Interrail Spanje Portugal

Interrail Spanje Portugal 19 augustus tm 17 september 1989
Zaterdag 19 augustus 1989
Vertrek vanaf Venlo richting Köln om 22.19 uur. Het is ontzettend warm in de trein en we zijn blij als we in Köln zijn. Daar moeten we overstappen in de trein naar Parijs om 23.44 uur. We worden ontzettend slaperig. We delen de coupé met vier Duitse jongeren die met de fiets rondtrekken. Na wat korte dutjes en wat gesprekken beluisteren komen we uiteindelijk koud en niet uitgeslapen rond 06.50 uur in Parijs aan.
Zondag 20 augustus 1989
In Parijs aangekomen zoeken we uit welke metro we moeten nemen om in de jeugdherberg te komen. We kopen een dagkaartje en vertrekken. In de metro ontmoeten we weer vier Duitse jongeren (Florian, Stefan, Christiane en ??) die toevallig ook naar de JH willen. We gaan dus gezellig gezessen richting d’ Artagnan. Nadat we ingecheckt hebben, besluiten we met z’n allen naar de Eiffeltoren te gaan. We twijfelen over het al dan niet beklimmen van de toren en besluiten het niet te doen. Het is namelijk bloedheet. Stefan wil echter wel naar boven en gaat in zijn eentje terwijl wij (de rest) het park inlopen om wat te rusten en te genieten. Na een uur, terug bij de Eiffeltoren, besluiten we toch naar boven te klimmen. En zo gebeurt t (nu zonder Stefan). Het is wel de moeite van het klimmen waard. Na de afdaling gaan we nog een poos bij een fontein zitten, waar na wat gestoei twee natte pakken gehaald worden. Rond 16.30 uur weer terug naar de JH waar we, na onze bagage opgehaald te hebben, onder invloed van de hitte en te weinig slaap, voor pampus liggen. We maken ons gereed voor de avond. Intussen komen er nog twee kamerbewoners bij, twee Finnen. We gaan nog iets te eten halen bij Mc Donalds en pakken nog een terrasje. Rond 22.30 uur weer terug bij de JH waar we onze Finse kamergenoten bijna wekken. We slapen binnen de kortste tijd.
Maandag 21 augustus 1989
Om 8.45 uur staan we op en na t douchen/ wassen gaan we ontbijten. Een stokbroodje met een mok chocomel en koffie/ thee plus wat beleg. Na ’t ontbijt gaan we met zijn tweeën richting station om te informeren hoe laat de trein naar Bordeaux vertrekt. Hier wisselen we ook maar meteen een cheque en blijkt dat we niet hoeven te reserveren voor de dagtrein. Rond 10.45 uur gaan we richting de Champes Elysees, waar we vanaf ’t Louvre naar de Arc de Thriomphe lopen. We bekijken onderweg een stel winkels. Daarna gaan we met de metro naar de Sacre Coeur, die prachtig gelegen is op een berg met gelijksoortig uitzicht! Hier vinden we ook ’t Mont Martre, een kunstenaarswijk. Na wat foto’s verfrissen we onze voeten in een fonteintje. Daarna besluiten we nog naar de Notre Dame te gaan. Daar wonen we de opnames bij van een (waarschijnlijk) Engelse tv-serie (the Gardny Family). We bezichtigen de Notre Dame en gaan terug naar de JH. Het is ook al 19.00 uur. We douchen ons voordat we weer uitgaan om te eten. Daarvoor lopen we naar Quartier Latin, waar erg veel restaurants zijn. We kiezen er een uit (het verkeerde) en bestellen champignons a greque (koude champignons met olijven in een soort zure wijnsaus), moussaka (aangebrand en niet lekker) en als toetje een chocolade ijs, waarmee we onze maag vullen. Met ’n kopje koffie sluiten we ons diner af. Hierna komen we rond 23.00 uur terug, waar ons nog een disco-uurtje wacht; onze kamergenoten zijn op de kamer gebleven en houden nog een zeer interessante discussie over “das Leben”. Rond 23.45 proberen we toch in slaap te komen, want morgenvroeg willen we zo vroeg mogelijk de trein halen.
