Patagonië, 4 tm 29 november 2009

Patagonie, Krakende gletsjers en de mooiste natuur

Woensdag 4 november 2009. Amsterdam – Buenos Aires


Na een lift van Ingrid en een voorspoedige treinreis (bedankt Ing en NS), een praatje met Richard en Priscilla, die van het WERK afkwamen, ben ik mooi op tijd op Schiphol. Inchecken en wachten, en wachten etc. We vertrekken veel te laat, waardoor we de aansluiting bijna missen voor Buenos Aires. Dankzij Air France, die onze boarding passes al had geprint, zijn we op tijd. Ik zit naast een van de groepsleden, Rien uit Weert. Toevallig, nog een Limburger. Niet heel veel gepraat, te moe en verkouden (shit). Na een redelijk uitgeruste nachtvlucht staan we rond 10.00 uur op

Donderdag 5 november 2009. Buenos Aires

Op Argentijnse bodem. Na de formaliteiten - douane - bagage – pinnen, met de bus naar Grand Hotel Argentino. Om 13.00 uur met de hele groep een korte stadswandeling: heel erg leuk. Via de Avenido de 9e julio (breedste Avenido van de wereld, zeggen de Argentijnen) lopen we naar het congresgebouw, de Plaza de Mayo, bekend van de dwaze moeders, waar een paar manifestaties aan de gang zijn. Aan de Plaza de Mayo ligt ook een kathedraal, die er aan de buitenkant uitziet als een Griekse tempel, maar binnenin is versierd met prachtige mozaïekvloeren en glas-in-loodramen. En het mausoleum van General Jose de San Martin, de ¨vader¨van Argentinië. De wisseling van de wacht bij dit monument missen we net. Verder ligt hier de Casa Rosada, een rood-roze Gouverneursgebouw, bekend vanwege het feit dat Evita Peron hier het volk toesprak (vanuit het linkse balkon)Vanuit veel punten in Buenos Aires zien we de obelisk, opgericht ter gelegenheid van de stichting van de stad Buenos Aires. We lopen terug via de Calle Florida, een winkelstraat. Buenos Aires is sterk Europees beïnvloed. In het verleden was dit de rijkste stad van Zuid-Amerika en men bouwde alles na van de grote Europese steden zoals Parijs en London. En dat is goed te zien. Grote gebouwen. Wat overigens ook vreemd is, is dat er NIET getoeterd wordt in het verkeer. Effe wennen wel. Ik had het in elk geval een stuk hectischer voorgesteld. Daarnaast wacht men hier voor een verkeerslicht. Dat ben ik ook niet gewend! ´s Avonds eerst briefing van onze reisleider Sape. Het wordt een reis waarin we veel keuzes moeten maken (zucht). Daarna eten, beef, heel veel beef. Maar heel erg lekker. Rond 23.00 uur te bed.

