Jordanie: 30 mei tm 10 juni 2009
Blijf op de hoogte en volg Nel
30 Mei 2009 | Jordanië, Amman
Zaterdag 30 mei 2009
Amsterdam Amman - Madaba
Een goed begin is het halve werk; Tussen Boxtel en Vught is een (trein)ongeluk gebeurd. Dus in Eindhoven wachten op de trein naar Tilburg en vanuit Tilburg naar Den Bosch en weer verder naar Utrecht / Schiphol.
Vertraging uiteindelijk een uur en een kwartier, stress dus.
Maar het vliegtuig heeft ook vertraging, dus het komt allemaal goed. Ook nog tijd om even te zitten, een Lonely Planet te kopen en naar de gate te gaan. De vlucht verloopt voorspoedig en rond 22.30 uur komen we in Amman aan. De groep ontmoet en ons paspoort inleveren voor het visum . Bagage gevonden (stond langs de band)en de reisleider gevonden, Frank. Een halfuurtje met de bus naar ons hotel in Madaba. Mijn kamergenoot, Emma, is al aanwezig. Zij had een andere vlucht omdat ze heel laat geboekt heeft. Rond 00.30 uur te bed.
Zondag 31 mei 2009
Madaba – Jerash - Madaba
Vergeten de wekker te (ver) zetten, dus gewoon een uur te laat. Na het praatje van de reisleider vertrekken we rond 09.30 uur richting Jerash. Zou eigenlijk morgen op het programma staan, maar dit is beter. Jerash is een stad die men sinds begin vorige eeuw weer aan het opgraven is. Ontstaan voor BC. Voordat we de stad ingaan, nog eerst door Hadrian’s Arch, gebouwd ter ere van het bezoek dat deze gast bracht aan de stad. In het nabijgelegen Hyppodrome, weer opgebouwd door een Zweed met te veel geld, vindt een Romeins spektakel plaats, the Roman Army and Charriots Experience. Vechtende soldaten, Ben-Hur-achtige paardenraces en gladiatoren die mekaar naar het leven staan. Dat alles met een tamelijk komisch commentaar aan elkaar gepraat. Erg leuk. Deze mannen voeren dit spektakel twee maal per dag op. Leuke hobby, riddertje spelen. Na de overheerlijke lunch gaan we de stad in met onze gids voor de komende dagen, een archeoloog, Dimitris, die veel weet over de opgravingen. Interessant, ondanks de hitte. Na een mooie rondleiding door de stad huiswaarts, maar eerst nog even gezellig met z’n allen pinnen. Na ’t douchen met z’n allen uit eten, ook erg gezellig. De groep begint te wennen. rond 00.00 snurk ik.
Maandag 1 juni 2009
Madaba - Mnt Nebo – Dode Zee – Madaba
Tot een uur of zes geslapen. Heerlijk. Om 08.00 uur op om om 09.00 uur te vertrekken naar St. Georgius-Kerk, waar een prachtig mozaïek op de vloer te vinden is met de landkaart van heel Palestina (Jordanie, Israel en Egypte. De kaart stamt uit de eerste eeuw AD. Onze gids legt ons vantevoren uit wat we allemaal zien. Fascinerend dat ze toen al zo gedetaileerd bezig waren.
Hierna gaan we naar een vestiging van de Queen Noor Foundation, een werkplaats voor alleenstaande moeders / gehandicapten. Ze maken mozaïeken. Natuurlijk is hier ook de verplichte souvenirshop te vinden, waar ze mooie, maar erg dure spullen hebben. Niets gekocht dus. We vervolgen onze weg naar Mount Nebo, de plek van waaruit Mozes het beloofde land zag. Je kijkt uit op de Jordaanvallei en de Dode Zee. In de verte zien we Jerusalem en Bethlehem heel vaag liggen (het is nogal heiig). Heel bijzonder, om daar zo dicht (50/60 km ) te zijn. In de Jordaanvallei is ook de plek waar Mozes met zijn slang / stok op een steen sloeg om water te krijgen voor zijn mensen. Ik krijg hier toch wel een bijzonder gevoel bij en ik krijg de neiging om toch de bijbel eens een keertje te gaan lezen.
Hier wordt overigens gezegd dat Mozes ook in deze omgeving is overleden, maar zeker weet men dat niet. Heel bijzondere plek, ik weet eigenlijk niet zo goed waarom. Misschien dankzij (of ondanks) mijn Katholieke opvoeding is het wel herkenbaar.
