Nepal en Tibet 21 september tm 13 oktober 2007

Nepal en Tibet, Pelgrims en gebedsvlaggen
Vrijdag 21 september 2007

Mijn Deeltaxi is te vroeg,waardoor ik in mijn gewone schoenen in de taxi zit in plaats van in mijn bergschoenen. Foutje! Gelukkig ben ik Vorst nog niet uit, dus dat is goed gekomen. Verder verloopt mijn reis voorspoedig. Om 11.30 uur in Horst-Sevenum op de trein, en dankzij de NS om 13.45 uur op Schiphol. Na enig zoekwerk ben ik ruim op tijd om mijn ticket af te halen en in te checken. De vlucht heeft hier en daar wat afwijkingen qua tijd, maar we komen via London Heathrow, New Delhi aan in Kathmandu, Nepal.

Zaterdag 22 september 2007 om 13.15 uur.

Wat een stad! Ik kan het niet in een woord beschrijven, maar probeer het toch: CHAOTISCH/. Maar ook vooral: Arm, vuil, druk, kleurrijk, luidruchtig getoeter. Kortom, een hele belevenis en cultuurshock. Na een korte 0pfrisbeurt ga ik met een van de groepsgenoten, Jan Willem, naar Durbar Square, het oude stadsgedeelte, waar op dit moment een soort Nepalese Idols plaatsvindt. Het plein is vol publiek, dat vol vuur hun favoriete, en voor ons onverstaanbare Nepalese ster aanprijst en bejubelt. We lopen verder richting de Batmati Rivier, waar we de tweede cultuurshock beleven. Iets te veel in korte tijd, maar het is niet anders. Hier worden we geconfronteerd met echte armoede. Wat een ellende kom je hier tegen. Mensen wonen hier langs de rivier in een vuilnisbelt. We lopen vervolgens naar Thamel, het toeristische gedeelte van de stad. Om 19.15 uur lopen we met de hele groep naar een restaurantje, waar we tevens een korte Briefing krijgen van onze reisbegeleider Benti (van oorsprong Limburger, woonachtig in België, Dilsen Stokkum (OOK niet om fiscale redenen). Gezellige avond. Totnutoe lijkt de groep leuk, gevarieerd. De leeftijd loopt van eind 20 tot begin 60. Om 22.30 uur total loss naar het hotel. Heerlijk slapen.

Zondag 23 september 2007: Kathmandu

Rond 09.00 uur ontbijten met de overige alleenreizenden, Ingrid, Ariana en Jan Willem. Rond 100 vertrekken we voor een cultureel / religieus dagje, enkele mustdo’s in Kathmandu. Eerst naar Swayambhunath, oftewel de Monkey Temple (waarom? omdat er veel apen rondlopen) een boeddhistisch tempelcomplex met een prachtige stupa en divers offertafels en tempels. Een mooie indruk van hetgeen ons nog te wachten staat de komende weken. Oh ja, de tempel is te bereiken via 365 traptreden, dus dan moet het ook wel goed zijn. Vervolgens reizen we door naar Bodnath, de grootste Stupa van Nepal. Hij wijkt niet af van de vorige, maar is alleen groter en je kunt er ook bovenop / omheen lopen. Wel apart. In een naastliggende tempel vindt net een soort muzikaal ritueel plaats door enkele jonge monniken. Heel mooi (de tempel overigens ook). By the way, een boeddhistische tempel moet je altijd clockwise (met de klok mee) rondlopen. Dat heeft een religieuze betekenis. (rechts is je schone hand, dus die moet je gebruiken om de gebedsmolens te draaien). Je kunt hier ook merken dat het toerisme toegeslagen is, alles is hier erg netjes en opgeruimd, in tegenstelling tot de rest van Kathmandu dat er vuil en vies is. Overal ligt vuilnis. We gaan vervolgens te voet naar Pashupatinat, wederom een tempelcomplex. Heel oud. Het voornaamste doel om naar dit complex te gaan is de crematie plaats die zich hier bevind. hier worden Hindoestanen in de open lucht gecremeerd. Een beetje luguber, maar heel erg onderdeel van hun cultuur. Toevallig wordt er net een overledene op dat moment gecremeerd. Heel indrukwekkend. Een mooie, indrukwekende dag, en een heel goed begin van de reis. Vanavond met een beperkte groep (zes personen) eten. Wederom gezellig.

