Verenigde Staten 15 september tm 7 oktober 1992
Blijf op de hoogte en volg Nel
15 September 1992 | Verenigde Staten, New York
Van New York naar Los Angeles
Dinsdag 15 september 1992. New York
New York, New York! 24 graden en zonnig. En moe. Vanuit JFK nemen we de taxi naar het hotel. Heel sjiek. Twee tweepersoonsbedden op een ruime kamer. Om 19.30 uur hebben we een welcoming-party in de bar van het hotel. We ontmoeten hier onze groep (de helft). De rest komt niet opdagen. Niet zo nuttig dus. Maar tot dusver wel een leuke groep. Tourleader Deborah (USA), Christine (Australia), Michel (UK), Rudi (Belgium) en wij twee. We krijgen nog iets te eten en om 21.00 uur duiken we het bed in.
Woensdag 16 september 1992. New York – Niagara
We vertrekken om 07.30 uur vanuit het hotel. WE ontmoeten nu ook de rest van de groep. Tess en Margarita (South-Afrika), Theresa (UK), Annette, Sylvia, Martina en Rita (Germany). Ik koop een Trek America T-shirt. Vandaag gaan we helemaal tot aan Niagara Falls. Een lange rit dus. Met enkele tussenstops valt het best mee. Rond 19.00 uur komen we hier aan. We zetten de tent op en er wordt gekookt. Menu: Macaroni en salade. Lekker. Na de nodige informatie liggen we rond 23.00 uur in onze tent. Goodnight!
Donderdag 17 september 1992. Niagara Falls – Toledo
Om 09.00 uur vertrekken we naar Niagara Falls (heb trouwens niet zo geweldig geslapen). We bekijken ze van bovenaf en van beneden af. Amazing, wonderful. Geen woorden voor te vinden. Het is zo indrukwekkend en zo groot. Je gelooft je ogen niet. Om 10.00 uur maken we een “Maid of the mist-tour”. Met een boot tot dicht bij de watervallen. We zien eruit als blauwe monstertjes in onze regenjassen. Het is maar goed dat we ze hadden, want er was zoveel “mist” dat we kleddernat zouden zijn geworden. Maar zeker de moeite waard. De trip duurt ongeveer 25 minuten. Daarna hebben we tot 12.00 uur tijd voor onszelf. We (Ingrid, Michele, Christine en ik) besluiten naar Canada te lopen. We hoeven alleen maar een brug over te lopen en there it is: Canada! We halen een stempel en bekijken wat winkeltjes. We zorgen dat we om 12.00 uur terug zijn. In de tussentijd heeft onze bus een controle gehad en is, op iets onbenulligs na, goed bevonden. Enkelen van ons worden geïnterviewd (Ingrid, Rudi), sommigen met camera. Daarna gaan we lunchen in ’t park bij de watervallen. Rond 13.00 uur rijden we richting Chicago. We zullen daar vandaag niet meer komen. Het wordt dus een “five hour drive”. Bleh, maar ja, morgen is ’t Chicago, my kind of town. Het is nu 14.30 uur en we zitten op één lange weg. Tot straks. Na een lange trip en een stop bij een supermarkt komen we rond 20.00 uur bij de camping in Toledo. We zetten de tenten op en dineren: Rijst met kip en salade en gebakken uien en champignons. Daarna blijven we nog nababbelen tot ongeveer 0.30 uur.
Vrijdag 18 september 1992. Toledo – Chicago
Om 07.30 uur zijn we op weg naar Chicago. Wat we hier meemaken is unbelievable. Via de radio krijgt Deb contact met vier truckers. Na een lang gesprek stoppen we bij een wegrestaurant en maken kennis. Echt leuke kerels. Als we instappen stoppen we na een paar kilometer weer. We mogen meerijden met hen. In zo’n grote rode truck. Wauw. Ze vonden het zelf ook echt leuk. Ze hopen dat we foto’s opsturen. Dat doen we dus (de adressen staan genoteerd). Want niemand zal hun geloven. En ons ook niet als we dit vertellen. Een half uur in een echte Amerikaanse truck. Het kan niet beter. We rijden weer verder en komen rond 18.00 uur in Chicago aan. Niet te geloven wat een uitzicht. Al die wolkenkrabbers en andere hoge gebouwen. Nadat we ingecheckt hebben in ons Hotel Bismark, wat overigens erg luxe is, eten we op Deb’s kamer een sandwich en daarna lopen we samen met Rudi naar het Visitor Centre. Op de terugweg bezoeken we nog wat banken (ahum) en bekijken we wat winkels (Nike-town). Doodmoe komen we rond 17.00 uur bij ’t hotel terug waar we nog anderhalf uur slapen. Om 19.30 uur gaan we met z’n allen eten bij Dick’s. Zoiets heb je nog nooit meegemaakt. De obers schreeuwen alles rond en er wordt wat vieze praat verkocht! Iedereen krijgt een slabber om met een originele tekst erop. Op de lucifersdoosjes staan blote dames, parasolletjes zijn tandestokers, en er wordt voor entertainment gezorgd door de obers d.m.v. het opblazen van condooms, het spuiten met “slagroom’ en andere rare dingen. Het damestoilet hangt vol met posters van blote mannen en automaten met “lust verhogende” voorwerpen. (Op het herentoilet condooms (info Rudi)). Het eten is goed. Verschillende soorten vlees en aardappelen en salade en bier. De obers zijn knap. Hierna gaan we naar een discotheek waar het redelijk leuk is. Maar de meesten gaan rond 01.00 uur terug naar het hotel. But not us! Christine en ik blijven nog. We dansen nog even en dan gaan we naar het café in hetzelfde pand. We gaan om de één of andere reden Duits praten (als er een kerel op ons af komt die we niet moeten). De barkeeper is very nice, maar we krijgen geen gratis pilsje van hem. We worden echt melig. We excuseren ons bij de barkeeper met ’t smoesje dat we voor de eerste keer in Chicago zijn en dat we dronken zijn (volgens hem niet gewend zijn aan zoveel bier. Bullshit). Als Christine naar ’t toilet gaat komt er zo’n type naar me toe en probeert een praatje aan te knopen. Gelukkig is hij aan de beurt met biljarten. In die tijd krijg ik van een ander ’t advies geen praatje aan te gaan. I wouldn’t have done it anyway. We worden nu echt ontzettend melig en rond 03.00 uur gaan we nog even naar Dick’s om dé ober te zoeken. Hij is er niet. Daar praten we nog even met de barkeeper en maken hem wijs dat we uit Nederland en Duitsland komen en daarom Duits praten. Hij vindt mij very “smart” omdat ik drie talen spreek. Ik vind dat ook. Rond 03.30 uur pakken we een taxi terug naar het hotel. What a day!
Zaterdag 19 september 1992. Chicago
Word wakker om 08.00 uur. Moe, moe, moe! Christine is nogal ziek. Te veel bier. Ze moet overgeven. Tot 0900 uur val ik gelukkig weer in slaap tot 11.00 uur. Als ik wakker word heb ik hoofdpijn. We eten iets en lopen naar Sears Tower, het 2e hoogste gebouw van de wereld, dacht ik. Het is 110 etages hoog en in 70 seconden zijn we boven. Plop, plop, mijn oren. Maar wat een uitzicht. Wow! Boven bel ik naar huis. Alles oké daar. We gaan weer naar beneden en lopen langs wat winkels (Woolsworth voor drank en chip etc). Ik koop een Duffy Duck T-shirt en een zaklamp. En we kopen alle vier een bivakmuts voor in Yellowstone NP. Cool. Daarna gaat Michele terug naar ’t hotel en lopen we verder naar Buckingham Fountain, de fontein die te zien is in de inleiding van Married With Children. Op weg erheen komen we door Grant Park, waar een Spaans Festival is en een soort braderie. OP de weg staan een bluesband te spelen. Daar luisteren we even naar en kijken naar een dansende “oma’. We lopen verder naar de fontein. We eten een pretzel en lopen terug naar ’t hotel. Het is nu ongeveer 18.30 uur. Om 19.30 uur gaan we naar de lounge om te gaan eten in een Thais restaurant. Ik eet zoiets als Tjap Tjoj. Heel erg lekker. Na ’t eten naar ’t hotel om kaarten en dagboeken te schrijven. We slapen rond 23.00 uur.
Zondag 20 september 1992. Chicago – Sioux Falls
Vertrek om 07.50 uur. Goed geslapen. We worden ingedeeld in corvee groepen en doen in de bus een soort triviantspel. Heel gezellig. De groep komt een beetje los. We nemen een scenic route, een mooie route dus, om de cornfields te ontwijken. Lunch (afschuwelijke wc’s). Onderweg een Amerikaanse die ’t fantastisch vindt, allemaal die buitenlanders. Na een hele middag rijden komen we rond 20.00 uur op de camping in Sioux Falls. Menu: Tomaten-groentesoep (veel groente) met stokbrood en Yoghurt. Na ’t eten slapen om 23.00 uur. Goodnight!