We rijden door naar de Dode Zee, 400 meter beneden de zeespiegel, dus we dalen iets van 1200 meter. Wauw, een prachtige rit door mooie omgeving en met een leuk einddoel: de Dode Zee. We gaan naar een resort, waar we eerst iets eten, wederom een buffet. Daarna, met vuilniszak om mijn getapete voet, de Dode Zee in. De Dode Zee, een zee die zoveel minerale zouten bevat dat er geen normaal leven meer mogelijk is. Alleen wat microscopisch leven. Heel erg zout water waarop je blijft drijven. Heel vreemd, krantje lezen, voet boven water, zwemmen is erg lastig. Ondanks mijn vuilniszakje haal ik toch een natte voet. Ach ja, ’t is niet anders. Lekker laten drogen in de zon. Dat is geen probleem, want we relaxen de rest van de middag bij het zwembad. Ook niet verkeerd. Lekker boekje gelezen, niet gezwommen, helaas. Met de enkel gaat het wel redelijk goed. Nog wat pijnlijk, maar verder oke. Rond zes uur zijn we weer terug bij het hotel, waar we heerlijk het zout eraf kunnen douchen (weer een natte voet &^%$#@!. Maar voor die tijd eerst naar de liquor store (drankenhandel) om wat alcohol in te slaan. Komende week komen we op diverse plekken (Dana en Wadi Rum) waar alcohol niet verkrijgbaar is. We kopen dus wat wodka en rode wijn. Na het douchen weer gezamenlijk eten. De bediening is nu wel oké, en het eten ook.
De groep begint een beetje losser te worden. Emma is niet direct mijn type, maar is wel oke. Heb nog een hele tijd met haar zitten kletsen. Marc is de gangmaker van het stel, maar soms iets TE. Zijn vriendin Sandra past zich helemaal aan hem aan. Moet ook wel met zo’n grappenmaker die, als je er 24/7 mee te maken hebt, niet meer zo grappig is…. Maar hij brengt wel de stemming erin. Stijn is rustig maar wel vol humor. Maartje totnutoe heel erg rustig. Cornee en Kristel heel aardige lui uit Helmond (nee geen trainingsoutfit). Frank, de reisleider is ennen toffen gast uit België. Veel humor, veel gereisd en erg sociaal. Slimme jongen, die al jaren in Tanzania woont.
Dinsdag 2 juni 2009
Madaba - Kerak – Dana
Vandaag een prachtige route over de “Kings Highway” de koningsweg, de toeristische route van het noorden naar het zuiden. De weg die de koningen in het verleden al namen om van noord naar zuid (of vv) te gaan. We maken een tussenstop in Kerak, waar we de grootste en oudste kruisridder-burcht bezoeken. Mooi, warm en heel interessant. Na het bezoek nog lekker wat eten in een falafel (lekker) tentje, Daarna nog eventjes in het stadje rondgekeken. Wat gewinkeld. Mensen spreken je wel aan, maar blijven heel vriendelijk en laten je verder met rust. Je bent natuurlijk wel een van de weinige toeristen, dus een bezienswaardigheid, maar dat is nu eenmaal zo. Daarna verder naar Dana, een prachtig kruimeldorpje (uitdrukking van de reisleider). Basic hotelletje, gezamenlijk sanitair, heerlijk eten, dakterras, dus niets mis mee. Vanavond de zonsondergang bekijken. Ik heb betere gezien, maar het was wel gezellig. Na het heerlijke eten met een lekker flesje wijn en wodka begeven we ons naar het dakterras. Er wordt door Corne een waterpijp ingepikt van een Americaan (Conrad) en een Palestijn (Wassef), die vervolgens gezellig bij ons gaan zitten. Ja, alcohol (lees; wodka) doet ook goede dingen met de mens. We krijgen een korte instructie waterpijp roken en na enkele hoest-aanvallen lukt het aardig. De wodka wordt (NIET DOOR MIJ) lekker gemixed met cola en Fanta en het wordt steeds gezelliger. De Marc-moppen worden weer vertaald in het Engels en aan onze gasten voorgelegd; Sam en Moos in het Engels komt niet echt goed over, maar ja. Dat mag de pret niet drukken. Het is nog lang onrustig op het dakterras. Te lang, want de eigenaar komt ons vertellen dat hij klachten heeft gehad. Het is dan 23.00 uur (mietjes). Misschien een goede tijd om naar bed te gaan. Maar ja, de wodka moet eerst op, dus zo geschiede. Rond half 12 zijn we allemaal weer op onze kamers om te slapen, ware het niet dat ik een schorpioen aantref in onze kamer. We roepen hulp in van onze Amerikaanse en Palestijnse vrienden om de moord te plegen. De rust keert weder.
Woensdag 3 juni 2009
Dana - Petra
Vanochtend een wandeling door het Dana Natuurreservaat. Gezien mijn enkel wordt het een korte wandeling voor mij. Na een uur lopen is het nog mogelijk om terug te keren. Emma kiest hier ook voor. Relaxed met zijn allen op stap, beetje glooiend landschap, maar wel links van de berg, zodat ik constant spanning zet op mijn enkel. Goede keuze dus om niet de hele wandeling mee te doen. Dat was erg pijnlijk geweest. We keren dus om en vervolgens missen we het pad. Oftewel: we verdwalen een beetje. We zien ons doel (Dana) liggen, dus dat stelt wel gerust. Dus het wordt een flinke klauter en klim partij, en we vinden het oorspronkelijke pad niet terug. Uiteindelijk blijken we te veel geklommen te hebben, en komen we “boven’ Dana uit op een verharde weg. Poe, net op tijd, anders waren we nog later geweest dan de rest. We gaan met het busje mee om de rest van de groep op te pikken en na een overheerlijke lunch rijden we door naar Petra, maar eerst naar Little Petra.