Maandag 24 september 2007: Kathmandu

Ik heb met Jan Willem afgesproken en we hebben allebei behoefte om een beetje Kathmandu te ontdekken, zomaar op eigen houtje. We gaan nogmaals naar Durbar Square, waar het nu alweer zo druk is. Ditmaal niet vanwege Idols, maar omdat het de start is van een religieuze feestweek in Nepal, waarvan de start plaatsvindt door het oprichten van een boom op de Square. Met veel bombarie en veel mensen wordt dit bijgewoond. Heel bijzonder. Je kunt zien dat de hele stad zich klaarmaakt voor dit feest. Overal worden altaartjes ingericht en alles mooi versierd en opgepoetst. We besluiten buiten de gewone paden te gaan en komen op de meest smalle en niet-toeristische plekjes, wat veel leuke plaatjes en momenten oplevert. Wat een geweldig leuke plek is dit. Je wordt tegelijkertijd ook geconfronteerd met heel veel armoede, en dat is erg schrijnend, maar het blijft een bijzondere plek, waar je eigenlijk niet beseft dat je toerist bent. We realiseren ons na enkele uren dat we geen "blanke" / Europeaan meer zijn tegengekomen, en toch worden we niet vreemd aangekeken door de Nepalezen. We eindigen weer in Thamel op een terrasje, het is namelijk beginnen regenen en we worden nu echt nat. Na een heerlijke maaltijd en een paar fleskes Everest Beer (2 x 650ml) zit de stemming er wel in. We lopen daarna nog wat rond om de alcohol kwijt te raken en zoeken een internet café op.
Oh ja, nog even terug naar het vorige verslag. Volgens mij heb ik enkele significante details vergeten. Voordat we geluncht hadden was ons, en vooral het mijne, richtingsgevoel fantastisch. En dat voor een vrouw! We zaten er af en toe een straatje /winkeltje langs, maar dat was te verwaarlozen. De lunch vond plaats in Thamel, en tijdens de lunch begon het echt te regenen. Dus wat doe je dan? Je neemt een pilsje (flesje van 650 ml). Goedvoor de dorst en lekker. Je moet immers voldoende vocht tot je nemen. Het weer klaart niet op, dus wat doe je dan? Je neemt nog een pilsje (.....) hetgeen ook weer erg lekker is. Inmiddels is Benti (reisbegeleider) ook aangeschoven en het wordt erg gezellig. Echter, de twee pilsjes blijken, naast het wiebeleffect op de benen, ook van invloed te zijn op ons richtingsgevoel. We verdwalen!!! Gigantisch. We lopen 2 á 4 keer door dezelfde steegjes, de plaatselijke bevolking begint ons te herkennen. Uiteindelijk, als we helemaal in paniek raken, besluiten we een riksja te nemen. Dat duurt niet lang, want het is bergop, wat betekent dat de chauffeur ons moet duwen / trekken. Niet erg handig. Vervolgens belanden we in een opstopping (file is een te nette benaming voor die chaos) en we besluiten weer uit te stappen, maar niet voordat we de straat weer herkend hebben. Er blijkt een feestweek te beginnen, die deze chaos veroorzaakt. Jaja alcohol maakt meer kapot dan je lief is. 's Avonds eten we in een niet-Nepalees restaurant. Daar kwamen we wat laat achter, maar net zo goed lekker gegeten.

Dinsdag 25 september 2007: Kathmandu- Panauti

Vandaag bezoeken we twee bergdorpjes, te voet, heel erg slenterend. Een beetje jammer. Had wat meer actie gemogen. Wel mooie dorpjes en vooral mooie mensen. Na een dollemansrit met een busje bereiken we vervolgens Panauti. Het hotel is errug basic. Mijn kamer, die overigens groot genoeg is voor meer personen, bevat 1 bed, 1 stoel, en 1 tafeltje voor de rugzak. Verder is het erg klam, maar dat krijg je nu eenmaal als je wat op hoogte komt. De toiletgelegenheden zijn gezamenlijk en niet van de frisse. Ach, het is maar voor één nacht, en we hebben verder geen keuze qua hotel in Panauti. Overigens heeft het vandaag weer tamelijk veel geregend. Hopelijk gaat dat snel veranderen.

Woensdag 26 september 2007: Panauti- Dhulikhel

De eerste wandeldag, en het regent sinds gisteravond aan één stuk door. Gelukkig hebben we vandaag wat afkortingsmogelijkheden die we met de bus kunnen vervangen. We zullen zien. Inmiddels regent het niet meer zo hard, maar het smoezelt / miezelt / smiezelt een beetje. De wandeling is prachtig. Een mooie tocht door rijstvelden, dorpjes, over beekjes, heel mooi. En niet te zwaar voor zo'n eerste dag. Hoogtepunt van deze tocht is wel de Namobudha - heuvel, met het gelijknamige klooster en offerplaatsen en stupa. Heel bijzonder. We hebben hier gezamenlijk gebedsvlaggen neergehangen en geofferd. Wat een bijzondere plek. Inmiddels regent het niet meer. De tocht is echt de moeite waard. Het is inmiddels 15.30 uur, mooie tijd om de wandeling te beëindigen. Met de lijndienst (de helft op en de helft in de bus) naar het hotel in Dhulikhel. Daar kom ik tot de ontdekking dat mijn bloed lekker is; ik ben gebeten (gestoken) door een bloedzuiger. twee stuks, en een hoop bloed! Het bloed staat letterlijk in mijn sokken en schoenen. Maar verder niet ziek, zwak of misselijk. Het hotel blijkt een waar paradijs ten opzichte van vorige nacht. Het heet High View, maar helaas hebben we geen view. Dat is overigens ook al de hele dag zo: erg mistig gedurende de dag. Maar het trekt een beetje open, zodat we toch nog zicht krijgen op de tegenoverliggende bergen. Wauw, vanuit je hotelkamer. Pilske erbij, niet verkeerd. Het eten is wederom heerlijk en iedereen ligt op tijd in bed. Morgen weer een loopdagje.