Maandag 21 september 1992. Sioux Falls – Custer Park
We vertrekken rond 08.00 uur vanuit de campground. Trouwens, ik ben de propaan/fornuis-mama (mama staat voor management blabla, niet voor moeder). Ik moet iedere dag het fornuis en de lampen aansluiten op de gasflessen. Dat is mijn vaste taak. We rijden tot ongeveer 11.00 uur (met tussenstops) en bij de Missouri-rivier kunnen we foto’s maken en brochures halen. Ontzettend indrukwekkend. Maar dat is niets vergeleken bij hetgeen we na de lunch te zien krijgen. De lunch genieten we bij “1880 Old town”, een dorpje met authentieke gebouwen/huizen uit heel USA. Hier zijn ook scenes van Dances with Wolves opgenomen. We gaan hier niet naar binnen. Na de lunch gaan we richting Badlands. Wat we daar zien is niet te geloven: grote rotsformaties met een soort rode strepen. De rotsen zijn gevormd door de wind en in vroegere tijden ook door water. Toen stroomden er nog rivieren. We stoppen en maken een wandeling van 1,5 mijl. Great! Midden door deze rotsformaties over paden en trappen naar een hoger gelegen point of view. Van daaruit naar het Visitor Centre, waar we een film bekijken en een poster kopen (voor maar USD 10). Nu zitten we weer in de bus en genieten van het landschap. We rijden nu richting Black Hills. Een totaal ander landschap waarin we nu zitten. Donkergekleurde bergen met naaldbomen. Rond 18.30 komen we op de campground. Lekker vroeg. Het is nog licht zodat het veel plezieriger is. We bevinden ons in Custer Park, Black Hills. We maken nog een wandeling langs een riviertje en maken wat foto’s (Margarita, Rudi en ik). Daarna kunnen we eten. Menu: Tortellini met ham en champignons en salade. Daarna zitten we nog bij het kampvuur (na de afwas) en doen hints. En dan alleen met filmtitels. Heel leuk en gezellig om te doen. Rond 22.00 uur gaan we naar bed.
&&&&&
Nel: Bites on legs
Ing: Cute smile
Michele: Smile on face
Christine: Clumsy Christine, she who falls down
&&&&&
Dinsdag 22 september 1992. Custer Park – Devil’s Tower
We (Ing, Christine en ik) staan om 05.30 uur op om de zonsopgang te zien. We moeten een hele klim maken, maar het is de moeite waard. Daarna douche, ontbijt en afwas. Rond 08.15 uur vertrek richting Crazy Horse. We komen langs / door de Needles. Dit zijn hoge rotsen die eruitzien als naalden. Sylvan Lake wordt de volgende stop. Een prachtig meer. We hiken er omheen. Zien veel eekhoorns. Harney Peeks: rotsen om het meer. We arriveren rond 10.30 uur bij Crazy Horse. Crazy Horse was een indiaan die nogal een naam had. De indianen wilden hem vereeuwigen, net zoals de blanken hun ‘groten’ vereeuwigden in Mount Rushmore. Dus vroegen ze een kunstenaar dit te doen. Hij kreeg echter geen steun van de regering, dus deed hij het werk op eigen kosten. Het werd zijn levenswerk. De kunstenaar is intussen overleden, maar zijn familie heeft dit werk overgenomen. Het is toch echt een schande om te zien wat er toen gebeurd is en tevens vernietigd is. Hier koop ik een paar mooie kaarten en een dreamcatcher. We lunchen bij Crazy Horse en daarna gaan we naar Mount Rushmore. Ook dit is heel indrukwekkend, maar het heeft niet zo’n indrukwekkende voorgeschiedenis als Crazy Horse. Hier is de regering wel financieel bij betrokken geweest en dat is een groot verschil. We lopen helemaal naar beneden aar de werkplaats van de kunstenaar. Daar staat het originele voorbeeld dat model stond voor de “echte” presidenten. Ze moesten vanuit dit model alles 12 x vergroten. Er is een echte kitsch-giftshop. Van daaruit gaan we naar Bear Country, waar we allerhande wilde dieren zien. Het is een heel klein beetje te vergelijken met een safaripark. Prachtig. Daarna shopping en naar de campground bij Devil’s Tower. Rond 18.15 uur komen we dar aan. We eten Tjap Tjoj. Erg lekker. Na het eten krijgen we nog Chris’ eigengemaakt brood, dat we kunnen roosteren bij het vuur. Dan spelen we Chubby Bunny: wie kan de meeste marshmallows in zijn mond en toch nog Chubby Bunny zeggen. Echt disgusting, maar toch erg komisch. Christine wint. Daarna Truth or Dare, waar de meest intieme vragen gesteld. Hier wordt ook “bekend” dat Ing getrouwd is geweest. Daarna is het snel afgelopen. We drinken cola-rum en cola-brandy. Rond 0.30 uur naar bed. Koud.
Woensdag 23 september 1992. Devil’s Tower – Cody
Om 08.00 uur naar Devil’s Tower, waar we een wandeling maken. Daarna richting Cody. We worden onderweg aangehouden door een politieagent. Hij zegt dat we 74 mph hebben gereden. Deb ontkent. Na enige controle komen we er met een waarschuwing vanaf. Het is een lange rit. Rond 16.15 uur komen we op de campground in Cody aan. Hier staan we nu te wachten. We gaan naar Buffalo Bill Museum, dat weer bestaat uit vier verschillende musea. Prachtig, vooral het indianen museum, waar allerlei mooie dingen van de indianen te vinden zijn. We zitten voor een echte tipi (wigwam) en op een echt zadel. De meest prachtige dingen zijn er te zien. Handgemaakte kleding, sieraden, gebruiksvoorwerpen etc. Dan is er nog een kunstgalerie waar echt schitterende doeken hangen. Er is een afdeling met geweren vanaf de tijd van Buffalo Bill tot nu. Daarna lopen we terug naar de camping waar Deb ons werk al gedaan heeft, eten gekookt. Na het eten (taco’s) gaan we naar de “Silver Dollar Bar” een bar waar nog echte cowboys zitten. Daar spelen we een potje pool-biljart met Tess en Margarita. Erg gezellig. Ik heb zelfs een paar punten gescoord. Rond 11.30 uur terug naar de tent.
Donderdag 24 september 1992. Cody – Yellowstone NP
Goed geslapen. Na het ontbijt gaan we naar Yellowstone NP. We hebben eerst een gesprek over de “slechte” verstandhouding binnen de groep. ER ontstaan groepjes die elkaar niet zo erg moeten. Jammer, maar helaas. Het gesprek heeft echter wel zin, want de sfeer wordt nu wel beter. Op naar Yellowstone. Het is echt prachtig mooi daar. ’t Is jammer van de brand die ongeveer vijf jaar geleden nogal wat natuur verwoest heeft. We zien hier bizons (tatanka), twee grizzly beren en veel moose (elanden). De twee grizzly’s veroorzaken een totale file, want het is nogal ongewoon om twee grizzly beren zo dicht bij elkaar te zien. Er komen veel mensen op af met joekels van lenzen en filmapparatuur. Nu een halfuur kunnen we weer verder. Rond 16.00 uur komen we op de campground, waar we veel elks (herten) zien. Ze lopen gewoon tussen de tenten en maken nogal veel herrie (horny). Nadat we het kamp opgezet hebben, gaan we naar de Mammoth Hot Springs, waar we kunnen zwemmen. Een warme en een koude rivier komen hier samen. De koude stroom is de gewone rivier, de warme ontspringt hier, ontstaat hier. Geweldig. We gaan ten slotte nog in de koude rivier (echt heel koud) maar wel heerlijk. Rond 18.30 uur terug naar de campground. We eten champignonsoep met (cheese) sandwiches. Na ’t eten zitten we nog bij ’t kampvuur en ontmoeten we nog wat andere trekkers. Mike komt nog even langs (leader van de 6-weekse trip) en we horen een paar coyotes. We kunnen hun ogen ook zie. Ze lichten op als we met een zaklamp schijnen. Rond 23.00 uur naar bed. We hebben geposeerd met onze bivakmutsen. Cool. Ze zijn echt heerlijk warm. Vannacht draag ik mijn pyjama en sokken en muts. Lekker warm.
Vrijdag 25 september 1998. Yellowstone NP – Jackson Hole
Heerlijk geslapen. Opgestaan om ’t kamp weer op te zetten, want we moesten gisteren alles weer opruimen op/ in de bus, omdat de beren zich misschien aangetrokken voelen tot het eten. Al het spul dat ruikt, zoals toiletspullen, moesten in de bus gezet worden. Daarna tent opruimen en als ontbijt pannenkoeken gegeten. Rond 09.00 uur naar Minerva Springs, waar we een wandeling maken. We rijden verder en het begint te sneeuwen. Wauw! We maken foto’s. Vooral Margarita en Tess vinden het geweldig. Margarita heeft nog maar twee keer in haar leven sneeuw gezien. Over het algemeen is het nogal koud. We stoppen een paar keer om foto’s te maken van een moose en elk. We gaan nu naar de Old Faithful, een geiser die elk halfuur zeker tot uitbarsting komt. Mooi om te zien, maar jammer dat ’t zo verr…. Koud is. We gaan lunchen en rijden dan verder naar Grand Teton NP. We zijn door een landschap van geisers, dennen, sneeuw hagel enz. gereden. Als we bij de Grand Tetons aankomen is het weer zo slecht dat we niet eens uitstappen. Het is te slecht voor een foto. We rijden naar de camping, waar we een cabin huren voor twee nachten. Luxe! We zitten in Jackson Hole. Na ’t eten (vissticks met aardappelen, erwten en wortelen(lekker)) gaan we naar ’n rythm & blues bar, de Mangy Moose genaamd. Er hangt warempel een echte (opgezette) moose aan het plafond met een slee erachter. We drinken een paar moose brews wat een soort Duits bier schijnt te zijn. Rond 1.30 uur zijn we thuis. Iets te veel bier, 4 grote glazen, ben een beetje draaierig.