Vrijdag 6 november 2009. Buenos Aires

Vandaag lekker uitgeslapen. Natuurlijk te vroeg wakker, maar toch. Om half tien vertrek voor een stadstoer van vijf uur. Ja echt, vijf uur, maar dat is wel zo relaxed. We hebben maar een hele dag in Buenos Aires en die moet je dan ten volle benutten. We rijden door de wijk Necoleto, de rijkere wijk van Buenos Aires, waar o.a. ook Maxima gewoond heeft. We stappen uit bij een mooi kerkje, de Iglesia Nuestra Senora del Pilar, een heel overdadig met goud versierde kerk, en ook weer open biechtstoelen. Nee, niet dat stiekeme gedoe dat wij kennen. De kerk ligt langs HET kerkhof van Buenos Aires, de Cementerio de la Recoleta, een kerkhof waar veel beroemdheden een plek hebben gekregen, of misschien moet ik zeggen, een laatste woning hebben gekregen. Het lijkt nml wel een dorpje of stadje. De graven zijn bijna huizen met enorme monumentale ornamenten. Nog net niet met een huisnummer. In veel gevallen zijn het familiegraven, en je kunt in deze monumenten vaak vele kisten opgestapeld zien liggen. Heel erg mooi en apart. Het boven de grond begraven (klopt volgens mij niet) is niet alleen voorbestemd voor de rijken der aarde. Het gebeurt door alle klassen. Het liggen op dit kerkhof is wel voorbestemd voor de rijken der aarde. Een plekje kost toch wel ongeveer 30.000 euro. Het valt dan ook onder vastgoed, dus kijk maar eens op Funda.nl, misschien staat er een leuk stulpje tussen. Het beroemdste graf is dat van Evita Perron, die hier in het graf van haar familie Duarte is bijgezet. Heel bescheiden, valt alleen op door de bloemen. De Argentijnen zijn nog steeds erg verdeeld in hun mening over Evita. De arme mensen houden van haar, de middenklasse haat haar. Deze laatsten hebben ¨zonder tegenprestatie´ heel veel in moeten leveren, zodat de armen konden overleven. Het was destijds een dictatuur, dus er was slechts één goede keuze, die van Perron. Met alle gevolgen van dien. We zetten onze tocht voort naar Generic Florasis, een gigantisch metalen kunstwerk in de vorm van een bloem. ´s ochtends gaat de bloem open, ´s avonds weer dicht. We zitten een beetje in de bloemen, dus we lopen nog door een Rozentuin. Niet echt spectaculair, maar ik heb wel wat mooie ¨stekken´ gezien. Weinig doorns, zacht hout (alleen voor insiders). Na een bekske koffie luxe, met petit four gaan we naar het havengebied Puerto Madero. The place to be in BA met luxe appartementen, trendy restaurants etc. Prachtig gerenoveerde havenpakhuizen en de Womens Bridge een door de wereldberoemde ontwerper Calatrava ontworpen brug. Blijkbaar heeft hij in Nederland (Haarlemmermeer) ook een paar schandalig dure bruggetjes gebouwd. Een leuk baantje is hier overigens Honden Uitlaten. Betaalt goed, net zo goed als een kantoorbaan. Je ziet hier veel uitlaters lopen met tien honden of zo. Ook op het trottoir kun je dit helaas zien. Dus van de omgeving genieten is er niet bij..... We rijden langs het Boca Junior Stadium (voetbalstadion), dat blauw en geel van kleur is. Waarom? Omdat, in de tijd dat het gebouwd is, er geen geld was om te verven. De enige manier om aan verf te komen was van de schepen die in de haven lagen. En het eerste schip waar men voor verf vroeg was een Zweeds schip.....We gaan naar Boca, de immigrantenwijk van oudsher. Niet erg veilig, behalve een paar erg toeristische straatjes die prachtig van kleur zijn. Kakelbont, ook weer omdat er niet genoeg geld danwel verf was om het huis in één kleur te verven. Nog een korte tango-voorstelling en weer terug via San Telmo naar het hotel. Met Rien en Gilles loop ik nog een keer door de winkelstraat, nu een beetje verder naar de Galerius Pacifico, een prachtig mooi winkelcentrum, waarin oud en nieuw mooi samengevoegd is. Moderne winkels met prachtige plafondschilderingen. Terug naar het hotel waar we ons klaarmaken voor onze tangoavond. De avond begint met een dansles van een uur, waar we de grondbeginselen bijgebracht krijgen. Eerst apart oefenen, en dan proberen met zijn tweeën. Een uur is veeeeel te weinig, en zeker gezien het feit dat we geen stilettohakken bij ons hebben. Met gymschoenen of tevas is het een stuk minder. Maar na wat gepruts lijkt het toch een beetje op een dans en we hebben het diploma binnen. Daarna eten en ondertussen een prachtige tango show. Heel erg goed in elkaar gezet, live muziek. Mooi en heel erg de moeite waard. Het geeft een beeld van de vele vormen van tango door de jaren heen. Om 00.00 thuis. Veel te laat. Morgen om vijf uur ontbijten. Trusten

Zaterdag 7 november 2009. Buenos Aires – Trelew – Puerto Madryn

Na het ontbijt vliegen we naar Trelew en rijden we naar Puerto Madryn, waar we de middag vrij hebben. Heerlijke wandeling gemaakt van een paar uur, langs het strand van de baai waaraan Puerto Madryn ligt. Vanavond lekker eten en morgen gaan we walvissen kijken en overmorgen pinguïns. Dus dat wordt genieten. Het weer is overigens nog prima, heel wisselvallig maar niets mis mee.

