Costa Rica 16 november tm 8 december 2018

Vrijdag 16 november 2018: Amsterdam – San José
Een goed begin is het halve werk! Mijn taxi had vertraging (lees: verslapen) waardoor ik m’n trein in Eindhoven mis. Had dus gewoon de eerste trein in Horst kunnen pakken. Op Schiphol aangekomen blijkt dat ik niets gemist heb, behalve dat het enorm druk is. Een vlucht naar Newark is gecancelled dus willen heel veel mensen omboeken. De security is een stuk sneller. Er is een nieuwe scanner waardoor je niets uit je handbagage hoeft te halen. Water, electronica, vloeistoffen, gewoon laten zitten. Een uur te laat vertrokken, 11 uur vliegen naar Houston, daar vier uur wachten en door naar San José. En de klok gaat zeven uur terug. Een hele lange dag vanaf 04.00 uur vanochtend. Rond middernacht in bed.
Zaterdag 17 november 2018: San José
Vandaag nog tamelijk moe van gisteren. Niet te best geslapen. Vandaag een dagtocht naar de hoogste vulkaan van Costa Rica, de Irazu Vulkaan. Op de heenweg een bliksembezoek aan Carthago, waar we een basiliek bezoeken waarvan beweerd wordt dat er een Mariabeeldje is gevonden dat vervolgens meegenomen is en vervolgens twee keer terug kwam op miraculeuze wijze. Reden genoeg om er een basiliek te bouwen! Overigens wel heel mooi, hout van binnen. Carthago is de eerste hoofdstad van Costa Rica, maar door een aardbeving dusdanig verwoest dat ze een nieuwe hoofdstad hebben benoemd, San José. Er is ook een ruïne van een kerk te vinden waar een mooi park omheen aangelegd is. We rijden door naar het Irazu NP waar we langs de krater kunnen lopen. De krater is 300 meter diep en er is een meer onderin, prachtig blauw water. We hebben redelijk geluk met ‘t weer. De nevel trekt regelmatig op en de zon breekt door. We klimmen nog even naar een uitzichtpunt (met hetzelfde uitzicht, maar meer omgeving). Mooi begin van deze reis. Op de terugweg lekker lunchen en terug naar het hotel om te chillen. We gaan met z’n vieren nog iets eten bij de Soda, de Costa Ricaanse snackbar. Vervolgens weer lekker naar bed voor een slechte nachtrust.
Zondag 18 november 2018: San José – Tortuguero NP
Na wederom zoals genoemd een nacht slecht slapen op tijd in de bus naar onze volgende bestemming, Tortuguero NP. Vandaag is in San José een hardloopwedstrijd, voor het goede doel. Er komen een hele boel hardlopers meerdere malen langs (ze lopen rondjes). Ruim een uur in de bus, mooie tocht met onderweg de eerste luiaard. We rijden door talloze bananenplantages waar de bananen in blauwe plastic zakken aan de bomen hangen. Dit is om ze te beschermen tegen ziektes. We stappen over op een bootje waarmee we een mooie tocht maken naar onze lodge. Prachtig gelegen in de jungle. We worden ontvangen met een heerlijke lunch waarna we met z’n allen weer in de boot stappen naar het NP om het dorpje te bezoeken. Een echt backpackers plekje. Druk maar relaxed. Het gerucht gaat dat we op het strand schildpadden uit het ei kunnen zien komen. Na een uur lopen is dat nog niet gelukt. Op weg terug naar de boot worden ze gespot. Super koddige beestjes die heel veel moeite moeten doen om in zee te komen. Achteraf horen we dat deze er door een local zijn neergezet. Hij heeft ze blijkbaar op een eerder tijdstip gevangen in de hoop er wat geld mee te kunnen verdienen! Dat laatste is bij ons niet gelukt. Met de boot weer terug en bij de bar is het happy hour! Gezellig! Na een heerlijke maaltijd op tijd naar bed.
Maandag 19 november: Tortuguero