Zaterdag 26 september 1992. Jackson Hole
We slapen uit tot 09.00 uur en rond 11.00 uur gaan we richting Jackson Hole voor de white water rafting. Om 13.30 uur vertrekken we met een bus naar het beginpunt van de raft. De raft duurt ongeveer 2 uur en het is fantastisch. We worden niet echt nat, dus dat is een meevaller. Het weer is goed, de gids is knap. Dus wat willen we nog meer (hij is nog maar 21 jaar). Na de raft gaan we ons omkleden en rond 19.00 uur vertrekken we naar ’t chuckwagon diner. Je loopt naar binnen, pakt een bord en bestek en loopt langs een paar kerels die het eten opscheppen; beef, potatoes, appelmoes, bruine bonen, koek en koffie. Heerlijk! Maar veel te veel gegeten. Ik stink waarschijnlijk nog twee dagen van de bonen. Daarna geven vier mannen nog een zang en sketch show. Geweldig goed. Een contrabas, twee gitaren en een viool/ banjo. Goede muzikanten en zangers. Dit duurt tot ongeveer 21.30 uur. Daarna gaan we naar de Cowboy Bar, waar Chris meteen ten dans gevraagd wordt door een dikke vent die ook nog handtastelijk is. Jakkie. Ze danst één keer met hem en laat hem voor wat het is. Hij komt naar mij toe en zegt: I thought we were gonna dance all night. Ik: nonononono. Dan gaat hij naar Ing en ook zij wil niet. Daarna komen de twee gidsen van ’s middags en een andere jongen binnen. Ook de gids blijkt nogal handtastelijk. De gids valt op Theresa en de ander danst de hele avond met Tess. Als we naar huis willen gaan, wil Theresa nog blijven en wil Margarita nog blijven, omdat ze Theresa niet alleen wil blijven. Ahum. Ze is gewoon ontzettend jaloers. Rond middernacht naar huis. Tess ergert zich nogal aan Margarita. Ze vindt ’t belachelijk. (wij ook).
Zondag 27 september 1992. Jackson Hole – Winnemucca
Een hele dag in de bus. We ontbijten bij Mc Donalds om tijd te sparen. Voor de rest is het de hele dag droge vlaktes en struiken en wat bergen. Rond 17.30 uur komen we op de campground in Winnemucca aan. Eén met zwembad en goede service. Diner door Margarita gekookt: kippensoep met rijst en champignons en uien. Heerlijk. Na ’t eten praten we nog wat en spelen een soort gok-kaartspel, dat Michele ons leert. Het heet newmarket. Erg leuk spel, want ik win. Rond 23.30 uur naar bed. P.s. Margarita is een erg goede kok. Ze wilde persé deze soep koken en bombardeert Martina tot chef-de-cuisine. Daar trapt Martine dus niet in.
Maandag 28 september 1992. WInnemucca – Lake Tahoe
Vertrek om 08.00 uur. Ontbijt in Reno, in het casino Circus Circus. En wat voor ontbijt. Voor USD 2.29 kun je zoveel eten als je wilt, alles tussen brood-pasta-vlees- worst etc. Heerlijk. Daarna kijken we nog wat rond in het casino en Chris wint een hondje. Rond 12.00 uur vertrekken we richting Lake Tahoe. Daar komen we rond 14.00 uur aan en zitten op ’t strand en op de rotsen en in het meer. Prachtig is het hier. Een enorm groot meer. We rijden weer verder naar de campground. Hij ligt ongeveer 200 meter van het strand. We zetten het kamp op en gaan naar het strand. We zouden geen champagne cruise doen omdat er geen plaats was, maar nu blijkt dat John’s groep niet op tijd kan komen voor de cruise, zodat er wel plaats is voor ons. We moeten om 17.30 uur beneden aan het water zijn. Rond 17.45 uur vertrekt de boot en begint het gezuip. Als mijn beker bijna leeg dreigt te raken, wordt hij alweer vol gemaakt. Ik denk dat ik in die anderhalf uur toch wel 4-5 bekers heb gehad. Iedereen wordt ontzettend lollig, vooral Tess, die al een hele tijd geen alcohol gedronken heeft. Zij is na twee bekers totaal bedronken. Er worden onnoemelijk veel foto’s gemaakt van voor, tijdens en na de behandeling en natuurlijk van de zonsondergang. Als we van de boot afwaggelen gaan we richting café dat gesloten blijkt te zijn. Dus er wordt een bus genomen naar ’t casino. We zijn trouwens samen met Mike’s groep gegaan en met de hele groep gaan we naar het casino. Daar aangekomen valt de groep al snel uit elkaar. De een zoekt een bar, de ander wat te eten en een ander wil gokken. Christine en ik gaan op zoek naar iets, we weten allebei niet meer wat. We vinden een juwelier/ kadoshop en de jongen achter de toonbank is erg aardig. Ik koop een armband van USD 49 voor USD 40 de taks hoef ik ook niet te betalen. Erg leuke jongen. Maken nog wat foto’s en vragen of er iets te eten te krijgen is, en ja hoor, de pasta bar is openen. We krijgen zelfs USD 2 korting, wat resulteert in een god buffet voor ongeveer USD 4. Heerlijk. Christine is iets meer aangeschoten als ik. Ze laat haar knoflookbrood vallen en ze moet mij stevig vasthouden. Na ‘t eten komen we de rest weer tegen. Ze zijn naar MC Donalds geweest. Alleen Ing en Michele zijn naar de camping teruggegaan. We gaan nog naar een bar in het hotel, de Turtle Bar met Rudi, Martina, Rita en Silvia, Christine en ik. De muziek is shit, maar voor de rest is het best leuk. Alleen ben ik doodmoe. Ik ben dus ook blij als we rond 23.00 uur naar buiten gaan en de bus terugnemen naar de camping. Rond 23.30 uur lig ik in mijn slaapzak en Ing slaapt gelukkig vast; ze hoort mij niet.
Dinsdag 29 september 1992. Lake Tahoe – Yosemity NP
We vertrekken rond 09.00 uur richting Yosemity NP. We winkelen dan ongeveer een uur! We moeten nu voor twee dagen voedsel inslaan. Koop verhuiskaarten. Daarna naar Bodie, waar we eerst lunchen en daarna het standje ingaan. Het is een authentieke “spookstad’, een oude goudmijnstad, die nog heel goed behouden is gebleven (uit 1850). Het is echt apart. We hebben het weer ook wel mee; het is warm, het waait een beetje, en het is er zo stil, ondanks de toeristen. Er is vanalles te vinden van kerk tot wc. Deze laatste is een gat in de grond met een wc-bril erboven. Echt fris. Ik maak hier veel te veel foto’s, maar dat boeit niet. Het stadje ligt echt in “the middle of nowhere”. Je komt er via een hobbelige zandweg. Je mag hier niets meenemen, dat is niet toegestaan. En het zou ongeluk brengen. Voorheen hebben mensen iets meegenomen en meteen daarna een ongeluk gekregen. Ik heb dus m’n zakken maar weer leeg gemaakt. Van daaruit via een toeristische mooie route via Mono Lake naar Yosemity NP. Het weer is nog steeds prachtig en het park nog mooier. We moeten helemaal aar Yosemity Valley, onderaan de berg. De route is echt prachtig. We genieten ervan. Rond 18.30 uur zijn we op de camping. We eten hamburgers. De eerste keer dat we die zelf maken. Dan blijkt dat we op de verkeerde campsite staan. Onze tent staat te kort bij het kampvuur van de buren. Moven dus. Shit! Ing wordt een beetje link, ze baalt ontzettend, maar dat gaat wel weer over. We kaarten daarna nog wat en rond 22.30 uur naar bed. We moesten trouwens douchen op een andere camping.
Woensdag 30 september 1992. Yosemity NP
We staan rond 07.00 uur op en vertrekken rond 08.00 uur om een hike te doen. We: Ing, Michele, Martina, Theresa, Sylvia, Rita, Rudi en ik. Deb, Chris en Annette doen de ‘half-dome’ een 30 mile hike. Onze hike gaat via Vernal Falls naar de Nevada Falls en weer terug via een ander route. Ongeveer vijf uur lopen, zonder pauzes. We splitsen ons in de buurt van de Vernal Falls op en zijn met Ing, Rudi, Sylvia, Martina en ik doorgegaan naar Nevada Falls. De rest wilde maar tot Vernal Falls gaan. Echt prachtig. De vallei, het dal ligt onder je, de waterval boven je, de mooie natuur om je heen, echt adembenemend. Boven bij de Nevada Falls zonnen we en eten we onze sandwiches. Na ongeveer een u, het is nu 13.00 uur, lopen we via de Vernal Falls weer naar beneden via 500 trappen. Niet leuk, dat geschravel. Ik val op mijn knie, en dat is nu dus blauw. Voor de rest is dit een dag om nooit te vergeten. Rond 16.00 uur zijn we terug bij de camping waar we ons wassen en dan lees ik in mijn boek! We eten Shashlik-sticks en knoflookbrood en salade. Om 21.00 uur naar bed, kan niet slapen. Ben te moe, denk ik.
Donderdag 1 oktober 1992. Yosemity NP – San Francisco
Michele is jarig. De stemming is niet echt vrolijk. Jammer voor Michele. We vertrekken om 08.45 uur een kwartier vóór op schema. We rijden nu naar de plaats waar de grootste bomen van de wereld staan: de Sequoia Trees. Machtig. Er is er één bij die 3000 jaar oud is; de oudste boom van de wereld. Tijdens de verdwijnen Deb en Ing en komen terug met toeters, hoedjes, ballonnen en taart voor Annette en Michele. Annette is nml morgen jarig. Het is echt hartstikke leuk. Daarna rijden we door een mooi landschap naar San Francisco. Daar komen we rond 15.30 uur aan en we douchen ons eerst allemaal. Dat voelt goed aan. Helemaal schoon. We lopen richting Visitor Centre en komen onderweg Rudi tegen die zegt dat ze sluiten. We voelen ons hier niet echt veilig. Het hotel ligt op de rand van een minder goede buurt. We lopend dus snel terug en rond 19.00 uur naar Deb’s kamer waar we lemon-wodka drinken. Lekker. Daarna naar een Mongools restaurant waar je zelf al je eten rauw uit kunt zoeken en het wordt ter plaatse, voor je neus, gebakken op een gloeiendhete gietijzeren plaat. Het ruikt heerlijk en zo smaakt ’t ook! Er wordt lekker doorgedronken en we worden lollig. Na ’t eten (waar ik met stokjes eet) gaan we naar ’t Hard Rock Café waar het wel leuk is, maar het sluit al om 00.00 uur. Veel te vroeg natuurlijk, maar we lopen toch maar terug samen met Mike’s groep. Chris is wel geïnteresseerd in Tim, de Ozzi van de groep, en laat dat ook merken. Hij is trouwens ook heel leuk. Ze zijn allebei een beetje dronken dus oei oei! Rond 00.30 uur zijn we terug in het hotel waar we ons omkleden als er op de deur geklopt wordt en Deb en Margarita ons op komen halen om nog een feestje te bouwen in Mike’s kamer. Chris gaat mee (tuurlijk). Wij kijken nog Married with Children en gaan slapen.