Donderdag 27 september 2007: Dhulilkel - Nagarkot

Vandaag een dagwandeling zonder busmogelijkheid, dus dat is effe doorzetten. Het weer is goed, dus dat moet lukken. Het eerst stuk is glad en tamelijk steil naar beneden, maar iedereen overleeft het, afgezien van enkele uitglijders. Vervolgens een heel stuk door aardappelplantages. We zijn inmiddels wat geklommen, en de rijst heeft hier plaats gemaakt voor aardappels, die hier op terrassen verbouwd worden. Hier is de afgrond iets minder diep (maar een meter of twee), dus minder angstig. By the way, het weer is inmiddels fantastisch geworden, niet te heet, niet te koud. We lopen door glooiend landschap tot de lunchplek. Dan begint het echte werk: anderhalf uur klimmen, en dan niet zo'n beetje! Dat is echt afzien, met name de laatste meters van de klim. Maar dan heb je een fantabulous uitzicht op de Kathmandu Valley, echt geweldig, zeker nu het weer weer helemaal goed is. Daar doe je het voor, toch?
Vervolgens is het nog een paar uurtjes lopen naar het hotel, af en toe dalen, af en toe stijgen. Lekker uitlopen. Wederom een fantastisch hotel met een prachtig uitzicht. Life is good! Het lijkt wel vakantie! Nog gezellig wat gedronken. Dat hadden we wel verdiend! Wat een prachtige dag was dit.

Vrijdag 28 september 2007: Nagarkot - Bakthapur

Vandaag een ingekorte wandeling, zodat iedereen de mogelijkheid krijgt om Bakthapur te bezichtigen. Een mooie wandeling van 2 uur. Wederom kan ik constateren dat de vrouwen het sterke geslacht vormen: niet minder dan drie heren uit de groep wandelen niet mee (mietjes). Ze hebben iets gemist. Een mooie tocht. Daarna met de bus naar Bakthapur waar we eerst lunchen,wat veel tijd in beslag neemt. Daarna met Kees (Joke is ziek) en Jan-Willem de stad gaan verkennen. Allerlei leuke plekjes en achterafsteegjes gezien. Daarna wat gerelaxt en gerommeld op mijn kamer. Tevens wat voorbereid voor de reis naar Tibet morgen. Dan moet ik in elk geval uitgerust zijn!

Zaterdag 29 september 2007: Bakthapur - Lhasa

Vandaag vliegen we naar Lhasa, waar we rond 14.30 uur aankomen. Inclusief tijdsverschil. Tijdens de vlucht zien we de Mount Everest! Dat hebben we alvast binnen. Met de bus naar Lhasa. De chauffeur verwelkomt ons met een sjaaltje, dat we een half uurtje later weer offeren bij een Buddha die uit de rots is gekomen. Een mooi gebaar. Het is nu zaak om niet hoogte-ziek te worden, dus veel drinken, drie liter per dag. dat lijkt veel, en dat is het ook. Het hoeft niet allemaal water te zijn, maar mag ook koffie, juice of thee zijn. Je kunt geloven dat het toilet veelvuldig bezocht wordt, en ik kan je vertellen dat dat niet altijd even fris is. Maar dat even terzijde. Als je moet, dan moet je. We kunnen in Lhasa nog even sfeer proeven. Wat een mooie plek, als je tenminste door de moderne Chinese wijk heengereden bent. Dan kom je in de Tibetaanse wijk, waar heel veel pelgrims bij elkaar komen en hun pelgrimsronde doen. Heel bijzonder. Het weer is overigens ook prachtig. We eten gezamenlijk en liggen niet al te vroeg in bed. We hebben immers twee uur over.....

Zondag 30 september 2007: Lhasa

Vanmorgen uitgeslapen en wakker geworden met een lichte hoofdpijn, één van de mogelijke symptomen van hoogte-ziekte. Maar niet te benauwd, ik voel me verder niet verkeerd. Na een kopje hoogte-thee, en een liter water, voel ik me al een stuk beter. Daarbij twee paracetamol, en ik voel in de loop van de dag de hoofdpijn verdwijnen. Gelukkig. Vandaag bezoeken we het Drepung-Klooster, ooit het grootste klooster ter wereld. Nu zijn er nog ongeveer 600 monniken gevestigd, vroeger 10.000. Dit alles is te danken aan de Chinezen. Met name tijdens de Culturele Revolutie is een en ander tenietgedaan. Ik doe een geslaagde poging de groep voor te blijven, waardoor ik in veel van de gebouwen alleen ben. Dat is erg fijn, en heel erg rustig. Dan krijg je echt een mooie indruk van deze omgeving. Overigens heeft Benti vanmorgen wat toelichting gegeven over het Boeddhisme, wat heel leerzaam en zinvol was. Na het bezoek aan het klooster gaat ieder zijns weegs, en mijn weg gaat naar dit internetcafé.