Het heeft zo’n beetje de hele nacht geregend, van druilerig tot stort. Tenminste zo klinkt het op een golfplaten dak. Om 5.15 uur opstaan, maar het regent te hard om een boottocht te maken. Tweede poging om 08.15. helaas. Zit nu te wachten op de derde poging om 11.00 uur. Het is hier trouwens een prachtige plek. De bomen en planten super groen en groot. De geluiden van de jungle omringen je de hele dag en een zwembad om de hoek. Het lijkt wel vakantie! Om 11.00 uur dus op pad, en drie maal lijkt scheepsrecht. Het regent af en toe NIET dus we vertrekken naar de ingang van het NP. Helaas, om onduidelijke reden mogen we niet gaan varen. Bale zeg. Onze gids bedenkt een alternatief. Een korte boottocht buiten het NP en een stukje wandelen. De boottocht is gedeeltelijk in de stromende regen. Dus allemaal de regencape aan. Dan is het te doen. De wandeling tamelijk beschut, parallel aan het strand. En we eindigen bij het vliegveld. Weinig dieren gezien; die vinden het weer ook te slecht! Na de lunch weer een poging en nu mogen we wel het park in, alleen niet door de smalle doorgangen. Het is inmiddels gestopt met buiEN regenen. Het is nu één bui. Gelukkig heeft onze vriend een overdekte boot geregeld. We kunnen niet omhoog kijken, maar wel droog. Prachtige tocht met toch nog tamelijk veel dieren. Zeer de moeite waard. Lekker iets gedronken (jaja weer happy hour), eten en op tijd naar bed.
Dinsdag 20 november 2018: Tortuguero – Cahuita
Vannacht gelukkig heerlijk geslapen. Om even een beeld te geven van de dag van gisteren: Ik overdrijf niet als ik zeg dat het geen kwartier droog is geweest vanaf zondagavond 21.00 uur. En daarbij komt dan nog dat je verschillende varianten van regen hebt: 1. regen. 2. Regen (met een hoofdletter) 3. REGEN. 4. REGEN (dikgedrukt) . Deze laatste variant hebben wij ervaren. Echt niet normaal. Je zou denken dat het een keer ophoudt, maar nee dus! We vertrekken weer met het bootje. Had ik al vermeld dat deze locatie alleen per boot of per vliegtuig te bereiken is? De bus staat ons weer op te wachten en we gaan weer op weg. We rijden door vele bananen- en ananasplantages. We naderen Limes, een havenstad. Het wemelt hier van de containerbedrijven. Om die een beetje te omzeilen nemen we de toeristische route. Rond 15.00 uur komen we aan in Cahuita, een dorpje met een relaxte rasta-achtige sfeer. Is dat een sfeer? Onze lodge ligt op loopafstand van het NP Cahuita, dus dat is gemakkelijk . We lopen nog ff het dorp in en drinken daar iets. Om 19.00 eten. Na ’t eten gaan enkelen nog naar de bar van ’t hotel. Daar is een andere groep de laatste avond aan het vieren. Ik ga lekker nog wat lezen en pitten. Ondanks het feit dat we niets ondernomen hebben toch moe.
Woensdag 21 november 2018: Cahuita
Vannacht is het weer gaan regenen. Maar wonder boven wonder wordt het droog als we in de bus zitten. De bus brengt ons naar het jaguar Rescue Center, een opvang voor allerlei dieren, waaronder geen jaguar. Het eerste dier dat ooit echt opgevangen is, was een luipaard. Die is overigens niet gered. We krijgen een rondleiding van een Nederlandse jongen die hier ooit stage heeft gelopen en is blijven hangen. We zien hier brul, -slingeren en capucijneraapjes, krokodillen, luiaards en krijgen veel info over slangen en hoe daarmee om te gaan. Verder enkele vaste bewoners die niet meer terug kunnen in de natuur wegens verwondingen of mensen. Die laatsten zijn die die te veel aan mensen gewend zijn. Heel erg goed werk wat hier door vele vrijwilligers wordt gedaan. Enkele cijfers: van de binnengebrachte dieren overleeft ongeveer de helft de