Australië, van Darwin naar Sidney deel I
Blijf op de hoogte en volg Nel
10 Oktober 2004 | Australië, Darwin
Als je dit verslag leest, houdt dan in het achterhoofd dat het overdag 40 graden of meer is, het ’s nachts 30 graden of meer is, er heel veel vliegen zitten, je je helemaal lazarus drinkt aan water (minimaal 3 liter) en veel zweet en verder alles rustig aan doen. Daarnaast heel erg heet, stof, zweet, oftewel af en toe aanzien. Maar daarbij het vreemdste landschap en dieren. Ik snap wel dat dat niet mee zal vallen voor jullie…. .SNEEUW, stress en drukte.
Woensdag 10 november 2004: Darwin
Aankomst in Darwin na enige vertraging. 30 graden ’s morgens om zes uur. ’t Is maar dat je een idee hebt. Hele dag een beetje geluierd en geslapen.
Donderdag 11 november 2004: Darwin – Deep River National Park (NP)
Om 05.30 uur opgepikt door de gids in 4wd busje. Groep bestaat uit 13 personen: 1 Japanse, 2 Nederlanders, 7 Duitsers, 2 Australiërs en 1 Engelse. Wel aardige groep. Het is vandaag een dag van veel bussen. Vanuit Darwin via Adelaide River voor lunch naar Katherine Hot Springs. Heel erg relaxen in lekker warm water. Daarna door naar Deep River NP voor de overnachting. Een camping met luxe, stromend water (pisstraaltje) en toiletten. We zijn nu ongeveer 150 km van de grens met West Australië (WA). Het is streng verboden vers fruit of groenten mee te nemen over de grens in verband met besmettingsgevaar door fruitvliegjes. OP de camping maken we een kampvuurtje (erg zinvol bij 30 graden). Maar wel erg gezellig. We slapen in een “swag”, een soort kruising tussen een tent en een slaapzak. Heel erg handig en minder werk als een tent. En je slaapt dus onder de sterren. Geweldig!!
Vrijdag 12 november 2004: Deep River NP – Bungle Bungles
We gaan de WA grens over en leveren al ons fruit / groente in. De klok gaat 1,5 uur teug (tijdsverschil met Nederland nog 7 uur). Onderweg zien we nogal wat dieren; Kaketoes, Lizards en Wallaby’s (kleine kangoeroe). Nadat we de grens gepasseerd zijn, gaan we Miriam NP in voor een wandeling van 1,5 uur. Lang genoeg in deze hitte. Maar het begint te wennen. We bezoeken Kununuru voor een korte shopping-sessie. We lunchen in Doon Doon, waar het in de schaduw om 12.00 uur ongeveer 42 graden is. Ach ja. Het is nog niet zeker dat we de Bungle Bungles kunnen bezoeken, omdat het weer niet perfect is. Maar het valt mee, we kunnen er in. De enige mogelijkheid de Bungle Bungles te bereiken is via een dirt road; een onverharde, niet onderhouden weg van 50 kilometer lang. Na aankomst een lala zonsondergang. Maar wel een fantastische omgeving.
Zaterdag 13 november 2004: Bungle Bungles – Turkey Creek
Vandaag staat in het teken van wandelen door de Bungle Bungles. Dat is echt fantastisch. Hoewel het eigenlijk wel erg warm is. Maar dat mag de pret niet drukken. We wandelen Piccinyy Gorge in, waar we een prachtig uitzicht hebben. Daarna (het heeft vorige week geregend) lekker zwemmen in een waterhole. Na het bezichtigen van een Aboriginalrotstekening naar Cathedral Gorge en Echedna Chasm. Het is hier echt fantastisch. Het zijn allemaal een soort bijenraat-vormige bergen. Indrukwekkend. We zijn de enige bezoekers, want niemand haalt het in zijn hoofd om in deze temperatuur te wandelen. Geweldig. Als je de Aboriginalverhalen hoort vraag je je af waar wij ons toch druk over maken. Geld, materiële zaken, hypotheken, RPK-afrekeningen (???). Zij zijn gelukkig met het feit dat ze op deze grond mogen wonen, en willen er alleen voor zorgen dat hun kinderen dat ook kunnen. Na deze wandelingen gaan we naar Turkey Creek, een tankstation waar we overnachten. Na het eten begint het te onweren in het Northern Territory. Een prachtig schouwspel, daar kan geen vuurwerk of lasershow tegenop. Het enige vervelende is dat het heel snel dichterbij komt. Gevolg: we worden weggeblazen door een windhoos en vluchten met onze spullen onder de luifel van het tankstation. Overnachten langs de pomp; een heel aparte ervaring, maar wel droog!
Zondag 14 november 2004: Turkey Creek – Parry Creek Farm
’s Morgens staat in het teken van de helikoptervlucht over de Bungle Bungles. Gewoon helemaal geweldig; je komt ogen tekort. Kan ik niet beschrijven, dus dat doe ik ook niet. FENOMENAAL! Daarna richting Wyndham endoor naar onze camping bij Parry Creek Farm, een mango farm. Heel erg luxe, zelfs een zwembad. Nadat we ons gesetteld hebben naar de Five River Lookout voor de zonsondergang. De eerste deze reis, en zeker de moeite waard. Op de weg terug ontmoeten we nog een Black Headed Python op de weg. Daarna bij een lekker pilsje naar het onweer gekeken (niet gevoeld gelukkig).
Maandag 15 november 2004: Parry Creek Farm – Barnett River Gorge
Eerst naar een floodplain (een droogliggend stuk natuurgebied wat binnenkort onder water zal lopen). Hier zijn heel erg veel vogels te vinden. Daarna naar Gibb River Road, een onverharde weg van ruim 700 km lang, die de afstand tussen Windhaak en Derby met 250 km verkort. Hij is gelukkig nog open. Dat zal over een paar weken niet meer het geval zijn. De weg doorkruist tientallen (droogliggende) rivieren. Heel apart. We lunchen IN de Gibb River en gaan naar ons eerste bushcamp. Onderweg lopen we vast in de modder (ja, het gebeurt echt). Na enig geduw en getrek lukt het ons nog steeds echt niet. Kamperen bij de bus? We hebben echter ontzettend veel geluk; één van de vijf auto’s die vandaag langskomen komt juist op dat moment langs en we zijn in no time los. Na een minuut of tien bereiken we Barnett River Gorge. Dit is Katherine Gorge (NT) in het klein, maar niet minder mooi. Zwemmen in lekker water met een watervalletje op de achtergrond. LIFE IS GREAT!
Dinsdag 16 november 2004: Barnett River Gorge – Bell Gorge
Vandaag staat in het teken van hiken. Klauteren kun je beter zeggen. We gaan de gorge beklimmen waar we gisteren in gezwommen hebben. Het is (voor mij) erg zwaar, maar ik overleef het. Het is wel heel erg mooi hier en we worden beloond met een prachtig zwembad. Je raakt eraan gewend, dat zwemmen in de mooiste zwembaden. Daarna weer een flinke wandeling door de Galvin Gorge. We willen overnachten bij Bell Gorge, maar deze is gesloten door bosbranden. We slaan ons kamp ergens langs de weg op (lookout point) en genieten ’s avonds van de ons aan twee kanten omringende bosbranden. Heel mooi, bijna net zo mooi als een zonsondergang. De bosbranden zijn trouwens aangestoken, om te voorkomen dat ze spontaan ontstaan. Nu kunnen ze ze namelijk beheersen.
Woensdag 17 november 2004: Bell Gorge – Windjana Gorge
Na de zonsopganggenoten te hebben gaan we naar Adcock Gorge voor een wandeling en zwemmen (het wordt een gewoonte). Via enkele tussenstops naar Windjana Gorge waar we kamperen. We vertrekken daarna naar Tunnel Creek. Deze kreek is vorige week onder water gelopen door een stortvloed, waardoor er nogal wat dode vis is achtergebleven. Ruikt dus niet zo fris. We gaan met een zaklamp de tunnel in. Heel mooi en nat (natte voeten). Terug naar het kamp waar het inmiddels geregend heeft. We zetten voor het eerst onze tenten op en spannen er zeil overheen. Was niet nodig geweest, het wordt droog en dat blijft het ook. Dus we kunnen gewoon buiten slapen.
Donderdag 18 november 2004: Windjana Gorge – Broome
We lopen ’s morgens door de Windjana Gorge waar het stikt van de dieren (sorry). Vleermuizen, krokodillen, veel vogels, mooi planten. Prachtig. Daarna door richting Derby, waar we de Boab Prison Tree bezoeken, een voor Aboriginals heilige plaats. Daarna door naar Broome voor de zonsondergang.
Vrijdag 19 tm zondag 21 november 2004: Broome
In Broome is niet veel te beleven, maar het is wel goed om effe bij te komen van deze enerverende week. De eerste drie weken van mijn trip zitten erop. De tijd is omgevlogen. Ik heb me een beetje georiënteerd met betrekking tot de reis na Nieuwjaar. Waarschijnlijk ga ik toch nog een weekje Tasmanie doen. Iedereen zegt dat het echt geweldig is, en ik ben nu eenmaal hier…. En ik heb er eigenlijk genoeg tijd voor. Maar ik heb nog voldoende tijd om daarover te beslissen. Broome is zo’n typisch Australische plaats, allemaal laagbouw, netjes, vriendelijk. Verder is er niet bijzonder veel te doen, wat me dwingt tot relaxe3n, nietsdoen. En dat had ik wel nodig na afgelopen week. Gewoon wat lezen, winkelen, zwemmen, of zoals ze hier zeggen “faffing around” (rondlummelen). Het heeft hier overigens geregend deze week, voor het eerst in maanden. Daar zijn wij bijna getuige van geweest!!! We logeren in Cable Beach Backpackers, een gezellig hostel, schoon en relaxed. Helemaal niets mis mee.
Maandag 22 november 2004: Broome – Indee Station
Vandaag 700 km (geen typefout) gereden, een flinke zit. Maar dat mag de pret niet drukken. Er zijn inmiddels vier reizigers bijgekomen. Twee Duitsers (jawel, nog een paar) en twee Zwitsers. Dus met mijn Duits gaat het wel goed komen deze week. De nieuwe gids is Mark. We rijden via Roebuck Ranges richting Port Hedland. We lunchen bij Eighty Mile Beach, een strand…. Zo wit heb ik het nog niet gezien , het doet gewoon pijn aan de ogen. En de zee is zo blauw, dat je het niet meer gelooft. Even buiten Port Hedland verblijven we op een cattle farm, Indee Station , heel afgelegen, maar erg mooi.