Vrijdag 2 oktober 1992. San Francisco
Annette jarig. Kaart, lang zal ze leven. Om 09.00 uur opstaan. Om 10.00 uur rondrit door San Francisco. Deb heeft een onnoemelijke kater. Gisteren was het nogal een wild feestje geworden. Een soort vechtpartij tussen Deb en Mike. Toen Deb op de grond lag, mengde Annette zich in het gevecht; zij was ook dronken. Ze werd daarbij op haar neus geraakt. Nogal hard. Schijnt er nog iets aan overgehouden te hebben, buiten een kater. Het lijkt een lichte hersenschudding. De rondrit is erg mooi. We gaan eerst naar Lombard Street, het bochtigste straatje van SF. Daarna naar het meest gefotografeerde gedeelte van SF, Alamo Square. Typisch toeristen. We drinken cappuccino en eten een sandwich. Ontbijt om 11.00 uur Daarna naar de Golden Gate Bridge, waar Deb een echt goed uitzicht heeft gevonden. We kunnen de hele brug zien. Dat is een echte uitzondering. We zien van hieruit zelfs de Bay Bridge, één brug verder. Hierna terug naar het hotel, waar we eerst de vlucht herbevestigen. Daarna naar het Visitor Centre en naar het winkelcentrum. De mooiste en leukste winkels. Ik koop sloffen, drie cd’s en dit dagboek. Rond 17.00 uur terug naar het hotel en we besluiten naar Ruth’s Chris steakhouse te gaan, waar ze de beste steaks van de US hebben. En de lekkerste salades! Het is echt geweldig. Naast ons Japanners die allemaal krab eten (ongeveer USD 50 per krab). We eten voor USD 50 voor alles bij elkaar. Dat is dus FL 80 omgerekend. Erg veel, maar wel de moeite waard. Om 21.00 uur zijn we weer terug bij het hotel n we kijken nog televisie en rond 23.00 uur gaan we plat.
Zaterdag 3 oktober 1992. San Francisco
’s Morgens staan we vroeg op om ten volle van de dag te genieten. Rond 07.30 uur gaan we richting Fishermans Wharf met de cable car. Dat is een echte belevenis. Ze worden voortbewogen door kabels zoals de naam al zegt. Het gaat nogal langzaam maar dat boeit niet zo. We moeten om 08.45 uur bij Alcatraz zijn voor de boot. We eten eerst ontbijt en vertrekken richting Alcatraz. Vanaf de boot al indrukwekkend. Daar aangekomen maken we gebruik van een rondleiding per cassette. Dit is echt goed. Je wordt door ex-gedetineerden ‘rondgeleid’ en ze vertellen hun eigen verhaal, met echte achtergrondgeluiden. Je kunt in een cel kijken en in een isoleercel gaan staan om te voelen hoe het moet zijn om hier lang te moeten zijn. Ik koop een boek. Omdat we nog meer willen doen gaan we rond 11.15 uur weer terug met de boot. Daarna lopen we over Fisherman ’s Wharf waar we Pier 39 oplopen, een winkelstraat met twee etages. Ontzettend veel winkeltjes. Koop stempel voor kerstmis. Na gegeten te hebben lopen we weer terug naar Fisherman ‘s Wharf, waar we na het oversteken van een straat aangehouden worden door een soort ranger die ons zegt: I’ll only give you a warning, you are not allowed to laugh this much and to be man-looking”. We kunnen de waarschuwing afkopen door USD 20 te betalen. Hij was zo ontzettend serieus! Hij geeft ons een paar stickers. Het geld is voor de daklozen, hebben het dus maar betaald. Daarna gaan we op T-shirt jacht. Ing koopt een T-shirt met cable cars. Ik kan niet beslissen. Koop dus maar niets. Heb er achteraf wel spijt van maar ja. Daarna gaan we richting Haights Ashbury, een hippy buurt. Het loopt al tegen de avond dus het is niet de goede tijd. Jammer. Christine en Michele voelen zich hier nogal onveilig. Dus lopen we alleen heen en terug en pakken weer de bus naar Market Street. Daar in de buurt zoeken we een restaurant en vinden een soort saladebar waar we soep en salade eten. Ik koop hier in de buurt een nieuwe weekendtas. Lekker, maar we zijn allemaal zo moe dat we niet echt honger hebben. Rond 20.00 uur zijn we weer terug in het hotel. We ruimen onze bagage in en ik lees nog wat en rond 23.00 uur plat.
Zondag 4 oktober 1992. San Francisco – Santa Barbara
Dit wordt een lange dag van rijden. We rijden vandaag een heel end tot in de buurt van Santa Barbara. Onderweg nemen we de 17-miles drive, een prachtige route die via het plaatsje Carmel loopt, waar Clint Eastwood burgemeester is geweest. In dezes plaats liggen gigantische villa’s met nog gigantischere uitzichten (op zee). Ook komen we langs Hearst Castle, een kasteel gebouwd dooreen krantenmagnaat. We bekijken het met de verrekijker. Dan is het al gigantisch. Het schijnt een enorm zwembad met pilaren er omheen te hebben. We kamperen in de buurt van Santa Barbara op een erg mooie camping. Menu: Macaroni en salade. Heerlijk. Daarna drinken we nog wat (hoofdpijn, maar dat mag de pret niet drukken). Er wordt nog gedanst op de bus en de andere trek komt nog even langs, evenals een paar Oost-Duitse jongens.
Maandag 5 oktober 1992. Santa Barbara – Ventura
’s Morgens richting Santa Barbara, maar eerst langs Deb’s oude schoolcampus, studentendorp. Walgelijk, al die studenten in één dorp. OP de campus zijn veel activiteiten gericht op ’t vertier. We rijden door naar Santa Barbara. Daar winkelen we en eten de lunch (taco). Daarna gaan we naar het strand waar we een heerlijk luie middag hebben. Heerlijk voor het eerst in drie weken. Daarna naar Ventura, waar we overnachten bij Deb’s ouders. We komen rond 19.00 uur aan. Het zijn geweldig leuke mensen. Heel gastvrij en erg aardig. De hond Tyler is gigantisch, de kat iets minder. Ik overweeg om in de bus te slapen. We eten steak en salade en aardappelen. Mijn maag is niet zo geweldig. We hebben voor Deb’s ouders bloemen en een kaartje gekocht, waarmee ze echt blij waren. Hun huis is groot; een grote eetkamer, keuken (met TV) en een woonkamer (met TV), 4 slaapkamers, een grote tuin met whirlpool, een grote garage (twee auto’s). Na ’t eten hangen we nog wat rond en drinken we nog wat. Ik douche en m’n adem wordt minder. Rond 23.00 uur Ventolin en naar bed (binnen).
Dinsdag 6 oktober 1992. Ventura – Los Angeles
Goed geslapen. Lange rij voor de douche. Foto’s maken, ontbijten, inpakken en afscheid nemen van Deb’s ouders. We vertrekken om 08.00 uur naar Universal Studio’s. Daar komen we rond 09.30 uur aan. We krijgen tickets van Deb en moeten om 15.00 uur terug zijn bij de bus. Het is hartstikke mooi. We beginnen met ’t ET-adventure, waar we met een fiets door het heelal vliegen. Heel indrukwekkend. Onze namen worden genoemd bij het verlaten van dit spektakel. Bye Christine, Bye Ing…. Etc. Daarna doen we een tram-rondrit door de studio’s waar verschillende special effects worden getoond, variërend van King Kong tot aardbevingen en overstromingen. Geweldig. Dan een hele show over special effects. Verder zien we nog een Wild West Show en Miami Vice, Star Trek en Backdraft. Rond 15.45 uur komt Deb ons weer oppikken. Ze heeft in de file gestaan. Nou ja! Daarna naar Hollywood sign, Beverly Hills en dan naar ons laatste hotel. Heerlijk douchen. Om 20.30 uur naar Grand’s. Prachtige avond. Er wordt gezongen door iedereen (karaoke). Een groot beeldscherm met tekst van de nummers. Heb gezongen op Stevie Wonder’s “I just call to say I love you”. Ging wel aardig. Het was echt een leuke avond. Rond 01.30 uur terug naar het hotel, nadat we afscheid hebben genomen van de meesten. Afschuwelijk! Michel moet morgen om 08.00 uur op het vliegveld zijn, dus die zien we niet meer. Heeft ’t er moeilijk mee. Ze vraagt of ze ons nog mag bellen om 07.00 uur. Dumme Frage! Natuurlijk! We praten nog wat en vallen gauw genoeg in slaap.
Woensdag 7 oktober 1992. Los Angeles – Amsterdam
Naar huis. Ontbijt om 10.30 uur. Christine wordt om 11.00 uur door haar oom opgehaald. Baalt ontzettend. Wil naar huis. Kan ik me voorstellen. Voor haar moet dit vreselijk zijn. Iedereen gaat naar huis, behalve zij. Ze blijft nog ongeveer twee maanden. We checken uit en moeten nog wachten tot 13.45 uur. Daar zitten we dan. De Duitse meisjes komen ons gezelschap houden en Rudi komt erbij zitten. We balen allemaal nogal. Rond 14.00 uur de shuttlebus richting vliegveld. Daar koop ik vest en T-shirt en stappen in voor de lange vlucht. Slaap niet, maar ja. In Holland nemen we afscheid van de Duitse meisjes en beloven op bezoek te komen. Nu is het echt voorbij. Pap staat ons op te wachten in de hal en mam in de auto. We zijn weer thuis. Na een kopje koffie onderweg komen we rond 15.00 uur thuis. THE END van een fantastische vakantie. We zijn een ervaring rijker. Om nooit meer te vergeten.