Maandag 1 oktober 2007: Lhasa

Wederom (vorig jaar ook) Nationale Chinese feestdag vandaag. Mao heeft op die dag de republiek uitgeroepen. Dit betekent veel Chinezen in Lhasa, maar alleen in de Chinese wijk, en wij zitten in de Tibetaanse wijk. Valt dus wel mee. De dag begint vroeg voor enkele vrijwilligers (waaronder ik) Om naar de Potala te gaan, moet je een dag van tevoren een voucher gaan halen, en je krijgt maar vier tickets per voucher, en foetelen is niet mogelijk, want het gaat op paspoortnummer. Dus om met 19 personen binnen te komen, moeten we met 4 vrijwilligers mee met Benti. Een mooi staaltje Chinese efficiëntie, met een mooi doel: niet te veel bezoekers in één keer binnenlaten in de Potala. Het systeem is als volgt: je gaat bij de achteringang van de Potala vroeg in de morgen (rond 07.30 zijn we ter plekke). Voor ons staan ongeveer 45 personen, dus dat valt wel mee. De deur is nog gesloten, dus tijd voor een bakkie koffie. Rond 08.00 gaat de deur open en worden we doorgeleid naar binnen. Je zit met de rug tegen de muur op een bankje, en voor je is een hek. Dus gezellig allemaal op een rijtje. Wel overdekt, en we kunnen zitten. Daar zitten we vervolgens tot 09.00 onder het genot van een bakkie en een gezellig gesprek. Dan gaat het loketje open. Als het loketje een maal open is verloopt het snel. Rond 09.30 zijn we 19 tickets rijker. Terug naar het hotel voor een lekker ontbijtje, maar niet voordat we op het plein voor de Potala getuige zijn van een ceremonie ter gelegenheid van de nationale feestdag, compleet met militairen en inclusief FANFARE! Mooi meegenomen. Weer terug met de riksja naar het hotel, waar we nog even een feestje bouwen; Clara is vandaag 60 geworden (ja, geen seven years in Tibet, maar sixty years in Tibet, ook wel bijzonder). Compleet met taart en kadootjes. Daarna gezamenlijk naar de belangrijkste plek voor de Tibetanen, de Jokhang tempel, die recht voor ons hotel ligt. Hier gaan we samen met de vele duizenden pelgrims langs veel beelden en jakboterkaarsen. We eindigen op het dak van de tempel, waar we een fantastisch zicht hebben op de Potala en op de straat beneden ons, waar de pelgrims hun ronde doen. Op deze plek een uur gestaan, alleen maar gekeken. Het boeddhisme is een fascinerende levenswijze. Heel wonderbaarlijk om te zien hoe de pelgrims vol overgave naar deze plek komen en zo intens geloven dat dat bijdraagt aan een beter volgend leven. Heel bijzonder blijvende prostrerende pelgrims; zij strekken zich elke meter helemaal languit plat op de grond uit om hun dienstbaarheid te uiten. Een bijzondere plek, met een zeer bijzondere sfeer en heel erg veel verschillende bevolkingsgroepen. De een nog kleurrijker dan de andere. Na de middag bezoeken we een blindenschooltje, gerund door een blinde Duitse en haar vriend, de Venraynaar Paul Kronenberg. Zij zijn zelf helaas niet aanwezig (zou wel leuk zijn geweest), maar het is een heel mooi project. Kinderen worden hier enkele jaren opgeleid, zodat ze braille, Tibetaans, Engels kunnen en krijgen dan de gelegenheid om elders verder te leren. De rondleiding wordt gegeven door een oud-leerling, die nu inmiddels in dienst is bij de school. Zie www.braillewithoutborders.org . 's Avonds met zijn tienen gegeten, niet zo mijn ding, wel lekker gegeten in een authentiek Tibetaans familierestaurant. Daarna in het hotel nog een pilsje gepakt. Ik zal toch niet verslaafd zijn/ worden.....?