Dit is een mooi voorproefje op het echte werk. Een prachtige kloof met hoge rotswanden, waar vroeger de kameel-karavanen langs kwamen. Van hieruit naar Wadi Musa, dichtbij Petra, waar nog even tijd is om te chillen. Heerlijk.
Donderdag 4 juni 2009
Petra
Vanochtend om 07.00 uur naar Petra. Het is nog rustig, op een lading Chinezen na.
Dat betekent HEEL veel foto’s, allemaal met één of meer chinezen erop. Hartstikke leuk. . . . . . De route naar de “Schatkamer” (de siq), is echt fantastisch; je loopt door een kloof met wanden tot 40 meter hoog. De breedte van de kloof varieert van 4 tot 20 meter. Heel erg indrukwekkend, qua kleur en vorm. Na een wandeling van 1,5 km zie je, in eerste instantie door een smalle spleet, de Schatkamer liggen. Prachtig in de ochtendzon, helemaal uitgehouwen in de rotsen. We genieten even van deze bijzondere plek en lopen vervolgens weer door. We volgen niet het geijkte pad, maar klauteren een etage hoger. Heel mooi, maar niet zo prettig voor mijn enkel, merk ik nu. Misschien gisteren toch iets te veel geklauterd?
Het is overigens heel erg mooi, indrukwekkend. Je ziet Indiana Jones bijna voorbijrijden. Of die hele karavaan met kamelen. Bijzonder. Rond 12.00 uur is het weer lunchtijd en daarna is iedereen vrij om te gaan en te staan waar hij wil. Ik doe het maar rustig aan,en met mij Noortje en Stijn. We lopen rustig terug naar de schatkamer en blijven daar nog even genieten in de namiddagrust. We lopen daarna terug naar het hotel, waar ik rond half vier arriveer. Rustig mijn bagage ompakken voor morgen, als we de woestijn in gaan. En lekker wat lezen. Ach, het is niet anders. ’s Avonds naar een restaurantje met terras op de oprit, live muziek (bleek achteraf). We waren niet echt onder de indruk.
Vrijdag 5 juni 2009
Petra – Wadi Rum
Na ’t ontbijt nog wat souvenirs shoppen. Of eigenlijk enkelvoud (qua shop). We zijn slechts in 1 winkel geweest. De eigenaar Ali kan sluiten als wij vertrekken; We gaan binnen voor een flesje zand (met de afbeelding van kameel / woestijn, of iets anders wat je maar wilt. We krijgen meteen een demonstratie. Met mijn naam in het ‘Westers’ en in het Arabisch. Leuk. Ali heeft een leuk winkeltje en is niet al te pushy. Dus we gaan et de handen vol naar buiten, maar niet nadat we een kopje thee hebben gedronken. Na de lunch rijden we naar Wadi Rum, het (naar men zegt) mooiste gedeelte van de Jordaanse woestijn. Voor mij persoonlijk is Wadi Rum het belangrijkste doel van de reis, naast Petra. Hopelijk komt mijn wens uit.
Ja, wat zal ik erover zeggen. Woestijn met rotsformaties, geweldig mooi. We wandelen ongeveer twee uur naar ons 1e camp. Je voelt je toch een beetje een bedoeïen, ware het niet dat we tijdens die twee uur een ijsje aangereikt krijgen van onze kok, die ons voorreist naar het kamp. Het is wel warm, met veel los zand, enzovoort, maar echt geweldig. Rond 18.30 uur zijn we in het kamp. Kamp is in dit geval een bedoeïenentent een paar muurtjes tegen de wind en een provisorisch keukentje (hokje van golfplaten). Geen sanitair of iets dergelijks. Daarnaast wat kussens en matrassen tegen een bergwand en voila, klaar is je kamp. Onze kok is vooruit gereisd, dus die heeft het eten een heel eind klaar. jammie. Eten is in Jordanië veel salades, kip en lam (met rijst) en brood, heel veel brood. Toetjes zijn zoet, en oh ja, ook linzensoep is hier een goede optie. Niets mis mee. Na het eten en wat geklets en een wijntje aan we slapen onder de blote hemel. Geweldig. That’s the real thing.
Zaterdag 6 juni 2009
Wadi Rum
Niet al te best geslapen, maar dat mag de pret niet drukken. Een (waarschijnlijk) muisje op bezoek gehad. Liep over mijn arm. Real wildlife….
Rond 09.00 gaan we op pad per jeep pick up. Door de woestijn naar diverse bezienswaardigheden (rotstekeningen, mooie uitzichten en de woning van Lawrence of Arabia (ahum). Hier en daar ook wat geklauter, en dat bevalt niet zo heel erg goed. Erg pijnlijk dus, dus de rem erop. Prachtig landschap. Door wind en water zijn de meest fantastische rotsformaties ontstaan. OP sommige plaatsen heel grillig, op andere lijkt de stukadoor met spachtelpoets-techniek gewerkt te hebben. Heel mooi glad dus. Onderweg een heerlijke lunch. We rijden door naar het tweede kamp, iets minder basic. Werkelijk prachtig gelegen in een kloof, die we geheel voor onszelf hebben. Vandaag wel een douche en toilet, da’s een meevaller. Wederom een heerlijke maaltijd en heel erg vroeg gaan slapen. Wat een fantastische dag.