Zondag 8 november 2009. Puerto Madryn/Peninsula Valdez/Puerto Piramides

Om acht uur vertrek voor één van de hoogtepunten (hopelijk) van deze reis: walvissen spotten Gisteren nog een leuk extraatje gezien. De Stad Amsterdam, de nagebouwde klipper de Beagle, waarmee Charles Darwin in 1900 de wereld rondreisde, is hier in de haven aangekomen. Leuk, de kranten staan er vol van. Enkele medereizigers hebben hier in de haven een orka gespot, ik helaas niet. Heel bijzonder in deze tijd van het jaar. Maar dat even terzijde. Het slechte nieuws is dat we misschien niet naar de walvissen kunnen ivm het te slechte weer. Gisteren zijn niet alle schepen uitgevaren. Afwachten dus. Veel wind. Dus we doen eerst de rest van Peninsula Valdez. Eerst naar het info centrum voor een korte rondleiding, toelichting van Maria, onze gids. Blijkbaar een heel hoog opgeleide dame geweest, maar nu niet meer. Waarom? Geen idee. Verder richting Punto Delgado, waar we de eerste zee olifanten zien. De grootste en belangrijkste (alfa) mannetjes zijn er niet meer, maar wel nog voldoende andere mannetjes en vrouwtjes. Dus dat mag de pret niet drukken. Logge beesten, die zich op het strand gooien, waar de jongen en vrouwtjes liggen te zonnen. Vanaf onze plaats lijken het een beetje op naaktslakken qua vorm en structuur. De omgeving is trouwens heel kaal, een soort steppe met lage begroeiing. Wel heel uitgestrekt en bijzonder. Onderweg spotten we nog wat dieren. De Guanacos, een soort lama- kameel, schapen, nandoes. Jammer dat we de bus niet uit mogen. Het is hier nml beschermd gebied. De zee olifanten aten we even achter om naar de volgende kolonie te gaan bij Calete Valdez. Hier kunnen we er dichter bijkomen. Mooi om te zien, wederom een prachtige omgeving. We nuttigen de lunch en als we weer naar buiten komen, zien we veraf een paar vinnen boven het water. Orka´s in de baai. Een van de groep is op de juiste plek op de juiste plaats en heeft een foto kunnen maken, van redelijk dichtbij. Een hele sensatie, wederom niet normaal. De stemming is in een keer heel verwachtingsvol. Ik ben al blij dat ik ze gezien heb, laat staan op de foto!! We lopen naar een landtong die langzaam dichtslibt. We gaan richting Puerto Pyramides voor de walvissen. Onderweg passeren we een paar zoutmeren. Maria heeft hier een erg filosofische gedachte over. Een zoutmeer wordt automatisch weer gevuld tot een bepaald nivo (dat is zo). Dit heeft geen logische - geologische reden, maar dat is omdat de aarde het ons gunt. We zitten nu op de hoogte van Tasmanie (detail). Dat is het eerste vaste land dat we tegenkomen als we naar het oosten varen. Onderweg krijgen we ook nog een Mate ritueel voorgeschoteld. Een kleine kalebas wordt gevuld met thee en heet water en met een soort rietje gedronken. Bij elke nieuwe persoon wordt het een beetje bijgevuld. Een soort sociale bezigheid is het. Ook dit is weer heel filosofisch. Heeft met vertrouwen en zo te maken. Er zijn nog geen sterfgevallen ivm Mexicaanse griep bekend. Na enige mislukte loterijen krijg ik het setje kado, maar ik moet in deze reis nog wel een keer een ritueel voorbereiden. Dat zal wel lukken. De haven is open. Het weer is overigens al de hele dag fantastisch. Zonnetje wind. We krijgen een zwemvest en gaan aan boord. Na een beetje geduld zien we op een paar plaatsen een spray van de walvissen. Ze spuiten lucht. Ze komen naar boven om te ademen. En ja hoor, daar zijn ze. Wat een prachtig schouwspel. Er zitten twee jongen en we zien een moeder. Ze blijven redelijk in onze buurt en maken wat duikelingen en komen uit het water. Wat een schouwspel. Foto’s maken is lastig, maar dat boeit verder niet echt. Dus heel veel water op de foto. Maar ook een heel mooi exemplaar. Volgens mij raak ik de smile op mijn gezicht vandaag niet meer kwijt. Ik kan niet beschrijven hoe het is om dit live te zien. Had ik al verteld dat de boottocht zelf ook heel mooi is. Nou bij dezen. Geweldig. Ik krijg weer zo’n typisch Titanic moment (voor het zinken). Helaas mogen we niet voor op de boot en is Leonardo niet aan boord. Dit laatste zou overigens wel opgelost kunnen worden door iemand van de crew. .. De tocht duurt ongeveer anderhalf uur en is echt .... onbeschrijfelijk. Ik haal een nat voetje, dat in deze wind snel droogt. Als de zon verdwijnt, wordt het koud, mar ook dat kan de smile niet laten verdwijnen. Terug naar het hotel en wederom heerlijk eten. Moe, maar heel erg voldaan naar bed na een geweldige dag.

Maandag 9 november 2009. Puerto Madryn - Punto Tombo - Ushuaia

Vandaag naar Punto Tombo inclusief bagage. In Punto Tombo bevindt zich een heel grote Magelhaen-Pinguin kolonie. Ter plekke is niets goeds te eten te krijgen, dus we stoppen onderweg in Trelew bij een tankstation om iets te kopen. En een lekkere koffie te drinken. En voor het geval mijn thermosfles gevuld voor de Mate. Thermosfles is gewoon een plastic fles met een extra laagje plastic. We rijden vervolgens naar Punto Tombo. De kolonie is onderdeel van een Estancia, een schapenfarm, maar de eigenaar heeft een groot gedeelte (daar waar de pinguïns zitten) geschonken aan de gemeenschap. Even voor de beeldvorming. We rijden bijna een half uur vanaf de poort over deze estancia. Dus zo groot is zo'n landgoed. Ter plekke komen de sjaals en windjacks te voorschijn. De zon schijnt, dus het is best lekker. Na ongeveer den kwartier lopen komen wij bij de broedplek aan. Elk jaar komen er zo'n miljoen pinguïns naar deze plek om te broeden. Ongelofelijk. Waar je ook kijkt, overal pinguïns. In - langs - boven - onder hun nest. Sommigen komen van hun nest af om voedsel te halen, maar zijn heel erg agressief als je in de buurt van hun nest komt. We kijken hier een uurtje rond Erg bijzondere leuke beestjes, die heel vreemd rondhobbelen. Ze kijken ook heel veel rond en dat is, naar ons verteld is, om dat ze niet vooruit kunnen kijken, maar alleen zijwaarts. Dus als ze vooruit willen kijken, moeten ze hun kop draaien, en dat doen ze dus ook constant. Ziet er heel leuk uit. Vanuit Punto Tombo eerst een lunch opeten en dan naar Gaiman voor een high tea. Dit plaatsje is een echt Welsh plaatsje, een beetje toeristisch wel...Vervolgens nog naar Trelew een uurtje volmaken voordat onze vlucht naar Ushuaia vertrekt. Onderweg nog een monumentje voor een bekende cowboy. De naam is me even ontschoten. Helemaal met rode vlaggetjes en zo. Na de nodige vertraging zijn we rond tien uur in Ushuaia, waar het sneeuwt.