Dinsdag 2 oktober 2007: Lhasa

Om 10.00 vertrekken we naar de Potala, het voormalig paleis van de diverse Dalai Lama's. Daarnaast is het in gebruik geweest als politiek centrum van Tibet. Het ligt op een heuvel, dus een adembenemende( letterlijk) klim naar boven. We lopen ruim een uur rond door prachtige ruimtes waar o.a. de diverse Dalai Lama's tombes zijn geplaatst. Daarnaast nog de ontvangstruimte van de laatste Dalai Lama, die helaas is verdreven door de Chinezen in 1959. We verwachten bij elke hoek Brad Pitt te zien, maar helaas. Gaat niet lukken. Prachtige historisch belangrijke plek en een indrukwekkend gebouw. De namiddag wordt door diversen gebruikt om naar het Sera-klooster te gaan, maar twee kloosters op een dag is iets te veel voor mij. We lopen via de bank (ben blut) naar de Moslimwijk. Andere sfeer, andere gezichten. Via vele straatjes belanden we weer in het centrum, waar we een plekje vinden in de schaduw van een gebedsvlaggenstok. Wellicht dat we nog een mooi kiekje kunnen nemen. We vergezellen een Tibetaans gezelschap, dat dezelfde schaduw gebruikt. Plots komt er een Tibetaan (monnik?) pal voor Jan-Willem zitten, en begint heel serieus tegen hem te praten (in het Tibetaans). Het begint heel serieus, maar af en toe kan er een lachje af. Dus hij is waarschijnlijk niet boos. Inmiddels voegen zich twee jonge en één oude monnik bij ons, en zij zitten ook heel blij te lachen. De Tibetaan wijst achtereenvolgens naar zijn schoenen, zijn cassetterecorder (walkman) en zijn benen. Jan Willem volgt zijn voorbeeld maar, maar krijgt toch niet echt contact. Dan komt er nog een dolk tevoorschijn vanonder zijn kleding. Hij kijkt er verder niet boos bij, dus dat valt wel mee. Na nog een koekje gedeeld te hebben en een halve fles water afgestaan te hebben, hebben we genoeg van deze Tibetaanse spraakverwarring. Ik maak nog een paar kiekjes van dit mooie moment, en we vervolgen onze weg naar een Tibetaans terrasje met uitzicht op het plein. Daar word ik aangesproken door een student, die me een en ander vraagt over mijn familie, geloof en reis. Helaas begrijpt hij mijn antwoorden niet. Zal wel aan mijn Engels liggen... Hij neemt afscheid met "have a nice trip" . Dat zal wel lukken. Buiten gekomen klampt hij ons weer aan met de vraag of we een foto van hem en zijn vriend willen maken (meestal moeten wij vragen of we een foto mogen maken.....). Dus dat doen we. Leuk plaatje.
Vervolgens nog een rondje pelgrimmen (om het bier eraf te lopen) en wat souvenirs gescoord. Om 19.00 met Ingrid en Aria afgesproken om te eten.
Gezellige avond FANTASTISCHE dag.

Woensdag 3 oktober 2007: Lhasa - Ganden klooster

Vandaag ruim-halve-dag tocht naar het Ganden Klooster, op zo'n 60 km buiten Lhasa. Een mooie rit er naartoe, en een fantastische ligging van het klooster op 4500 meter. We hebben enkele opties, en ik neem de uitdagendste: Eerst een klim naar de top van een berg, waar een gigantisch gebedsvlaggenstok staat. Lijkt hoog, en dat is het ook. Bijna een uur klimmen, maar dan heb je wel een fantastische plek gevonden. Wat mooi, wat een stilte. Bijna 360 graden uitzicht op de Himalaya. Niet verkeerd. NB: de 4 mannen hadden de klim in ruim een halfuur gedaan, dus die zijn uitgerust als ik boven kom. Een hele prestatie van mezelf (al zeg ik het zelf). Op deze hoogte, en dan zo'n klim doen is best goed. Natuurlijk moet je heel geregeld bij-ademen, maar dat lijkt me logisch. Mijn benen voel ik wel, maar dat mag de pret niet drukken. Geweldig mooi, maar nu nog naar beneden. Dat valt mee, afgezien van een foute beweging die ik maak, waardoor ik (waarschijnlijk) een spiertje heb verrekt in mijn zij. Beetje pijnlijk, maar we zijn geen mietjes toch? Beneden gekomen volgt nog een wandeling rond het klooster van ongeveer 45 minuten. Er blijft dan nog maar een halfuurtje over om het klooster zelf te bekijken, maar dat is niet erg. Nog een grote gebedsruimte bezocht waar vele monniken aan het bidden zijn, en een paar mooie kiekjes gemaakt. De namiddag is vrij, en ik besluit toch nog maar een warme jack te kopen voordat we hier vertrekken. We gaan volgende week het basecamp voor de Mount Everest bezoeken, en daar kan het koud worden. Dus koop ik een zogenaamde Windstopper, een fleecejack, voor de belachelijke prijs van achttien euro. Alleen het passen was al warm! Vanavond nog naar een Tibetaanse disco en morgen vertrekken we naar Samye met landrovers. Ons avontuur richting Mount Everest gaat beginnen!! Na een lekker etentje gaan we met zijn zessen naar de Tibetaanse disco, of eigenlijk naar de Chinese disco. Heel bijzonder, en heel fout. Picture this: Een groot podium met allerhande belichting:disco, gewoon, panelen, vanalles en een zaal vol met tafels, stoelen loungebanken en mensen, voornamelijk Chinezen. Vervolgens treden op bovengenoemd podium diverse B-artiesten op. Dit betreft zangers, zangeressen en dansgroepen. De eerste twee wisselend in traditionele en moderne(lees: foute) kleding en de laatste allemaal traditioneel. Dit alles in 't Chinees, aaneengepraat door een (indien mogelijk) NOG fouter type: zilverkleurig jasje, gel in het haar, popiejopie. Het lijkt erop dat er, voor zover ik het heb kunnen beoordelen, bij de " betere" artiesten (B+) niet gedanst mag worden, en bij de overigen wel. De B+ ers zijn te herkennen aan het feit dat ze belaagd worden met fans die hun sjaaltjes toewerpen en omhangen. Zoals gezegd: op gezette tijden mag er gedanst worden (wij volgen de Chinezen die in groten getale dansen. een soort line-dance, met de klok mee, en dan heel ingewikkeld. Wij doen een zeer verwoede poging, maar moeten toegeven dat Chinezen beter zijn dan wij (in deze dans). Bij dit alles drink je uit blikjes met te kleine glaasjes, dus dronken worden gaat niet lukken. Rond 01.00 uur liggen we weer op bed. Had ik niet willen missen; zo fout dat het weer leuk is.