Zondag 7 juni 2009
Wadi Rum – Aqaba
Vannacht geen muis, maar een mug op bezoek gehad. Vanochtend al vroeg gewekt door onze kok, die het ontbijt komt maken. Vanochtend een vol programma. Om 05.00 uur op om een ballonvlucht te gaan. maken boven de Wadi Rum. Helaas wat weinig wind, dus qua afstand (hemelsbreed een kilometer of 2?) hebben we geen record gebroken. Misschien wel qua hoogte (1km). Net zo goed heel erg de moeite waard, ondanks dat. Doordat we hoger varen zie je de contouren van het landschap minder, maar heb je wel een beter beeld van de immense omvang van de woestijn.
Na een niet geheel vlekkeloos verlopen landing (touwtje raakt los) gaan we terug naar het kamp, waar het ontbijt op ons wacht. Meteen daarna vertrekken we per kameel voor een twee uur durende tocht, weer de woestijn uit. Twee uur is wat mij betreft ook lang genoeg op een kameel; je krijgt pijn waar je niet wist dat je die kon krijgen……Beurse plekken en zo. Maar toch wel weer bijzonder, zeker in deze omgeving. Jammer dat we de woestijn al weer achter ons moeten laten. Snik.
Na de lunch rijden we naar Aqua aan de Orde Zee, een van de beste duik-plekken ter wereld. Maar ondanks dat is het niet zo heel erg toeristisch. Maar we zitten natuurlijk ook buiten het seizoen. Het is hier zo’n 35 graden, met een lekker harde föhnwind. Bah, niet fijn. Even lekker wat relaxen en nog de laatste souvenirjacht. Een waterpijp. Dat wordt lekker paffen thuis. Gezamenlijk gegeten bij Ali Baba en daarna nog met zijn vijven naar een (lounge) bar geweest. Vreemde plek. Er loopt een mannetje rond die de hele avond bezig is (jonge, ik ben te oud !) dames te ronselen voor de Amerikaanse militairen die hier een paar dagen voor anker liggen. Met name Noortje, de enige getrouwde vrouw in het gezelschap, heeft zijn volle aandacht. Er komt een US militair bij ons zitten (getrouwd, drie kinderen) om wat te kletsen. Hij is ‘second in command’ op het schip, dat ongeveer 100 militairen herbergt. So. Gelukkig komen er een paar Spaanse schonen binnen, en verslapt de aandacht wat. Rond middernacht weer thuis. ’s Nachts wordt onze rust ruw verstoord door een gigantische herrie. Het slot in de deur van de kamer van Noortje en Stijn is defect en moet geforceerd en vervolgens vervangen worden. Ach ja.
Daarnaast gaat de telefoon op de gang (die niemand opneemt) herhaaldelijk af. Stekker eruit morgen?
Maandag 8 juni 2009
Aqaba.
Vandaag een dagje zon /zee strand. Met de shuttle bus naar de Royal Diving Club, een soor resort, waar buiten ons ook het hele schip militairen aanwezig is. De militairen worden echter in de loop van de dag steeds zatter. Ach, je leest, snorkelt, zwemt en luiert wat. Overigens mooi koraal hier. Maar toch een beetje een tamme dag na het mooie Wadi Rum. ’s Avonds allemaal een beetje aangebakken gaan eten bij een Libanees restaurant om te slapen. Rond middernacht worden we weer wreed verstoord in onze nachtrust. In eerst instantie lijkt het een feestje te zijn, waar wat veel herrie gemaakt wordt, maar het lijkt toch van binnen het hotel te komen. Brandalarm? Even kijken maar. ER is niemand te zien, dus blijkbaar niet. Of is iedereen misschien al geëvacueerd? Het blijkt een blokkerende liftdeur te zijn. Ongeveer een kwartier lang onnoemelijke herrie. Verder heerlijk geslapen.
Dinsdag 9 juni 2009
Aquaba – Amman
Een busrit van vijf uur. Rond twee uur in het hotel na een korte koffie-stop. Effe opfrissen en naar books@cafe, een trendy boekwinkel / bar relaxplek. Heerlijk. Daarna via veel trappen (dalen en stijgen dus) naar Wild Jordan Centre, waar we met Frank hebben afgesproken. Onderweg nog door het centrum van Aqaba. Heel leuk, de mensen zijn supervriendelijk. Lekker gegeten, het laatste avondmaal en rond 22.00 uur in bed. Morgen vroeg weer op.
Woensdag 10 juni 2009
Amman – Amsterdam
Om 04.00 uur op om naar het vliegveld te gaan. De terugreis verloopt goed. Rond 15.00 uur ben ik weer thuis. Een prachtige reis, die alleen wat werd overschaduwd door mijn enkelblessure. Daardoor was ik toch wat beperkt in mijn activiteiten.
Prachtig land, leuke mensen, geweldige lokatie, goed reisgezelschap, goede reisleider. Hoogtepunt voor mij blijft de Wadi Rum, en met stip op plaats twee staat Petra.