Dinsdag 10 november 2009. Ushuaia/Tierra del Fuega

Ushuaia, stad die zich naar het westen uitstrekt. Het sneeuwt weer/nog. Vanochtend een trip naar het NP Tierra del Fuega, Vuurland. We worden eerst naar een plek gebracht waar het meest zuidelijke treintje heeft gereden. Heel toeristisch, dus zo snel mogelijk wegwezen na de verplichte foto. Vervolgens de Rio Pipo volgen en we maken een prachtige wandeling door de sneeuw over hoogveen. Langs Lago Verte en Lago Negro. Prachtige omgeving hier, met mooie kleuren. Jammer van de sneeuw, maar ach, het weer is nu eenmaal onvoorspelbaar. Heel veel maretak zien we hier en de bomen hebben vreemde knoesten. Dit komt door parasieten die zich op de bomen vastplakken. Dan naar de baai van Lapataia, waar we een prachtig uitzicht hebben. Dan naar het officiële eind van de wereld: Het klaart een beetje op. Uiteindelijk naar het meest zuidelijke (jaja) postkantoor voor een stempel in het paspoort. Het is inmiddels helemaal opgeklaard, dus prachtige foto´s en beelden. Lekker zonnetje. Tussendoor nog koffie met gebak. Wat een ellende. ‘s Middags lekker relaxen in Ushuaia. Om zes uur gaan we met zijn vijven bevers spotten. Heel erg leuk. We hebben wederom geluk. We zien twee volwassen bevers en ze voeren een mooi spektakel voor ons op. We moesten even geduld hebben, maar dan heb je ook wat. Erg mooi, heel stil en een prachtige omgeving. Na het spotten nog een lekkere tapas maaltijd en een paar flesjes wijn. Wat een ellende.

Woensdag 11 november 2009. Ushuaia/Beagle Kanaal

Vanochtend een boottocht over het Beagle kanaal. Een van de drie verbindingen tussen de Atlantische en de Stille Oceaan. De andere twee? De straat van Magelhaen (die komen we ook nog tegen) en via Kaap Hoorn, helemaal onder langs. Naast het feit dat dit de kortste verbinding is, is het ook een heel veilige. Langs Kaap Hoorn is blijkbaar zo gevaarlijk door de stroming die erg vreemd is. Er zijn al veel schepen vergaan. De tocht over het Beagle kanaal leidt eerst naar Isla les Eclaireurs, met een vuurtoren erop. Dan verder naar Bridge eiland voor een korte wandeling. Onderweg langs diverse eilanden met aalscholvers en zeeleeuwen. Het weer is zonnig, maar als de zon weg is, wordt het heel koud. Maar wat een uitzicht! En na koffie met een koekje valt het wel weer mee. Vier uur op de boot en je kijkt je ogen uit. Rondom prachtige besneeuwde bergen, albatrossen, heldere lucht, Chili aan de ene kant van het kanaal, Argentinië aan de andere kant. De grens ligt midden door dit kanaal. Heel absurd. Er is zelfs bijna een oorlog geweest om drie eilandjes in het kanaal, maar die is niet uitgebroken. We komen overigens op vele plekken gedenkteken voor de gevallenen van de Falkland-oorlog tegen (de Malvides), de eilanden liggen hier vlak voor de kust. De Chileens Argentijnse grens loopt dwars door Patagonie, met een rechte lijn. Dat heeft tot gevolg dat wij ook een paar keer de grens over moeten. Rond half twee zijn we weer terug in het hotel en we eten. Enkelen durven het nog aan om een wandeling te maken, maar ik ga lekker relaxen. Overigens sneeuwt en hagelt het nu ineens....

Donderdag 12 november 2009. Ushuaia – Estancia Rio Verde

Vandaag om zes uur vertrek voor een lange reisdag naar Chili. De reis gaat via Rio Grande, Tolhuin, Punto Delgado naar Estancia Rio Verde. Na een paar keer overstappen op andere bussen, heel erg verkouden medepassagiers arriveren we er. Onderweg het hoogtepunt van de reis. Een overtocht over de straat van Magelhaen. Hier komt de Stille en de Atlantische Oceaan elkaar tegen, en dat heeft ook gevolgen voor de stroming hier. Daarbij nog de harde Patagonische wind. Het is heel koud op het bovendek, maar ook wel lekker na uren bussen. De grensovergangen gaan best snel en soepel, erussenin een stuk niemandsland. Het landschap is via sneeuw overgegaan in grasland, vlak, weids en kaal. Rond half zeven komen we aan op de ranch van ongeveer 20.000 ha met 10.000 schapen, 6000 koeien en ook nog paarden, weet niet meer hoeveel. We worden met koffie ontvangen en er volgt een korte kook cursus. We kunnen thuis onze eigen empanades maken. De wijn is lekker, het eten goed, en na het eten nog even de bar in voor een afzakkertje. Net voordat het aggregaat uit gaat liggen we in bed.