Dinsdag 22 augustus 1989
Gisteren was het laat voordat onze kamergenoten rustig waren. Ze zijn (naar aandringen van Stefan) naar de bar gegaan om hun tierisch gute Discussion) voort te zetten. We staan rond 7.00 uur op en gaan met de metro naar Gare ‘d Austerlitz, waar onze trein om 9.17 richting Bordeaux vertrekt. We komen rond 13.50 in Bordeaux aan en gaan meteen naar de JH. Die is gemakkelijk te vinden, maar niet open voor 18.00 uur. We kunnen wel onze bagage achterlaten en gaan de stad in. Hier is niet echt veel te beleven ook ivm de siësta. Voor de gezelligheid bestelt Els een gin tonic, in de veronderstelling dat het een tonic is. Na anderhalf uur daar tegenaan gekeken te hebben gaan we terug naar de JH. Die is nu echter niet meer zo gemakkelijk te vinden. Na enig zoekwerk vinden we hem toch en kunnen we inchecken. We zoeken onze kamer op en na een verfrissende koude douche gaan we op zoek naar een restaurant waar we resp. spaghetti en steak eten. Rond 20.47 weer terug naar de JH waar we onze route voor morgen uit moeten stippelen. WE besluiten met de trein van 11.25 uur te vertrekken richting Irun En van daaruit naar Burgos. Rond 23.00 uur slapen.

Woensdag 23 augustus 1989
En zo geschiedt het ook. Met de sneltrein naar Irun en van daaruit met de stoptrein (!) naar Burgos (hopelijk). Inderdaad hopelijk, want zover komen we niet. Rond 18.00 uur arriveren we in Miranda, een nog niet door toeristen ontdekt plaatsje. We besluiten hier uit te stappen omdat we anders wel erg laat in Burgos aankomen. Bij informatie ga ik met handen en voeten vragen hoe laat de trein naar Madrid vertrekt. We eten en sandwich met ham (jakkie) en besluiten toch op zoek te gaan naar een hostel / JH . We lopen het station uit, recht tegen een hostel aan. Te moe om verder te lopen besluiten we om fl 25 p.p te betalen voor een overnachting. Het is een nette kamer met 2 spiegels een wastafel een kast en natuurlijk twee bedden. Al met al een vermoeiende trein-dag die echter wel de moeite waard was vanwege het mooie traject door de bergen met de vele tunnels en het prachtige landschap. We frissen ons op en gaan op zoek naar een restaurant. Dat valt niet mee, want zoals bovenvermeld, is hier het toerisme niet echt doorgedrongen. Het stadje lijkt wel Venray op vrijdagavond; het loopt vol met lokale bevolking die uit de nabije omgeving de wekelijkse boodschappen doen. We vinden na enig zoekwerk toch een pizzeria / café waar we ons diner nuttigen. Hierna gaan we nog een terrasje pikken, waarvan we verdreven worden door de kou. Het is 25 graden, maar er waait een erf frisse wind. Na een korte wandeling langs talrijke bars en cafés zijn we rond 22.00 uur weer terug in ons 5-sterren hotel, waar we zo in slaap vallen.
Donderdag 24 augustus 1989
We worden pas rond 08.00 uur wakker want de rolluiken zitten nog voor de ramen. We ruimen alles in en vertrekken weer. We gaan richting stad en kopen on ontbijt in; tarvo, nectarine, orangina, marmelade, kaas en yoghurt. Na dit verorberd te hebben stappen we om 10.37 uur op de rein naar Madrid. We ontmoeten een Duits (alweer) meisje Gabi, die ook naar Madrid gaat en alleen reist. We reizen samen verder en komen rond 15.30 uur in Madrid aan. Vanuit het station gaan we richting JH met de metro. De JH is echter vol. We krijgen een adres van een hostel (Antonio) en gaan daarheen. Als we ons geïnstalleerd hebben gaan we richting centrum. Het is nog 36 graden en ontzettend benauwd. We lopen wat winkels in – voornamelijk voor de frisse lucht - en eten daarna nog een salade. Na en kort bezoek aan het Prado en de Plaza Major gaan we weer terug naar Antonio rond 23.00 uur Bij de fontein midden in e stad ontmoeten we nog een Spanjaard die in Duitsland heeft gewerkt en in Venlo kwam. Erg aardig, want Els krijgt van hem een stuk karton om op te gaan zitten.