Amsterdam Amman - Madaba
Een goed begin is het halve werk; Tussen Boxtel en Vught is een (trein)ongeluk gebeurd. Dus in Eindhoven wachten op de trein naar Tilburg en vanuit Tilburg naar Den Bosch en weer verder naar Utrecht / Schiphol.
Vertraging uiteindelijk een uur en een kwartier, stress dus.
Maar het vliegtuig heeft ook vertraging, dus het komt allemaal goed. Ook nog tijd om even te zitten, een Lonely Planet te kopen en naar de gate te gaan. De vlucht verloopt voorspoedig en rond 22.30 uur komen we in Amman aan. De groep ontmoet en ons paspoort inleveren voor het visum . Bagage gevonden (stond langs de band)en de reisleider gevonden, Frank. Een halfuurtje met de bus naar ons hotel in Madaba. Mijn kamergenoot, Emma, is al aanwezig. Zij had een andere vlucht omdat ze heel laat geboekt heeft. Rond 00.30 uur te bed.
Zondag 31 mei 2009
Madaba – Jerash - Madaba
Vergeten de wekker te (ver) zetten, dus gewoon een uur te laat. Na het praatje van de reisleider vertrekken we rond 09.30 uur richting Jerash. Zou eigenlijk morgen op het programma staan, maar dit is beter. Jerash is een stad die men sinds begin vorige eeuw weer aan het opgraven is. Ontstaan voor BC. Voordat we de stad ingaan, nog eerst door Hadrian’s Arch, gebouwd ter ere van het bezoek dat deze gast bracht aan de stad. In het nabijgelegen Hyppodrome, weer opgebouwd door een Zweed met te veel geld, vindt een Romeins spektakel plaats, the Roman Army and Charriots Experience. Vechtende soldaten, Ben-Hur-achtige paardenraces en gladiatoren die mekaar naar het leven staan. Dat alles met een tamelijk komisch commentaar aan elkaar gepraat. Erg leuk. Deze mannen voeren dit spektakel twee maal per dag op. Leuke hobby, riddertje spelen. Na de overheerlijke lunch gaan we de stad in met onze gids voor de komende dagen, een archeoloog, Dimitris, die veel weet over de opgravingen. Interessant, ondanks de hitte. Na een mooie rondleiding door de stad huiswaarts, maar eerst nog even gezellig met z’n allen pinnen. Na ’t douchen met z’n allen uit eten, ook erg gezellig. De groep begint te wennen. rond 00.00 snurk ik.
Maandag 1 juni 2009
Madaba - Mnt Nebo – Dode Zee – Madaba
Tot een uur of zes geslapen. Heerlijk. Om 08.00 uur op om om 09.00 uur te vertrekken naar St. Georgius-Kerk, waar een prachtig mozaïek op de vloer te vinden is met de landkaart van heel Palestina (Jordanie, Israel en Egypte. De kaart stamt uit de eerste eeuw AD. Onze gids legt ons vantevoren uit wat we allemaal zien. Fascinerend dat ze toen al zo gedetaileerd bezig waren.
Hierna gaan we naar een vestiging van de Queen Noor Foundation, een werkplaats voor alleenstaande moeders / gehandicapten. Ze maken mozaïeken. Natuurlijk is hier ook de verplichte souvenirshop te vinden, waar ze mooie, maar erg dure spullen hebben. Niets gekocht dus. We vervolgen onze weg naar Mount Nebo, de plek van waaruit Mozes het beloofde land zag. Je kijkt uit op de Jordaanvallei en de Dode Zee. In de verte zien we Jerusalem en Bethlehem heel vaag liggen (het is nogal heiig). Heel bijzonder, om daar zo dicht (50/60 km ) te zijn. In de Jordaanvallei is ook de plek waar Mozes met zijn slang / stok op een steen sloeg om water te krijgen voor zijn mensen. Ik krijg hier toch wel een bijzonder gevoel bij en ik krijg de neiging om toch de bijbel eens een keertje te gaan lezen.
Hier wordt overigens gezegd dat Mozes ook in deze omgeving is overleden, maar zeker weet men dat niet. Heel bijzondere plek, ik weet eigenlijk niet zo goed waarom. Misschien dankzij (of ondanks) mijn Katholieke opvoeding is het wel herkenbaar.