Vrijdag 13 november 2009. Estancia Rio Grande – Punta Arenas

Na het ontbijt krijgen we eerst een demonstratie schaap scheren. Het schaap komt er niet helemaal zonder kleerscheuren vanaf, maar gelukkig niet zo´n bloederig tafereel als in Australie, bij Old mac Donalds Farm, waar het schaap de avond niet gehaald heeft..... Daarna krijgen we een rondleiding over de ranch van ruim een uur. Prachtig. Er is een klein museum bij de ranch, dat we ook nog even bezoeken. Na terugkomst wacht ons een heel uitgebreide lunch met natuurlijk een lekker wijntje. Om twee uur naar Punta Arenas, waar we nog wat kunnen pinnen, inkopen doen (thermo ondergoed). Door naar ons hotel, niets mis mee. Met Evelien en Jolanda naar het plaatselijke kerkhof. Duidelijk een volksere versie. Het lijkt meer op wat wij gewend zijn. De mensen worden hier meer ondergronds begraven, en met bloemetjes erop. De bloemen zijn wel veelal van plastic, maar ala. Er zijn grote muren met daarin gedenktekens, een soort urnenmuren, alleen dan vijf etages hoog. Een bezoekje aan het monument voor de gevallen indianen en het monument (een kerk) van een rijke dame Susan Braun weer teruggelopen. Terug via een kathedraal, waar we een bericht lezen over een Nederlandse missionaris, die er iets mee van doen heeft gehad. Inmiddels lopen we Gilles tegen het lijf en met hem loop ik nog even naar het uitzichtspunt over de stad, net achter ons hotel. Mooi uitzicht over de straat van Magelhaen en de stad. Met zijn zevenen gaan we eten, en het wordt erg gezellig. Op de terugweg nog een omweg voor een waar hoogtepunt volgens Sape, onze reisleider: De Polymeter van Lambrecht. Niet duidelijk waar het allemaal voor dient en waarom het er staat. Dat zal waarschijnlijk voor ons wel een mysterie blijven. Echt fantastisch. En natuurlijk nog een prachtig monument voor een of andere veldheer. Ik had het niet willen missen. Daarna naar bed.


Zaterdag 14 november 2009. Punta Arenas – Puerte Natales/Torres del Paine

Een reisdagje, niet al te lang. Rond negen uur vertrek richting Puerte Natales. Het landschap verandert langzaam maar zeker naar heuvelachtig. Net voordat we in Puerte Natales komen, komen we langs een gedenkplek voor Correa. Het verhaal erbij. Deze dame was zwanger, is haar man nagereisd naar Patagonie, allerlei ontberingen, helaas helaas. Ze is teruggevonden en de baby was inmiddels geboren en heeft het overleefd, drinkend aan de borst van de moeder. Een wonder dus. Puerte Natales is de uitvalsbasis voor Torres del Paine. Een beetje een wintersport oord. Op zaterdagmiddag geen kip te bekennen. Maar ach, dat mag de pret niet drukken. We eten wat, wat boodschapjes doen. Als we net Punta Arenas uitrijden, krijgen we een klapband. Terug naar Puerte Natales om te repareren, een uurtje vertraging. We stappen over op een andere smallere bus, anders kunnen we het NP Torres del Paine niet binnen. Oh ja, onderweg zien we guánacos een adelaar en nandoes. De torres zien we ook al door de mist. Rond half zeven komen we aan bij de Refugio des Torres een pittoreske plek met zes- persoons kamers en gedeelde badkamers. Niets mis mee. We maken nog een wandeling van ongeveer een uur en na een snelle maaltijd en een briefing voor morgen gaan we naar bed. Ik heb overigens wat last van mijn knie, dus ik denk dat ik mijn wandelingen in zal moeten perken. Ik moet nog een paar weekjes mee, dus dat lijkt me verstandig. Pedro's briefing is wat te eenvoudig, die van Sape wellicht iets te pessimistisch, maar de waarheid zal wel ergens in het midden liggen. En natuurlijk is alles afhankelijk van het weer. We zullen zien morgen. Ik heb een beetje een lamme arm, dus ik kap er effe mee.