Dinsdag 23 november 2004: Indee Station – Karijini NP
Vannacht heb ik het voor het eerset KOUD gehad. Vreemd gevoel. Voor de middag een heel stuk rijden, en we bereiken volgens Karijini NP. het landschap is inmiddels veranderd. Nu hebben we bergen met groene beplanting. In het NP verandert er in eerste instantie niets en dan plotseling: een groot gat in de grond: Dales Gorge! Indrukwekkend. We maken een fikse wandeling door de gorge. Eerst naar Circular Pool, en vervolgens naar Fortescue Falls en Fern Pool. Deze streek levert heel veel ijzererts op. En dat kun je ook zien. De rotsen waarop we lopen en zitten zit er vol mee. Tevens hebben we het asbest voor het oprapen. De gids weet hier veel over te vertellen, evenals over de historie; Veel Nederlanders zijn hier in het verleden geweest, Overigens is dit stukje grond het oudste stukje aarde. Et is inmiddels gaan regenen, gedurende de middag en het lijkt er ook niet op dat we het vanavond niet droog houden. Dus tenten opzetten. ’t Is niet anders.
Woensdag 24 november 2004: Karijini NP – Tom Price
Vandaag staat in het teken van nog meer gorges. Het grote verschil tussen deze gorges en die in de Kimberley is dat deze IN de grond te vinden zijn, terwijl die in de Kimberley zich boven de grond bevonden. Eerst naar Joffrey Falls, maar die bevat helaas geen water. De rest van de morgen bewandelen we Hancock Gorge. Een hele uitdaging voor mij, al dat geklim en geklauter over rotswanden, rotsblokken, watervallen en afgronden. Heel erg inspannend, maar wel geweldig mooi. Het tempo ligt niet hoog, zodat ik toch de mogelijkheid heb om te genieten van mijn omgeving. En natuurlijk wacht ons weer een zwembad (Kermits Pool), wat wel goed uitkomt omdat er afgelopen nacht geen douche beschikbaar was. Na de lunch naar Weano Gorge, wat voor mij toch iets te veel van het goede is. Ik neem lekker een boek mee en ga langs het water zitten. Relaxed. We zouden overnachten in een bushcamp, maar door de regen rijden we door naar een “echte’ camping in Tom Price.
Donderdag 25 november 2004: Tom Price – Exmouth
Gisteren tot 01.00 uur lekker zitten ouwehoeren, we hebben vandaag immers een hele dag bussen naar Exmout.
Vrijdag 26 november2004: Exmouth – Coral Bay
Vandaag staat in het teken van relaxen. Vanmorgen afscheid genomen van onze Nederlandse reisgenoot Menno. Hij is ziek en heeft besloten om een paar dagen te relaxen in Exmouth. Voor de middag lekker zwemmen en zonnen. Om 12.00 uur doen we een boottocht naar het koraalrif met een glass-bottom-boot. Het rif is een zgn. “Printing” reef, wat inhoudt dat het direct aan het vasteland ligt. Je kunt er dus gewoon naar toe zwemmen. Het is een hardkoraal, wat betekent dat het minder kleurrijk is als het zachte koraal van de Gerat Barbier Reef. Echter dit koraal is enorm groot van vorm. We snorkelen ongeveer een uur,en dan begin ik nogal te schrumpelen, zodat ik toch maar uit het water kom. Er staat een stevige bries, dus erg warm is het niet. Hierna nog de sunset gekeken, en het wordt verdorie ook nog koud!!! Er arriveren nog een paar nieuwe reizigers, een Nederlandse en een Ierse. Na het eten nog wat gedronken. Het is inmiddels ontzettend koud geworden (twintig graden. Jaja we zijn verwend.
Zaterdag 27 november 2004: Coral Bay – Monkey Mia
Vandaag weer een bus-dagje. Onderweg een bezoek aan Shell Beach, een strand dat geheel bestaat uit schelpen (what’s in a name), meters diep. Meteen door naar Monkey Mia, waar we wederom een zonsondergang bekijken met een lekker wijntje erbij. Is een stuk mooier, en de wijn helpt tegen de kou.
Zondag 28 november 2004: Monkey Mia – Kalbarri NP
Vanmorgen om 07.00 uur naar het strand om de dolfijnen te bekijken. Die komen hier (bijna) dagelijks, als ze er zin in hebben. Omdat er in het verleden dolfijnen zijn mishandeld, heeft men nu rangers ingesteld om één en ander wat beter te organiseren. Daardoor lijkt het wat toeristischer, maar men heeft ons verzekerd dat er geen sprake is van een vast patroon van de dolfijnen. Die bepalen of ze wel of niet komen, en dat is dus niet elke dag. Er bevinden zich vandaag ongeveer zeven dolfijnen in de baai. Heel erg apart. Helaas mogen we niet (zoals andere plaatsen in de wereld) zwemmen met de dolfijnen, maar we kunnen ze alleen bekijken. Ze komen gewoon aan je voeten liggen. Het heeft iets onwerkelijks. Hier verblijven we een uurtje of twee, waarna we doorreizen naar Denham, het meest westelijke plaatsje van Australië (NB Byron Bay, bezocht in 1998, is het meest oostelijke). Daarna verder naar Hamellin Pool, waar zich de oudste levende organismen op aarde bevinden. Dit zijn zgn stromatolites en die zijn dus slechts op twee plaatsen ter wereld nog in leven. Dit heeft men pas in 1954 ontdekt, dus nog niet zo lang geleden. Je kunt de stromatolites zien ademen, er komen kleine bubbeltjes uit. Hier heeft in 1616 de eerste Nederlander (Dirk Hartog) voet aan land gezet. Hij was echter de weg kwijt (hij was op weg naar Oost-Indië) en heeft zich na twee dagen weer omgekeerd. Niet al te slim, want West Australië was toen nog niet ontdekt. Gelukkig heeft hij wel een steen achtergelaten waarop staat dat hij aan land is gekomen met de Batavia. We rijden verder naar Kalbarri NP langs de kust. ’s Avonds nog to 01.30 uur gebleven bij een (of meer, dat weet ik niet meer exact) glaasjes wijn. Wijn wordt hier dus in een doos verkocht, en in die doos zit een soort plastic zak. Aangezien de doos te veel ruimte inneemt, zit je dus gewoon wijn te drinken uit een infuus (rode wijn) of een katheder (witte wijn. Het smaakt er echter niet minder om.
Maandag 29 november 2004: Kalbarri NP – Perth
Shit, laatste dag (van deze tocht). Vandaag wederom een bus-dag. Voor de middag doen we nog een paar gorges (the loop, z-bend) en daarna een lange rit met als enige hoogtepunt de Pinnacles Desert. Maar dat is dan ook navenant en dus de moeite waard. We maken daar een groepsfoto (met hoofd). We zijn pas rond 22.00 uur bij Red Backpackers in Perth. Voor het eerst in drie weken een stad met veel verkeer, flats, verkeerslichten. Vreemde gewaarwording, cultuurshock. Het is een erg alternatief hostel. Volgens mij loopt hier, buiten onze groep, niemand rond die niet geblowd of gesnoven heeft. Maar daar tegenover is het redelijk schoon en is iedereen ontzettend vriendelijk en relaxed (kan natuurlijk komen door het blowen/snuiven). ’s Avonds loopt het een beetje uit de hand. We maken een bowl met de overgebleven wijn en blikken fruit. Daarbij een litertje wodka et viola: errug lekker op een nog al lege maag. Gevolg: iedereen wordt lichtelijk aangeschoten, een enkeling ontzettend dronken. Rond 05.00 uur (wederom geen typefout) gaat iedereen onder zeil. Was een leuke afsluiting van deze week. De meesten van ons verblijven nog twee nachten in het hostel, ik blijf tot zaterdag. Zondag 5 december vertrekt mijn volgende tour naar Adelaide. Het was leuk om drie weken met dezelfde groep op te trekken, maar ik ben blij dat ik weer nieuwe mensen ga ontmoeten (hopelijk iets minder Duits-taligen). Mein Deutsch ist schon gut genug. By the way, de dame in kwestie die heel erg dronken was (nee, dat was ik niet) heeft rond 04.00 uur in de nacht wildvreemde mannen gevraagd of ze misschien kaas voor haar hebben, omdat ze zo’n honger heeft. Zou ik nooit doen (KAAS)!!! Kortom errug gezellig hier.
Dinsdag 30 november 2004: Perth
Geen hoofdpijn, een klein wonder. Vannacht rond 04.00 uur nog een toast gegeten. Dat heeft me waarschijnlijk gered van een enorme kater. Vandaag heb ik de stad een beetje verkend. Verder niet veel uitgevoerd. ’s Avonds naar de Hipp-e-bar, waar de muziek in eerste instantie wel oké is (80-er jaren) maar naar verloop van tijd wordt iet och wat te modern voor mij. Daarbij genomen het feit dat de gemiddelde leeftijd in de bar ongeveer 20 jaar is, ben ik op tijdnaar huis gegaan. Gelukkig was ik niet de enige die moe was.
Woensdag 1 december 2004: Perth
Een dagje shoppen, e-mailen, rondhangen, uitrusten. ’s Avonds vertrekken enkele medereizigers, dus dat is afscheid nemen. Het lijkt een beetje op de tien kleine negertjes……. Daarna gaan we met zijn vijven nog naar een bar en maken een flesje wijn meester. Rond 0.00 uur weer plat.
Donderdag 2 december 2004: Perth
Vandaag naar het Kings Park, waar zich een botanische tuin bevindt. De moeite waard. Hier zijn o.a. enorme bomen te zien, en van hieruit heb je een fantastisch uitzicht over de stad.
Vrijdag 3 december 2011: Rottnest Island
Vandaag met Michael (Duitser uit de groep) naar Rottnest Island (de naam is een verbastering van “ratten eiland”, gegeven door de Nederlandse ontdekker van het eiland. Die zag de guokkas (die komen alleen hier voor) en dacht dat het ratten waren. Om 08.45 uur met de ferry. Daarna een twee uur durende rondrit over het eiland (jaja lekker toeristisch). Aangezien we maar één dag de tijd hebben, is dat de beste oplossing; je ziet het hele eiland, en houdt toch nog wat tijd over. Daarna een wandeling langs diverse baaien en stranden. Je struikelt hier bijna over de guakkas. Verder een heel mooi eiland. ’s Avond gaan we met z’n allen nog naar een bar, omdat we afscheid moeten nemen van Michael en Birgit (weer minder negertjes).
Zaterdag 4 december 2004: Freemantle
Vandaag met Menno (Nederlands, beetje vreemd) naar Fremantle. Dat is een erg leuk plaatsje, halfuurtje met de trein vanuit Perth. Beetje koloniaal aandoend, een overdekte markt, een haven, lekker eten, terrasje…..
Zondag 5 december 2004: Perth – Fitgerald River NP (622 km)
Vandaag begint de trip door het grote niets, de Nullarbor Plain. Nullarbor betekent: geen bomen. Afstand ongeveer 3375 km. De groep is erg gevarieerd. Zes mannen, zes vrouwen. twee Noren, twee Duitsers, één Zuid-Koreaan, één Duitse Zwitser, één Italiaanse Zwitser, één Jersyer (Kanaaleiland), drie Britten en myself. Vandaag is wederom een busdag. We maken een korte stop in York, één van de oudste stadjes van Australië. Hier is, buiten een hangbrug over de Avon River, een enigszins Godsdienstwaanzinnige vrouw en een heerlijke cappuccino niet veel te beleven. Snel verder naar Hyden, waar de bekend “Wave Rock” te bezichtigen is. Jammer hierbij is dat ze, voordat de steen door de toeristen ontdekt werd, er een stuwmeer aangelegd hebben om Hyden van water te voorzien. Dus op de “wave” zijn muren gemetseld. Niet zo fraai, maar ’t is niet anders. De Wave is overigens heel erg mooi, maar niet speciaal om er naartoe te rijden. Maar wij kwamen er toch langs. We rijden verder naar Fitgerald River NP, waar we overnachten.