Vrijdag 25 augustus 1989
We staan op tijd op om vroeg in de JH te zijn. We zijn rond 9.15 uur daar en na een uur in de rij gestaan te hebben blijkt er geen plaats meer te zijn voor ons. Mooi bale dus. Wat nu? Weer terug naar Antonio? Nee, dat is ook niets. Verder zoeken? Nee, ook niet. Verder reizen? Ja, dat lijkt de beste optie. We nemen de trein van 13.30 uur naar Santiago de Compostela, maar daarvoor moeten we naar Station Norte. Niet te bereiken? Jawel hoor, met behulp van de hele metro-coupé die allemaal “uun lietel biet Inglisj” spreken komen we er toch. Na veel gracias en sisi komen we toch op ’t goede station. In de trein spreekt niemand Engels, ook de conducteur niet. Dus als hij mij zegt dat ik in de verkeerde coupé zit, begin ik te lachen en zeg “no comprende” , nog een keer een woordenvloed. Gelukkig zit er een Duitse gastarbeider in de trein die wel als tolk wil fungeren. Gelukkig! Hij vertelt ons precies war we heen moeten en zo zitten we na wat geloop toch op twee niet gereserveerde plaatsen. Na nog wat incidenten met gereserveerde, niet-gesloten wc’s en geknoei met marmelade komen we toch aan Santiago de Compostela aan. Daar aangekomen worden we meteen aangeklampt door een dame die kamers verhuurt. Meteen daarna komt er nog een heer die hetzelfde biedt, maar die wimpelen we af. Daarna breekt er weer een heftige woordenwisseling uit, want er is wéér een dame die ons aanklampt. De eerste dame lijkt ons echter sympathieker en netter 9ze spreekt geen Engels en lacht heel veel) dus we besluiten met haar mee te gaan. Voor 1000 pts per persoon krijgen we een ruime 2-persoonskamer met woonkamer, keuken (met koelkast) badkamer (met warm water) ter beschikking. Prachtig! We installeren ons en proberen de dame te vagen of er ergens een restaurant is. Dat weet ze maar pas nadat we nog een verplicht praatje maken met haar zoon, die ‘un lietel biet’ Engels kan. Na dit gesprek maken we haar nog blijer als we meegaan naar het restaurant. Daar spreekt ook niemand Engels, maar na enig gelach en geplaar krijgen we toch een heerlijke maaltijd voorgeschoteld voor 600 pts . Hierna gaan we weer terug naar ons hostel. Het is inmiddels 23.0 0uur. Na nog wat nagepraat te hebben vallen we in een diepe slaap.

Zaterdag 26 augustus 1989
We kunnen, net als thuis op zaterdag, enigszins uitslapen. We liggen in bed tot ongeveer 9 uur en na ons opgefrist te hebben gaan we inkopen doen. Hierna ontbijten we in de keuken. Net echt. We besluiten naar dé kathedraal te gaan en na enig zoekwerk komen we daar aan. De kathedraal is erg groot en indrukwekkend maar alles erg toeristisch. Het oude gedeelte van de stad, dat rond de kathedraal ligt, is vol met restaurants en souvenirwinkeltjes. Bij een marktkraampje kopen we allebei een hangertje en we gaan na een fikse wandeling rond 14.00 uur weer terug. We houden nu een siësta en Els belt naar huis. Eerste poging: Met Gooren, hoi met Els, klik…. Tweede poging lukt beter. We bespreken nog een beetje onze reis en komen tot de conclusie dat we weken te kort komen. Na een eenvoudig lunch (wederom tarvo, kaas, marmelade en Yoghurt) gaan we uitrekenen hoe lang de reis van Barcelona naar huis gaat duren. Conclusie: ;1 dag. We moeten ons nu gereed gaan maken om onze hospita te gaan betalen, maar dat is niet meer nodig. De dame komt reeds aan de deur als we juist naar buiten willen gaan. Na veel gepraat (vooral door haar) en veel gelach (vooral door ons) komen we erachter dat ze zometeen weer naar de Talgo gaat om evt nieuwe gasten op te vangen. Ze legt ons nog uit waar we de sleutel van onze kamer moeten laten (onder de mat) maar niet waar we de buitendeursleutel moeten laten. Na veel geharrewar, gelach en gebaren komen we er toch achter. Ook komen we er achter dat er in de buurt veel stranden zijn. Na veel gracias gaan we weer naar ’t oude stadsgedeelte om er wat rond te dwalen. Op de terugweg zoeken we weer een restaurant, maar dat blijkt hier op zaterdag niet mee te vallen (?) We vinden na wat bergjes op en af gelopen te hebben toch een restaurant en we keren tijdig weer terug. Als we bijna in bed liggen gaat de bel – slik - . Wie kan dat nou zijn? Geen idee. ‘who’s there? ‘ vaag antwoord. ‘Who’s there?’ Weer vaag antwoord. Na enig aarzelen toch de deur opengemaakt en wie vinden we daar? Jawel hoor: onze hospita! Die nog even komt vertellen dat ze geen nieuwe logies heeft gevonden. Daar waren we zelf ook al achter gekomen. En om nog even afscheid te nemen. Na wat (alweer) gelach en gepraat en wat kusjes vertrekt ze weer, ons in een deuk achterlatend. Na nog wat nagepraat te hebben gaan we snel slapen want de trein vertrekt vroeg!