Dinsdag 15 september 1992. New York
New York, New York! 24 graden en zonnig. En moe. Vanuit JFK nemen we de taxi naar het hotel. Heel sjiek. Twee tweepersoonsbedden op een ruime kamer. Om 19.30 uur hebben we een welcoming-party in de bar van het hotel. We ontmoeten hier onze groep (de helft). De rest komt niet opdagen. Niet zo nuttig dus. Maar tot dusver wel een leuke groep. Tourleader Deborah (USA), Christine (Australia), Michel (UK), Rudi (Belgium) en wij twee. We krijgen nog iets te eten en om 21.00 uur duiken we het bed in.
Woensdag 16 september 1992. New York – Niagara
We vertrekken om 07.30 uur vanuit het hotel. WE ontmoeten nu ook de rest van de groep. Tess en Margarita (South-Afrika), Theresa (UK), Annette, Sylvia, Martina en Rita (Germany). Ik koop een Trek America T-shirt. Vandaag gaan we helemaal tot aan Niagara Falls. Een lange rit dus. Met enkele tussenstops valt het best mee. Rond 19.00 uur komen we hier aan. We zetten de tent op en er wordt gekookt. Menu: Macaroni en salade. Lekker. Na de nodige informatie liggen we rond 23.00 uur in onze tent. Goodnight!
Donderdag 17 september 1992. Niagara Falls – Toledo
Om 09.00 uur vertrekken we naar Niagara Falls (heb trouwens niet zo geweldig geslapen). We bekijken ze van bovenaf en van beneden af. Amazing, wonderful. Geen woorden voor te vinden. Het is zo indrukwekkend en zo groot. Je gelooft je ogen niet. Om 10.00 uur maken we een “Maid of the mist-tour”. Met een boot tot dicht bij de watervallen. We zien eruit als blauwe monstertjes in onze regenjassen. Het is maar goed dat we ze hadden, want er was zoveel “mist” dat we kleddernat zouden zijn geworden. Maar zeker de moeite waard. De trip duurt ongeveer 25 minuten. Daarna hebben we tot 12.00 uur tijd voor onszelf. We (Ingrid, Michele, Christine en ik) besluiten naar Canada te lopen. We hoeven alleen maar een brug over te lopen en there it is: Canada! We halen een stempel en bekijken wat winkeltjes. We zorgen dat we om 12.00 uur terug zijn. In de tussentijd heeft onze bus een controle gehad en is, op iets onbenulligs na, goed bevonden. Enkelen van ons worden geïnterviewd (Ingrid, Rudi), sommigen met camera. Daarna gaan we lunchen in ’t park bij de watervallen. Rond 13.00 uur rijden we richting Chicago. We zullen daar vandaag niet meer komen. Het wordt dus een “five hour drive”. Bleh, maar ja, morgen is ’t Chicago, my kind of town. Het is nu 14.30 uur en we zitten op één lange weg. Tot straks. Na een lange trip en een stop bij een supermarkt komen we rond 20.00 uur bij de camping in Toledo. We zetten de tenten op en dineren: Rijst met kip en salade en gebakken uien en champignons. Daarna blijven we nog nababbelen tot ongeveer 0.30 uur.
Vrijdag 18 september 1992. Toledo – Chicago
Om 07.30 uur zijn we op weg naar Chicago. Wat we hier meemaken is unbelievable. Via de radio krijgt Deb contact met vier truckers. Na een lang gesprek stoppen we bij een wegrestaurant en maken kennis. Echt leuke kerels. Als we instappen stoppen we na een paar kilometer weer. We mogen meerijden met hen. In zo’n grote rode truck. Wauw. Ze vonden het zelf ook echt leuk. Ze hopen dat we foto’s opsturen. Dat doen we dus (de adressen staan genoteerd). Want niemand zal hun geloven. En ons ook niet als we dit vertellen. Een half uur in een echte Amerikaanse truck. Het kan niet beter. We rijden weer verder en komen rond 18.00 uur in Chicago aan. Niet te geloven wat een uitzicht. Al die wolkenkrabbers en andere hoge gebouwen. Nadat we ingecheckt hebben in ons Hotel Bismark, wat overigens erg luxe is, eten we op Deb’s kamer een sandwich en daarna lopen we samen met Rudi naar het Visitor Centre. Op de terugweg bezoeken we nog wat banken (ahum) en bekijken we wat winkels (Nike-town). Doodmoe komen we rond 17.00 uur bij ’t hotel terug waar we nog anderhalf uur slapen. Om 19.30 uur gaan we met z’n allen eten bij Dick’s. Zoiets heb je nog nooit meegemaakt. De obers schreeuwen alles rond en er wordt wat vieze praat verkocht! Iedereen krijgt een slabber om met een originele tekst erop. Op de lucifersdoosjes staan blote dames, parasolletjes zijn tandestokers, en er wordt voor entertainment gezorgd door de obers d.m.v. het opblazen van condooms, het spuiten met “slagroom’ en andere rare dingen. Het damestoilet hangt vol met posters van blote mannen en automaten met “lust verhogende” voorwerpen. (Op het herentoilet condooms (info Rudi)). Het eten is goed. Verschillende soorten vlees en aardappelen en salade en bier. De obers zijn knap. Hierna gaan we naar een discotheek waar het redelijk leuk is. Maar de meesten gaan rond 01.00 uur terug naar het hotel. But not us! Christine en ik blijven nog. We dansen nog even en dan gaan we naar het café in hetzelfde pand. We gaan om de één of andere reden Duits praten (als er een kerel op ons af komt die we niet moeten). De barkeeper is very nice, maar we krijgen geen gratis pilsje van hem. We worden echt melig. We excuseren ons bij de barkeeper met ’t smoesje dat we voor de eerste keer in Chicago zijn en dat we dronken zijn (volgens hem niet gewend zijn aan zoveel bier. Bullshit). Als Christine naar ’t toilet gaat komt er zo’n type naar me toe en probeert een praatje aan te knopen. Gelukkig is hij aan de beurt met biljarten. In die tijd krijg ik van een ander ’t advies geen praatje aan te gaan. I wouldn’t have done it anyway. We worden nu echt ontzettend melig en rond 03.00 uur gaan we nog even naar Dick’s om dé ober te zoeken. Hij is er niet. Daar praten we nog even met de barkeeper en maken hem wijs dat we uit Nederland en Duitsland komen en daarom Duits praten. Hij vindt mij very “smart” omdat ik drie talen spreek. Ik vind dat ook. Rond 03.30 uur pakken we een taxi terug naar het hotel. What a day!
Zaterdag 19 september 1992. Chicago
Word wakker om 08.00 uur. Moe, moe, moe! Christine is nogal ziek. Te veel bier. Ze moet overgeven. Tot 0900 uur val ik gelukkig weer in slaap tot 11.00 uur. Als ik wakker word heb ik hoofdpijn. We eten iets en lopen naar Sears Tower, het 2e hoogste gebouw van de wereld, dacht ik. Het is 110 etages hoog en in 70 seconden zijn we boven. Plop, plop, mijn oren. Maar wat een uitzicht. Wow! Boven bel ik naar huis. Alles oké daar. We gaan weer naar beneden en lopen langs wat winkels (Woolsworth voor drank en chip etc). Ik koop een Duffy Duck T-shirt en een zaklamp. En we kopen alle vier een bivakmuts voor in Yellowstone NP. Cool. Daarna gaat Michele terug naar ’t hotel en lopen we verder naar Buckingham Fountain, de fontein die te zien is in de inleiding van Married With Children. Op weg erheen komen we door Grant Park, waar een Spaans Festival is en een soort braderie. OP de weg staan een bluesband te spelen. Daar luisteren we even naar en kijken naar een dansende “oma’. We lopen verder naar de fontein. We eten een pretzel en lopen terug naar ’t hotel. Het is nu ongeveer 18.30 uur. Om 19.30 uur gaan we naar de lounge om te gaan eten in een Thais restaurant. Ik eet zoiets als Tjap Tjoj. Heel erg lekker. Na ’t eten naar ’t hotel om kaarten en dagboeken te schrijven. We slapen rond 23.00 uur.
Zondag 20 september 1992. Chicago – Sioux Falls
Vertrek om 07.50 uur. Goed geslapen. We worden ingedeeld in corvee groepen en doen in de bus een soort triviantspel. Heel gezellig. De groep komt een beetje los. We nemen een scenic route, een mooie route dus, om de cornfields te ontwijken. Lunch (afschuwelijke wc’s). Onderweg een Amerikaanse die ’t fantastisch vindt, allemaal die buitenlanders. Na een hele middag rijden komen we rond 20.00 uur op de camping in Sioux Falls. Menu: Tomaten-groentesoep (veel groente) met stokbrood en Yoghurt. Na ’t eten slapen om 23.00 uur. Goodnight!
Maandag 21 september 1992. Sioux Falls – Custer Park
We vertrekken rond 08.00 uur vanuit de campground. Trouwens, ik ben de propaan/fornuis-mama (mama staat voor management blabla, niet voor moeder). Ik moet iedere dag het fornuis en de lampen aansluiten op de gasflessen. Dat is mijn vaste taak. We rijden tot ongeveer 11.00 uur (met tussenstops) en bij de Missouri-rivier kunnen we foto’s maken en brochures halen. Ontzettend indrukwekkend. Maar dat is niets vergeleken bij hetgeen we na de lunch te zien krijgen. De lunch genieten we bij “1880 Old town”, een dorpje met authentieke gebouwen/huizen uit heel USA. Hier zijn ook scenes van Dances with Wolves opgenomen. We gaan hier niet naar binnen. Na de lunch gaan we richting Badlands. Wat we daar zien is niet te geloven: grote rotsformaties met een soort rode strepen. De rotsen zijn gevormd door de wind en in vroegere tijden ook door water. Toen stroomden er nog rivieren. We stoppen en maken een wandeling van 1,5 mijl. Great! Midden door deze rotsformaties over paden en trappen naar een hoger gelegen point of view. Van daaruit naar het Visitor Centre, waar we een film bekijken en een poster kopen (voor maar USD 10). Nu zitten we weer in de bus en genieten van het landschap. We rijden nu richting Black Hills. Een totaal ander landschap waarin we nu zitten. Donkergekleurde bergen met naaldbomen. Rond 18.30 komen we op de campground. Lekker vroeg. Het is nog licht zodat het veel plezieriger is. We bevinden ons in Custer Park, Black Hills. We maken nog een wandeling langs een riviertje en maken wat foto’s (Margarita, Rudi en ik). Daarna kunnen we eten. Menu: Tortellini met ham en champignons en salade. Daarna zitten we nog bij het kampvuur (na de afwas) en doen hints. En dan alleen met filmtitels. Heel leuk en gezellig om te doen. Rond 22.00 uur gaan we naar bed.