Donderdag 4 oktober 2007: Lhasa- Samye

Een prachtige rit naar ' t Samye-klooster. Achtereenvolgens met de jeep (Toyota Landcruiser), boot (tjoektjoek) en de (plaatselijke) bus naar Samye, waar we overnachten in een Basic accommodatie met vijf personen op een kamer. Kamers zijn oké, het toilet is jakkie. 's Avonds overheerlijk Chinees gegeten, nadat we het klooster bezocht hebben en de debatterende monniken beluisterd hebben. dat is een heel spektakel; 'n soort college met veel handgebaren en geschreeuw. Een mooi schouwspel.

Vrijdag 5 oktober 2007: Samye - Gyanze

Had ik overigens al vermeld dat het weer nog steeds fantastisch is? Niet? Nou, bij deze. De weg terug heeft het omgekeerde patroon: bus, boot en jeep, vervolgd door een lange tocht via de Khamba-La pas naar het Yamdrok Tso meer, een heilig meer. Hier genieten we van het fantastische uitzicht en de heerlijk bereide picknick! De tocht is geweldig, ondanks het feit dat we niet de oorspronkelijke route kunnen volgen door wegwerkzaamheden. Onderweg is het 1 avontuur: de yaks, schapen, ezels en paarden steken ongegeneerd de weg over. De 1e verkeersregel betreft TOETEREN. Als je inhaalt, als er ook maar iemand in de buurt van de rijbaan dreigt te komen: TOETEREN. Weinig zinvol, dacht ik in eerste instantie. Totdat er een man de weg oploopt die zonder ons getoeter niet meer onder ons geweest zou zijn. Dus blijven toeteren. Rond 20.00 zijn we weer thuis en eten we wederom gezamenlijk.

Zaterdag 6 oktober 2007: Gyanze - Shigatze

Vandaag in Ganse het klooster bezoeken. Via een oud straatje gaan we te voet naar de tempel. Eigenlijk heb ik het wel een beetje gehad met de kloosters, maar dit is toevallig nog een heel authentiek klooster, dat niet verwoest is tijdens de Culturele Revolutie. En dat kun je goed zijn. De beelden zijn bruinachtig en niet zo fel gekleurd als alle voorgaande. Bij het klooster staat een prachtige taartvormige pagode met vele kleine tempeltjes. We vervolgen onze weg en bezoeken (onaangekondigd) een Tibetaanse familie, waar we een glaasje Chang (bier) en yakboterthee (ik niet dus) nuttigen. Vervolgens een bliksembezoek aan het Shalu-klooster. Ook weer een oud klooster. Als we daar willen vertrekken, start onze jeep niet. Geen paniek. Motorkapje omhoog, frunnik, frunnik, et voila, hij doet 't weer! Maar niet te vroeg gejuicht, even verder is de volgende jeep defect. Stuurbekrachtiging of zoiets. Motorkapje omhoog, frunnik frunnik en een uurtje later is , met behulp van een colablikje (?) alles weer in orde. Ach ja, dat hoort erbij. In Shigatzse aangekomen, besluiten we niet meer de kora (rondgang rond het klooster) te lopen, maar een terrasje te pikken. Dat lukt ook nog! lekker pilsje, en we worden meteen aangesproken door een oudere dame, die erop staat dat we haar zak met gebrande nootjes met haar delen. En daar zeggen we geen nee tegen. Na veel hello's, thank you's en Tashi Delle (hallo), is het een prettige middag. 's Avonds zoeken we een Tibetaans restaurant op, waar in eerste instantie niet veel Europeanen zitten en waar we heerlijk gegeten hebben. enige nadeel was dat het bier erg lauw was. Jammer.

Zondag 7 oktober 2007: Shigatse - Sakya

Vanmorgen een fantastische route. Het landschap is ondanks de droogte prachtig: rood, paars, groen, rotsen en zandduinen, prachtig.
Dit alles tegen een strakblauwe hemel. Is dat vakantie of niet? We gaan via de Tsola-pas die begint bij een grote gebedspaal met vlaggen, vanwaar je een fenomenaal uitzicht hebt over het zojuist doorkruiste landschap. Wauw wauw wauw, en dan te bedenken dat het, als het weer zo blijft, NOG mooier wordt (think: Mount Everest). Je kunt het je niet voorstellen. Rond 14.00 uur het LAATSTE Klooster in Sakya. Jammer. Om het af te leren ga ik toch maar mee, en dit klooster is, net als de twee van gisteren, ook nog onaangetast. Wel de moeite, met name omdat het als een soort fort met muren eromheen gebouwd is.; Je kunt over de vestingmuren wandelen. Het nonnenklooster, op een berg, houd ik voor gezien. Klimmen? Nu even niet. Overigens heeft de hoogte niet veel effect op mijn lichaam. Af en toe een beetje hoofdpijn, een beetje slapeloos, maar verder helemaal prima. En natuurlijk als je moet klimmen, merk je dat je te weinig zuurstof krijgt. Dus niet klimmen! Benti heeft ons een toelichting gegeven over het verschil tussen de Panchen Lama en de Dalai Lama (deze laatste is in 1959 gevlucht naar India). Interessant, maar wel een moeilijke situatie. Geen nonnenklooster, dus lekker lezen, muziekje luisteren, zonnen, schrijven. ‘s Avonds gezamenlijk eten en daarna met een select gezelschap nog getoept en ge-blufpokered. Heel gezellig en natuurlijk een potje poker gewonnen!