Zondag 27 augustus 1989
We staan rond 7.30 uur op en willen nog wat inkopen doen voor we vertrekken naar Portugal. No problem! Rond 09.10 gaan we richting Vigo. In de trein zit een Spaanse, die 20 jaar geleden in Duitsland heeft gewerkt/ gewoond. En ze praat wat met ons in verbijsterend goed Duits. Ze vertelt ons van haar zoon die net zo oud is als wij… De foto’s komen tevoorschijn en we durven elkaar nu niet meer aan te kijken. In Vigo besluiten we warm te eten, omdat we geen escudo’s hebben. Daarna komt de trein rond 18.00 uur in Porto aan. Een erg lange zit in een warme, hobbelige, met harde banken uitgevoerde trein. De omgeving was echter prachtig, dus dat maakt veel goed. Na een goed uur door de stad te treinen komen we aan de goede kant van Porto. We vragen aan een vrouw de weg naar de JH en worden uiteindelijk door een vriendelijke man uit Lissabon in de goede richting geholpen. Maar bij het oversteken worden we aangesproken door een jongen die “rooms for the night’ aanbiedt. Na enig aarzelen zegen we ja, maar we hebben alleen Spaans geld. Maar dat is geen probleem. We kunnen morgen betalen. De kamer kost esc. 1600 , geen geld voor een tweepersoonskamer met douche. Na wat formulierenwerk zitten we wat uit te rusten. We hebben nog niets te eten gehad, maar ook geen geld. Dat wordt dus weer tarvo met kaas enz. eten. Nadat we onze buikjes rond hebben gegeten gaan we de stad in, waar rond deze tijd niet veel te beleven valt. Na enig gewinkel gaan we weer terug en na enig zoekwerk lukt dat ook. Rond 21.00 uur liggen we bekaf in bed.

Maandag 28 augustus 1989
We staan rond 09.00 uur op en moeten nog naar de bank, ontbijten en kaarten kopen. Na dit alles gaan we op zoek naar het oude gedeelte van de stad, dat vlak aan de Dourou ligt. Dit gedeelte bestaat uit echt oude huisjes, kleine steegjes, winkeltjes, stinkende goten. Kortom: arm en vies! Van hieruit lopen we nog langs de Dourou waar vandaag markt is. Hier kopen we kaarten. Nu gaan we op zoek naar een leuk t-shirt voor Els, wat er uiteindelijk twee worden. We gaan weer naar onze kamer om te rusten en kaarten te schrijven. Rond 15.00 uur gaan we naar datgeen waar Porto bekend is: de port/ wijnkelders. Waar de port wordt bewaard. Na een kijkje in de Sandeman-wijnkelder komen we na een fikse klim aan bij de Taylor wijnkelder. Daar proeven we eerst een witte port. Erg lekker. Daarna krijgen we een korte rondleiding door de wijnkelder. Erg interessant. Daarna drinken we nog een rode port, die qua smaak niet zoveel verschilt van de witte. Onder invloed van de hitte en de port gaan we heel vrolijk weer terug richting centrum, waar we op een terrasje nog iets drinken. We ontmoeten hier een paar dames uit Brabant en babbelen even. Zij vertrekken en wij eten nog iets, want het is inmiddels 19.00 uur. Na ons diner, bestaande uit frites en ham – slik – lopen we nog een flinke blok om. Rond 21.00 zijn we doodop van het klimmen weer terug op onze kamer en kruipen we in bed.

