting Jenola Caves, maar niet voordat we in Goulburn het (jawel) grootste Merino Schaap hebben bezichtigd. Dit maal niet van dat afschuwelijke fibre-glass, maar van graniet. Dus iets minder erg. De Jenola Caves staan in de top 5 van things-to-do in de Blue Mountains. En niet onterecht; echt prachtig. We maken, onder begeleiding van een gids, een wandeling door de Chifley-cave. Ongelofelijk mooi! De stalagnieten, tieten en orgelpijpen zijn prachtig van kleur en vorm. We vervolgen onze route naar Govvets Leap Lookout met een mooi uitzicht op de Gross Valley. We maken een korte wandeling naar een lookout op Wentworth Falls. Dan naar de Three Sisters, het meest bekende punt van de Blue Mountains. Ze bevinden zich in Kathumba, vlak voor ons thuis voor vannacht. Dit is een rotsformatie die volgens de Aboriginals is ontstaan doordat een tovenaar drie zussen omgetoverd heeft in steen, om ze te beschermen tegen het monster dat tussen de bergen leefde. Het monster probeert hem ook te vangen, en daarbij verliest de tovenaar zijn toverstaf. Dus kan hij vervolgens de drie zussen niet terugtoveren. Omdat je al zo vaak foto’s van deze plek hebt gezien lijkt het wel of je er al eerder geweest bent. Maar overigens heel erg mooi. Vervolgens naar de YHA waar we die avond een BQ hebben, maar niet voordat we een bezoekje hebben gebracht aan de bottle-shop. Het wordt een erg gezellige avond.
Donderdag 20 januari 2005: Kathumba – Sydney
Vanmorgen eerst nog een keer naar de Three Sisters, die nu in mist gehuld zijn. Wauw. We gaan met de Scenic Railway, de steilste kabelbaan ter wereld (meer dan 50% stijging) naar beneden om uit te komen bij een regenwoud. Hier maken we een mooie wandeling. Het is tevens een mijngebied geweest, waarvan we nog veelbewijs tegenkomen; er liggen her en er op de berg attributen die in het verleden naar beneden zijn gegooid. Met de Flyway weer naar boven om te vertrekken naar Sydney. We naderen Sydney via de weg langs het Olympisch dorp en komen de stad binnen over de Harbour Bridge. Mijn drop-off is in Kings Cross. Ik neem een taxi naar mijn hostel. Nadat ik mijn rugzak enigszins heb gereorganiseerd loop ik richting stad. Via St.Mary’s Cathedral, door de Botanische Tuinen (die erg mooi zijn, daar moet ik vandeweek nog een keertje tijd voor maken). Vanuit de Botanische Tuinen heb je prachtig uitzicht op de Harbour Bridge EN het Opera House. Natuurlijk te veel foto’s gemaakt.
Vrijdag 21 januari 2005: Sydney
Plan was om met Helen (Tour) de Harbour Brigde te gaan beklimmen, maar het is zo druk, dat het Helen wel gelukt is een kaartje te bemachtigen en mij niet. Aangezien zij morgen al vertrekt, gaat ze toch. Ik besluite het geld te sparen en loop naar Circular Quay, van waaruit alle ferrys van Sydney verrekken. Ik bezoek de Rocks, het oudste gedeelte van Sydney. Mooie winkeltjes, restaurantjes, heel gezellig. Vervolgens naar Pylon Outlook. Dit is een pilaar van de Harbour Bridge, waar je in kunt klimmen en van waaruit je een mooi uitzicht hebt op het Sydney Opera House en de Harbour Bridge. En natuurlijk op de haven. Heel erg de moeite waard. In de pilaar is een expositie over de bouw van de brug. Ondertussen driftig ge-sms’t met Claudia (eerste drie weken) om iets af te spreken. Rond 16.00 uur zitten we aan de koffie. We spreken af dat we mekaar nog een keertje zien voordat ik vertrek. Ik loop via de winkelstraat terug naar St. Mary’s Cathedral (om de hoek bij mijn hotel). Hier begint net een dienst. Het is deze week een jongeren - eucharistische week, en volgens mij is er een heleboel te doen. Ik besluit even te blijven. Dit is de eerste katholieke kerk in Sydney, (en ook Australië volgens mij) en is heel mooi. Niet zo oud als wij gewend zijn, maar toch.