&&&&&
Nel: Bites on legs
Ing: Cute smile
Michele: Smile on face
Christine: Clumsy Christine, she who falls down
&&&&&
Dinsdag 22 september 1992. Custer Park – Devil’s Tower
We (Ing, Christine en ik) staan om 05.30 uur op om de zonsopgang te zien. We moeten een hele klim maken, maar het is de moeite waard. Daarna douche, ontbijt en afwas. Rond 08.15 uur vertrek richting Crazy Horse. We komen langs / door de Needles. Dit zijn hoge rotsen die eruitzien als naalden. Sylvan Lake wordt de volgende stop. Een prachtig meer. We hiken er omheen. Zien veel eekhoorns. Harney Peeks: rotsen om het meer. We arriveren rond 10.30 uur bij Crazy Horse. Crazy Horse was een indiaan die nogal een naam had. De indianen wilden hem vereeuwigen, net zoals de blanken hun ‘groten’ vereeuwigden in Mount Rushmore. Dus vroegen ze een kunstenaar dit te doen. Hij kreeg echter geen steun van de regering, dus deed hij het werk op eigen kosten. Het werd zijn levenswerk. De kunstenaar is intussen overleden, maar zijn familie heeft dit werk overgenomen. Het is toch echt een schande om te zien wat er toen gebeurd is en tevens vernietigd is. Hier koop ik een paar mooie kaarten en een dreamcatcher. We lunchen bij Crazy Horse en daarna gaan we naar Mount Rushmore. Ook dit is heel indrukwekkend, maar het heeft niet zo’n indrukwekkende voorgeschiedenis als Crazy Horse. Hier is de regering wel financieel bij betrokken geweest en dat is een groot verschil. We lopen helemaal naar beneden aar de werkplaats van de kunstenaar. Daar staat het originele voorbeeld dat model stond voor de “echte” presidenten. Ze moesten vanuit dit model alles 12 x vergroten. Er is een echte kitsch-giftshop. Van daaruit gaan we naar Bear Country, waar we allerhande wilde dieren zien. Het is een heel klein beetje te vergelijken met een safaripark. Prachtig. Daarna shopping en naar de campground bij Devil’s Tower. Rond 18.15 uur komen we dar aan. We eten Tjap Tjoj. Erg lekker. Na het eten krijgen we nog Chris’ eigengemaakt brood, dat we kunnen roosteren bij het vuur. Dan spelen we Chubby Bunny: wie kan de meeste marshmallows in zijn mond en toch nog Chubby Bunny zeggen. Echt disgusting, maar toch erg komisch. Christine wint. Daarna Truth or Dare, waar de meest intieme vragen gesteld. Hier wordt ook “bekend” dat Ing getrouwd is geweest. Daarna is het snel afgelopen. We drinken cola-rum en cola-brandy. Rond 0.30 uur naar bed. Koud.
Woensdag 23 september 1992. Devil’s Tower – Cody
Om 08.00 uur naar Devil’s Tower, waar we een wandeling maken. Daarna richting Cody. We worden onderweg aangehouden door een politieagent. Hij zegt dat we 74 mph hebben gereden. Deb ontkent. Na enige controle komen we er met een waarschuwing vanaf. Het is een lange rit. Rond 16.15 uur komen we op de campground in Cody aan. Hier staan we nu te wachten. We gaan naar Buffalo Bill Museum, dat weer bestaat uit vier verschillende musea. Prachtig, vooral het indianen museum, waar allerlei mooie dingen van de indianen te vinden zijn. We zitten voor een echte tipi (wigwam) en op een echt zadel. De meest prachtige dingen zijn er te zien. Handgemaakte kleding, sieraden, gebruiksvoorwerpen etc. Dan is er nog een kunstgalerie waar echt schitterende doeken hangen. Er is een afdeling met geweren vanaf de tijd van Buffalo Bill tot nu. Daarna lopen we terug naar de camping waar Deb ons werk al gedaan heeft, eten gekookt. Na het eten (taco’s) gaan we naar de “Silver Dollar Bar” een bar waar nog echte cowboys zitten. Daar spelen we een potje pool-biljart met Tess en Margarita. Erg gezellig. Ik heb zelfs een paar punten gescoord. Rond 11.30 uur terug naar de tent.
Donderdag 24 september 1992. Cody – Yellowstone NP
Goed geslapen. Na het ontbijt gaan we naar Yellowstone NP. We hebben eerst een gesprek over de “slechte” verstandhouding binnen de groep. ER ontstaan groepjes die elkaar niet zo erg moeten. Jammer, maar helaas. Het gesprek heeft echter wel zin, want de sfeer wordt nu wel beter. Op naar Yellowstone. Het is echt prachtig mooi daar. ’t Is jammer van de brand die ongeveer vijf jaar geleden nogal wat natuur verwoest heeft. We zien hier bizons (tatanka), twee grizzly beren en veel moose (elanden). De twee grizzly’s veroorzaken een totale file, want het is nogal ongewoon om twee grizzly beren zo dicht bij elkaar te zien. Er komen veel mensen op af met joekels van lenzen en filmapparatuur. Nu een halfuur kunnen we weer verder. Rond 16.00 uur komen we op de campground, waar we veel elks (herten) zien. Ze lopen gewoon tussen de tenten en maken nogal veel herrie (horny). Nadat we het kamp opgezet hebben, gaan we naar de Mammoth Hot Springs, waar we kunnen zwemmen. Een warme en een koude rivier komen hier samen. De koude stroom is de gewone rivier, de warme ontspringt hier, ontstaat hier. Geweldig. We gaan ten slotte nog in de koude rivier (echt heel koud) maar wel heerlijk. Rond 18.30 uur terug naar de campground. We eten champignonsoep met (cheese) sandwiches. Na ’t eten zitten we nog bij ’t kampvuur en ontmoeten we nog wat andere trekkers. Mike komt nog even langs (leader van de 6-weekse trip) en we horen een paar coyotes. We kunnen hun ogen ook zie. Ze lichten op als we met een zaklamp schijnen. Rond 23.00 uur naar bed. We hebben geposeerd met onze bivakmutsen. Cool. Ze zijn echt heerlijk warm. Vannacht draag ik mijn pyjama en sokken en muts. Lekker warm.
Vrijdag 25 september 1998. Yellowstone NP – Jackson Hole
Heerlijk geslapen. Opgestaan om ’t kamp weer op te zetten, want we moesten gisteren alles weer opruimen op/ in de bus, omdat de beren zich misschien aangetrokken voelen tot het eten. Al het spul dat ruikt, zoals toiletspullen, moesten in de bus gezet worden. Daarna tent opruimen en als ontbijt pannenkoeken gegeten. Rond 09.00 uur naar Minerva Springs, waar we een wandeling maken. We rijden verder en het begint te sneeuwen. Wauw! We maken foto’s. Vooral Margarita en Tess vinden het geweldig. Margarita heeft nog maar twee keer in haar leven sneeuw gezien. Over het algemeen is het nogal koud. We stoppen een paar keer om foto’s te maken van een moose en elk. We gaan nu naar de Old Faithful, een geiser die elk halfuur zeker tot uitbarsting komt. Mooi om te zien, maar jammer dat ’t zo verr…. Koud is. We gaan lunchen en rijden dan verder naar Grand Teton NP. We zijn door een landschap van geisers, dennen, sneeuw hagel enz. gereden. Als we bij de Grand Tetons aankomen is het weer zo slecht dat we niet eens uitstappen. Het is te slecht voor een foto. We rijden naar de camping, waar we een cabin huren voor twee nachten. Luxe! We zitten in Jackson Hole. Na ’t eten (vissticks met aardappelen, erwten en wortelen(lekker)) gaan we naar ’n rythm & blues bar, de Mangy Moose genaamd. Er hangt warempel een echte (opgezette) moose aan het plafond met een slee erachter. We drinken een paar moose brews wat een soort Duits bier schijnt te zijn. Rond 1.30 uur zijn we thuis. Iets te veel bier, 4 grote glazen, ben een beetje draaierig.
Zaterdag 26 september 1992. Jackson Hole
We slapen uit tot 09.00 uur en rond 11.00 uur gaan we richting Jackson Hole voor de white water rafting. Om 13.30 uur vertrekken we met een bus naar het beginpunt van de raft. De raft duurt ongeveer 2 uur en het is fantastisch. We worden niet echt nat, dus dat is een meevaller. Het weer is goed, de gids is knap. Dus wat willen we nog meer (hij is nog maar 21 jaar). Na de raft gaan we ons omkleden en rond 19.00 uur vertrekken we naar ’t chuckwagon diner. Je loopt naar binnen, pakt een bord en bestek en loopt langs een paar kerels die het eten opscheppen; beef, potatoes, appelmoes, bruine bonen, koek en koffie. Heerlijk! Maar veel te veel gegeten. Ik stink waarschijnlijk nog twee dagen van de bonen. Daarna geven vier mannen nog een zang en sketch show. Geweldig goed. Een contrabas, twee gitaren en een viool/ banjo. Goede muzikanten en zangers. Dit duurt tot ongeveer 21.30 uur. Daarna gaan we naar de Cowboy Bar, waar Chris meteen ten dans gevraagd wordt door een dikke vent die ook nog handtastelijk is. Jakkie. Ze danst één keer met hem en laat hem voor wat het is. Hij komt naar mij toe en zegt: I thought we were gonna dance all night. Ik: nonononono. Dan gaat hij naar Ing en ook zij wil niet. Daarna komen de twee gidsen van ’s middags en een andere jongen binnen. Ook de gids blijkt nogal handtastelijk. De gids valt op Theresa en de ander danst de hele avond met Tess. Als we naar huis willen gaan, wil Theresa nog blijven en wil Margarita nog blijven, omdat ze Theresa niet alleen wil blijven. Ahum. Ze is gewoon ontzettend jaloers. Rond middernacht naar huis. Tess ergert zich nogal aan Margarita. Ze vindt ’t belachelijk. (wij ook).