eerste opvang. De rest is gewoon te zwak bij aankomst. Van de overlevers wordt uiteindelijk 80% teruggezet in de natuur! Mooie cijfers. We gaan meteen door naar het NP na een lunch. Kleine ergernis in de groep: twee personen hadden geen lunchstop ingecalculeerd en willen meteen afgezet worden bij het park. Beetje inflexibel. Maar dat mag voor mij de pret niet drukken. Het NP ligt aan de Caribische Zee en we gaan proberen dieren te spotten. Helaas is er zoveel regen gevallen dat we niet een lange wandeling kunnen maken. De rivier is overstroomd waardoor de oversteek niet mogelijk is. We zien wel het één en ander aan dieren. Een leguaan, diverse aapjes, wasberen, een soort marmot, een poot van een luiaard heel hoog in de boom. Op een gegeven moment een heel schouwspel van spelende aapjes. Geweldig! Terug naar huis en nog ff een terrasje gepikt. ’s Avonds nog met z’n zessen ergens overheerlijk vis gaan eten. Beetje prijzig maar heerlijk. En heel gezellig !
Donderdag 22 november 2018: Cahuita – Fortuna
Vandaag weer een reisdag. En een jarige in de groep. John wordt 54. Ballonnen in de bus. Een uurtje of vijf bussen. We hebben nog steeds niet heel veel geluk met ’t weer. Als we aankomen in Fortuna regent het. Planning was om naar de waterval te gaan maar het is er grijs, nat en glibberig en niet aan te bevelen qua zwemmen. Te hoge rivier stand. Dus toch maar naar het hotel waar we een rondje wandelen tussen de buien door en een plons in het zwembad maken. Vanavond gezellig met z’n allen eten.
Vrijdag 23 november 2018: Fortuna
Vandaag een naar Cano Negro, een boottocht met gids. Het is een fantastische tocht waarbij we veel dieren zien. Een van de hoogtepunten is de kaaimannen die lekker in de modder liggen te zonnen. Veel vogels, leguanen en apen. Heel erg de moeite waard. We houden een stop met lunch en varen dan weer terug. We gaan weer richting Fortuna en doen een hernieuwde poging voor de watervallen. Oh ja het weer is vandaag geweldig ! Dus de waterval lukt nu wel. Met een heleboel trappen naar beneden en lekker badderen bij de waterval. Heerlijk fris water. Het heeft de laatste weken veel geregend, dus vers en koud water. Maar als je er eenmaal in bent is het heerlijk. Daarna weer de trappen omhoog (blijkbaar iets van 600 treden, killing! ). Terug naar het hotel en daarna richting Fortuna om te eten. Het gezelschap vanavond bevat een echtpaar dat een beetje in 'mijn allergie' zit, maar daar heb ik me overheen gezet. Was niet zo'n goed plan. Veel gezeur ( eten niet (goed) genoeg en) irritant gedrag (overige gasten zijn te luidruchtig ). Ik heb m'n best gedaan. Mijn eten was overigens best goed, dus ik had niets te klagen. Natafelen heb ik overgeslagen. Nog lekker een bakje koffie gedaan op ons balkon. Mooie dag!
Zaterdag 24 november 2018: Fortuna - Rincon de la Vieja
Vandaag starten we met een wandeling, maar eerst wordt er nog een boa constrictor gespot bij onze lodge. Schitterend zeg, gewoon langs het wandelpad! We gaan wandelen bij de Arenal vulkaan . Prachtige wandeling over de voet van de vulkaan. Helaas ligt de top van de vulkaan in de wolken/mist, dus die is niet te zien. Heel erg groene omgeving. Mooie start van de dag. We vervolgen onze weg. In dit gebied is veel vulkanische activiteit. Prachtige omgeving weer! Onze lodge heeft wederom een prachtige tuin met veel vogels. Voor veel bloemen zijn we niet in het goede seizoen. Veel is uitgebloeid. Het is een gezellige avond. Er is toevallig nog een andere groep aanwezig maar dat mag de pret niet drukken.