Maandag 6 december 2004: Fitgerald River NP – Cape Le Grand NP / Lucky Bay (285 km)
‘s Morgens beklimmen we Mount Barren. Een mooie wandeling, om er weer even in te komen. Daarna vertrek richting Esperance, waar we inkopen kunnen doen voor de komende dagen. Het is dan niet meer ver naar Lucky Bay, waar we overnachten. Ik heb al veel stranden gezien, maar dit is volgens mij nog witter. En het koudste water dat ik totnutoe gevoeld heb. Maar als je er effe in zwemt wordt je zo koud dat je gevoelloos wordt, dus dan is dat probleem ook opgelost. Rond zonsondergangstaat er een klim van de Frenchmans Peak op het programma. In eerste instantie lijkt me dat geen goed idee: een errug steile rots, maar op aandringen van de gids ga ik toch mee. En dat is maar goed ook. De granieten rots vertoont op plaatsen een stijgingspercentage van 45%, maar is verder niet glad, nat of anderszins lastig. Je kunt er tamelijk eenvoudig tegenop lopen. Helaas is het weer niet goed, dus geen spectaculaire zonsondergang. Jawel, de zon gaat wel onder, maar je kunt het nu even niet zien. De weg naar beneden is eenvoudiger als de weg naar boven, en dat komt niet vaak voor bij dit soort wandelingen; meestal is het afdalen veel zwaarder dan de klim. Weer een meevaller dus. Na het eten drinken we nog wel wat. Het is nogal koud, dus we warmen ons aan de barbecue (zonder vlees overigens).
Dinsdag 7 december 2004: Lucky Bay – Newmans Rock (450 km)
Vandaag een mooie wandeling gemaakt van Rossiter Bay naar Lucky Bay van ongeveer twee uur. Wandeling gaat door bos, over rotsen en daarna nog een stuk over het strand. Lekker uitwaaien> Rond 11.00 uur via Thistle Cove, Whistle Rock richting Norseman, een logistiek “knooppunt” voor dit deel van Australië. Norseman is genoemd naar een paard, dat in dit plaatsje letterlijk tegen een stuk goud gelopen is. Wederom een uitgestorven plaatsje. Vanaf Norseman zullen we de rest van deze tour de Eyre Highway volgen tot Port Augusta, South Australia (SA). Vanavond overnachten in Newmans Rock, een echt bushcamp, wat betekent, geen toilet, douche etc. Maar wel een kampvuur. We doen de gids een plezier door een gat te graven voor het toilet, waar we vervolgens allemaal boven mogen gaan hangen. Nou, dat gaat waarschijnlijk niet gebeuren. Maar ach, je doet de man een plezier!!
Woensdag 8 december 2004: Newmans Rock – Eucla (599 km)
Vanmorgen proberen we een zonsopgang te zien. Helaas, het is te bewolkt. We reizen via het zoveelste roadhouse door naar Cocklebiddy Cave. Dat is echt een geweldige ervaring. Eerst een flinke wandeling / klautering naar beneden, en dan 100 meter onder de grond een meer, waarin je kunt zwemmen. Een eenmalige ervaring, ondanks het feit dat het water IJSkoud is. De rest van de dag is mijn lijf gewoon koud, ondanks de warmte. Heel erg bijzonder. Verder naar Eucla voor de overnachting.
Donderdag 9 december 2004: Eucla – Fowlers Bay (430 km)
Eucla is een plaatsje dat verplaatst is. Reden hiervoor is dat de zandduinen steeds verder verschoven en het plaatsje bedolven. Dus ze hebben het moeten verplaatsen, een paar kilometer verderop. Alleen het Telegraph station staat er nog. Verder naar de grens tussen WA en SA, waar we de klok weer 1 uur en 45 minuten vooruit zetten. Time flies when….. Via de Great Ocean Bight, waar prachtige kliffen uit de zee oprijzen richting Nullarbor Plain. Het aantal bomen is inmiddels afgenomen dus we gaan de goede kant op. Overigens springen de kangoeroes ons hier letterlijk om de oren; in de Kimberley was dat alleen ’s ochtends of ‘avonds het geval, maar hier de hele dag. Je raakt er bijna aan gewend. We reizen verder via een Aboriginal roadhouse, langs de dog fence (om de dingo’s buiten te houden) naar Fowlers Bay.
Vrijdag 10 december 2004: Fowlers Bay – Coodlie Park (410 km)
Vandaag staat in het teken van zeehonden en dolfijnen. We vertrekken hiervoor richting Baird Bay waar we aan boord gaan van een boot. We gaan in twee groepen het water in. Wat je dan meemaakt is ongelofelijk; de zeehonden zwemmen rondom je, en ze lijken er echt van te genieten (wij ook). Ze worden niet gevoerd, dus e komen hier voorhun plezier. Het is echt ongelofelijk. Ze reageren op elke (vooral gekke) beweging die je maakt in het water, en die proberen ze te imiteren. Heel bijzonder. Daarna verder de zee op om de dolfijnen te vinden. Het enge hieraan is dat er ook haaien kunnen zijn (slik). Maar gelukkig is dat vandaag niet het geval. Zou overigens de eerste keer zijn. De dolfijnen zwemmen onder je door (het zijn er overigens vier) en langs je heen. Heel erg geweldig / amazing etc. Verder wemelt het hier van e vogels en de pelikanen (oh, dat zijn ook vogels, of niet?). Deze tocht duurt een paar uur. Daarna verder langs Murphy’s Haystack, de zoveelste bizarre rotsformatie. Door naar ons overnachtingsadres. Geen camping, maar een farm met heuse bedden. En we hoeven niet te koken!!!!!!!!!!! De avond is erg gezellig.
Zaterdag 11 december 2004: Coodlie Park – Adelaide (710 km)
’s Morgens eerst het privéstrandje van de eigenaar bezocht. De rest van de dag is het bussen richting Adelaide, waar we rond 18.00 uur aankomen. Ik wordt door Danny en Christine van het busstation opgehaald. We gaan meteen naar Danny’s ouders, die me van harte welkom heten. Omdat ze nogal klein wonen, is mijn slaapplaats voor deze nacht een luchtbed op de grond in de woonkamer. Het is goed om een beetje af te kicken en niet meteen TE grote luxe te hebben. Ik zou verwend kunnen worden! Christine heeft een feest van een collega, dus ik kijk nog wat TV met de familie. By the way, de kinderen zijn zoals alle kinderen van die leeftijd, af en toe hangerig, leuk, braaf, vrolijk, huilerig enz. Sam vindt alles boring (saai) of awesome (geweldig). Alex stelt na elke zin de vraag: How come? (waarom?) Verder leren ze me de eerste avond al UNO, een leuk kaartspel dat neigt naar pesten.
Zondag 12 december 2004: Clare
Vandaag eerst wat relaxen, oftewel wat lezen en de was doen. Oh ja, nog een huisvrouw/man weetje : over het algemeen wordt hier de was gedaan met oud water met als gevolg dat al mijn (donkere) t-shirts nu een waspoeder-design hebben. Door het koude wat lost het waspoeder namelijk niet op. Maar dat even terzijde. Rond de middag gaan we naar het winkelcentrum om de inkopen te doen voor de komende kampeerweek.
Maandag 13 december 2004: Clare – Kangaroo Island
Om 05.30 uur opgestaan, om om 07.00 uur te vertrekken. De ferry naar Kangaroo Island vertrekt om 09.00 uur en het weer is niet al te best. We gaan eerst op zoeken naar een goede campsite, en terwijl we dat doen pakken we meteen wat toeristische attracties mee. Eerst bezoeken we Jumback Australiana, een schapenfarm. De boer is niet echt enthousiast en is niet van plan een schaap-scheer demonstratie te geven. Jammer, dat zou ik namelijk graag een keer “live’ willen zien. Wel verkoopt hij allerlei wollen artikelen. We gaan verder naar Cliffords Honey Farm, de enige plek ter wereld waar Ligurian Bee honing wordt gemaakt. Deze bijen zijn in het verleden vanuit deze Italiaanse provincie geïmporteerd naar Australië. Er zijn geen andere bijen op Kangaroo Island, en dit zijn dus de enigen in hun soort. Ik ben normaal niet zo’n honing-liefhebber, maar deze honing is echt njammie. We eten nog een lekker honing-ijsje en vervolgen onze route via een Eucalyptus-destilleerderij. Een klein bedrijfje dat een uniek product levert en maakt: Eucalyptus-olie. De rest- en bijproducten die tijden het destilleren ontstaan en overblijven worden allemaal weer hergebruikt. Zo wordt het water gerecycled voor irrigatie, het brandafval voor bemesting gebruikt. Heel interessant. Tevens loopt hier een kangoeroebaby rond, die rond deze tijd gevoerd wordt. Oooooh, wat snoezig. Na enig overleg besluiten we ons kamp op te slaan in Flinders Chase NP. Mooie camping, is onlangs vernieuwd. Chistine en Danny hebben een gigantische tent die bestaat uit twee grote koepels waar je met gemak in kunt staan. Indicatie: als je hem alleen voor het slapen gebruikt, zou je er met gemak met 8 personen in kunnen slapen. Het was vandaag een tamelijk toeristische dag, maar ja, ik ben toch ook een toerist, of niet? Het weer was niet fantastisch, maar wel droog. Dit dat is meegevallen.
Dinsdag 14 december 2004: Kangaroo Island
Het regent!!! Balen. We rijden naar Admirals Arch, een mooi uitzichtpunt waar tevens veel zeeleeuwen te zien (en te ruiken) zijn. Ze liggen lekker te luieren op de rotsen. Prachtig om te zien. ’t Weer is inmiddels ietsje verbeterd, dus het uitzicht is redelijk goed. Verder naar Remarkable Rock, een, zoals de naam al zegt, bijzondere rots. Wederom een formatie rotsen die heel apart is. In dit geval is de kleur heel uitzonderlijk, knaloranje. Daarna gaan we op zoek naar koala’s die hier daadwerkelijk in het wild leven. Er zijn enkele plaatsen op het eiland waar ze hun stek hebben, dus we doen een poging. Eerst naar een campsite, waar we ze mogelijk kunnen zien. Maar daar zien we er maar één. Dus we gaan verder naar Hanson Bay, waar we nog een poging doen. En niet tevergeefs, hier zien we er een heleboel. Een stuk of zeven geloof ik. Geweldig. Ze zijn niet echt gemakkelijk te vinden, en je krijgt daarbij een ongelofelijk stijve nek. Gelukkig zitten er een paar heel dichtbij, dus goed te fotograferen. We zien er zelfs eentje in actie (omhoog klauterend in een boom) wat heel erg ongewoon is voor een koala. Die is gewoonlijk overdacht niet echt actief. Laat in de middag terug naar de campsite. We zijn nu goed op gang met de wildlife-spotting, dus we doen de platypus-walk. De platypus is het vogelbekdier, dat hier ook in het wild leeft (of schijnt te leven ;=) De kans dat je ze echter daadwerkelijk ziet, is heel erg minimaal. We hopen dat het geluk nu weer met ons is, maar helaas…. na enige tijd geven we het op. Ik vergeet nog te vermelden dat het hier verder wemelt van de possum (irritante dieren die alles wat eetbaar is oppeuzelen, zoals fietsbanden, fietshelmen en afval) Kangoeroes (die eten het beleg van je brood), magpies (vogels), wallabies, guanna’s, echidna’s (egels) en verschillende andere vogelsoorten, waarvan ik de naam niet onthouden heb. Oh ja, en kakatoes vliegen hier ook overal rond. Kortom, een prachtige dag waarop we veel gezien hebben.