Maandag 8 oktober2007: Sakye - Rongbuk Basecamp Mount Everest

Vandaag een lange tocht, maar een fantastische! We zijn op weg naar het basecamp van de Mount. Everest, de hoogste berg ter wereld. Unreal. Via de Gyatso- La pas naar Qomolangma Nature Reserve, waar we op de Dong - La pas een blik kunnen werpen op de op dit moment nog in lichte nevel gehulde Mount Everest. Geweldig. Hier lunchen we en we zijn eigenlijk niet weg te slaan. Rond 15.30 uur zijn we in het tentenkamp aan de voet van de Mount Everest. Dit tentenkamp lag in eerste instantie daadwerkelijk bij het Basecamp, maar is verplaatst omdat een paar idiote Amerikanen het nodig achtten om met een Tibetaanse vlag te gaan zwaaien en " free Tibet" te gaan schreeuwen. De Chinezen hebben hierop meteen gereageerd door het tentenkamp te verplaatsen. Verwarmde tenten, geëxploiteerd door Tibetanen. Ik slaap (met nog 4 anderen) in " Hotel California" ... You can never leave...... bijzonder.
Meteen na aankomst lopen we ruim een uur naar het daadwerkelijke basecamp. Een hele tocht op een hoogte van boven de 5000 meter. Maar wel heel erg de moeite waard, als je er dan aankomt. Wat een bijzondere plek om te staan, aan de voet van de ME! Na de verplichte foto's weer terug naar het tentenkamp, waar we eten. Remco, een van de reisgenoten, heeft (als eerste en enige) last gekregen van hoogteziekte (hoofdpijn, misselijk), maar kan gelukkig geholpen worden met de meegebrachte zuurstofkussens. Plots kleurt de lucht oranje. De zon gaat onder en de Mount Everest is in een prachtig licht gehuld. Helaas is mijn camera hierop niet ingesteld. Dat wordt nabestellen! Maar wat een prachtig beeld. De nacht verloopt rustig tot 4.00, als een roede honden het nodig vindt om ons wakker te houden. By the way, de toiletten zijn erg basic: gewoon buiten de tent, of: The toilet is everywhere. Er zijn overigens foutere plekken om wakker te liggen.

Dinsdag 9 oktober. Base Camp - Zhangmu


Na de prachtige zonsopgang volgt een werkelijk prachtige dag. Ik weet er geen woorden meer voor te verzinnen, maar het lijkt erop dat je van de ene ansichtkaart in de andere rijdt. Het ene fenomenale vergezicht na het andere. Besneeuwde bergtoppen , heuvels die paars en rood kleuren. Grote stukken weg zijn nog steeds onverhard, dus het is een mooie rit. Op de Tong -La pas hebben we een honderdtachtig graden uitzicht op de Hymalaya. Ongelofelijk. Mooie plek voor de verplichte groepsfoto. We rijden door een smalle pas dwars door de hymalaya om aan de Nepales kant er weer "uit' te komen. Het landschap is totaal veranderd(en het weer ook). Groen, diepe kloven, water, en helaas ook nogal vochtig en niet veel uitzicht. Het laatste stuk naar het grensplaatsje Zhangmu is op z'n zachtst gezegd een spannende rit. We rijden anderhalf uur lang naar beneden in een pas over opengebroken wegen, natte paden. Tussendoor wordt er nog een stuk berg gesprongen met dynamiet (echt waar). De afgrond rechts is (naar schatting 200 meter diep en heeel steil. En dat in combinatie met de glibberige modder af en toe heel erg adembenemend. Daarnaast moeten er een hele hoop geiten naar Nepal, die daar in de komende weken geofferd worden i.v.m. een of ander festival. Die schapen komen met grote kuddes ook nog over deze weg, waardoor de ene opstopping de ander opvolgt.
Rond 21.oo komen we aan in Zhangmu en eten we gezamenlijk