Maandag 29 augustus 1989
We slapen tot ongeveer 8 uur en gaan na het ontbijt (…) inkopen doen voor de rest van de dag. We willen proberen de trein van 09.30 uur te halen en dat lukt ruimschoots. We gaan nu richting Lissabon. Het is bewolkt en in de trein is het koud. De trein zit erg vol en twee Duitse meiden hebben veel lol om een dikke Portugese dame die lang cq op hen gaat zitten. Rond 14.00 uur zijn we in Lissabon waar we wat info ophalen en dan blijkt dat de JH waarschijnlijk vol zit. We laten het er niet bij zitten en gaan op zoek naar een hostel en vinden er een vlak bij het station. We lossen hier onze bagage en lopen de stad in en worden door iedereen nagestaard. Vooral in het gedeelte waar ons hostel ligt. We lopen naar een park en krijgen onderweg hashies aangeboden maar slaan het aanbod deze keer toch maar af. Bij het park is een tropische tuin, die erg mooi is aangelegd. Op de terugweg besluiten we naar de film te gaan (in korte broek). Het wordt de James Bond-film Licence to Kill. Leuke film, heel ontspannend. Hierna weer terug naar ons hotel en we worden nu door duizenden ogen nagestaard. Brrr. In ons hostel trekken we meteen een lange broek aan en gaan we op zoek naar een restaurantje, waar we heerlijk eten en de bediening erg vriendelijk is. Rond 23.00 uur liggen we in bed.

Woensdag 30 augustus 1989
We staan rond 08.30 uur op en komen overeen dat de matras doorgezakt is. Els heeft daardoor slecht geslapen en ik heb me ook aan de bedrand vast moeten houden. We gaan rond 09.30 uur naar een museum. Het ligt verder dan het park dat we gisteren bezochten. Rond 10.45 uur komen we daar aan maar dan blijkt dat het pas om 14.00 uur open is. Mooi balen dus. Maar buiten het museum vinden we nog erg leuke kunstwerken die mooie plaatjes opleveren. We lopen weer richting Rossio-plein en besluiten een markt te bezoeken die in de omgeving van ons hostel plaatsgrijpt. Hier kopen we wat souvenirs en worden we door enkele louche types nagelopen om hashies, hashies te kopen. Ook dit keer slaan we het aanbod af (te duur) . We lopen/ rennen snel verder. Hierna bezoeken we een basiliek. Bij nader inzien de moeite van het lopen niet waard (ongeveer 1 uur lopen en niet veel te zien). We nemen de taxi terug naar het centrum. Veel sneller en veel minder vermoeiend. Het is inmiddels 18.00 uur en we zijn te moe / lui om nog wat te doen. We besluiten even te gaan zitten voordat we gaan eten. By the way: gedurende de dag hebben ons (en vooral mij) ongeveer tien bedelaars e\aangesproken en zelfs verontwaardigd weggeduwd. We zoeken nu een restaurant dat iets schoner is dan dat van gisteren maar qua bediening naatje pet is; de kip is nog niet helemaal in de slokdarm verdwenen, of het bord is al weg. We worden weggekeken , maar als we uiteindelijk willen afrekenen, is er geen mens meer te vinden. We lopen uiteindelijk dan toch uiten en komen langs het restaurant van gisteren. We kijken even binnen en worden onmiddellijk uitbundig toegezwaaid- gekeken en nagefloten dor de jonge ober. Hij werd me toch even écht enthousiast. We krijgen ontzettend de slappe lach en gaan nog even op een terrasje zitten (waar we niet met de schoenen op de stoel mogen zitten). We krijgen gezelschap van enkele dames en heren die hoogst waarschijnlijk net zo over ons als wij over hen geroddeld hebben. Na met hen geklonken te hebben en een sigaretje aangeboden te hebben gekregen, nemen we weer afscheid en gaan we weer richting pension, waar onze bagage nog staat. Daarna gaan we richting station waar onze trein om 23.10 uur vertrekt. In de trein zitten weer vier Duitsers, 3 jongens en 1 meisje, die ook een heel eind met ons meereizen. Het blijk dat we drie maal moeten overstappen om in Sevilla te komen. Na weinig slaap en veel herrie in de trein komen we rond 13.3.0 uur in Sevilla aan. Een man biedt ons een kamer aan voor pts 1000 , 5 minuten lopen.