Zondag 15 november 2009. NP Torres del Paine

Ontbijt om half acht, vertrek om half negen. Het weer is momenteel goed. Weinig wind en een zonnetje. Maar dat zegt hier niet zo heel veel. Gisteren hebben we in een uur alles gehad, regen, sneeuw en zon. Dus het kan verkeren. De wandeling vandaag leidt naar een uitzicht naar de Torres, de drie torens, waar het NP naar vernoemd is. Het eerste stuk is heel steil, dan een stuk glooiend. Gezien mijn knie houd ik het voor gezien op Refugio Chileno, samen met Evelien en Jolanda. Ongeveer twee uur lopen, enkele reis. We drinken een bekske koffie oploskoffie, niet al te best en lopen weer terug. Rond twee uur zijn we weer terug voor een overheerlijke douche en wat luieren. Met een beetje geluk zal de rest van de groep de Torres wel zien, maar het blijft hier afwachten. Rond vijf uur komt de rest terug en ze hebben de Torres wel gezien, ware het een beetje mistig. Lekker gegeten en een pilsje gepakt en rond tien uur in bed.

Maandag 16 november 2009. NP Torres del Paine

Vandaag verplaatsen we ons naar een andere Refugio, Paine Grande. Daarvoor moeten we weer over het heel smalle bruggetje het park uit en overstappen op een andere bus, op de boot-catamaran over Lake Pehoe. De refugio ligt direct aan het meer. Meteen de bagage dumpen en vertrekken voor een wandeling richting French Valley. Wandeling van 2,5 uur, enkele reis. Mooie tocht, helaas regent het een beetje, maar niet te erg. Onderweg de nodige toelichting van onze gids Pedro over planten, bloemen, gesteente etc. We lopen rond lage Skottsborg tot aan het punt Campamento Italiano. Daar nog een korte klim tot het uitzichtpunt, maar niet voordat we over een hangbrug (max 2 personen) zijn gegaan. Bij het uitzichtpunt op Glacier de Frances een prachtig uitzicht, ondanks het weer. Overigens onderweg nog een ijsveld gezien. Dezelfde weg terug en rond vijf uur zijn we weer binnen Heerlijk douchen en happy sour (twee pisco sour voor de prijs van een) en daarna eten. Deze refugio is moderner, schoner, maar minder authentiek. Na het eten nog even de bar in en niet te laat naar bed.

Dinsdag 17 november 2009. NP Torres del Paine/Glacier Grey

Vandaag om half acht in de rij voor het ontbijt. Na een halfuurtje wachten een lekker ontbijtje en lunchpakketje rijker, vertrekken we om half negen op pad richting Glacier Grey. Gelukkig weer een inkorting mogelijk. Ik kies bij voorbaat al voor de kortere versie. Prachtige wandeling, beetje glooiend terrein. Door bossen, open vlaktes, veel wind, dode bomen door een brand enkele jaren geleden, bergen met sneeuwtoppen, ijsvlaktes en uiteindelijk na twee uur een prachtig uitzicht op Glacier Grey. Grote ijsvlakte die langzaam naar beneden glijdt, richting het meer. Helaas zien we niets vallen. Wat cijfertjes: (wie immer ohne Gewahr) ijsvlakte is van links naar rechts ongeveer vijf kilometer breed. Je ziet tot de horizon ongeveer 14 km ijs. Het totale ijsveld omvat ongeveer 12000 vierkante meter. Als je hier staat besef je dat dus echt niet. De rest loopt door naar boven, en de dames lopen weer terug. Rustig wat foto’s maken, lekker dus. Rond half twee zijn we terug in de refugio. Douchen, eten schrijven, relaxen. Rond zes uur komt de rest terug en we eten, pilsje en naar bed. Dat was de Torres del Paine (blauwe torens). Wat een prachtige plek. Ik blijf me verbazen. Elke keer is de zon, dus de lucht weer anders. En dus de bergen en meren. Telkens weer het immense gebergte met de (al dan niet met sneeuw bedekte) toppen. Hier en daar een ijsveld. De afmetingen, de uitgestrektheid, het uitzicht vanuit de (slaap)kamer. Misschien toch maar wat Calafate (lokale bessen) eten. Men zegt dat je nog een keer terugkomt naar Patagonie, als je die eet.

Woensdag 18 november 2009. NP Torres del Paine – El Calafata

Wederom een reisdag. Eerst met de boot, dan met de bus, weer door twee grensposten, want we gaan weer naar Argentinië, waar we rond zes uur in El Calafate aankomen. Leuk hotelletje, klein maar zeer netjes. We leveren de was aan bij onze reisbegeleider en gaan met zijn zevenen heerlijk eten. Laat terug, dan lekker pitten.