Zaterdag 22 januari 2005: Sydney
Vanmorgen naar Paddy’s Market. Op weg hier naartoe loop ik Helen tegen het lijf. De wereld (en Sydney) is klein. Paddy’s Market is een overdekte markt met allerlei snuisterijen, kleding, fruit etc. Hier kun je uren rondsnuffelen. Vervolgens naar het Powerhouse Museum, waar een Lord of the Rings tentoonstelling plaatsvindt. Heel mooi. Van alle figuren uit de film is het originele filmkostuum aanwezig en heel erg veel info over hoe de film gemaakt is. Hier ben ik wel een paar uurtjes zoet geweest. Ik vervolg mijn weg naar Darling Harbour, een mooi havengebied met veel winkels en terrasjes. Hier loop ik Veronika (tour) tegen het lijf. Zij zit nog te wachten op andere tourgangers, Jean, Nathalie en Rob. Ondertussen kijken we nog een waterski-show en een zeer flexibele straatartiest. We drinken nog wat met zijn alleen en ik vervolg mijn weg naar het Sydney Aquarium. Hier krijg ik eindelijk de Platypus te zien. Helaas niet in het wild, maar ja. Heel gek beest overigens. Hier loop ik letterlijk tussen de haaien, roggen en dolfijnen door. Mooi aquarium. Terug naar het hostel om me om te kleden voor vanavond. Ik ga samen met de tourgangers naar een concert van de Sydney Symphony, een heel erg goed symfonieorkest. Het concert is gratis in de Domain, een aan de Botanische Tuinen grenzend park. Er zijn echt duizenden mensen, ik denk zo’n tienduizend. Het concert is erg mooi en duurt ongeveer twee uur. De mensen hebben allemaal een dekentje, wijntje, knabbeltje bij zich en zitten gewoon gezellig te genieten! Een mooie (bijna) afsluiting van mijn vakantie.
Zondag 23 januari 2005: Sydney
Het regent! En niet zo zuinig. Het heeft al uren geregend, geonweerd, en het ziet er niet naar uit dat het de eerste uren zal veranderen. Maar rond 11.00 uur houd ik het binnen niet meer uit en loop ik nog een keer naar Paddy’s Market om de laatste cadeautjes en souvenirs te kopen. Dit is tenminste binnen. Rond 15.00 uur ben ik daarvan terug en ga ik richting Sydney Opera House. Hier ben ik op een groot scherm getuige van de wedstrijd tussen Agassi en Andersson, die overigens door Agassi gewonnen wordt. Hier is vanavond een (voor genodigden) openlucht bijeenkomst voor de Australian Open met muziek en tennis. Helaas geen kaartje. Wat mooie foto’s gemaakt van het Opera House van dichtbij en ik loop verder naar Circulair Quay, waar een soort joekskapel (fun-band?) staat te spelen. Een bas, twee trombones, twee trompetten en een slagwerker. Volgens mij Franse studenten of zo. Een beetje een doelloos dagje, maar ja, dat krijg je met zo’n weer.
Maandag 24 januari 2005: De laatste dag
Na het uitchecken heb ik met Claudia afgesproken. Rond 10.30 uur zitten we aan de koffie. We lunchen (sushi) nog samen en dan scheiden onze wegen zich (snik). Maar we zien mekaar in mei of zo wel weer. Ik loop nog wat rond en besluit tot afsluiting nog een cruise door de haven d\te maken. Deze cruise start in Circular Quay en doet vervolgens Sidney Opera House, Watsons Bay, Taronga Zoo en Darling Harbour aan. Natuurlijk weer ontzettend veel foto’s gemaakt. Om 17.30 uur ben ik weer terug in het hostel om mijn bagage op te pikken. Ik word om 18.00 uur opgepikt door de shuttlebus. Dan begint de lange saaie vlucht naar huis. De eerste vlucht is om 22.15 uur.
Dinsdag 25 januari 2005: van Sydney naar huis
Na een saaie, niet geslapen vlucht kom ik één minuut te laat aan (volgens teletekst). Mijn rugzak is de vierde op de band, dus ik ben meteen weg. Ozze Wim staat me op te wachten en we rijden (ongeveer zes files onderweg) naar huis. Daar ben ik rond 19.00 uur. Nog wat gegeten bij ons mam en naar huis om uit te pakken. Heel erg vreemd, heel erg moe. Lekker in mijn eigen bed kruipen……..
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