Woensdag 15 december 2004: Kangaroo Island
Het weer wordt steeds beter. De zon schijnt als we opstaan. Dat belooft veel goeds. We vertrekken richting Little Sahara. Dit zijn zandduinen waar we kunnen sandboarden. Heb ik al eerder gedaan (Fowlers Bay), maar deze duinen zijn ietsiepietsie hoger. Na enkele mislukte pogingen gaan het heel erg hard naar beneden. Geweldig. Vooral Sam heeft de tijd van zijn leven. Het zijn een paar uurtjes plezier waarbij (wederom) het omhoog klimmen steeds zwaarder wordt. We vervolgen onze route naar Seal Bay, waar we zeeleeuwen van dichtbij kunnen bezichtigen (meter of tien). Ze liggen op het strand uit te rusten. Prachtige dieren, vooral de mannetjes. Er leven rond zeshonder zeeleeuwen rond deze baai, en de mannetjes gaan om beurten enkele dagen op jacht naar vis, om de vrouwtjes en de kinderen van voedsel te kunnen voorzien. Als ze terugkomen van de jacht, leggen ze zich te rusten op het strand. Na dit prachtige gezicht gaan we verder naar Vivonne Bay, waar we trachten vis te vangen. Gelukkig zijn we voor ons eten niet afhankelijk van onze viskunsten…. Terug naar de campsite.
Donderdag 15 december 2004: Kangaroo Island
Vandaag vertrekken we van onze camping, om de komende nacht dichter bij de ferry te overnachten, in de buurt van Pennyshaw. We gaan onderweg naar Stokes Bay, een prachtige baai, verscholen achter een rotspartij, geheel verlaten als we er aan komen. Een prachtig plekje. We zwemmen en luieren wat. Daarna naar Paul’s Place, een soort kinderboerderij. Dit is echter iets, dat is met geen pen te beschrijven. Stel je voor: Old Mc Donalds Farm, met alle mogelijke dieren van slangen tot kippen, dat alles in een ongeorganiseerde rommelige puinhoop, maar wel prettig. De brochure zegt: “more remarkable than the rocks”, en dat is niets te veel gezegd. Ik vond het typisch Australisch, maar volgens Christine en Danny is dit zelfs té erg voor Australië. De eigenaar Paul leidt in de voormiddag zijn bedrijf (boerderij) en na de middag leidt hij toeristen rond over zijn boerderij. Een slang wordt om je nek gelegd, kangoeroes en emoes (kun je voeren), kaketoes, koala’s (kun je mee op de foto), paarden, pony’s, egels parkieten, een marron (soort kreeft, die mij in de vinger bijt) en ga zo nog maar even door. Voor kinderen is het een fantastische ervaring, want ze kunnen deze dieren (bijna) allemaal aanraken. Op het eind het (voor mij) hoogtepunt: een demonstratie schaapscheren. Helaas gaat het hier helemaal mis; het schaap is zo onrustig, dat Paul ‘m in de poot snijdt. Het schaap bloedt als een rund (Christine als insider zegt dat een schaap normaal helemaal niet onrustig is, dus Paul’s opmerking dat dit zelden voorkomt, is waarschijnlijk waar). Kortom, het wordt een bloederige aangelegenheid. Ik verwacht dat Paul vanavond een goede BQ zal hebben. …. De rondleiding zou 1,5 uur duren, en na 2,5 uur vertrekken wij bij Paul. We gaan richting Pennyshaw, en besluiten in een cottage te overnachten, zodat we voor één nacht geen tent hoeven op te zetten. Heel erg leuk cottage. Na het eten gaan we naar het strand, waar de Fairy Penguins vanuit de zee hun jongen (aan land) komen voeren. Dit doen ze na zonsondergang, en vandaag besluiten ze dit pas om 22.00 uur te doen, maar dan zijn ze er toch. De Fairy Penguins zijn heel erg koddig. Helaas is het lastig om foto’s te maken, we mogen geen flits gebruiken. We zijn inmiddels een beetje verozeld, en de kinderen nogal moe.
Vrijdag 17 december 2004: Kangaroo Island – Clare
Terug met de ferry en door naar Clare, waar Christine en Danny wonen. Vanavond hebben ze een feest van Danny’s werk, dus ik mag babysitten. Het was een fantastische week, waar we ontzettend veel gezien hebben.
Zaterdag 18 december 2004: Clare
Vandaag weer wat boodschappen gedaan, buskaartjes gekocht. Na de lunch naar het zwembad in Clare. Rond 16.00 uur komen er wat vrienden langs, en we drinken een vervroegde kerst-champagne /pilske. Heel gezellig.
Zondag 19 december 2004: Clare
Voor middag doen we een stukje van de “Riesling Trail”, een fiets/wandelroute door de Clare Valley, die aangelegd is op de plaats waar vroeger de treinrails lag. Hiervan heb ik tijens mijn vorige verblijf ook een stukje gefietst (hooikoorts). Heel mooie route. Een broer van Christine komt lunchen en blijft tot 17.00 uur. Dus geen tijd meer om wijn te gaan proeven. ’s Avonds hebben we nog wat foto’s gekeken van Danny’s bushwalks en van mijn eerste 4 weken. En ze zijn goed gelukt!! Maar dat zien jullie in februari wel.
Maandag 20 december 2004: Clare – Adelaide
Vandaag ga ik met de bus naar Adelaide. Rond 11.00 uur ben ik daar. Ik check eerst in in de YHA (jeugdherberg) en ga na de middag het winkelcentrum verkennen.
Dinsdag 21 december 2004: Adelaide
Vanmorgeneerst wat winkelen en naar een Aboriginal winkel, waar ik een didgeredoo koop. Vervolgensnaar Tandanya, een Aboriginal galerie, waar om 12.00 uur een didgeredoo-demonstratie wordt gegeven. Heel interessant. Tevens is er een expositie van Aboriginal-kunst. Dan naar de botanische tuin, waar zich het Nationaal Wijn Centrum bevindt. Een super-modern en heel mooi gebouw,waar op moderne wijze de wijn van begin tot eind in beeld gebracht wordt. Mooi. Ik loop door de tuin terug naar het hostel.
Woensdag 22 december 2004: Adelaide
Vanmorgen heb ik een belangrijke en grote missie te voltooien: overtollige bagagenaar Nederland versturen. Veelal boeken, en daarnaast nogal wat brochures en aanverwante zaken. In totaal ruim 4 kilo. Dat wil je niet nog vier weken meezeulen, dus op naar het postkantoor. Na wat gepas en gemeet lukt het. Ik ben eerder thuis dan het pakketje, want dat kan wel drie maanden duren. Daarna naar Victoria Square om de tram te nemen naar Glenelg. Onderweg loop ik per ongeluk een overdekte markt aan, waar werkelijk alles te krijgen is. Helaas is het een doolhof met 23 uitgangen, en met mijn gevoel voor richting betekent dat dat ik verdwaal. Maar tijdens dat verdwalen kom ik in een zogenaamde foodcourt terecht. Die zie je hier in veel winkelcentra. Dat is een verzameling van (in dit geval Oosterse) gaarkeukens met een gemeenschappelijke ruimte om te eten. Je kunt hier voor zes dollar een heerlijke Oosterse schotel eten. Heerlijk. Ik vind uiteindelijk toch Victoria Square, en vertrek naar Glenelg, een van de strandplaatsjes van Adelaide, gelegen op ongeveer 30 minuten trammen. Een nogal toeristisch plaatsje met een mooi strand, een jetty (aanlegsteiger), veel restaurantjes en winkeltjes. Lekker een paar uurtjes aan het strand liggen, boekje lezen, over de steiger kuieren. Bij terugkomst in het hostel is de Engelse kamergenote inmiddels verdwenen en heeft voor een Canadese en twee Duitse. Na het eten nog lekker met een colaatje op het balkon gezeten. Oftewel weer een lekker luierdagje.
Donderdag 23 december 2004: Adelaide – Clare
Aangezien mijn haar inmiddels op mijn schouders hangt (lichtelijk overdreven) heb ik vandaag weer een missie: de kapper; na bijna zeven weken geen overbodige luxe, en met het oog op de stijgende temperaturen hier ook niet verkeerd. En weer een kilo lichter!! Daarna naar South Australia Museum, waar enkele bijzondere en interessante tentoonstellingen te zien zijn. Met het oog op mijn terugtocht naar Clare op tijd naar het hostel. In de tussentijd heb ik nog e.e.a. proberen te regelen voor volgende week. Een paar dagtripjes. Vroeg in de avond ben ik weer terug in Clare. Daar loopt de spanning inmiddels hoog op, want Santa Claus is coming! Of zoals ze hem in Australië noemen: Father Christmas! Spannend.
Vrijdag 24 december 2004: Clare
Danny moet vandaag werken en Christine wil graag wat boodschappen doen. Mooie gelegenheid voor mij om op de kinderen te passen terwijl ik mijn kerstwens stuur. Zo geschiede. Het scheelt ongeveer 1.5 uur winkeltijd voor Christine, waarvoor ze me zeer erkentelijk is. Na de lunch gaan we naar Eldridge Winery, waar we een paar glaasjes wijn proeven. Christine kan het niet over haar hart verkrijgen dat ik in DE wijnstreek van Australië geen wijn geproefd heb. dat is nu dus geschied. Omdat er bij deze wijnkelder een mooi meertje met eenden is, zijn de kinderen ook tevreden. We rijden terug door de Clare Valley, een mooie toeristische route. Daarna beginnen we met de voorbereidingen voor het kerstdiner. Dit bestaat uit vishapjes, zoals toastjes met zalm, gemarineerde garnalen en gegrilde garnalen, varkensrollade en ijs met kersen en chocolade. En dit alles natuurlijk onder het genot van een lekker glaasje wijn. Jammer dat het een beetje afkoelt, waardoor we na het voorgerecht naar binnen verhuizen. Voor het toetje worden de kado’s uitgepakt. Dit gaat net zoals bij ons met Sinterklaas: Heel snel. Na het eten gaan de kids naar bed en kijken we nog naar de Australische kersthow vanuit Sydney, een spektakel met veel kerstliedjes. Eindelijk zie ik ook de groep “High 5”, de Australische versie van K3. Dit zijn 3 meiden en 2 jongens die allerlei liedjes opgeleukt hebben, en zo ook diverse kerstliedjes, die ik de afgelopen week tot in den treuren gehoord heb. Rond middernacht naar bed.