Donderdag 19 november 2009. El Calafata – NP Los Glaciaros/Perito Moreno

Vandaag de mini trekking naar de Perito Moreno, in het NP Los Glaciaros. Eerst anderhalf uur rijden, en we zien buizerds, guanaco, flamingo, blackneck eenden en ga zo maar effe door. Kortom, een prachtige rit. Het landschap is heel afwisselend. Onderweg het eerste uitzicht op de gletsjer. Nu al indrukwekkend, en we staan er kilometers vanaf. Verder tot aan een aanlegsteiger, waar we op de boot gaan over Lago Argentina, het tweede grootste meer van Zuid-Amerika. We varen een klein halfuurtje naar de andere kant, en hebben een prachtig uitzicht op de gletsjer. IJsbergen in het water en een zonnetje erboven. Oh ja, het weer is wederom heel goed. Onwerkelijke omgeving, niet normaal. We meren aan en worden voorbereid op de mini trekking, een tocht aan de zuidkant van de gletsjer van anderhalf uur OP de gletsjer. Op weg ernaartoe staan we op een strandje en voor onze neus breekt een flink stuk van de gletsjer af. Wauw. Per dag schuift er ongeveer een meter af van deze gletsjer. Dat nemen ze ons niet meer af. We krijgen ijzers ondergebonden en gaan de gletsjer op. Even de techniek van lopen oefenen en hup het ijs op. Erg leuk om te doen, ondanks het feit dat we met honderd man op de gletsjer staan. Telkens in groepen van vijftien man of zo. Je moet goed opletten, want het wemelt van de scheuren en gaten. Beetje overdreven, want er is gewoon een pad uitgezet. Onderweg mooie blauwe spleten en mooie vergezichten. We komen niet aan de voorkant van de gletsjer, want dat is natuurlijk veel te gevaarlijk. Na anderhalf uur is de tocht voorbij, maar niet voordat we nog een whisky on the gletsjer-rocks hebben gedronken. We hebben nog een uur voordat de boot terug vertrekt, dus we genieten nog volop van het uitzicht. Vervolgens gaan we met de bus naar de noordkant van de gletsjer, waar een hele boardwalk is aangelegd van beneden naar boven de gletsjer. Het zicht is nog steeds goed, dus we hebben prachtig zicht op de gletsjer die vanuit elke hoek weer anders is. Je hoort de gletsjer kraken en zuchten en af en toe breekt er een flink stuk af. Fascinerend. Spectaculair. Je kijkt op de gletsjer en ziet weer kilometers lange ijsvelden, zover het oog reikt. Rond zeven uur thuis en met de dames een hamburger genuttigd. Rugzak inpakken. Ik wil niet te veel overdrijven met prachtigs etc, dus om het af te leren: EEN SPECTACULAIRE DAG!!

Vrijdag 20 november 2009. El Chaltén/NP Los Glaciaros

Vandaag nog een dagje gletsjer. Het weer is een stuk minder, dus het is afwachten. We gaan vandaag met een luxe catamaran het water op om enkele gletsjers te bekijken. We varen vanaf Punta Bandera via Lago Argentino, Nort-Kanaal, Spegazinni Kanaal, richting Spegazinni gletsjer. Het begint gigantisch te sneeuwen, dus we zien geen hand voor ogen. Als we bij de gletsjer aankomen, valt het zicht nog mee. Af en toe kunnen we ook het ijsveld zien. We varen verder richting Upsala gletsjer, waar we echter niet naartoe kunnen, omdat daar niet al te lang geleden een heel groot stuk afgebroken is, en daardoor ligt het hele kanaal vol met ijsbergen. En dat is ook heel erg bijzonder. Een heel veld vol ijsbergen, de een nog groter en mooier dan de ander. Helaas kunnen we door deze blokkade ook mijn gletsjer niet bezoeken, de o'NELli gletsjer. You can't have it all. Door deze tegenvaller hebben we tijd over en we varen naar de Perito Morino. Voor ons nog een keertje, maar dat is geen enkel probleem. Vanuit weer een ander gezichtspunt, met totaal ander weer. En er vallen weer hele stukken naar beneden. We hebben echt geluk. Rond vijf uur zijn we weer terug in het hotel en om zes uur vertrekken we naar El Chalten. Drie uur rijden, met een stop in La Leone, een restaurant in de middle of nowhere, waar in het verleden onder andere Butch Cassidy en de Sundance Kid hebben vertoefd. De rit is prachtig, prachtige luchten, geen kans om te slapen dus. Rond elf uur in ons hotel. Lekker pitten.

Zaterdag 21 november 2009. El Chaltén/NP Los Glaciaros

Vandaag een wandeldag, in de hoop Mt Fitzroy te zien. Niet dus. Als we starten is het zonnig, maar na een tijdje begint het te sneeuwen. We lopen lekker door en ons einddoel is Glacier Pieder Blancas, die ook een beetje sneeuwerig uitziet. Maar al met al een prachtige wandeldag in typisch Patagonisch weer. Mooie dag.

Zondag 22 november 2009. El Chaltén/NP Los Glaciaros – El Calafate

Nog een wandeldag, nu in totaal zes uur. Prachtig weer en een mooie route. Einddoel is Gletsjer Grande. We lopen de hele dag door de morene, het dal waar vroeger, heel vroeger de gletsjer is geweest. Het uitzicht is echt fenomenaal, op zowel de gletsjer, als op de Mt Fitz Roy, die we gister niet gezien hebben, en op de Torres. Het weer wordt alleen maar beter, dus de eerste foto’s kunnen we allemaal deleten. Die zitten in de mist en wolken. Op de terugweg zien we een mannelijke specht, die voor onze neus van boom naar boom vliegt om zijn voedsel te zoeken. Prachtig om te zien. Wederom een fantastische dag en het weer is echt goed. We reizen om vijf uur terug naar El Calafate, waar we rond acht uur aankomen en nog wat eten.