We rijden door naar de Dode Zee, 400 meter beneden de zeespiegel, dus we dalen iets van 1200 meter. Wauw, een prachtige rit door mooie omgeving en met een leuk einddoel: de Dode Zee. We gaan naar een resort, waar we eerst iets eten, wederom een buffet. Daarna, met vuilniszak om mijn getapete voet, de Dode Zee in. De Dode Zee, een zee die zoveel minerale zouten bevat dat er geen normaal leven meer mogelijk is. Alleen wat microscopisch leven. Heel erg zout water waarop je blijft drijven. Heel vreemd, krantje lezen, voet boven water, zwemmen is erg lastig. Ondanks mijn vuilniszakje haal ik toch een natte voet. Ach ja, ’t is niet anders. Lekker laten drogen in de zon. Dat is geen probleem, want we relaxen de rest van de middag bij het zwembad. Ook niet verkeerd. Lekker boekje gelezen, niet gezwommen, helaas. Met de enkel gaat het wel redelijk goed. Nog wat pijnlijk, maar verder oke. Rond zes uur zijn we weer terug bij het hotel, waar we heerlijk het zout eraf kunnen douchen (weer een natte voet &^%$#@!. Maar voor die tijd eerst naar de liquor store (drankenhandel) om wat alcohol in te slaan. Komende week komen we op diverse plekken (Dana en Wadi Rum) waar alcohol niet verkrijgbaar is. We kopen dus wat wodka en rode wijn. Na het douchen weer gezamenlijk eten. De bediening is nu wel oké, en het eten ook.
De groep begint een beetje losser te worden. Emma is niet direct mijn type, maar is wel oke. Heb nog een hele tijd met haar zitten kletsen. Marc is de gangmaker van het stel, maar soms iets TE. Zijn vriendin Sandra past zich helemaal aan hem aan. Moet ook wel met zo’n grappenmaker die, als je er 24/7 mee te maken hebt, niet meer zo grappig is…. Maar hij brengt wel de stemming erin. Stijn is rustig maar wel vol humor. Maartje totnutoe heel erg rustig. Cornee en Kristel heel aardige lui uit Helmond (nee geen trainingsoutfit). Frank, de reisleider is ennen toffen gast uit België. Veel humor, veel gereisd en erg sociaal. Slimme jongen, die al jaren in Tanzania woont.
Dinsdag 2 juni 2009
Madaba - Kerak – Dana
Vandaag een prachtige route over de “Kings Highway” de koningsweg, de toeristische route van het noorden naar het zuiden. De weg die de koningen in het verleden al namen om van noord naar zuid (of vv) te gaan. We maken een tussenstop in Kerak, waar we de grootste en oudste kruisridder-burcht bezoeken. Mooi, warm en heel interessant. Na het bezoek nog lekker wat eten in een falafel (lekker) tentje, Daarna nog eventjes in het stadje rondgekeken. Wat gewinkeld. Mensen spreken je wel aan, maar blijven heel vriendelijk en laten je verder met rust. Je bent natuurlijk wel een van de weinige toeristen, dus een bezienswaardigheid, maar dat is nu eenmaal zo. Daarna verder naar Dana, een prachtig kruimeldorpje (uitdrukking van de reisleider). Basic hotelletje, gezamenlijk sanitair, heerlijk eten, dakterras, dus niets mis mee. Vanavond de zonsondergang bekijken. Ik heb betere gezien, maar het was wel gezellig. Na het heerlijke eten met een lekker flesje wijn en wodka begeven we ons naar het dakterras. Er wordt door Corne een waterpijp ingepikt van een Americaan (Conrad) en een Palestijn (Wassef), die vervolgens gezellig bij ons gaan zitten. Ja, alcohol (lees; wodka) doet ook goede dingen met de mens. We krijgen een korte instructie waterpijp roken en na enkele hoest-aanvallen lukt het aardig. De wodka wordt (NIET DOOR MIJ) lekker gemixed met cola en Fanta en het wordt steeds gezelliger. De Marc-moppen worden weer vertaald in het Engels en aan onze gasten voorgelegd; Sam en Moos in het Engels komt niet echt goed over, maar ja. Dat mag de pret niet drukken. Het is nog lang onrustig op het dakterras. Te lang, want de eigenaar komt ons vertellen dat hij klachten heeft gehad. Het is dan 23.00 uur (mietjes). Misschien een goede tijd om naar bed te gaan. Maar ja, de wodka moet eerst op, dus zo geschiede. Rond half 12 zijn we allemaal weer op onze kamers om te slapen, ware het niet dat ik een schorpioen aantref in onze kamer. We roepen hulp in van onze Amerikaanse en Palestijnse vrienden om de moord te plegen. De rust keert weder.
Woensdag 3 juni 2009
Dana - Petra
Vanochtend een wandeling door het Dana Natuurreservaat. Gezien mijn enkel wordt het een korte wandeling voor mij. Na een uur lopen is het nog mogelijk om terug te keren. Emma kiest hier ook voor. Relaxed met zijn allen op stap, beetje glooiend landschap, maar wel links van de berg, zodat ik constant spanning zet op mijn enkel. Goede keuze dus om niet de hele wandeling mee te doen. Dat was erg pijnlijk geweest. We keren dus om en vervolgens missen we het pad. Oftewel: we verdwalen een beetje. We zien ons doel (Dana) liggen, dus dat stelt wel gerust. Dus het wordt een flinke klauter en klim partij, en we vinden het oorspronkelijke pad niet terug. Uiteindelijk blijken we te veel geklommen te hebben, en komen we “boven’ Dana uit op een verharde weg. Poe, net op tijd, anders waren we nog later geweest dan de rest. We gaan met het busje mee om de rest van de groep op te pikken en na een overheerlijke lunch rijden we door naar Petra, maar eerst naar Little Petra.