Woensdag 10 november 2004: Darwin
Aankomst in Darwin na enige vertraging. 30 graden ’s morgens om zes uur. ’t Is maar dat je een idee hebt. Hele dag een beetje geluierd en geslapen.
Donderdag 11 november 2004: Darwin – Deep River National Park (NP)
Om 05.30 uur opgepikt door de gids in 4wd busje. Groep bestaat uit 13 personen: 1 Japanse, 2 Nederlanders, 7 Duitsers, 2 Australiërs en 1 Engelse. Wel aardige groep. Het is vandaag een dag van veel bussen. Vanuit Darwin via Adelaide River voor lunch naar Katherine Hot Springs. Heel erg relaxen in lekker warm water. Daarna door naar Deep River NP voor de overnachting. Een camping met luxe, stromend water (pisstraaltje) en toiletten. We zijn nu ongeveer 150 km van de grens met West Australië (WA). Het is streng verboden vers fruit of groenten mee te nemen over de grens in verband met besmettingsgevaar door fruitvliegjes. OP de camping maken we een kampvuurtje (erg zinvol bij 30 graden). Maar wel erg gezellig. We slapen in een “swag”, een soort kruising tussen een tent en een slaapzak. Heel erg handig en minder werk als een tent. En je slaapt dus onder de sterren. Geweldig!!
Vrijdag 12 november 2004: Deep River NP – Bungle Bungles
We gaan de WA grens over en leveren al ons fruit / groente in. De klok gaat 1,5 uur teug (tijdsverschil met Nederland nog 7 uur). Onderweg zien we nogal wat dieren; Kaketoes, Lizards en Wallaby’s (kleine kangoeroe). Nadat we de grens gepasseerd zijn, gaan we Miriam NP in voor een wandeling van 1,5 uur. Lang genoeg in deze hitte. Maar het begint te wennen. We bezoeken Kununuru voor een korte shopping-sessie. We lunchen in Doon Doon, waar het in de schaduw om 12.00 uur ongeveer 42 graden is. Ach ja. Het is nog niet zeker dat we de Bungle Bungles kunnen bezoeken, omdat het weer niet perfect is. Maar het valt mee, we kunnen er in. De enige mogelijkheid de Bungle Bungles te bereiken is via een dirt road; een onverharde, niet onderhouden weg van 50 kilometer lang. Na aankomst een lala zonsondergang. Maar wel een fantastische omgeving.
Zaterdag 13 november 2004: Bungle Bungles – Turkey Creek
Vandaag staat in het teken van wandelen door de Bungle Bungles. Dat is echt fantastisch. Hoewel het eigenlijk wel erg warm is. Maar dat mag de pret niet drukken. We wandelen Piccinyy Gorge in, waar we een prachtig uitzicht hebben. Daarna (het heeft vorige week geregend) lekker zwemmen in een waterhole. Na het bezichtigen van een Aboriginalrotstekening naar Cathedral Gorge en Echedna Chasm. Het is hier echt fantastisch. Het zijn allemaal een soort bijenraat-vormige bergen. Indrukwekkend. We zijn de enige bezoekers, want niemand haalt het in zijn hoofd om in deze temperatuur te wandelen. Geweldig. Als je de Aboriginalverhalen hoort vraag je je af waar wij ons toch druk over maken. Geld, materiële zaken, hypotheken, RPK-afrekeningen (???). Zij zijn gelukkig met het feit dat ze op deze grond mogen wonen, en willen er alleen voor zorgen dat hun kinderen dat ook kunnen. Na deze wandelingen gaan we naar Turkey Creek, een tankstation waar we overnachten. Na het eten begint het te onweren in het Northern Territory. Een prachtig schouwspel, daar kan geen vuurwerk of lasershow tegenop. Het enige vervelende is dat het heel snel dichterbij komt. Gevolg: we worden weggeblazen door een windhoos en vluchten met onze spullen onder de luifel van het tankstation. Overnachten langs de pomp; een heel aparte ervaring, maar wel droog!
Zondag 14 november 2004: Turkey Creek – Parry Creek Farm
’s Morgens staat in het teken van de helikoptervlucht over de Bungle Bungles. Gewoon helemaal geweldig; je komt ogen tekort. Kan ik niet beschrijven, dus dat doe ik ook niet. FENOMENAAL! Daarna richting Wyndham endoor naar onze camping bij Parry Creek Farm, een mango farm. Heel erg luxe, zelfs een zwembad. Nadat we ons gesetteld hebben naar de Five River Lookout voor de zonsondergang. De eerste deze reis, en zeker de moeite waard. Op de weg terug ontmoeten we nog een Black Headed Python op de weg. Daarna bij een lekker pilsje naar het onweer gekeken (niet gevoeld gelukkig).
Maandag 15 november 2004: Parry Creek Farm – Barnett River Gorge
Eerst naar een floodplain (een droogliggend stuk natuurgebied wat binnenkort onder water zal lopen). Hier zijn heel erg veel vogels te vinden. Daarna naar Gibb River Road, een onverharde weg van ruim 700 km lang, die de afstand tussen Windhaak en Derby met 250 km verkort. Hij is gelukkig nog open. Dat zal over een paar weken niet meer het geval zijn. De weg doorkruist tientallen (droogliggende) rivieren. Heel apart. We lunchen IN de Gibb River en gaan naar ons eerste bushcamp. Onderweg lopen we vast in de modder (ja, het gebeurt echt). Na enig geduw en getrek lukt het ons nog steeds echt niet. Kamperen bij de bus? We hebben echter ontzettend veel geluk; één van de vijf auto’s die vandaag langskomen komt juist op dat moment langs en we zijn in no time los. Na een minuut of tien bereiken we Barnett River Gorge. Dit is Katherine Gorge (NT) in het klein, maar niet minder mooi. Zwemmen in lekker water met een watervalletje op de achtergrond. LIFE IS GREAT!
Dinsdag 16 november 2004: Barnett River Gorge – Bell Gorge
Vandaag staat in het teken van hiken. Klauteren kun je beter zeggen. We gaan de gorge beklimmen waar we gisteren in gezwommen hebben. Het is (voor mij) erg zwaar, maar ik overleef het. Het is wel heel erg mooi hier en we worden beloond met een prachtig zwembad. Je raakt eraan gewend, dat zwemmen in de mooiste zwembaden. Daarna weer een flinke wandeling door de Galvin Gorge. We willen overnachten bij Bell Gorge, maar deze is gesloten door bosbranden. We slaan ons kamp ergens langs de weg op (lookout point) en genieten ’s avonds van de ons aan twee kanten omringende bosbranden. Heel mooi, bijna net zo mooi als een zonsondergang. De bosbranden zijn trouwens aangestoken, om te voorkomen dat ze spontaan ontstaan. Nu kunnen ze ze namelijk beheersen.
Woensdag 17 november 2004: Bell Gorge – Windjana Gorge
Na de zonsopganggenoten te hebben gaan we naar Adcock Gorge voor een wandeling en zwemmen (het wordt een gewoonte). Via enkele tussenstops naar Windjana Gorge waar we kamperen. We vertrekken daarna naar Tunnel Creek. Deze kreek is vorige week onder water gelopen door een stortvloed, waardoor er nogal wat dode vis is achtergebleven. Ruikt dus niet zo fris. We gaan met een zaklamp de tunnel in. Heel mooi en nat (natte voeten). Terug naar het kamp waar het inmiddels geregend heeft. We zetten voor het eerst onze tenten op en spannen er zeil overheen. Was niet nodig geweest, het wordt droog en dat blijft het ook. Dus we kunnen gewoon buiten slapen.
Donderdag 18 november 2004: Windjana Gorge – Broome
We lopen ’s morgens door de Windjana Gorge waar het stikt van de dieren (sorry). Vleermuizen, krokodillen, veel vogels, mooi planten. Prachtig. Daarna door richting Derby, waar we de Boab Prison Tree bezoeken, een voor Aboriginals heilige plaats. Daarna door naar Broome voor de zonsondergang.
Vrijdag 19 tm zondag 21 november 2004: Broome
In Broome is niet veel te beleven, maar het is wel goed om effe bij te komen van deze enerverende week. De eerste drie weken van mijn trip zitten erop. De tijd is omgevlogen. Ik heb me een beetje georiënteerd met betrekking tot de reis na Nieuwjaar. Waarschijnlijk ga ik toch nog een weekje Tasmanie doen. Iedereen zegt dat het echt geweldig is, en ik ben nu eenmaal hier…. En ik heb er eigenlijk genoeg tijd voor. Maar ik heb nog voldoende tijd om daarover te beslissen. Broome is zo’n typisch Australische plaats, allemaal laagbouw, netjes, vriendelijk. Verder is er niet bijzonder veel te doen, wat me dwingt tot relaxe3n, nietsdoen. En dat had ik wel nodig na afgelopen week. Gewoon wat lezen, winkelen, zwemmen, of zoals ze hier zeggen “faffing around” (rondlummelen). Het heeft hier overigens geregend deze week, voor het eerst in maanden. Daar zijn wij bijna getuige van geweest!!! We logeren in Cable Beach Backpackers, een gezellig hostel, schoon en relaxed. Helemaal niets mis mee.
Maandag 22 november 2004: Broome – Indee Station
Vandaag 700 km (geen typefout) gereden, een flinke zit. Maar dat mag de pret niet drukken. Er zijn inmiddels vier reizigers bijgekomen. Twee Duitsers (jawel, nog een paar) en twee Zwitsers. Dus met mijn Duits gaat het wel goed komen deze week. De nieuwe gids is Mark. We rijden via Roebuck Ranges richting Port Hedland. We lunchen bij Eighty Mile Beach, een strand…. Zo wit heb ik het nog niet gezien , het doet gewoon pijn aan de ogen. En de zee is zo blauw, dat je het niet meer gelooft. Even buiten Port Hedland verblijven we op een cattle farm, Indee Station , heel afgelegen, maar erg mooi.
Dinsdag 23 november 2004: Indee Station – Karijini NP
Vannacht heb ik het voor het eerset KOUD gehad. Vreemd gevoel. Voor de middag een heel stuk rijden, en we bereiken volgens Karijini NP. het landschap is inmiddels veranderd. Nu hebben we bergen met groene beplanting. In het NP verandert er in eerste instantie niets en dan plotseling: een groot gat in de grond: Dales Gorge! Indrukwekkend. We maken een fikse wandeling door de gorge. Eerst naar Circular Pool, en vervolgens naar Fortescue Falls en Fern Pool. Deze streek levert heel veel ijzererts op. En dat kun je ook zien. De rotsen waarop we lopen en zitten zit er vol mee. Tevens hebben we het asbest voor het oprapen. De gids weet hier veel over te vertellen, evenals over de historie; Veel Nederlanders zijn hier in het verleden geweest, Overigens is dit stukje grond het oudste stukje aarde. Et is inmiddels gaan regenen, gedurende de middag en het lijkt er ook niet op dat we het vanavond niet droog houden. Dus tenten opzetten. ’t Is niet anders.