Donderdag 31 augustus 1989
14.00 uur. De dag begint voor ons nu pas. We zijn allebei doodmoe en vallen neer op ons bed. We eten onze buikjes vol (….) . Daarna douchen we ons en besluiten nog even een siësta te houden. Rond 17.15 uur gaan we naar buiten en lopen richting station en vragen de weg naar het toeristenbureau. Na een grandioze omweg en vier keer navragen vinden we het toch. We lopen langs enkele bezienswaardigheden en door een winkelstraat. Rond 20.30 uur zoeken en vinden we een restaurant en eten we (lekker). Bij aankomst in het hotel blijken we niet zo moe te zijn als we verwacht hadden maar we kruipen toch in bed rond 22.00 uur. We zijn nog getuige van een (vermoedelijk) echtelijke ruzie (of zeer verhitte discussie).

Vrijdag 1 september 1989
We staan niet al te laat op, want we moeten nog inkopen doen, naar de bank en daarna met de bus naar het andere station. De bus is op tijd aan het station (!) en we kunnen zo op de trein naar Granada stappen. Het is nu ongeveer 12.30 uur en we moeten één keer overstappen. Het uitzicht is onderweg grandioos! In de trein zitten twee Nederlandse (ja hoor) jongens. Ontzettende juppies, maar natuurlijk ook weer de nodige Duitsers en zelfs enkele Engelsen (verkeerde trein). Er komen een man en een vrouw bij ons zitten, aanleiding gevend tot verschillende slappe lachbuien. Ze doen namelijk vreselijk verliefd. Na wat gelezen, gegeten en veel gelachen te hebben, komen we rond 18.00 uur in Granada aan. We spreken af dat we nu eens een keer naar de JH gaan, maar we moeten dan eerst naar het toeristenbureau. Maar als we één stap buiten het station hebben gezet komt er alweer een dame aan die tegen een zeer redelijke prijs een kamer aanbiedt in het centrum. We lopen toch maar met haar mee en na 15/30 minuten lopen komen we bij het appartement aan. Slaapkamer, badkamer, woonkamer (met balkon) , bijna midden in het centrum. De woonkamer blijkt ook door haar gebruikt te worden. We moeten nog een heel Spaans verhaal aanhoren over universiteiten en kathedralen maar na enige formaliteiten (inschrijven in het grote boek) kunnen we dan toch rustig gaan liggen. We gaan douchen (koud water) en daarna op zoek naar een restaurant. Dat vinden we en na een dikke ijs gaan we huiswaarts waar blijkt dat de hospita alles achter onze kont opruimt. Onze rugzakken zijn opgeruimd en onze kleding netjes opgevouwd. Onze toiletspullen (incl. wc-papier) op de kamer gelegd en de fles water voor de badkamerdeur gezet. Na enkele lachuien gaan we toch slapen.