Dit is een mooi voorproefje op het echte werk. Een prachtige kloof met hoge rotswanden, waar vroeger de kameel-karavanen langs kwamen. Van hieruit naar Wadi Musa, dichtbij Petra, waar nog even tijd is om te chillen. Heerlijk.
Donderdag 4 juni 2009
Petra
Vanochtend om 07.00 uur naar Petra. Het is nog rustig, op een lading Chinezen na.
Dat betekent HEEL veel foto’s, allemaal met één of meer chinezen erop. Hartstikke leuk. . . . . . De route naar de “Schatkamer” (de siq), is echt fantastisch; je loopt door een kloof met wanden tot 40 meter hoog. De breedte van de kloof varieert van 4 tot 20 meter. Heel erg indrukwekkend, qua kleur en vorm. Na een wandeling van 1,5 km zie je, in eerste instantie door een smalle spleet, de Schatkamer liggen. Prachtig in de ochtendzon, helemaal uitgehouwen in de rotsen. We genieten even van deze bijzondere plek en lopen vervolgens weer door. We volgen niet het geijkte pad, maar klauteren een etage hoger. Heel mooi, maar niet zo prettig voor mijn enkel, merk ik nu. Misschien gisteren toch iets te veel geklauterd?
Het is overigens heel erg mooi, indrukwekkend. Je ziet Indiana Jones bijna voorbijrijden. Of die hele karavaan met kamelen. Bijzonder. Rond 12.00 uur is het weer lunchtijd en daarna is iedereen vrij om te gaan en te staan waar hij wil. Ik doe het maar rustig aan,en met mij Noortje en Stijn. We lopen rustig terug naar de schatkamer en blijven daar nog even genieten in de namiddagrust. We lopen daarna terug naar het hotel, waar ik rond half vier arriveer. Rustig mijn bagage ompakken voor morgen, als we de woestijn in gaan. En lekker wat lezen. Ach, het is niet anders. ’s Avonds naar een restaurantje met terras op de oprit, live muziek (bleek achteraf). We waren niet echt onder de indruk.
Vrijdag 5 juni 2009
Petra – Wadi Rum
Na ’t ontbijt nog wat souvenirs shoppen. Of eigenlijk enkelvoud (qua shop). We zijn slechts in 1 winkel geweest. De eigenaar Ali kan sluiten als wij vertrekken; We gaan binnen voor een flesje zand (met de afbeelding van kameel / woestijn, of iets anders wat je maar wilt. We krijgen meteen een demonstratie. Met mijn naam in het ‘Westers’ en in het Arabisch. Leuk. Ali heeft een leuk winkeltje en is niet al te pushy. Dus we gaan et de handen vol naar buiten, maar niet nadat we een kopje thee hebben gedronken. Na de lunch rijden we naar Wadi Rum, het (naar men zegt) mooiste gedeelte van de Jordaanse woestijn. Voor mij persoonlijk is Wadi Rum het belangrijkste doel van de reis, naast Petra. Hopelijk komt mijn wens uit.
Ja, wat zal ik erover zeggen. Woestijn met rotsformaties, geweldig mooi. We wandelen ongeveer twee uur naar ons 1e camp. Je voelt je toch een beetje een bedoeïen, ware het niet dat we tijdens die twee uur een ijsje aangereikt krijgen van onze kok, die ons voorreist naar het kamp. Het is wel warm, met veel los zand, enzovoort, maar echt geweldig. Rond 18.30 uur zijn we in het kamp. Kamp is in dit geval een bedoeïenentent een paar muurtjes tegen de wind en een provisorisch keukentje (hokje van golfplaten). Geen sanitair of iets dergelijks. Daarnaast wat kussens en matrassen tegen een bergwand en voila, klaar is je kamp. Onze kok is vooruit gereisd, dus die heeft het eten een heel eind klaar. jammie. Eten is in Jordanië veel salades, kip en lam (met rijst) en brood, heel veel brood. Toetjes zijn zoet, en oh ja, ook linzensoep is hier een goede optie. Niets mis mee. Na het eten en wat geklets en een wijntje aan we slapen onder de blote hemel. Geweldig. That’s the real thing.
Zaterdag 6 juni 2009
Wadi Rum
Niet al te best geslapen, maar dat mag de pret niet drukken. Een (waarschijnlijk) muisje op bezoek gehad. Liep over mijn arm. Real wildlife….
Rond 09.00 gaan we op pad per jeep pick up. Door de woestijn naar diverse bezienswaardigheden (rotstekeningen, mooie uitzichten en de woning van Lawrence of Arabia (ahum). Hier en daar ook wat geklauter, en dat bevalt niet zo heel erg goed. Erg pijnlijk dus, dus de rem erop. Prachtig landschap. Door wind en water zijn de meest fantastische rotsformaties ontstaan. OP sommige plaatsen heel grillig, op andere lijkt de stukadoor met spachtelpoets-techniek gewerkt te hebben. Heel mooi glad dus. Onderweg een heerlijke lunch. We rijden door naar het tweede kamp, iets minder basic. Werkelijk prachtig gelegen in een kloof, die we geheel voor onszelf hebben. Vandaag wel een douche en toilet, da’s een meevaller. Wederom een heerlijke maaltijd en heel erg vroeg gaan slapen. Wat een fantastische dag.