Woensdag 24 november 2004: Karijini NP – Tom Price
Vandaag staat in het teken van nog meer gorges. Het grote verschil tussen deze gorges en die in de Kimberley is dat deze IN de grond te vinden zijn, terwijl die in de Kimberley zich boven de grond bevonden. Eerst naar Joffrey Falls, maar die bevat helaas geen water. De rest van de morgen bewandelen we Hancock Gorge. Een hele uitdaging voor mij, al dat geklim en geklauter over rotswanden, rotsblokken, watervallen en afgronden. Heel erg inspannend, maar wel geweldig mooi. Het tempo ligt niet hoog, zodat ik toch de mogelijkheid heb om te genieten van mijn omgeving. En natuurlijk wacht ons weer een zwembad (Kermits Pool), wat wel goed uitkomt omdat er afgelopen nacht geen douche beschikbaar was. Na de lunch naar Weano Gorge, wat voor mij toch iets te veel van het goede is. Ik neem lekker een boek mee en ga langs het water zitten. Relaxed. We zouden overnachten in een bushcamp, maar door de regen rijden we door naar een “echte’ camping in Tom Price.
Donderdag 25 november 2004: Tom Price – Exmouth
Gisteren tot 01.00 uur lekker zitten ouwehoeren, we hebben vandaag immers een hele dag bussen naar Exmout.
Vrijdag 26 november2004: Exmouth – Coral Bay
Vandaag staat in het teken van relaxen. Vanmorgen afscheid genomen van onze Nederlandse reisgenoot Menno. Hij is ziek en heeft besloten om een paar dagen te relaxen in Exmouth. Voor de middag lekker zwemmen en zonnen. Om 12.00 uur doen we een boottocht naar het koraalrif met een glass-bottom-boot. Het rif is een zgn. “Printing” reef, wat inhoudt dat het direct aan het vasteland ligt. Je kunt er dus gewoon naar toe zwemmen. Het is een hardkoraal, wat betekent dat het minder kleurrijk is als het zachte koraal van de Gerat Barbier Reef. Echter dit koraal is enorm groot van vorm. We snorkelen ongeveer een uur,en dan begin ik nogal te schrumpelen, zodat ik toch maar uit het water kom. Er staat een stevige bries, dus erg warm is het niet. Hierna nog de sunset gekeken, en het wordt verdorie ook nog koud!!! Er arriveren nog een paar nieuwe reizigers, een Nederlandse en een Ierse. Na het eten nog wat gedronken. Het is inmiddels ontzettend koud geworden (twintig graden. Jaja we zijn verwend.
Zaterdag 27 november 2004: Coral Bay – Monkey Mia
Vandaag weer een bus-dagje. Onderweg een bezoek aan Shell Beach, een strand dat geheel bestaat uit schelpen (what’s in a name), meters diep. Meteen door naar Monkey Mia, waar we wederom een zonsondergang bekijken met een lekker wijntje erbij. Is een stuk mooier, en de wijn helpt tegen de kou.
Zondag 28 november 2004: Monkey Mia – Kalbarri NP
Vanmorgen om 07.00 uur naar het strand om de dolfijnen te bekijken. Die komen hier (bijna) dagelijks, als ze er zin in hebben. Omdat er in het verleden dolfijnen zijn mishandeld, heeft men nu rangers ingesteld om één en ander wat beter te organiseren. Daardoor lijkt het wat toeristischer, maar men heeft ons verzekerd dat er geen sprake is van een vast patroon van de dolfijnen. Die bepalen of ze wel of niet komen, en dat is dus niet elke dag. Er bevinden zich vandaag ongeveer zeven dolfijnen in de baai. Heel erg apart. Helaas mogen we niet (zoals andere plaatsen in de wereld) zwemmen met de dolfijnen, maar we kunnen ze alleen bekijken. Ze komen gewoon aan je voeten liggen. Het heeft iets onwerkelijks. Hier verblijven we een uurtje of twee, waarna we doorreizen naar Denham, het meest westelijke plaatsje van Australië (NB Byron Bay, bezocht in 1998, is het meest oostelijke). Daarna verder naar Hamellin Pool, waar zich de oudste levende organismen op aarde bevinden. Dit zijn zgn stromatolites en die zijn dus slechts op twee plaatsen ter wereld nog in leven. Dit heeft men pas in 1954 ontdekt, dus nog niet zo lang geleden. Je kunt de stromatolites zien ademen, er komen kleine bubbeltjes uit. Hier heeft in 1616 de eerste Nederlander (Dirk Hartog) voet aan land gezet. Hij was echter de weg kwijt (hij was op weg naar Oost-Indië) en heeft zich na twee dagen weer omgekeerd. Niet al te slim, want West Australië was toen nog niet ontdekt. Gelukkig heeft hij wel een steen achtergelaten waarop staat dat hij aan land is gekomen met de Batavia. We rijden verder naar Kalbarri NP langs de kust. ’s Avonds nog to 01.30 uur gebleven bij een (of meer, dat weet ik niet meer exact) glaasjes wijn. Wijn wordt hier dus in een doos verkocht, en in die doos zit een soort plastic zak. Aangezien de doos te veel ruimte inneemt, zit je dus gewoon wijn te drinken uit een infuus (rode wijn) of een katheder (witte wijn. Het smaakt er echter niet minder om.
Maandag 29 november 2004: Kalbarri NP – Perth
Shit, laatste dag (van deze tocht). Vandaag wederom een bus-dag. Voor de middag doen we nog een paar gorges (the loop, z-bend) en daarna een lange rit met als enige hoogtepunt de Pinnacles Desert. Maar dat is dan ook navenant en dus de moeite waard. We maken daar een groepsfoto (met hoofd). We zijn pas rond 22.00 uur bij Red Backpackers in Perth. Voor het eerst in drie weken een stad met veel verkeer, flats, verkeerslichten. Vreemde gewaarwording, cultuurshock. Het is een erg alternatief hostel. Volgens mij loopt hier, buiten onze groep, niemand rond die niet geblowd of gesnoven heeft. Maar daar tegenover is het redelijk schoon en is iedereen ontzettend vriendelijk en relaxed (kan natuurlijk komen door het blowen/snuiven). ’s Avonds loopt het een beetje uit de hand. We maken een bowl met de overgebleven wijn en blikken fruit. Daarbij een litertje wodka et viola: errug lekker op een nog al lege maag. Gevolg: iedereen wordt lichtelijk aangeschoten, een enkeling ontzettend dronken. Rond 05.00 uur (wederom geen typefout) gaat iedereen onder zeil. Was een leuke afsluiting van deze week. De meesten van ons verblijven nog twee nachten in het hostel, ik blijf tot zaterdag. Zondag 5 december vertrekt mijn volgende tour naar Adelaide. Het was leuk om drie weken met dezelfde groep op te trekken, maar ik ben blij dat ik weer nieuwe mensen ga ontmoeten (hopelijk iets minder Duits-taligen). Mein Deutsch ist schon gut genug. By the way, de dame in kwestie die heel erg dronken was (nee, dat was ik niet) heeft rond 04.00 uur in de nacht wildvreemde mannen gevraagd of ze misschien kaas voor haar hebben, omdat ze zo’n honger heeft. Zou ik nooit doen (KAAS)!!! Kortom errug gezellig hier.
Dinsdag 30 november 2004: Perth
Geen hoofdpijn, een klein wonder. Vannacht rond 04.00 uur nog een toast gegeten. Dat heeft me waarschijnlijk gered van een enorme kater. Vandaag heb ik de stad een beetje verkend. Verder niet veel uitgevoerd. ’s Avonds naar de Hipp-e-bar, waar de muziek in eerste instantie wel oké is (80-er jaren) maar naar verloop van tijd wordt iet och wat te modern voor mij. Daarbij genomen het feit dat de gemiddelde leeftijd in de bar ongeveer 20 jaar is, ben ik op tijdnaar huis gegaan. Gelukkig was ik niet de enige die moe was.
Woensdag 1 december 2004: Perth
Een dagje shoppen, e-mailen, rondhangen, uitrusten. ’s Avonds vertrekken enkele medereizigers, dus dat is afscheid nemen. Het lijkt een beetje op de tien kleine negertjes……. Daarna gaan we met zijn vijven nog naar een bar en maken een flesje wijn meester. Rond 0.00 uur weer plat.
Donderdag 2 december 2004: Perth
Vandaag naar het Kings Park, waar zich een botanische tuin bevindt. De moeite waard. Hier zijn o.a. enorme bomen te zien, en van hieruit heb je een fantastisch uitzicht over de stad.
Vrijdag 3 december 2011: Rottnest Island
Vandaag met Michael (Duitser uit de groep) naar Rottnest Island (de naam is een verbastering van “ratten eiland”, gegeven door de Nederlandse ontdekker van het eiland. Die zag de guokkas (die komen alleen hier voor) en dacht dat het ratten waren. Om 08.45 uur met de ferry. Daarna een twee uur durende rondrit over het eiland (jaja lekker toeristisch). Aangezien we maar één dag de tijd hebben, is dat de beste oplossing; je ziet het hele eiland, en houdt toch nog wat tijd over. Daarna een wandeling langs diverse baaien en stranden. Je struikelt hier bijna over de guakkas. Verder een heel mooi eiland. ’s Avond gaan we met z’n allen nog naar een bar, omdat we afscheid moeten nemen van Michael en Birgit (weer minder negertjes).
Zaterdag 4 december 2004: Freemantle
Vandaag met Menno (Nederlands, beetje vreemd) naar Fremantle. Dat is een erg leuk plaatsje, halfuurtje met de trein vanuit Perth. Beetje koloniaal aandoend, een overdekte markt, een haven, lekker eten, terrasje…..
Zondag 5 december 2004: Perth – Fitgerald River NP (622 km)
Vandaag begint de trip door het grote niets, de Nullarbor Plain. Nullarbor betekent: geen bomen. Afstand ongeveer 3375 km. De groep is erg gevarieerd. Zes mannen, zes vrouwen. twee Noren, twee Duitsers, één Zuid-Koreaan, één Duitse Zwitser, één Italiaanse Zwitser, één Jersyer (Kanaaleiland), drie Britten en myself. Vandaag is wederom een busdag. We maken een korte stop in York, één van de oudste stadjes van Australië. Hier is, buiten een hangbrug over de Avon River, een enigszins Godsdienstwaanzinnige vrouw en een heerlijke cappuccino niet veel te beleven. Snel verder naar Hyden, waar de bekend “Wave Rock” te bezichtigen is. Jammer hierbij is dat ze, voordat de steen door de toeristen ontdekt werd, er een stuwmeer aangelegd hebben om Hyden van water te voorzien. Dus op de “wave” zijn muren gemetseld. Niet zo fraai, maar ’t is niet anders. De Wave is overigens heel erg mooi, maar niet speciaal om er naartoe te rijden. Maar wij kwamen er toch langs. We rijden verder naar Fitgerald River NP, waar we overnachten.