Zondag 25 november 2018: naar Monteverde
Vanochtend beginnen we met een wandeling in het NP Rincon de la Vieja. Hier is de vulkanische activiteit goed te zien en te ruiken. Modderpoeltjes en dampende bronnen , heerlijk ruikend naar zwavel (-lees rotte eieren). Wederom een mooie tocht. We rijden vervolgens door naar Monteverde, waar we drie nachten verblijven. Even chillen dus. Rond 18.00 nog een avond tour. Proberen wat dieren te spotten. De verwachting van velen was iets te hoog. Maar ik vond het niet tegenvallen. O.a. een honingbeer en een tarantula en een paar wandelende takken.

Maandag 26 november 2018: Monteverde
Voor vandaag hebben we ontbijt gekocht. Cornflakes, yoghurt en banaan. Peeta heeft koffie bij zich dus nieks mies miet!
En weer een topdag! We gaan met z’n allen naar het nevel woud om een sky walk en canapy tour te doen. Oftewel een serie tokkelbanen over en door de boomtoppen en vervolgens een wandeling door de boomtoppen. Geweldig kicken! De rest van de dag een big smile op onze gezichten. Tijdens de tokkelbanen zie je alleen prachtig hoge bomen. De canopy tour is ook vooral voor het uitzicht bedoeld, maar we zien toch nog wel het e.e.a zoals een luiaard, vogels en een eekhoorn en heel veel vlinders. Vandaag geleefd op een stuk carrrot cake. Geen honger gehad. ‘s Avonds met een gedeelte van de groep eten in een leuk restaurant met live muziek en goed eten!. Daarna naar een bar, tenminste zo noemen ze het. Het lijkt van buiten een kleine bar , maar als je binnen komt is het een enorme ruimte (die in dit geval bijna leeg is). Qua ruimte is het een beetje ‘t Brugeind in Meerlo vroeger. Grote zaal met diverse bars en hoogteverschillen. Klinkt leuk denk je, maar een paar details vergeet ik. Op de vloer liggen off-white tegels en er hangen diverse tv’s met verschillende uitzendingen. Een foute comedy (film), een Alaska bush man serie (mannen met baarden die hij hakken, en vrouwen (zonder baarden) die vuurtje stoken in de wildernis. De derde is de Videoclip bij de muziek. De muziek is in dit geval Zuid-Amerikaanse salsa achting ritme. Voor ons lijkt het allemaal op elkaar. Na een uur wordthe t iets westerser (?) En komt Bon Jovi en Michael Jackson langs. Maar zelfs die krijgen na enige tijd een iets ander ritme. Na een uurtje is het nog steeds niet drukker geworden en gaan we richting huis. Nog steeds met een smile!!

Dinsdag 27 november 2018: Monteverde
Vandaag een vrije dag, en we beginnen met uitslapen. Tot 08.00 uur. Weer ons eigen ontbijtje gegeten en rond 10.00 naar de vlindertuin. Het is een stukje lopen maar zeker de moeite waard. Een Canadese doet een leuke rondleiding door de diverse ruimtes. Eerst een tourtje langs een selectie van schorpioenen, torren, rupsen en spinnen en vervolgens door de vlindertuin. Het valt niet mee ze op de foto te krijgen. Met name de bekende blauwe vlinder is moeilijk vast te leggen. Op de terugweg in het dorp iets eten en daarna wat tijd om de broodnodige souvenirs te kopen. Gelukkig heb ik bij de vlindertuin mijn slag al geslagen! De rest is mm! Heel veel van hetzelfde. Daarna naar huis om wat te lezen. Het weer is trouwens weer a -typisch' . Waar het de eerste dagen extreem veel regende is het nu enorm zonnig. We bevinden ons nu in het nevel woud, dus dat betekent dat het over het algemeen nogal vochtig/regenachtig is. Nu dus niet. We hebben prachtig weer. Komt niet heel vaak voor.
Woensdag 28 november 2018: naar San Bernardo de Dota NP Los Quetzales
Vandaag een lange busreis naar San Bernardo de Dota via San José. Het eerste uur is prachtig. We zien nu waarom het nevelwoud heet. De nevel hangt tussen het gebergte, gigantische bomen. Prachtige tocht. De bestemming vandaag is NP Los Quetzales, dé plek om een van de nationale dieren te zien, de Quetzales. Een prachtige vogel. Deze staat op één van de bankbiljetten. Dat doen ze met meer dieren. Dit helpt om ervoor te zorgen dat het een beschermende diersoort wordt. Op weg naar onze lodge passeren we een plek waar een Quetzale gespot is. Daar stoppen we en inderdaad we zien een vrouwtje. Het mannetje laat zich helaas niet zien. Morgen misschien nog een poging. Vanavond schrikbarend duur eten in de lodge. Het is hier sowieso tamelijk duur qua eten en de tours zijn ook aan de prijs.