Zondag 7 juni 2009
Wadi Rum – Aqaba
Vannacht geen muis, maar een mug op bezoek gehad. Vanochtend al vroeg gewekt door onze kok, die het ontbijt komt maken. Vanochtend een vol programma. Om 05.00 uur op om een ballonvlucht te gaan. maken boven de Wadi Rum. Helaas wat weinig wind, dus qua afstand (hemelsbreed een kilometer of 2?) hebben we geen record gebroken. Misschien wel qua hoogte (1km). Net zo goed heel erg de moeite waard, ondanks dat. Doordat we hoger varen zie je de contouren van het landschap minder, maar heb je wel een beter beeld van de immense omvang van de woestijn.
Na een niet geheel vlekkeloos verlopen landing (touwtje raakt los) gaan we terug naar het kamp, waar het ontbijt op ons wacht. Meteen daarna vertrekken we per kameel voor een twee uur durende tocht, weer de woestijn uit. Twee uur is wat mij betreft ook lang genoeg op een kameel; je krijgt pijn waar je niet wist dat je die kon krijgen……Beurse plekken en zo. Maar toch wel weer bijzonder, zeker in deze omgeving. Jammer dat we de woestijn al weer achter ons moeten laten. Snik.
Na de lunch rijden we naar Aqua aan de Orde Zee, een van de beste duik-plekken ter wereld. Maar ondanks dat is het niet zo heel erg toeristisch. Maar we zitten natuurlijk ook buiten het seizoen. Het is hier zo’n 35 graden, met een lekker harde föhnwind. Bah, niet fijn. Even lekker wat relaxen en nog de laatste souvenirjacht. Een waterpijp. Dat wordt lekker paffen thuis. Gezamenlijk gegeten bij Ali Baba en daarna nog met zijn vijven naar een (lounge) bar geweest. Vreemde plek. Er loopt een mannetje rond die de hele avond bezig is (jonge, ik ben te oud !) dames te ronselen voor de Amerikaanse militairen die hier een paar dagen voor anker liggen. Met name Noortje, de enige getrouwde vrouw in het gezelschap, heeft zijn volle aandacht. Er komt een US militair bij ons zitten (getrouwd, drie kinderen) om wat te kletsen. Hij is ‘second in command’ op het schip, dat ongeveer 100 militairen herbergt. So. Gelukkig komen er een paar Spaanse schonen binnen, en verslapt de aandacht wat. Rond middernacht weer thuis. ’s Nachts wordt onze rust ruw verstoord door een gigantische herrie. Het slot in de deur van de kamer van Noortje en Stijn is defect en moet geforceerd en vervolgens vervangen worden. Ach ja.
Daarnaast gaat de telefoon op de gang (die niemand opneemt) herhaaldelijk af. Stekker eruit morgen?
Maandag 8 juni 2009
Aqaba.
Vandaag een dagje zon /zee strand. Met de shuttle bus naar de Royal Diving Club, een soor resort, waar buiten ons ook het hele schip militairen aanwezig is. De militairen worden echter in de loop van de dag steeds zatter. Ach, je leest, snorkelt, zwemt en luiert wat. Overigens mooi koraal hier. Maar toch een beetje een tamme dag na het mooie Wadi Rum. ’s Avonds allemaal een beetje aangebakken gaan eten bij een Libanees restaurant om te slapen. Rond middernacht worden we weer wreed verstoord in onze nachtrust. In eerst instantie lijkt het een feestje te zijn, waar wat veel herrie gemaakt wordt, maar het lijkt toch van binnen het hotel te komen. Brandalarm? Even kijken maar. ER is niemand te zien, dus blijkbaar niet. Of is iedereen misschien al geëvacueerd? Het blijkt een blokkerende liftdeur te zijn. Ongeveer een kwartier lang onnoemelijke herrie. Verder heerlijk geslapen.
Dinsdag 9 juni 2009
Aquaba – Amman
Een busrit van vijf uur. Rond twee uur in het hotel na een korte koffie-stop. Effe opfrissen en naar books@cafe, een trendy boekwinkel / bar relaxplek. Heerlijk. Daarna via veel trappen (dalen en stijgen dus) naar Wild Jordan Centre, waar we met Frank hebben afgesproken. Onderweg nog door het centrum van Aqaba. Heel leuk, de mensen zijn supervriendelijk. Lekker gegeten, het laatste avondmaal en rond 22.00 uur in bed. Morgen vroeg weer op.
Woensdag 10 juni 2009
Amman – Amsterdam
Om 04.00 uur op om naar het vliegveld te gaan. De terugreis verloopt goed. Rond 15.00 uur ben ik weer thuis. Een prachtige reis, die alleen wat werd overschaduwd door mijn enkelblessure. Daardoor was ik toch wat beperkt in mijn activiteiten.
Prachtig land, leuke mensen, geweldige lokatie, goed reisgezelschap, goede reisleider. Hoogtepunt voor mij blijft de Wadi Rum, en met stip op plaats twee staat Petra.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