Maandag 6 december 2004: Fitgerald River NP – Cape Le Grand NP / Lucky Bay (285 km)
‘s Morgens beklimmen we Mount Barren. Een mooie wandeling, om er weer even in te komen. Daarna vertrek richting Esperance, waar we inkopen kunnen doen voor de komende dagen. Het is dan niet meer ver naar Lucky Bay, waar we overnachten. Ik heb al veel stranden gezien, maar dit is volgens mij nog witter. En het koudste water dat ik totnutoe gevoeld heb. Maar als je er effe in zwemt wordt je zo koud dat je gevoelloos wordt, dus dan is dat probleem ook opgelost. Rond zonsondergangstaat er een klim van de Frenchmans Peak op het programma. In eerste instantie lijkt me dat geen goed idee: een errug steile rots, maar op aandringen van de gids ga ik toch mee. En dat is maar goed ook. De granieten rots vertoont op plaatsen een stijgingspercentage van 45%, maar is verder niet glad, nat of anderszins lastig. Je kunt er tamelijk eenvoudig tegenop lopen. Helaas is het weer niet goed, dus geen spectaculaire zonsondergang. Jawel, de zon gaat wel onder, maar je kunt het nu even niet zien. De weg naar beneden is eenvoudiger als de weg naar boven, en dat komt niet vaak voor bij dit soort wandelingen; meestal is het afdalen veel zwaarder dan de klim. Weer een meevaller dus. Na het eten drinken we nog wel wat. Het is nogal koud, dus we warmen ons aan de barbecue (zonder vlees overigens).
Dinsdag 7 december 2004: Lucky Bay – Newmans Rock (450 km)
Vandaag een mooie wandeling gemaakt van Rossiter Bay naar Lucky Bay van ongeveer twee uur. Wandeling gaat door bos, over rotsen en daarna nog een stuk over het strand. Lekker uitwaaien> Rond 11.00 uur via Thistle Cove, Whistle Rock richting Norseman, een logistiek “knooppunt” voor dit deel van Australië. Norseman is genoemd naar een paard, dat in dit plaatsje letterlijk tegen een stuk goud gelopen is. Wederom een uitgestorven plaatsje. Vanaf Norseman zullen we de rest van deze tour de Eyre Highway volgen tot Port Augusta, South Australia (SA). Vanavond overnachten in Newmans Rock, een echt bushcamp, wat betekent, geen toilet, douche etc. Maar wel een kampvuur. We doen de gids een plezier door een gat te graven voor het toilet, waar we vervolgens allemaal boven mogen gaan hangen. Nou, dat gaat waarschijnlijk niet gebeuren. Maar ach, je doet de man een plezier!!
Woensdag 8 december 2004: Newmans Rock – Eucla (599 km)
Vanmorgen proberen we een zonsopgang te zien. Helaas, het is te bewolkt. We reizen via het zoveelste roadhouse door naar Cocklebiddy Cave. Dat is echt een geweldige ervaring. Eerst een flinke wandeling / klautering naar beneden, en dan 100 meter onder de grond een meer, waarin je kunt zwemmen. Een eenmalige ervaring, ondanks het feit dat het water IJSkoud is. De rest van de dag is mijn lijf gewoon koud, ondanks de warmte. Heel erg bijzonder. Verder naar Eucla voor de overnachting.
Donderdag 9 december 2004: Eucla – Fowlers Bay (430 km)
Eucla is een plaatsje dat verplaatst is. Reden hiervoor is dat de zandduinen steeds verder verschoven en het plaatsje bedolven. Dus ze hebben het moeten verplaatsen, een paar kilometer verderop. Alleen het Telegraph station staat er nog. Verder naar de grens tussen WA en SA, waar we de klok weer 1 uur en 45 minuten vooruit zetten. Time flies when….. Via de Great Ocean Bight, waar prachtige kliffen uit de zee oprijzen richting Nullarbor Plain. Het aantal bomen is inmiddels afgenomen dus we gaan de goede kant op. Overigens springen de kangoeroes ons hier letterlijk om de oren; in de Kimberley was dat alleen ’s ochtends of ‘avonds het geval, maar hier de hele dag. Je raakt er bijna aan gewend. We reizen verder via een Aboriginal roadhouse, langs de dog fence (om de dingo’s buiten te houden) naar Fowlers Bay.
Vrijdag 10 december 2004: Fowlers Bay – Coodlie Park (410 km)
Vandaag staat in het teken van zeehonden en dolfijnen. We vertrekken hiervoor richting Baird Bay waar we aan boord gaan van een boot. We gaan in twee groepen het water in. Wat je dan meemaakt is ongelofelijk; de zeehonden zwemmen rondom je, en ze lijken er echt van te genieten (wij ook). Ze worden niet gevoerd, dus e komen hier voorhun plezier. Het is echt ongelofelijk. Ze reageren op elke (vooral gekke) beweging die je maakt in het water, en die proberen ze te imiteren. Heel bijzonder. Daarna verder de zee op om de dolfijnen te vinden. Het enge hieraan is dat er ook haaien kunnen zijn (slik). Maar gelukkig is dat vandaag niet het geval. Zou overigens de eerste keer zijn. De dolfijnen zwemmen onder je door (het zijn er overigens vier) en langs je heen. Heel erg geweldig / amazing etc. Verder wemelt het hier van e vogels en de pelikanen (oh, dat zijn ook vogels, of niet?). Deze tocht duurt een paar uur. Daarna verder langs Murphy’s Haystack, de zoveelste bizarre rotsformatie. Door naar ons overnachtingsadres. Geen camping, maar een farm met heuse bedden. En we hoeven niet te koken!!!!!!!!!!! De avond is erg gezellig.
Zaterdag 11 december 2004: Coodlie Park – Adelaide (710 km)
’s Morgens eerst het privéstrandje van de eigenaar bezocht. De rest van de dag is het bussen richting Adelaide, waar we rond 18.00 uur aankomen. Ik wordt door Danny en Christine van het busstation opgehaald. We gaan meteen naar Danny’s ouders, die me van harte welkom heten. Omdat ze nogal klein wonen, is mijn slaapplaats voor deze nacht een luchtbed op de grond in de woonkamer. Het is goed om een beetje af te kicken en niet meteen TE grote luxe te hebben. Ik zou verwend kunnen worden! Christine heeft een feest van een collega, dus ik kijk nog wat TV met de familie. By the way, de kinderen zijn zoals alle kinderen van die leeftijd, af en toe hangerig, leuk, braaf, vrolijk, huilerig enz. Sam vindt alles boring (saai) of awesome (geweldig). Alex stelt na elke zin de vraag: How come? (waarom?) Verder leren ze me de eerste avond al UNO, een leuk kaartspel dat neigt naar pesten.
Zondag 12 december 2004: Clare
Vandaag eerst wat relaxen, oftewel wat lezen en de was doen. Oh ja, nog een huisvrouw/man weetje : over het algemeen wordt hier de was gedaan met oud water met als gevolg dat al mijn (donkere) t-shirts nu een waspoeder-design hebben. Door het koude wat lost het waspoeder namelijk niet op. Maar dat even terzijde. Rond de middag gaan we naar het winkelcentrum om de inkopen te doen voor de komende kampeerweek.
Maandag 13 december 2004: Clare – Kangaroo Island
Om 05.30 uur opgestaan, om om 07.00 uur te vertrekken. De ferry naar Kangaroo Island vertrekt om 09.00 uur en het weer is niet al te best. We gaan eerst op zoeken naar een goede campsite, en terwijl we dat doen pakken we meteen wat toeristische attracties mee. Eerst bezoeken we Jumback Australiana, een schapenfarm. De boer is niet echt enthousiast en is niet van plan een schaap-scheer demonstratie te geven. Jammer, dat zou ik namelijk graag een keer “live’ willen zien. Wel verkoopt hij allerlei wollen artikelen. We gaan verder naar Cliffords Honey Farm, de enige plek ter wereld waar Ligurian Bee honing wordt gemaakt. Deze bijen zijn in het verleden vanuit deze Italiaanse provincie geïmporteerd naar Australië. Er zijn geen andere bijen op Kangaroo Island, en dit zijn dus de enigen in hun soort. Ik ben normaal niet zo’n honing-liefhebber, maar deze honing is echt njammie. We eten nog een lekker honing-ijsje en vervolgen onze route via een Eucalyptus-destilleerderij. Een klein bedrijfje dat een uniek product levert en maakt: Eucalyptus-olie. De rest- en bijproducten die tijden het destilleren ontstaan en overblijven worden allemaal weer hergebruikt. Zo wordt het water gerecycled voor irrigatie, het brandafval voor bemesting gebruikt. Heel interessant. Tevens loopt hier een kangoeroebaby rond, die rond deze tijd gevoerd wordt. Oooooh, wat snoezig. Na enig overleg besluiten we ons kamp op te slaan in Flinders Chase NP. Mooie camping, is onlangs vernieuwd. Chistine en Danny hebben een gigantische tent die bestaat uit twee grote koepels waar je met gemak in kunt staan. Indicatie: als je hem alleen voor het slapen gebruikt, zou je er met gemak met 8 personen in kunnen slapen. Het was vandaag een tamelijk toeristische dag, maar ja, ik ben toch ook een toerist, of niet? Het weer was niet fantastisch, maar wel droog. Dit dat is meegevallen.
Dinsdag 14 december 2004: Kangaroo Island
Het regent!!! Balen. We rijden naar Admirals Arch, een mooi uitzichtpunt waar tevens veel zeeleeuwen te zien (en te ruiken) zijn. Ze liggen lekker te luieren op de rotsen. Prachtig om te zien. ’t Weer is inmiddels ietsje verbeterd, dus het uitzicht is redelijk goed. Verder naar Remarkable Rock, een, zoals de naam al zegt, bijzondere rots. Wederom een formatie rotsen die heel apart is. In dit geval is de kleur heel uitzonderlijk, knaloranje. Daarna gaan we op zoek naar koala’s die hier daadwerkelijk in het wild leven. Er zijn enkele plaatsen op het eiland waar ze hun stek hebben, dus we doen een poging. Eerst naar een campsite, waar we ze mogelijk kunnen zien. Maar daar zien we er maar één. Dus we gaan verder naar Hanson Bay, waar we nog een poging doen. En niet tevergeefs, hier zien we er een heleboel. Een stuk of zeven geloof ik. Geweldig. Ze zijn niet echt gemakkelijk te vinden, en je krijgt daarbij een ongelofelijk stijve nek. Gelukkig zitten er een paar heel dichtbij, dus goed te fotograferen. We zien er zelfs eentje in actie (omhoog klauterend in een boom) wat heel erg ongewoon is voor een koala. Die is gewoonlijk overdacht niet echt actief. Laat in de middag terug naar de campsite. We zijn nu goed op gang met de wildlife-spotting, dus we doen de platypus-walk. De platypus is het vogelbekdier, dat hier ook in het wild leeft (of schijnt te leven ;=) De kans dat je ze echter daadwerkelijk ziet, is heel erg minimaal. We hopen dat het geluk nu weer met ons is, maar helaas…. na enige tijd geven we het op. Ik vergeet nog te vermelden dat het hier verder wemelt van de possum (irritante dieren die alles wat eetbaar is oppeuzelen, zoals fietsbanden, fietshelmen en afval) Kangoeroes (die eten het beleg van je brood), magpies (vogels), wallabies, guanna’s, echidna’s (egels) en verschillende andere vogelsoorten, waarvan ik de naam niet onthouden heb. Oh ja, en kakatoes vliegen hier ook overal rond. Kortom, een prachtige dag waarop we veel gezien hebben.