Woensdag 10 oktober Zhongmu - Kathmandu

Om 7.30 uur naar de grens, waar we vooraan staan. Er volgt wederom een staaltje Chinese bureaucratie; Nadat we ontbeten hebben, gaan we (te voet)achter een hekje staan. Een paar uur. De rij wordt langzaamaan wat langer. Het grensplaatsje staat overigens helemaal vol met jeeps, auto's en vrachtauto's die over de grens moeten, of er net vandaan komen. Een naargeestig plekje. Inmiddels komen de voorgenoemde kuddes geiten ook bij de grens aan. Ze worden er niet vrolijker op. Heel goed te begrijpen, aangezien dit hun (letterlijk) laatste reis is. En daarbij stinken zij (en hun herder) gigantisch. Om 10.00 gaat de grens open. we moeten ons paspoort laten zien en we verlaten China(Tibet). Vervolgens rijden we verder door 'n soort niemandsland tot aan de Friendship Bridge, de officiële grens met Nepal. Voor de grens nemen we afscheid van de chauffeur en gids, en nemen we onze bagage op de rug mee over de Rebelse grens. Daar wederom een paspoortcontrole, weer verder naar ' n kantoortje, Visum formulier invullen, veel ambtenaren die er een krabbeltje / plasje over moeten doen. Dit hele tafereel speelt zich af tussen vrachtauto's voetgangers, modderwegen en algehele chaos. Er zit geen enkele logica in. Maar het lukt, en we komen allemaal over de grens. De klok gaat 2,5 uur terug. We worden opgehaald met de bus en reizen verder richting Kathmandu. Na ongeveer een uur stoppen we bij "the last resort' een vakantie-paradijs. Na de lunch volgt een geweldige rit. We zitten met z'n achten boven op de bus en rijden zo door de prachtige omgeving. Watervallen, groene heuvels, kleine dorpjes, kronkelwegen, opengebroken wegen, prachtig weer, prachtig 360 graden uitzicht. Onbeschrijfelijk wat een geweldige ervaring. We rijden door Dulhilkel en Bakthapur. Raar om daar weer terug te zijn. Als we bij Kathmandu komen, moeten we weer in de bus gaan zitten, helmaal stoffig en vuil. Nog ongeveer een uur voordat we bij het hotel zijn. Lekker douchen, terrasje pikken en lekker eten. Rond 21.00 uur valt de stroom uit in heel Nepal. Dat duurt ongeveer een uurtje, en met behulp van kaarsen en zaklampen kunnen we toch de rekening betalen.

Donderdag 11 oktober 2007 Kathmandu
Door omstandigheden is ons reisschema gewijzigd. We reizen een dag eerder naar Delhi, waar we een nacht blijven, voordat we doorreizen naar huis. Gevolg; we moeten een Visum halen voor India, en je raad het het wel: een ochtend Indiase Ambassade. Nummertje trekken, wachten, wachten, formulier invullen, wachten, wachten, stempeltje hier, handtekening daar, betalen, en om 12.00 uur zijn we klaar en gaan we als een speer weer terug. Vanavond de officiële afscheidsavond van de groep. Morgen naar Delhi en overmorgen naar huis. Na de middag nog wat gewinkeld en daarna de tijd gedood met een pilsje (of twee). BIj terugkomst maak ik een uitglijder in de badkamer. Pijnlijk, letterlijk. Waarschijnlijk iets verrekt. Heeft overigens niets te maken met bovenstaande twee pilsjes, maar vooral met de natte vloer. De laatste avond. Morgen zitten we in Delhi, omdat onze oorspronkelijke vlucht gecancelled is. Dus een dag eerder naar Delhi, oftewel een extra reisdag. Vandaar vanavond alvast afscheid van de groep en de reis(bege)leider. We eten in een Nepalees restaurant, zittend op de grond. Het eten is wederom goed. Er worden speeches gehouden, cadeaus overhandigd. Na het eten nog naar een bar, Tom en Jerry's, waar veel Everest-beklimmers hun overwinning of teleurstelling hebben beklonken en tevens een attribuut achtergelaten hebben (t-shirt, stokken). Leuke (westerse) muziek, leuke tent. Van daaruit nog met z'n vieren naar een echte dancing / disco, maar gezien het late tijdstip en mijn enigszins pijnlijke been wordt het niet later dan 01.30 uur. Een gezellige avond.

Vrijdag 12 oktober 2007: Kathmandu - Delhi

Om 10.00 vertrek naar het vliegveld. Remco en ik vliegen Business Class (omdat de Economy Class vol zit). Niet verkeerd. Om te voorkomen dat we geen plek hebben door overboeking, zorgen we dat we extra vroeg op het vliegveld zijn. De vlucht loopt voorspoedig en rond 18.00 zijn we in het hotel. Delhi is wederom een cultuurschok. Een totaal ander straatbeeld. Ook wel erg druk en chaotisch, maar toch weer zo anders dan hetgeen we gezien hebben. Leker douchen en wachten op de rest; we zijn verdeeld over twee vluchten. We gaan alvast naar het restaurant om wat te drinken en rond 21.30 uur zijn we aan het eten. Erg laat, dus na het eten gaat iedereen linea recta naar bed. Total loss.

Zaterdag 13 oktober 2007: Delhi - Amsterdam

Na ontbeten te hebben maken we nog een rondrit door Delhi, waarbij we een Sikh-tempel bezoeken, de Bangla Sahib. Heel andere sfeer, vreemd gewoon. Vervolgens rijden we langs de diverse parlementsgebouwen om uit te komen bij de laatste verblijfplaats en tevens de plaats waar Ghandi vermoord is. We hebben hier maar een uurtje tijd, te kort voor zoveel historie. Wel een bijzondere, historische plek om geweest te zijn. We rijden verder naar het vliegveld, waar we rond 11.00 uur zijn. Na veel gewacht, gevlieg en gewacht komen we om 23.00 op Schiphol aan. Daar staan Ans, John en Dave me (gelukkig) op te wachten. Om 01.30 thuis, heerlijk in mijn eigen bedje........