Zondag 27 september 1992. Jackson Hole – Winnemucca
Een hele dag in de bus. We ontbijten bij Mc Donalds om tijd te sparen. Voor de rest is het de hele dag droge vlaktes en struiken en wat bergen. Rond 17.30 uur komen we op de campground in Winnemucca aan. Eén met zwembad en goede service. Diner door Margarita gekookt: kippensoep met rijst en champignons en uien. Heerlijk. Na ’t eten praten we nog wat en spelen een soort gok-kaartspel, dat Michele ons leert. Het heet newmarket. Erg leuk spel, want ik win. Rond 23.30 uur naar bed. P.s. Margarita is een erg goede kok. Ze wilde persé deze soep koken en bombardeert Martina tot chef-de-cuisine. Daar trapt Martine dus niet in.
Maandag 28 september 1992. WInnemucca – Lake Tahoe
Vertrek om 08.00 uur. Ontbijt in Reno, in het casino Circus Circus. En wat voor ontbijt. Voor USD 2.29 kun je zoveel eten als je wilt, alles tussen brood-pasta-vlees- worst etc. Heerlijk. Daarna kijken we nog wat rond in het casino en Chris wint een hondje. Rond 12.00 uur vertrekken we richting Lake Tahoe. Daar komen we rond 14.00 uur aan en zitten op ’t strand en op de rotsen en in het meer. Prachtig is het hier. Een enorm groot meer. We rijden weer verder naar de campground. Hij ligt ongeveer 200 meter van het strand. We zetten het kamp op en gaan naar het strand. We zouden geen champagne cruise doen omdat er geen plaats was, maar nu blijkt dat John’s groep niet op tijd kan komen voor de cruise, zodat er wel plaats is voor ons. We moeten om 17.30 uur beneden aan het water zijn. Rond 17.45 uur vertrekt de boot en begint het gezuip. Als mijn beker bijna leeg dreigt te raken, wordt hij alweer vol gemaakt. Ik denk dat ik in die anderhalf uur toch wel 4-5 bekers heb gehad. Iedereen wordt ontzettend lollig, vooral Tess, die al een hele tijd geen alcohol gedronken heeft. Zij is na twee bekers totaal bedronken. Er worden onnoemelijk veel foto’s gemaakt van voor, tijdens en na de behandeling en natuurlijk van de zonsondergang. Als we van de boot afwaggelen gaan we richting café dat gesloten blijkt te zijn. Dus er wordt een bus genomen naar ’t casino. We zijn trouwens samen met Mike’s groep gegaan en met de hele groep gaan we naar het casino. Daar aangekomen valt de groep al snel uit elkaar. De een zoekt een bar, de ander wat te eten en een ander wil gokken. Christine en ik gaan op zoek naar iets, we weten allebei niet meer wat. We vinden een juwelier/ kadoshop en de jongen achter de toonbank is erg aardig. Ik koop een armband van USD 49 voor USD 40 de taks hoef ik ook niet te betalen. Erg leuke jongen. Maken nog wat foto’s en vragen of er iets te eten te krijgen is, en ja hoor, de pasta bar is openen. We krijgen zelfs USD 2 korting, wat resulteert in een god buffet voor ongeveer USD 4. Heerlijk. Christine is iets meer aangeschoten als ik. Ze laat haar knoflookbrood vallen en ze moet mij stevig vasthouden. Na ‘t eten komen we de rest weer tegen. Ze zijn naar MC Donalds geweest. Alleen Ing en Michele zijn naar de camping teruggegaan. We gaan nog naar een bar in het hotel, de Turtle Bar met Rudi, Martina, Rita en Silvia, Christine en ik. De muziek is shit, maar voor de rest is het best leuk. Alleen ben ik doodmoe. Ik ben dus ook blij als we rond 23.00 uur naar buiten gaan en de bus terugnemen naar de camping. Rond 23.30 uur lig ik in mijn slaapzak en Ing slaapt gelukkig vast; ze hoort mij niet.
Dinsdag 29 september 1992. Lake Tahoe – Yosemity NP
We vertrekken rond 09.00 uur richting Yosemity NP. We winkelen dan ongeveer een uur! We moeten nu voor twee dagen voedsel inslaan. Koop verhuiskaarten. Daarna naar Bodie, waar we eerst lunchen en daarna het standje ingaan. Het is een authentieke “spookstad’, een oude goudmijnstad, die nog heel goed behouden is gebleven (uit 1850). Het is echt apart. We hebben het weer ook wel mee; het is warm, het waait een beetje, en het is er zo stil, ondanks de toeristen. Er is vanalles te vinden van kerk tot wc. Deze laatste is een gat in de grond met een wc-bril erboven. Echt fris. Ik maak hier veel te veel foto’s, maar dat boeit niet. Het stadje ligt echt in “the middle of nowhere”. Je komt er via een hobbelige zandweg. Je mag hier niets meenemen, dat is niet toegestaan. En het zou ongeluk brengen. Voorheen hebben mensen iets meegenomen en meteen daarna een ongeluk gekregen. Ik heb dus m’n zakken maar weer leeg gemaakt. Van daaruit via een toeristische mooie route via Mono Lake naar Yosemity NP. Het weer is nog steeds prachtig en het park nog mooier. We moeten helemaal aar Yosemity Valley, onderaan de berg. De route is echt prachtig. We genieten ervan. Rond 18.30 uur zijn we op de camping. We eten hamburgers. De eerste keer dat we die zelf maken. Dan blijkt dat we op de verkeerde campsite staan. Onze tent staat te kort bij het kampvuur van de buren. Moven dus. Shit! Ing wordt een beetje link, ze baalt ontzettend, maar dat gaat wel weer over. We kaarten daarna nog wat en rond 22.30 uur naar bed. We moesten trouwens douchen op een andere camping.
Woensdag 30 september 1992. Yosemity NP
We staan rond 07.00 uur op en vertrekken rond 08.00 uur om een hike te doen. We: Ing, Michele, Martina, Theresa, Sylvia, Rita, Rudi en ik. Deb, Chris en Annette doen de ‘half-dome’ een 30 mile hike. Onze hike gaat via Vernal Falls naar de Nevada Falls en weer terug via een ander route. Ongeveer vijf uur lopen, zonder pauzes. We splitsen ons in de buurt van de Vernal Falls op en zijn met Ing, Rudi, Sylvia, Martina en ik doorgegaan naar Nevada Falls. De rest wilde maar tot Vernal Falls gaan. Echt prachtig. De vallei, het dal ligt onder je, de waterval boven je, de mooie natuur om je heen, echt adembenemend. Boven bij de Nevada Falls zonnen we en eten we onze sandwiches. Na ongeveer een u, het is nu 13.00 uur, lopen we via de Vernal Falls weer naar beneden via 500 trappen. Niet leuk, dat geschravel. Ik val op mijn knie, en dat is nu dus blauw. Voor de rest is dit een dag om nooit te vergeten. Rond 16.00 uur zijn we terug bij de camping waar we ons wassen en dan lees ik in mijn boek! We eten Shashlik-sticks en knoflookbrood en salade. Om 21.00 uur naar bed, kan niet slapen. Ben te moe, denk ik.
Donderdag 1 oktober 1992. Yosemity NP – San Francisco
Michele is jarig. De stemming is niet echt vrolijk. Jammer voor Michele. We vertrekken om 08.45 uur een kwartier vóór op schema. We rijden nu naar de plaats waar de grootste bomen van de wereld staan: de Sequoia Trees. Machtig. Er is er één bij die 3000 jaar oud is; de oudste boom van de wereld. Tijdens de verdwijnen Deb en Ing en komen terug met toeters, hoedjes, ballonnen en taart voor Annette en Michele. Annette is nml morgen jarig. Het is echt hartstikke leuk. Daarna rijden we door een mooi landschap naar San Francisco. Daar komen we rond 15.30 uur aan en we douchen ons eerst allemaal. Dat voelt goed aan. Helemaal schoon. We lopen richting Visitor Centre en komen onderweg Rudi tegen die zegt dat ze sluiten. We voelen ons hier niet echt veilig. Het hotel ligt op de rand van een minder goede buurt. We lopend dus snel terug en rond 19.00 uur naar Deb’s kamer waar we lemon-wodka drinken. Lekker. Daarna naar een Mongools restaurant waar je zelf al je eten rauw uit kunt zoeken en het wordt ter plaatse, voor je neus, gebakken op een gloeiendhete gietijzeren plaat. Het ruikt heerlijk en zo smaakt ’t ook! Er wordt lekker doorgedronken en we worden lollig. Na ’t eten (waar ik met stokjes eet) gaan we naar ’t Hard Rock Café waar het wel leuk is, maar het sluit al om 00.00 uur. Veel te vroeg natuurlijk, maar we lopen toch maar terug samen met Mike’s groep. Chris is wel geïnteresseerd in Tim, de Ozzi van de groep, en laat dat ook merken. Hij is trouwens ook heel leuk. Ze zijn allebei een beetje dronken dus oei oei! Rond 00.30 uur zijn we terug in het hotel waar we ons omkleden als er op de deur geklopt wordt en Deb en Margarita ons op komen halen om nog een feestje te bouwen in Mike’s kamer. Chris gaat mee (tuurlijk). Wij kijken nog Married with Children en gaan slapen.