Woensdag 15 december 2004: Kangaroo Island
Het weer wordt steeds beter. De zon schijnt als we opstaan. Dat belooft veel goeds. We vertrekken richting Little Sahara. Dit zijn zandduinen waar we kunnen sandboarden. Heb ik al eerder gedaan (Fowlers Bay), maar deze duinen zijn ietsiepietsie hoger. Na enkele mislukte pogingen gaan het heel erg hard naar beneden. Geweldig. Vooral Sam heeft de tijd van zijn leven. Het zijn een paar uurtjes plezier waarbij (wederom) het omhoog klimmen steeds zwaarder wordt. We vervolgen onze route naar Seal Bay, waar we zeeleeuwen van dichtbij kunnen bezichtigen (meter of tien). Ze liggen op het strand uit te rusten. Prachtige dieren, vooral de mannetjes. Er leven rond zeshonder zeeleeuwen rond deze baai, en de mannetjes gaan om beurten enkele dagen op jacht naar vis, om de vrouwtjes en de kinderen van voedsel te kunnen voorzien. Als ze terugkomen van de jacht, leggen ze zich te rusten op het strand. Na dit prachtige gezicht gaan we verder naar Vivonne Bay, waar we trachten vis te vangen. Gelukkig zijn we voor ons eten niet afhankelijk van onze viskunsten…. Terug naar de campsite.
Donderdag 15 december 2004: Kangaroo Island
Vandaag vertrekken we van onze camping, om de komende nacht dichter bij de ferry te overnachten, in de buurt van Pennyshaw. We gaan onderweg naar Stokes Bay, een prachtige baai, verscholen achter een rotspartij, geheel verlaten als we er aan komen. Een prachtig plekje. We zwemmen en luieren wat. Daarna naar Paul’s Place, een soort kinderboerderij. Dit is echter iets, dat is met geen pen te beschrijven. Stel je voor: Old Mc Donalds Farm, met alle mogelijke dieren van slangen tot kippen, dat alles in een ongeorganiseerde rommelige puinhoop, maar wel prettig. De brochure zegt: “more remarkable than the rocks”, en dat is niets te veel gezegd. Ik vond het typisch Australisch, maar volgens Christine en Danny is dit zelfs té erg voor Australië. De eigenaar Paul leidt in de voormiddag zijn bedrijf (boerderij) en na de middag leidt hij toeristen rond over zijn boerderij. Een slang wordt om je nek gelegd, kangoeroes en emoes (kun je voeren), kaketoes, koala’s (kun je mee op de foto), paarden, pony’s, egels parkieten, een marron (soort kreeft, die mij in de vinger bijt) en ga zo nog maar even door. Voor kinderen is het een fantastische ervaring, want ze kunnen deze dieren (bijna) allemaal aanraken. Op het eind het (voor mij) hoogtepunt: een demonstratie schaapscheren. Helaas gaat het hier helemaal mis; het schaap is zo onrustig, dat Paul ‘m in de poot snijdt. Het schaap bloedt als een rund (Christine als insider zegt dat een schaap normaal helemaal niet onrustig is, dus Paul’s opmerking dat dit zelden voorkomt, is waarschijnlijk waar). Kortom, het wordt een bloederige aangelegenheid. Ik verwacht dat Paul vanavond een goede BQ zal hebben. …. De rondleiding zou 1,5 uur duren, en na 2,5 uur vertrekken wij bij Paul. We gaan richting Pennyshaw, en besluiten in een cottage te overnachten, zodat we voor één nacht geen tent hoeven op te zetten. Heel erg leuk cottage. Na het eten gaan we naar het strand, waar de Fairy Penguins vanuit de zee hun jongen (aan land) komen voeren. Dit doen ze na zonsondergang, en vandaag besluiten ze dit pas om 22.00 uur te doen, maar dan zijn ze er toch. De Fairy Penguins zijn heel erg koddig. Helaas is het lastig om foto’s te maken, we mogen geen flits gebruiken. We zijn inmiddels een beetje verozeld, en de kinderen nogal moe.
Vrijdag 17 december 2004: Kangaroo Island – Clare
Terug met de ferry en door naar Clare, waar Christine en Danny wonen. Vanavond hebben ze een feest van Danny’s werk, dus ik mag babysitten. Het was een fantastische week, waar we ontzettend veel gezien hebben.
Zaterdag 18 december 2004: Clare
Vandaag weer wat boodschappen gedaan, buskaartjes gekocht. Na de lunch naar het zwembad in Clare. Rond 16.00 uur komen er wat vrienden langs, en we drinken een vervroegde kerst-champagne /pilske. Heel gezellig.
Zondag 19 december 2004: Clare
Voor middag doen we een stukje van de “Riesling Trail”, een fiets/wandelroute door de Clare Valley, die aangelegd is op de plaats waar vroeger de treinrails lag. Hiervan heb ik tijens mijn vorige verblijf ook een stukje gefietst (hooikoorts). Heel mooie route. Een broer van Christine komt lunchen en blijft tot 17.00 uur. Dus geen tijd meer om wijn te gaan proeven. ’s Avonds hebben we nog wat foto’s gekeken van Danny’s bushwalks en van mijn eerste 4 weken. En ze zijn goed gelukt!! Maar dat zien jullie in februari wel.
Maandag 20 december 2004: Clare – Adelaide
Vandaag ga ik met de bus naar Adelaide. Rond 11.00 uur ben ik daar. Ik check eerst in in de YHA (jeugdherberg) en ga na de middag het winkelcentrum verkennen.
Dinsdag 21 december 2004: Adelaide
Vanmorgeneerst wat winkelen en naar een Aboriginal winkel, waar ik een didgeredoo koop. Vervolgensnaar Tandanya, een Aboriginal galerie, waar om 12.00 uur een didgeredoo-demonstratie wordt gegeven. Heel interessant. Tevens is er een expositie van Aboriginal-kunst. Dan naar de botanische tuin, waar zich het Nationaal Wijn Centrum bevindt. Een super-modern en heel mooi gebouw,waar op moderne wijze de wijn van begin tot eind in beeld gebracht wordt. Mooi. Ik loop door de tuin terug naar het hostel.
Woensdag 22 december 2004: Adelaide
Vanmorgen heb ik een belangrijke en grote missie te voltooien: overtollige bagagenaar Nederland versturen. Veelal boeken, en daarnaast nogal wat brochures en aanverwante zaken. In totaal ruim 4 kilo. Dat wil je niet nog vier weken meezeulen, dus op naar het postkantoor. Na wat gepas en gemeet lukt het. Ik ben eerder thuis dan het pakketje, want dat kan wel drie maanden duren. Daarna naar Victoria Square om de tram te nemen naar Glenelg. Onderweg loop ik per ongeluk een overdekte markt aan, waar werkelijk alles te krijgen is. Helaas is het een doolhof met 23 uitgangen, en met mijn gevoel voor richting betekent dat dat ik verdwaal. Maar tijdens dat verdwalen kom ik in een zogenaamde foodcourt terecht. Die zie je hier in veel winkelcentra. Dat is een verzameling van (in dit geval Oosterse) gaarkeukens met een gemeenschappelijke ruimte om te eten. Je kunt hier voor zes dollar een heerlijke Oosterse schotel eten. Heerlijk. Ik vind uiteindelijk toch Victoria Square, en vertrek naar Glenelg, een van de strandplaatsjes van Adelaide, gelegen op ongeveer 30 minuten trammen. Een nogal toeristisch plaatsje met een mooi strand, een jetty (aanlegsteiger), veel restaurantjes en winkeltjes. Lekker een paar uurtjes aan het strand liggen, boekje lezen, over de steiger kuieren. Bij terugkomst in het hostel is de Engelse kamergenote inmiddels verdwenen en heeft voor een Canadese en twee Duitse. Na het eten nog lekker met een colaatje op het balkon gezeten. Oftewel weer een lekker luierdagje.
Donderdag 23 december 2004: Adelaide – Clare
Aangezien mijn haar inmiddels op mijn schouders hangt (lichtelijk overdreven) heb ik vandaag weer een missie: de kapper; na bijna zeven weken geen overbodige luxe, en met het oog op de stijgende temperaturen hier ook niet verkeerd. En weer een kilo lichter!! Daarna naar South Australia Museum, waar enkele bijzondere en interessante tentoonstellingen te zien zijn. Met het oog op mijn terugtocht naar Clare op tijd naar het hostel. In de tussentijd heb ik nog e.e.a. proberen te regelen voor volgende week. Een paar dagtripjes. Vroeg in de avond ben ik weer terug in Clare. Daar loopt de spanning inmiddels hoog op, want Santa Claus is coming! Of zoals ze hem in Australië noemen: Father Christmas! Spannend.
Vrijdag 24 december 2004: Clare
Danny moet vandaag werken en Christine wil graag wat boodschappen doen. Mooie gelegenheid voor mij om op de kinderen te passen terwijl ik mijn kerstwens stuur. Zo geschiede. Het scheelt ongeveer 1.5 uur winkeltijd voor Christine, waarvoor ze me zeer erkentelijk is. Na de lunch gaan we naar Eldridge Winery, waar we een paar glaasjes wijn proeven. Christine kan het niet over haar hart verkrijgen dat ik in DE wijnstreek van Australië geen wijn geproefd heb. dat is nu dus geschied. Omdat er bij deze wijnkelder een mooi meertje met eenden is, zijn de kinderen ook tevreden. We rijden terug door de Clare Valley, een mooie toeristische route. Daarna beginnen we met de voorbereidingen voor het kerstdiner. Dit bestaat uit vishapjes, zoals toastjes met zalm, gemarineerde garnalen en gegrilde garnalen, varkensrollade en ijs met kersen en chocolade. En dit alles natuurlijk onder het genot van een lekker glaasje wijn. Jammer dat het een beetje afkoelt, waardoor we na het voorgerecht naar binnen verhuizen. Voor het toetje worden de kado’s uitgepakt. Dit gaat net zoals bij ons met Sinterklaas: Heel snel. Na het eten gaan de kids naar bed en kijken we nog naar de Australische kersthow vanuit Sydney, een spektakel met veel kerstliedjes. Eindelijk zie ik ook de groep “High 5”, de Australische versie van K3. Dit zijn 3 meiden en 2 jongens die allerlei liedjes opgeleukt hebben, en zo ook diverse kerstliedjes, die ik de afgelopen week tot in den treuren gehoord heb. Rond middernacht naar bed.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