Zaterdag 2 september 1989
We staan rond 09.00 uur op en onze hospita is weer hier geweest. Hoi! We krijgen haar ook nog op bezoek. Ze komt ons (waarschijnlijk) vertellen dat we de buitendeur niet helemaal mogen afsluiten. Waarom? Spaans. We vragen voor warm water. Niet mogelijk, behalve tegen betaling. Geen warm water dus. Ze kijkt nog even of onze kamer netjes opgeruimd is en we moeten de kamerdeur wel sluiten. Waarom? No comprendo. We gaan uiteindelijk naar buiten en gaan richting toeristisch bureau waar we een kaart halen. We besluiten naar Alhambra te gaan, een Arabisch monument met schitterende fonteinen en tuinen en prachtig metselwerk. Hier slenteren we enkele uren rond en we gaan weer huiswaarts. Onderweg is Els het haasje; ze wordt overal aangesproken door Anjer verkoopsters. We eten een sandwich en kopen een waterbuidel. Daarna kopen we nog ons voedsel voor morgen in, en gaan hostelwaarts. Daar aangekomen blijkt de deur van binnen gesloten te zijn. No comprendo. De hospita is onze kamer aan het poetsen en opruimen. We moeten wachten tot ze klaar is en “kijken” tv (sneeuw). Ze is geloof ik wat boos op ons maar dat mag de pret niet drukken. Nu zitten we lekker te niksen en drinken een glas chocomel. Rond 17.00 uur gaan we richting Albaican, het Arabische gedeelte van de stad en de Sacromonte, waar nog echte zigeuners leven. Daar aangekomen (na terras) blijkt er niet veel te beleven. Het is inmiddels 18.00 uur en er is niemand te bekennen. We lopen toch door maar worden al snel afgeschrikt door wat ongure types die ons vanalles naroepen. We lopen dus maar weer terug en gaan naar een Arabisch restaurant, El Amir genoemd. We hebben daar gisteren nogal wat reclame formulieren van in de hand gekregen en het leek ons wel wat. Rond 21.00 uur zijn we daar. We lijken wel de eerste gasten. Het restaurant oogt nog erg nieuw. We bestellen bij een erg behulpzame ober resp. couscous en Shiske bab. Overheerlijk, maar wel wat duurder dan we gewend zijn. Na een koffie van het huis gaan we weer hostel-waarts. Je raadt het al: de deur is van binnen uit gesloten. Waarom? No comprendo. We kleden ons om en duiken rond 23.00 uur in bed.

Zondag 3 september 1989
Dit was de meest afschuwelijke nacht die ik ooit gehad heb. Ik ben aan de diarree. Rond 01.00 uur vannacht uit bed gegaan om Norit te slikken. Belabberd gevoel. Tot 3.30 uur wakker gelegen en naar de WC gerend. Rond 07.30 uur wordt El wakker en besluiten we Sierra Nevada een ad uit te stellen. Een heel bale dag dus. ’s Morgens voel ik me redelijk fit. Niets gegeten, veel gedronken. ’s Middags wordt het al een stuk minder. We brengen onze bagage naar het station. Na één hapje uit een sandwich en een cola moet ik overgeven. Dus maar weer terug naar het hostel. Surprise ! De deur is open. Ik haal nog wat wc-papier en ga naar bed rond 21.30 uur. Daarna volgt another dreadful night. Zelfs de cola komt er rond 01.00 uur weer uit. Ik slaap toch nog een paar uurtjes om op tijd wakker te worden.
Maandag 4 september 1989
Geen Sierra Nevada. Dus nog een dag in Granada rondlummelen. Mooi bale dus. We gaan eerst naar het station en besluiten naar Barcelona te gaan. We reserveren de trein, pikken nog een terrasje (ongeveer vier uur lang) . We gaan weer naar het station en zitten tussen grote groepen zigeuners. Is er soms ergens een zigeunerdag? Om 18.10 vertrekt de trein naar Linares. Daar komt de trein ongeveer een kwartier te laat aan. In de trein vier vreselijk vervelende kinderen. Je kunt geen oog dicht doen. Ze luisteren niet en blijven aan het lopen, rennen, schravelen enz. In Linares aangekomen zou de trein naar Barcelona al weg zijn. Jammer maar helaas. Gelukkig heeft die trein een uur vertraging. In die trein zitten we bij een dikke heer, twee zwaar naar knoflook ruikende heren en een vader en kind en een jongeman, die meteen gaat pitten. We worden uit onze slaap gehouden door te weinig plaats, twee drukpratende, ster naar knoflook en drank ruikende mannen en de kou.