Maandag 23 november 2009. El Calafate – Bariloche

Vanochtend in El Calafate de lagune bezocht en vanmiddag vliegen we door naar Bariloche. De wandeling door de lagune Nimez KAN heel avontuurlijk zijn als je niet op het niet vindbare pad blijft. Ik heb tot mijn knie in het stinkende moeras gestaan. Mijn broek zal nooit meer de oude worden. De vlucht naar Bariloche is goed verlopen en na aankomst hebben we nog lekker gegeten.

Dinsdag 24 november 2009. Bariloche – San Martin de Los Andes

Vanochtend alweer uitslapen om half tien weg te gaan voor de zeven meren route naar San Martin de Los Andes. De route loopt langs, zoals je wel begrepen hebt, langs zeven meren. Mooie route, maar helaas is het en beetje koud en regenachtig, dus dat is jammer. Wel mooie natuur. Hier zie je nog oud bos, met heel veel baardmos in de bomen. Rond twee uur komen we aan en we nemen om vier uur de boot naar Quila Quina, waar we nog Mapuche indianen hopen te vinden, maar ook die vinden het blijkbaar te nat. We vinden wel en mooie waterval. Dus da’s ook mooi meegenomen. Om acht uur eten en na verloop van tijd voegt de reisleider zich bij ons. Zijn bagage vergeten bij het vorige hotel. Hopelijk komt die vanavond nog met en ander bus.

Woensdag 25 november 2009. San Martin de Los Andes - Pucon

Om acht uur vertrek voor de reis naar Pucon, Chili. Dus wederom twee grensposten met daartussen niemandsland met de daarbij behorende formaliteiten van formulieren en stempels. Het begint te wennen. Een heel erg mooie route over deels onverharde weg. We naderen langzaam vulkanenland. Het is hier het Oostenrijk van Zuid Amerika, en dat betekent groene bergen met sneeuwtoppen, koeien in de wei, watervalletjes, riviertjes. Het klimaat is lenteklimaat in Nederland, zon en negentien graden. Om twee uur komen we aan in Pucon, en tamelijk grote stad gelegen aan het meer van Villarica, genoemd naar de nabij gelegen vulcaan, die we goed kunnen zien. Prachtig. We pakken een koffie en een broodje en doen wat boodschappen. Daarna lekker relaxen.

Donderdag 26 november 2009. Pucon

Vandaag kunnen we de vulkaan beklimmen, maar ik besluit (en met mij enkele anderen) om dit niet te doen. De klim schijnt erg heftig te zijn, en daar heb ik even geen zin in. We gaan met de overblijvers naar een grot onder in de vulkaan. We krijgen er een goede en interessante uitleg. Heel interessant en we hebben een fantastisch uitzicht op de vulkaan, waar we de klimmers kunnen zien lopen. Best bizar. Na terugkomst relaxen we wat in het zonnetje en zorgen we voor een versnapering voor de bikkels die wel geklommen hebben. Dat wordt zeer gewaardeerd!

Vrijdag 27 november 2009. Pucon/ NP Huerguehue

Vandaag gaan we naar het NP Huerguehue om te wandelen naar een paar lagunes. Maar voor die tijd constateer ik dat ik mijn paspoort kwijt ben. Volgens Sape gebeurt dat wel vaker, en vind je het wel weer terug. Ik heb er niet zoveel vertrouwen in, maar ach, ik kan er even niets aan veranderen. We gaan toch wandelen. Een stevige klim van twee uur. Zwaar, niet aleen door de hoogte, maar ook door de modder en de trappen die ze hebben aangelegd. Maar ik haal het eindpunt en het is echt de moeit waarde. Prachtige groen bergen en een gigantische waterval. De terugweg gaat en stuk sneller, maar is erg glibberig, dus enkelen van ons gaan onderuit. Ondanks dat alles heel erg leuk. Na terugkomst blijkt dat Sape mijn paspoort niet aan mij geretourneerd heeft, dus nog bij zijn spullen heft zitten. Oef. Gelukkig. Rond half acht vertrekt onze transferbus, oh nee, die komt niet, dus in alle haast nog en taxi besteld. Dan op de grote nachtbus naar Santiago de Chili. Heel erg luxe, en lekker geslapen.

Zaterdag 28 november 2009. Santiago de Chili

We komen aan in Santiago de Chili. ´s Middags verkennen we gezamenlijk de stad, het enige authentiek centrum van de hele stad. Het is 27 graden, dus niet echt aangenaam in zon stad. ‘s Avonds gezellig afscheidsdiner.

Zondag 29 november 2009. Santiago de Chili – Amsterdam

Vanochtend nog naar het hoogste punt van de stad, San Christobal. Met een trammetje, want mijn benen kunnen geen trap meer aan. Nog wat laatste peso verbrast en nu heb ik nog precies 1000 peso in kas, en dat is ongeveer eur 1,50. Op het vliegveld moet ik dus gaan creditcarden. De terugreis verloopt prima en op tijd.