Vrijdag 2 oktober 1992. San Francisco
Annette jarig. Kaart, lang zal ze leven. Om 09.00 uur opstaan. Om 10.00 uur rondrit door San Francisco. Deb heeft een onnoemelijke kater. Gisteren was het nogal een wild feestje geworden. Een soort vechtpartij tussen Deb en Mike. Toen Deb op de grond lag, mengde Annette zich in het gevecht; zij was ook dronken. Ze werd daarbij op haar neus geraakt. Nogal hard. Schijnt er nog iets aan overgehouden te hebben, buiten een kater. Het lijkt een lichte hersenschudding. De rondrit is erg mooi. We gaan eerst naar Lombard Street, het bochtigste straatje van SF. Daarna naar het meest gefotografeerde gedeelte van SF, Alamo Square. Typisch toeristen. We drinken cappuccino en eten een sandwich. Ontbijt om 11.00 uur Daarna naar de Golden Gate Bridge, waar Deb een echt goed uitzicht heeft gevonden. We kunnen de hele brug zien. Dat is een echte uitzondering. We zien van hieruit zelfs de Bay Bridge, één brug verder. Hierna terug naar het hotel, waar we eerst de vlucht herbevestigen. Daarna naar het Visitor Centre en naar het winkelcentrum. De mooiste en leukste winkels. Ik koop sloffen, drie cd’s en dit dagboek. Rond 17.00 uur terug naar het hotel en we besluiten naar Ruth’s Chris steakhouse te gaan, waar ze de beste steaks van de US hebben. En de lekkerste salades! Het is echt geweldig. Naast ons Japanners die allemaal krab eten (ongeveer USD 50 per krab). We eten voor USD 50 voor alles bij elkaar. Dat is dus FL 80 omgerekend. Erg veel, maar wel de moeite waard. Om 21.00 uur zijn we weer terug bij het hotel n we kijken nog televisie en rond 23.00 uur gaan we plat.
Zaterdag 3 oktober 1992. San Francisco
’s Morgens staan we vroeg op om ten volle van de dag te genieten. Rond 07.30 uur gaan we richting Fishermans Wharf met de cable car. Dat is een echte belevenis. Ze worden voortbewogen door kabels zoals de naam al zegt. Het gaat nogal langzaam maar dat boeit niet zo. We moeten om 08.45 uur bij Alcatraz zijn voor de boot. We eten eerst ontbijt en vertrekken richting Alcatraz. Vanaf de boot al indrukwekkend. Daar aangekomen maken we gebruik van een rondleiding per cassette. Dit is echt goed. Je wordt door ex-gedetineerden ‘rondgeleid’ en ze vertellen hun eigen verhaal, met echte achtergrondgeluiden. Je kunt in een cel kijken en in een isoleercel gaan staan om te voelen hoe het moet zijn om hier lang te moeten zijn. Ik koop een boek. Omdat we nog meer willen doen gaan we rond 11.15 uur weer terug met de boot. Daarna lopen we over Fisherman ’s Wharf waar we Pier 39 oplopen, een winkelstraat met twee etages. Ontzettend veel winkeltjes. Koop stempel voor kerstmis. Na gegeten te hebben lopen we weer terug naar Fisherman ‘s Wharf, waar we na het oversteken van een straat aangehouden worden door een soort ranger die ons zegt: I’ll only give you a warning, you are not allowed to laugh this much and to be man-looking”. We kunnen de waarschuwing afkopen door USD 20 te betalen. Hij was zo ontzettend serieus! Hij geeft ons een paar stickers. Het geld is voor de daklozen, hebben het dus maar betaald. Daarna gaan we op T-shirt jacht. Ing koopt een T-shirt met cable cars. Ik kan niet beslissen. Koop dus maar niets. Heb er achteraf wel spijt van maar ja. Daarna gaan we richting Haights Ashbury, een hippy buurt. Het loopt al tegen de avond dus het is niet de goede tijd. Jammer. Christine en Michele voelen zich hier nogal onveilig. Dus lopen we alleen heen en terug en pakken weer de bus naar Market Street. Daar in de buurt zoeken we een restaurant en vinden een soort saladebar waar we soep en salade eten. Ik koop hier in de buurt een nieuwe weekendtas. Lekker, maar we zijn allemaal zo moe dat we niet echt honger hebben. Rond 20.00 uur zijn we weer terug in het hotel. We ruimen onze bagage in en ik lees nog wat en rond 23.00 uur plat.
Zondag 4 oktober 1992. San Francisco – Santa Barbara
Dit wordt een lange dag van rijden. We rijden vandaag een heel end tot in de buurt van Santa Barbara. Onderweg nemen we de 17-miles drive, een prachtige route die via het plaatsje Carmel loopt, waar Clint Eastwood burgemeester is geweest. In dezes plaats liggen gigantische villa’s met nog gigantischere uitzichten (op zee). Ook komen we langs Hearst Castle, een kasteel gebouwd dooreen krantenmagnaat. We bekijken het met de verrekijker. Dan is het al gigantisch. Het schijnt een enorm zwembad met pilaren er omheen te hebben. We kamperen in de buurt van Santa Barbara op een erg mooie camping. Menu: Macaroni en salade. Heerlijk. Daarna drinken we nog wat (hoofdpijn, maar dat mag de pret niet drukken). Er wordt nog gedanst op de bus en de andere trek komt nog even langs, evenals een paar Oost-Duitse jongens.
Maandag 5 oktober 1992. Santa Barbara – Ventura
’s Morgens richting Santa Barbara, maar eerst langs Deb’s oude schoolcampus, studentendorp. Walgelijk, al die studenten in één dorp. OP de campus zijn veel activiteiten gericht op ’t vertier. We rijden door naar Santa Barbara. Daar winkelen we en eten de lunch (taco). Daarna gaan we naar het strand waar we een heerlijk luie middag hebben. Heerlijk voor het eerst in drie weken. Daarna naar Ventura, waar we overnachten bij Deb’s ouders. We komen rond 19.00 uur aan. Het zijn geweldig leuke mensen. Heel gastvrij en erg aardig. De hond Tyler is gigantisch, de kat iets minder. Ik overweeg om in de bus te slapen. We eten steak en salade en aardappelen. Mijn maag is niet zo geweldig. We hebben voor Deb’s ouders bloemen en een kaartje gekocht, waarmee ze echt blij waren. Hun huis is groot; een grote eetkamer, keuken (met TV) en een woonkamer (met TV), 4 slaapkamers, een grote tuin met whirlpool, een grote garage (twee auto’s). Na ’t eten hangen we nog wat rond en drinken we nog wat. Ik douche en m’n adem wordt minder. Rond 23.00 uur Ventolin en naar bed (binnen).
Dinsdag 6 oktober 1992. Ventura – Los Angeles
Goed geslapen. Lange rij voor de douche. Foto’s maken, ontbijten, inpakken en afscheid nemen van Deb’s ouders. We vertrekken om 08.00 uur naar Universal Studio’s. Daar komen we rond 09.30 uur aan. We krijgen tickets van Deb en moeten om 15.00 uur terug zijn bij de bus. Het is hartstikke mooi. We beginnen met ’t ET-adventure, waar we met een fiets door het heelal vliegen. Heel indrukwekkend. Onze namen worden genoemd bij het verlaten van dit spektakel. Bye Christine, Bye Ing…. Etc. Daarna doen we een tram-rondrit door de studio’s waar verschillende special effects worden getoond, variërend van King Kong tot aardbevingen en overstromingen. Geweldig. Dan een hele show over special effects. Verder zien we nog een Wild West Show en Miami Vice, Star Trek en Backdraft. Rond 15.45 uur komt Deb ons weer oppikken. Ze heeft in de file gestaan. Nou ja! Daarna naar Hollywood sign, Beverly Hills en dan naar ons laatste hotel. Heerlijk douchen. Om 20.30 uur naar Grand’s. Prachtige avond. Er wordt gezongen door iedereen (karaoke). Een groot beeldscherm met tekst van de nummers. Heb gezongen op Stevie Wonder’s “I just call to say I love you”. Ging wel aardig. Het was echt een leuke avond. Rond 01.30 uur terug naar het hotel, nadat we afscheid hebben genomen van de meesten. Afschuwelijk! Michel moet morgen om 08.00 uur op het vliegveld zijn, dus die zien we niet meer. Heeft ’t er moeilijk mee. Ze vraagt of ze ons nog mag bellen om 07.00 uur. Dumme Frage! Natuurlijk! We praten nog wat en vallen gauw genoeg in slaap.
Woensdag 7 oktober 1992. Los Angeles – Amsterdam
Naar huis. Ontbijt om 10.30 uur. Christine wordt om 11.00 uur door haar oom opgehaald. Baalt ontzettend. Wil naar huis. Kan ik me voorstellen. Voor haar moet dit vreselijk zijn. Iedereen gaat naar huis, behalve zij. Ze blijft nog ongeveer twee maanden. We checken uit en moeten nog wachten tot 13.45 uur. Daar zitten we dan. De Duitse meisjes komen ons gezelschap houden en Rudi komt erbij zitten. We balen allemaal nogal. Rond 14.00 uur de shuttlebus richting vliegveld. Daar koop ik vest en T-shirt en stappen in voor de lange vlucht. Slaap niet, maar ja. In Holland nemen we afscheid van de Duitse meisjes en beloven op bezoek te komen. Nu is het echt voorbij. Pap staat ons op te wachten in de hal en mam in de auto. We zijn weer thuis. Na een kopje koffie onderweg komen we rond 15.00 uur thuis. THE END van een fantastische vakantie. We zijn een ervaring rijker. Om nooit meer te vergeten.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