Dinsdag 5 september 1989
Na nog ongeveer drie uur vertraging worden we rond 10.30 uur wakker. We zijn er nog lang niet. De jongeman blijkt bevriend te zijn met een vrouw, die later ook bij ons zit. Verder slaapt de jongeman alleen maar. Hopelijk zijn we er bijna. Vale hoop, want door de stortbuien vannacht wordt het 15.30 uur voordat we in Barcelona aankomen. Ooit meegemaakt? Zes uur vertraging met een trein? Daar aangekomen eerst de doorreis bekijken en het blijkt dat we morgen pas kunnen reserveren. Eerst wat eten en op zoek naar JH. Rond 18.00 uur hebben we eindelijk geluk. We installeren ons in een hostel boven een tankstation met koude douches. Prachtig uitzicht en zachte bedden. Daarna gaan we op zoek naar ’t toeristenbureau dat gesloten blijkt te zijn. We eten iets en als we weer buiten zijn valt er een enorme stortbui, waar we toch door moeten. We nemen de metro en als we daar uitkomen regent het niet meer. Rond 22.00 uur liggen we in bed.

Woensdag 6 september 1989
Heerlijk geslapen. Wat een opluchting. Ik sta op en pak mijn rugzak in terwijl Els nog slaapt. Daarna schrijf ik nog even dit. De laatste dag van onze vakantie is aangebroken. We gaan eerst onze bagage inleveren op het station en daarna nog ’t een en ander bezichtigen.
Nu zit ik in de trein naar Parijs. Het is 15.20 uur. Wat blijkt ? de trein van 21.00 uur kostte 19000 pts. Niet te betalen dus. De enige mogelijkheid is dus via Cerbères. Vertrek 15.00 uur. Aankomst Parijs 8.06. Mooi bale dus. We besluiten nog naar het wassenbeeldenmuseum te gaan. Best mooi, maar niet zo mooi als in Amsterdam. Daarna weer terug naar het station. Dat was Barcelona. We stappen op de trein en treffen het weer. Er zit weer een vervelend kind in onze coupé. We rijden tot Cerbère in het Zuiden van Frankrijk. Daar moeten we drie uur wachten op de trein naar Parijs. In de tussentijd krijgt Els last van diarree. Ook al. Ze wil niet meer in de trein naar Parijs. Ze wil een hotel zoeken in Cerbère. Dit proberen we maar ’t blijkt ontzettend duur te zijn. Zo zitten we uiteindelijk toch in de trein. Na ongeveer één uur worden we gewekt door drie Franse en één Duitse jongens die niets doen (althans drie van hen) dan sigaretten roken (met vulling). Dit stinkt onnoemelijk en het raam gaat open. Ze proberen een gesprek aan te knopen, maar dat valt niet mee, want wij spreken geen Frans en ij geen Engels. Ze vragen waar we vandaan komen en verwonderen zich dat we niet roken. Want is Holland is ‘fumé’ toch legaal? Veel gelach, gerook, muziek enz. Na enige tijd vertrekt de Duitser met de grootste Franse herrieschopper. We blijven met twee kleurlingen, allebei Frans. De één is erg rustig en slaapt veel de ander blijft aan het roken en muziek luisteren. Hij vraagt mij zelfs om de krant (?) Dit is another sleepless night, maar ik voel me bij aankomst in Parijs toch redelijk fit.

Donderdag 7 september 1989
We vertrekken om 10.19 uur richting Roosendaal. Onderweg zitten we bij twee Eindhovense en één Zuid-Afrikaanse reiziger. We zien hier weer de eerste Nederlands-sprekende conducter in 2,5 week. Na nog een Italiaan met walkman voor de gek te hebben gehouden komen we weer in Nederland aan. Het is hier 22 graden, niet te geloven. We zitten nu in de trein richting Breda. Vanuit daar gaan we naar Venlo. In deze trein zitten weer de twee Eindhovenaren, die ook huiswaarts gaan. Zij stappen uit en wij gaan verder naar Venlo. Bij ons zitten veel studenten en ook een gastarbeider, die de hele tijd naar me zit te kijken en zenuwachtig zit te doen. Of ik iets van hem aan heb? De trein staat nu stil in Eindhoven. Ik hoop dat hij in een halfuur in Venlo is, want dan kunnen we de bus nog halen. De gastarbeider maakt nog een praatje maar stapt dan gelukkig uit. We halen de bus niet meer en eten in Venlo nog een hapje. Met de bus naar Broekhuizenvorst. We’re back home again. Een kei-goede vakantie. Ontzettend vermoeiend maar wel de moeite waard.