Donderdag 29 november 2018: naar Vergel de Punta Mala
Vanochtend nog een mogelijkheid om Quetzale te spotten, maar voor usd 22 toch iets te gortig. Toch maar een lekkere wandeling naar een waterval. Mooie tocht van anderhalf uur. Vervolgens weer de bus in voor een mooie tocht. Overigens regent het wel enorm. We rijden vandaag naar Vergel de Punta Mala met diverse stops . Een prachtige tocht, de omgeving blijft groen, groener, groenst. Onze lodge ligt in the middle of f.. nowhere, maar fantastisch. Een luxe safaritent met een vast toi!et. Of eigenlijk een toiletruimte met daarvoor een safaritent met bedden, elektriciteit en een veranda voor de deur. En voor de veranda stroomt een riviertje met waterval. We kunnen mekaar bijna niet verstaan door het geluid van het stromende water. Ja het is afzien zo’n vakantie! De rivier overstemt zelfs de ventilator die staat te draaien. De lodge wordt gerund door een Nederlands echtpaar, Kees van Vliet en echtgenote. Zij is reisleidster geweest en is blijven hangen. De lodge ligt enorm afgelegen. Kees heeft voor onze komst de toegangsweg weg vrij moeten maken. Door de hevige regen van afgelopen dagen was deze gedeeltelijk weggeslagen. (Weg weggeslagen?). Maar dat weerhoudt onze chauffeur José er niet van om 2 x 20 minuten te rijden door het donker voor ons avondeten. Dat overigens heerlijk was. Onze tent ligt zoals gezegd aan de rivier en dat betekent concreet dat we een smal pad met trappen moeten afdalen met onze koffers om bij onze tent te komen. Geen pretje . Ik mis mn rugzak! (NB ivm mijn Frozen schouder kon ik die niet gebruiken).

Vrijdag 30 november 2018: Vergel de Punta Mala
Vanochtend na een heerlijk ontbijt met Hollandse pannekoek (dus niet zompig) gaan we wandelen. In de tuin van de buurvrouw. Nou, die tuin is enorm groot . Gewoon een jungle. Mooi is t zeker. Een beestje nat maar dat mag de pret niet drukken . We hebben overigens de naam van deze reis veranderd in een ' culinaire ,,' reis. Drie keer per dag warm eten zijn we niet gewend. Het lijkt wel of we van maaltijd naar maaltijd reizen. We gaan voor de lunch naar en stadje vlak bij het strand . Het duurt heeeeeeeel lang die lunch. Pura vida en met 20 personen eten….. maar we worden beloond met een prachtig strand, bounty achtig met heerlijk water. Stevige golven, super gewoon . We (jawel) gaan weer eten , nu in een strandtent.

Dinsdag 4 december 2018: Corcovado - Manuel Antonio
Vandaag met de boot terug naar de bewoonde wereld na drie dagen zonder wifi, telefoon e-mail. Heerlijk een paar dagen van de wereld. We krijgen een nieuwe chauffeur naar Manuel Antonio.
Wederom een prachtige plek. Als je goed kijkt hebben we vanaf ons terrasje uitzicht op zee. En sowieso een mooie zonsondergang!

Woensdag 5 december 2018: Manuel Antonio
Vandaag weer op tijd op om naar het NP Manuel Antonio te gaan. Een van de kleinste maar wel bekendste en mooiste van Costa Rica. Het is er tamelijk druk. Zijn we niet gewend. Er staat een rij bij de ingang! Maar het is inderdaad erg mooi en we zien tamelijk veel dieren. Aapjes, aguti, kaaiman, en veel soorten leguanen. Zeker de moeite waard. En de uitzichtpunten over het strand zijn adembenemend. We lunchen in het dorp en daarna luieren we nog in het zwembad. Vanavond het laatste avondmaal. Een paar reizigers blijven in Manuel Antonio en dus is dit de laatste avond dat we samen zijn.

Morgen terug naar San Jose en vrijdag vroeg naar huis. Einde van een mooie reis.